sanaz.goli 3471 اشتراک گذاری ارسال شده در 12 خرداد، ۱۳۹۰ درتصاویر حکاکی برسنگ های تخت جمشید هیچکس عصبانی نیست هیچکس سواربراسب نیست هیچکس را درحال تعظیم نمیبینی هیچ وقت برده داری مرسوم نبوده دربین این همه پیکرتراشیده شده حتی یک تصویربرهنه وجود ندارد این اداب اصیلمان است : نجابت قدرت احترام مهربانی....................برای همه ای ملت ایران همگان بدانید چه بودیم و چه شدیم 1 لینک به دیدگاه
sanaz.goli 3471 اشتراک گذاری ارسال شده در 12 خرداد، ۱۳۹۰ به خاطر تو می نويسم ، به خاطر تو می خونم ، به خاطر تو زنده ام ، به خاطر خودت ، وجودت ، نگاهت ، غرورت . تويی که شدی همه چيزم ، دوست دارم هميشه باهام باشی . نمی دونی چقدر دوست دارم ، به خدا نمی دونی ، اگه می دونستی . . . . لینک به دیدگاه
sanaz.goli 3471 اشتراک گذاری ارسال شده در 12 خرداد، ۱۳۹۰ [/url]گفته بودم که اگربوسه دهی توبه کنم که دگربارازاین گونه خطانکنم بوسه دادی وچو برخاست لبت ازلب من توبه کردم که دگرتوبه بی جانکنم گفتم آیا بوسه بررویت زنم یابرلبت.گفت:عاشقی،چشم داری هرکجانازکتراست همی دانم که روز وشب جهان روشن زروی توست ولیکن آفتابی یامه تابان، نمی دانم 1 لینک به دیدگاه
sanaz.goli 3471 اشتراک گذاری ارسال شده در 12 خرداد، ۱۳۹۰ یادمان [/url]باشد یادمان باشد یادمان باشداگر خاطرمان تنها شد طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم یادمان باشد اگر این دلمان بی کس شد طلب مهر ز هر چشم خماری نکنیم یادمان باشدکه دگر لیلی و مجنونی نیست به چه قیمت دلمان بهر کسی چاک کنیم! یادمان باشد که در این بهر دو رنگی و ریا دگر حتی طلب آب ز دریا نکنیم یادمان باشد اگر از پس هر شب روزیست دگر آن روز پی قلب سیاهی نرویم یادمان باشد اگر شمعی و پروانه به یکجا دیدیم طلب سوختن بال و پر کس نکنیم ولی آخر تو بگو با دل عاشق چه کنم؟ یاد من هست طلب عشق ز هر کس نکنم گو تو آخر که نه انصاف و نه عدل است و نه داد دل دیوانه من بهر که افتاده به خاک این همه گفتم و گفتم که رسم آخر کار به تو ای عشق تو ای یار به تو ای بهر نیاز یادمان باشد که د یگر دل تنها نیست یادمان باشد که دیگر دل تو مال من است یادمان باشدکه باشم همه عمر بهر تو پاک یاد تو باشم و هر دم بکنم راز و نیاز یاد تو باشد از این پس من و تو ما شده ایم هر دو عاشق دو پرستو دو مسافر شده ایم ودر نهایت یادمان باشد مرگ پایان کبوتر نیست برای پروازی ابدی.. 3 لینک به دیدگاه
ermia_rooz 4760 اشتراک گذاری ارسال شده در 12 خرداد، ۱۳۹۰ پرده برگیر که من یار توام عاشقم، عاشق رخسار توام عشوه کن، ناز نما، لب بگشا جان من، عاشق گفتار توام بر سر بستر من پا بگذار منِ دلسوخته، بیمار توام با وصالت ز دلم عقده گشا جلوهای کن که گرفتار توام عاشقی سر به گریبانم، من مستم و مرده دیدار توام گر کُشی یا بنوازی، ای دوست عاشقم، یار وفادار توام هر که بینیم، خریدار تو است من خریدارِ خریدارِ توام 2 لینک به دیدگاه
YAGHOT SEFID 29302 اشتراک گذاری ارسال شده در 19 خرداد، ۱۳۹۰ همه حرف من این است : تو را می خواهم با گل یاد تو عمری ست كه من همراهم بی سبب نیست كه هر لحظه دلم می گیرد غم عشق است واز این مسأله خود آگاهم روزهایم همه با ناله واندوه گذشت همه شب ماه بود شاهد اشک وآهم سرنوشتم همه این بود كه عاشق باشم دست تقدیر كشانده ست چو بر این راهم چاره ای نیست به جز سوختن و ساختنم آتش عشق تو افتاد چون بر این كاهم اگر از عاشق دلخسته نگیری خبری به یقین می كُشدم این غم بس جانكاهم خون دل خوردن و هم كندن جان بود عزیز قسمت و سهم من از زندگی كوتاهم 3 لینک به دیدگاه
