مشاعره

[mohsen-gh 405]

دانی که چرا سر نهان با تو نگویم؟

طوطی صفتی طاقت اسرار نداری

[Astraea 25351]

ياري كن و گره زن نگه ما و خودت با هم باشد

كهتراود در ما همه تو

ما چنگيم : هر تار از ما دردي سودايي

زخمه كن از آرامش ناميرا ما را بنواز

سپهری

[آریوبرزن 13988]

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت,

گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت.

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم,

یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت

[Astraea 25351]

تن نمی کوفت به موجی دیگر

چشم ماهی گیران دید

قایقی را به ره آب که داشت

بر لب از حادثه تلخ شب پیش خبر

سهراب

[آریوبرزن 13988]

روشني است آتش درون شب

 

و ز پس دودش

 

طرحي از ويرانه هاي دور.

 

گر به گوش آيد صدايي خشك:

استخوان مرده مي لغزد درون گور

 

سهراب

[Astraea 25351]

رود از پای صنوبرها تا فراتر می رفت

دره مهتاب اندود و چنان روشن کوه که خدا پیدا بود

در بلندی ها ما دورها گم سطح ها شسته و نگاه از همه شب نازک تر

دست هایت ساقه سبز پیامی را میداد به من

سهراب

[آریوبرزن 13988]

نيست رنگي كه بگويد با من

 

اندكي صبر، سحر نزديك است.

 

هر دم اين بانگ بر آرم از دل:

واي، اين شب چقدر تاريك است

 

سهراب

[Astraea 25351]

تا حضور وطن غایب شب خواهد رفت ؛

سقف یک وهم فرو خواهد ریخت !

چشم هوش محزون نباتی را خواهددید

پیچکی دور تماشای خدا خواهد پیچید

راز سر خواهد رفت !ریشه زهد زمان خواهد پوسید !

 

سهراب

[آریوبرزن 13988]

دود مي خيزد ز خلوتگاه من.

كس خبر كي يابد از ويرانه ام؟

با درون سوخته دارم سخن.

كي به پايان مي رسد افسانه ام؟

 

 

سهراب

[Astraea 25351]

می خروشد دریا

هیچ کس نیست به ساحل پیدا

لکه ای نیست به دریا تاریک

که شود قایق

اگر اید نزدیک

مانده بر ساحل

قایقی ریخته شب بر سر او ...سهراب

[آریوبرزن 13988]

و دويدم تا هيچ. و دويدم تا چهره مرگ، تا هسته هوش.

 

و فتادم بر صخره درد. از شبنم ديدار تو تر شد انگشتم،

 

لرزيدم.

 

وزشي مي رفت از دامنه اي، گامي همراه او رفتم.

 

ته تاريكي، تكه خورشيدي ديدم، خوردم، و ز خود رفتم.

و رها بودم

 

سهراب

[somaye2 244]

می ترسم از آنکه بانگ آید روزی

کای بیخبران راه نه آنست،نه این

[Mahtab.r 778]

نخلی که قد افراشت ، به پستی نگراید

شاخی که خم آورد ، دگر راست نیاید

[somaye2 244]

در عشق تو من گرد جنون میگردم

وز دایره عقل برون میگردم

دیری است که در خون دل من شده ای

در خون تو شدی و من به خون میگردم

[Mahtab.r 778]

مملکت کشتی ، حوادث بحر و استبداد خس

ناخدا عدل است و بس

[Afsaneh.M 19632]

سال ها دل طلب جام جم از ما ميكرد

آنچه خود داشت ز بيگانه تمنا ميكرد

[Mahtab.r 778]

در این تیرگی صبر کن شام غم را

که از دامن شرق ماهی بر آید

[somaye2 244]

ديدم بــســر عــمارتی مـــردی فـــرد

کو گِل بلگد می زد و خوارش می کرد

وان گِل بــه زبان حال با او می گفت

ساکن، که چو من بسی لگد خواهی خورد

[arash86. 4604]

دوست را گر سر پرسیدن بیمار غم است

گو بران خوش که هنوزش نفسی می آید

[mohsen-gh 405]

دل که از ناوک مژگان تو در خون می گشت

باز مشتاق کمانخانه ی ابروی تو بود