مشاعره

[tiba* 797]

سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش

که دور شاه شجاع است می دلیر بنوش

 

شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

 

فراق یار نه آن می‌کند که بتوان گفت

 

حدیث هول قیامت که گفت واعظ شهر

 

کنایتیست که از روزگار هجران گفت

[Astraea 25351]

تا چند کشم غصهٔ هر ناکس را

وز خست خود خاک شوم هر کس را

 

کارم به دعا چو برنمی‌آید راست

دادم سه طلاق این فلک اطلس را

[tiba* 797]

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است

 

در بند سر زلف نگاری بوده‌ست

 

این دسته که بر گردن او می‌بینی

 

دستی‌ست که برگردن یاری بوده‌ست

[Astraea 25351]

تا بشكفد به گلشن دلها گل امید

ما را به فیض لطف نسیم صبا ببخش

ما را امید عفو تو مغرور كرد و بس

گرشد خطا، بدین سخن بی‌ریا ببخش

[tiba* 797]

شاهدان گر دلبری زین سان کنند

 

زاهدان را رخنه در ایمان کنند

[Astraea 25351]

ديدي كسي جزغم مرا ياد نكرد

كه هزارآفرين برغم باد

[tiba* 797]

در ديده به جاي خواب آب است مرا

زيرا كه به ديدنت شتاب است مرا

گويند بخواب تا كه به خوابش بيني

اي بي‌خبران چه جاي خواب است مرا

[Astraea 25351]

آدمی هـــرگــز نمی بینــد ز سنگینــی گـزند

از سبک مغزی بشر چون سنگ پیش پا شود

گر نداری معــــــرفت,ساکت نشین و دم مزن

پستــه بی مغــز گر لب وا کند رســــوا شود

[hamid_hisystem 6612]

دلا غافل زسبحانی چه حاصل

اسیر امر شیطانی چه حاصل

[Astraea 25351]

یکدم نمیرود که نه در خاطری ولیک

بسیار فرق باشد از اندیشه تا وصول

[hamid_hisystem 6612]

لاله ساغرگیر و نرگس مست و برما نام فسق

داوری دارم بسی یارب که را داور کنم

[آریوبرزن 13988]

میروم کوه به کوه

کولبارم حسرت

جامدانم گل تنهاییِ غم

آشنایم خلوت

راه من دور و دراز

با خود امشب غم و آوارگی خویش برم.

[tiba* 797]

مبهوت

در این جهان چون برهوت

مبهوت

آه ای پدر مگر

گندم چقدر شیرین بود؟

و سیب سرخ وسوسه حوا را

در دامن فریب چرا افکند؟

نفرین به دیو وسوسه

نفرین به هوشیاری.

[آریوبرزن 13988]

یک لحظه نشد خیالم آزاد ازتو ...

یک روز نشد خاطرم شاد از تو ...

دانی که ز عشق تو چه شد حاصل من..

یک جان و هزار گونه فریاد از تو . ...

[hamid_hisystem 6612]

وطن یعنی سواران و سواری

وطن را پاسبانی پاسداری

[moh@mad 5513]

یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

[eshagh_kh 466]

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن

ترک من خراب شب گرد مبتلا کن

یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

[Norman 19]

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن

ترک من خراب شب گرد مبتلا کن

 

 

[niaz 9807]

نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند

دارنده چو ترکیب طبایع آراست

از بهر چه پس فکندش اندر کم و کاست

[Astraea 25351]

تو رهرو دیرینه ی سر منزل عشقی

بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است