مشاعره

[sam arch 55879]

رسم بدعهدی ایام چو دید ابر بهار

گریه​اش بر سمن و سنبل و نسرین آمد

[skalaskala 1624]

در غریبی و فراق و غم دل پیر شدم

ساغری می زکف تازه جوانی به من آر

منکران راهم ازین می دو سه ساغر بچشان

و گر ایشان نستانند روانی به من آر

(حافظ؛ لسان الغیب)

[*lotus* 20275]

رود به خواب دو چشم از خیال تو هیهات

بود صبور دل اندر فراق تو حاشاک

[shamim _ thr 505]

کسی شماره کند اشک دیده ی ما را

 

که قطره قطره تواند شمرد دریا را

[alirezanabati 177]

این درد که من دارم هر روز فزون بادا

این دل که به ما دادی بگذار که خون بادا

[سارا. 1380]

آنکه رخسار تورا رنگ گل و نسرین داد

صبر و آرام تواند به من مسکین داد

[alirezanabati 177]

دل من نیست چنان بر رخ چانان محتاچ

که رخ اوست بر این دیده گریان محتاج

[skalaskala 1624]

جان فدای دهنش باد که در باغ نظر

چمن آرای جهان خوشتر از اين غنچه نبست

حافظ از دولت عشق تو سلیمانی شد

يعنی از وصل تواش نیست بجز باد به دست

 

حافظ؛لسان الغیب

[alirezanabati 177]

تو مشت درشت روزگاری

از گردش قرنها پس افکند

[skalaskala 1624]

دل می رود ز دستم صاحب دلان خدا را

دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز

باشد که بازبینیم ديدار آشنا را

ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون

نیکی به جای ياران فرصت شمار يارا

در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل

هات الصبوح هبوا يا ايها السکارا

ای صاحب کرامت شکرانه سلامت

روزی تفقدی کن درويش بی نوا را

آسايش دو گیتی تفسیر اين دو حرف است

با دوستان مروت با دشمنان مدارا

 

حافظ؛لسان الغیب

[alirezanabati 177]

ای دل ار باد فنا بنیاد هستی برکند

چون تو رانوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور

[ترانه18 8013]

رفتی و رفت این سحنم بر زبانِ قهر

 

خواهی که از دلم نروی از نظر مرو

[moh@mad 5513]

وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود

کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود

[Marziam 467]

داستان چی دیگست

من حال میکنم با رفاقتی که بی شیل و پیلست!..

[alirezanabati 177]

دوست آن باشد که گیرد دست دوست

در پریشانحالی و درماندگی

[captain 9274]

یاران و برادران مرا یاد کنند

رفتم سفری که آمدن نیست مرا

[*lotus* 20275]

ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت

وی مرغ بهشتی که دهد دانه و آبت

[skalaskala 1624]

تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع

دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت

آشنايی نه غريب است که دلسوز من است

چون من از خويش برفتم دل بیگانه بسوخت

خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد

خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت

چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست

همچو الله جگرم بی می و خمخانه بسوخت

[*lotus* 20275]

تا لشکر غمت نکند ملک دل خراب

جان عزیز خود به نوا می فرستمت

[sam arch 55879]

تا چه خواهد کرد با من دور گیتی زین دو کار

دست او در گردنم یا خون من در گردنش