ermia_rooz 4760 اشتراک گذاری ارسال شده در 20 خرداد، ۱۳۹۰ ضیافتهای عاشق را خوشا بخشش خوشا ایثار خوشا فریاد زیر آب خوشا عشق و خوشا خون جگر خوردن خوشا مردن خوشا از عاشقی مردن اگر خوابم اگر بیدار اگر مستم اگر هشیار مرا یارای بودن نیست تو یاری کن مرا ای یار تو ای خاتون خواب من منه تن خسته را دریاب مرا همخانه کن تا صبح نوازش کن مرا تا خواب همیشه خواب تو دیدن دلیل بودن من بود چراغ راه بیداری اگر بود از تو روشن بود نه از دور و نه از نزدیک تو از خواب آمدی ای عشق خوشا خودسوزی عاشق مرا آتش زدی ای عشق خوشا عشق و خوشا خون جگر خوردن خوشا مردن خوشا از عاشقی مردن برای گم شدن در یار چه دریایی میان ماست خوشا دیدار ما در خواب چه امیدی به این ساحل خوشا پیدا شدن در عشق 2 لینک به دیدگاه
sanaz.goli 3471 اشتراک گذاری ارسال شده در 23 خرداد، ۱۳۹۰ تا آخر عمر در یادم میماند که اگر خاطرم تنها ماند دیگر طلب عشق زهر بی سر وپایی نکنم.. 2 لینک به دیدگاه
sanaz.goli 3471 اشتراک گذاری ارسال شده در 23 خرداد، ۱۳۹۰ cv,cز مرگم هر که شیون کند از دورو برم دور کنید همه را مست و خراب از می انگور کنید مرد غسال مرا سیر شرابش بدهید مست مست از همه جا حال خرابش بدهید بر مزارم مگذارید بیاید واعظ پیر میخانه بخواند غزلی از حافظ جای تلقین به بالای سرم دف بزنید شاهدی رقص کند جمله شما کف بزنید روز مرگم وسط سینه من چاک زنید اندرون دل من یک قلم تاک زنید روی قبرم بنویسید وفادار برفت آن جگر سوخته خسته از این دار برفت 2 لینک به دیدگاه
sanaz.goli 3471 اشتراک گذاری ارسال شده در 23 خرداد، ۱۳۹۰ خداحافظ …خداحافظ …عزیز رفته از دیدار اگه میری برو اما…نگو تقدیرمون این بود محاله بعد از این دیدار همیشه میگفتی به من دوست دارم دوست دارم تو هستی عشق اول و تو هستی عشق آخرم نمیتونم که بعد تو لحظه ای آروم بگیرم چیکه چیگه من آب میشم طاعون حسرت میگیرم تو اوج غربت میمیرم نفرین به تو که بی صدا شکسته ای بال مرا نفرین به من که عاشقت شدم فقط با یک نگاه __________________ 1 لینک به دیدگاه
ermia_rooz 4760 اشتراک گذاری ارسال شده در 23 خرداد، ۱۳۹۰ كوك كن ساعتِ خویش ! اعتباری به خروسِ سحری، نیست دگر دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است كوك كن ساعتِ خویش ! شاطری نیست در این شهرِ بزرگ كه سحر برخیزد شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین دیر برمی خیزند كوك كن ساعتِ خویش ! كه سحرگاه كسی بقچه در زیر بغل، راهیِ حمّامی نیست كه تو از لِخ لِخِ دمپایی و تك سرفه ی او برخیزی كوك كن ساعتِ خویش ! رفتگر مُرده و این كوچه دگر خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است كوك كن ساعتِ خویش ! ماكیان ها همه مستِ خوابند شهر هم . . . خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند كوك كن ساعتِ خویش ! كه در این شهر، دگر مستی نیست كه تو وقتِ سحر، آنگاه كه از میكده برمی گردد از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی كوك كن ساعتِ خویش ! اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر و در این شهر سحرخیزی نیست 2 لینک به دیدگاه
YAGHOT SEFID 29302 اشتراک گذاری ارسال شده در 23 خرداد، ۱۳۹۰ خانمانسوز بود آتش آهي ، گاهي ناله اي ميشكند پشت سپاهي ، گاهي گرمقدر بشود سلك سلاطين پويد سالك بي خبر خفته به راهي گاهي قصه يوسف و آن قوم چه خوش پندي بود به عزيزي رسد افتاده به چاهي گاهي هَستيم سوختي از يك نظر اي اختر عشق آتش افروز شود برق نگاهي ، گاهي روشني بخش از آنم كه بسوزم چون شمع او سپيدي بود از بخت سياهي ، گاهي عجبي نيست اگر مونس يار است رقيب بنشيند برگل هرزه گياهي ، گاهي اشك در چشم فريبنده ترت مي بينم در دل موج ببين صورت ماهي ، گاهي زرد رويي نبود عيب مرانم از كوي جلوه بر قريه دهد خرمن كاهي ، گاهي دارم اميد كه با گريه دلت نرم كنم بهر طوفان زده سنگيست پناهي گاهي 3 لینک به دیدگاه
YAGHOT SEFID 29302 اشتراک گذاری ارسال شده در 23 خرداد، ۱۳۹۰ با آن غزال وحشی گر خواهی آرمیدن چندین هزار احسنت می‌بایدت کشیدن روزی اگر در آغوش سروی کشی قباپوش سهل است در محبت پیراهنی دریدن سر حلقهٔ سلامت در دام او فتادن سرمایهٔ ندامت از بام او پریدن پیمانهٔ حیاتم پر شد فغان که نتوان پیمان ازو گرفتن، پیوند از او بریدن آهوی چشمش آخر رامم نشد به افسون یارب به دو که آموخت این شیوه رمیدن دانی که از تفسیر دوستی چیست از جان خود گذشتن، در خون خود تپیدن قاصد رسید و مردم از رشک خود که نتوان پیغام آشنا را از دیگری شنیدن هیچ از تو حاصلم نیست دردا که عین خار است در پای گل نشستن، وان گه گلی نچیدن آسایشی ز کوشش در عاشقی ندیدیم تا کی توان فروغی دنبال دل دویدن 3 لینک به دیدگاه
ermia_rooz 4760 اشتراک گذاری ارسال شده در 23 خرداد، ۱۳۹۰ زن بود با تمام وقارش زنی موقّر بود در بیت بیت هر غزلم بوی عشق جریان داشت بر برکه ی غمین دلم عکس مه شناور بود زلفی سیاه ریخته بر نیمه ای ز ماه رخش شام هزار قصه ی دزدان عقل از سر بود زن بود با تمام شکر خنده های پر ابهام لوحی سفید داشت که از عشق من مکدّر بود هر چند ماه چهره ی او در مدار وصل نبود اندر سیاه چاله ی چشمش دلم مسخّر بود در انتهای راه صدایش غمی نشسته غمین بر بوم چشم های ترش غصه ای مصوّر بود غرق نگاه نافذ او بودم و ندانستم کاین تک نگاه غرق محبت نگاه آخر بود 1 لینک به دیدگاه
moh@mad 5513 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 24 خرداد، ۱۳۹۰ از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران رفته چون مه به محاقم که نشانم ندهند هر چه آفاق بجویند کران تا به کران میروم تا که به صاحبنظری بازرسم محرم ما نبود دیده‌ی کوته نظران دل چون آینه‌ی اهل صفا می‌شکنند که ز خود بی‌خبرند این ز خدا بیخبران دل من دار که در زلف شکن در شکنت یادگاریست ز سر حلقه‌ی شوریده سران گل این باغ بجز حسرت و داغم نفزود لاله رویا تو ببخشای به خونین جگران ره بیداد گران بخت من آموخت ترا ورنه دانم تو کجا و ره بیداد گران سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن کاین بود عاقبت کار جهان گذران 2 لینک به دیدگاه
moh@mad 5513 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 24 خرداد، ۱۳۹۰ "حميد مصدق خرداد 1343" *تو به من خنديدي و نمي دانستي من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدم باغبان از پي من تند دويد سيب را دست تو ديد غضب آلود به من كرد نگاه سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك و تو رفتي و هنوز، سالهاست كه در گوش من آرام آرام خش خش گام تو تكرار كنان مي دهد آزارم و من انديشه كنان غرق در اين پندارم كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت "جواب زيباي فروغ فرخ زاد به حميد مصدق" *من به تو خنديدم چون كه مي دانستم تو به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدي پدرم از پي تو تند دويد و نمي دانستي باغبان باغچه همسايه پدر پير من است من به تو خنديدم تا كه با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم بغض چشمان تو ليك لرزه انداخت به دستان من و سيب دندان زده از دست من افتاد به خاك دل من گفت: برو چون نمي خواست به خاطر بسپارد گريه تلخ تو را... و من رفتم و هنوز سالهاست كه در ذهن من آرام آرام حيرت و بغض تو تكرار كنان مي دهد آزارم و من انديشه كنان غرق در اين پندارم كه چه مي شد اگر باغچه خانه ما سيب نداشت 2 لینک به دیدگاه
sanaz.goli 3471 اشتراک گذاری ارسال شده در 24 خرداد، ۱۳۹۰ خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم به صورت تو نگاری ندیدم و نشنیدم اگر چه در طلبت همعنان باد شمالم به گرد سرو خرامان قامتت نرسیدم امید در شب زلفت به روز عمر نبستم طمع به دور دهانت ز کام دل ببریدم به شوق چشمه نوشت چه قطره‌ها که فشاندم ز لعل باده فروشت چه عشوه‌ها که خریدم ز غمزه بر دل ریشم چه تیر ها که گشادی ز غصه بر سر کویت چه بارها که کشیدم ز کوی یار بیار ای نسیم صبح غباری که بوی خون دل ریش از آن تراب شنیدم گناه چشم سیاه تو بود و گردن دلخواه که من چو آهوی وحشی ز آدمی برمیدم چو غنچه بر سرم از کوی او گذشت نسیمی که پرده بر دل خونین به بوی او بدریدم . 2 لینک به دیدگاه
ermia_rooz 4760 اشتراک گذاری ارسال شده در 24 خرداد، ۱۳۹۰ زدم از خانه برون.تا بروم آن جایی که تو از پنجره خاطره اش پیدایی در مسیری که پر از پیچ و خم و غوغا بود همرهم سایه شب بود و تنهایی آنقدر رفتم و باریدم و پیمودم راه که نه در تن رمقی ماند و نه در جان نایی تا رسیدم.به همان جا که پی اش می گشتم به همان معبد و پنجره رویایی به همان معبد سنگی که بر آن مکتوب است هیچ کس منتظرت نیست.چرا می آیی ؟! 1 لینک به دیدگاه
moh@mad 5513 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 25 خرداد، ۱۳۹۰ عيبجو دلدادگان را سرزنش ها ميكند وای اگر با او كند دل آنچه با ما ميكند با غم جانسوز می سازد دل مسكين من مصلحت بين است و با دشمن مدارا می كند عكس او در اشك من نقشی خيال انگيز داشت ماه سيمين جلوه ها در موج دريا می كند از طربناكی به رقص آيد سحر كه چون نسيم هر كه چون گل خواب در اغوش صحرا ميكند خاك پاك آن تهی دستم كه چون ابر بهار بر سر عالم فشاند هر چه پيدا می كند ديده آزاد مردان سوی دنيای دل است سفله باشد آنكه روی دل به دنيا می كند عشق و مستی را از اين عالم بدان عالم بريم در نماند هر كه امشب فكر فردا می كند همچو آن طفلی كه در وحشت سرايی مانده است دل درون سينه ام بی طاقتی ها می كند . .. . 2 لینک به دیدگاه
ermia_rooz 4760 اشتراک گذاری ارسال شده در 25 خرداد، ۱۳۹۰ ناگهان یک صبح زیبا آسمان گل کرده بود خاک تا هفت آسمان، بغض تغزل کرده بود حتم دارم در شب میلادت، ای غوغاترین حضرت حق نیز در کارش تأمل کرده بود هر فرشته، تا بیایی، ای معمایی ترین بال های خویش را دست توسل کرده بود *تقدیم به مولای متقیان شاه جهان حضرت علی (ع)* 2 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده