مشاعره

[کامیلا 422]

شکایتای دلمو پیش کدوم کس ببرم

که از رفیق و نارفیق دوباره رودست نخورم

حکایت تنگی دل با کی بگم که بعد از این

تو کوچه های بی کسی به راه بن بست نخورم.........

[moh@mad 5513]

ماها تو سفر کردی و شب ماند و سياهی

نه مرغ شب از ناله‌ من خفت و نه ماهی

[niaz 9807]

این سبزه که امروز تماشاگه ماست

تا سبزه ی خاک ما تماشاگه کیست

[moh@mad 5513]

تا نه از گریه شدم کور بیا ورنه چه سود

از چراغی که بگیرند به نابینایی

[niaz 9807]

ای شه صلاح الدین من ره دان من ره بین من

ای ای فارغ از تمکین من ای برتر از امکان من

[moh@mad 5513]

نه روی سخن گفتن و نه پای گذشتن

سرگشته ام ای ماه هنرپیشه پناهی

[niaz 9807]

ای یوسف خوش نام ما خوش می​روی بر بام ما

ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما

[moh@mad 5513]

الا یا ایها الساقی ادرکسا ولا ونها

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

[niaz 9807]

آمده که رهزنم بر سر گنج شه زنم

آمده​ام که زر برم زر نبرم خبر برم

[moh@mad 5513]

مسافری که به رخ اشک حسرتم بدواند

دلم تحمل بار فراق او نتواند

[niaz 9807]

در پردهی اسرار کسی را ره نیست

زین تعبیه جان هیچ کس آگه نیست

[moh@mad 5513]

تو که از می جوانی همه سرخوشی چه دانی

که شراب نااميدی چقدر خمار دارد

[niaz 9807]

در خواب بُدم مرا خردمندی گفت

کز خواب کسی را گُل شادی نشکفت

[moh@mad 5513]

تو دلم دار که در زلف شکن در شکنت

يادگاريست ز سر حلقه‌ شوريده سران

[Astraea 25351]

نوای ساز تو خواند ترانه توحيد

حقيقتی به زبان مجاز ميگويی

ترانه غزل شهريار و ساز صباست

بزن که سوز دل من به ساز ميگويی

[moh@mad 5513]

یار اگر زخمت زند با تیغ ابرو دم مزن

تیغ ابرو را کنم با سوزن مژگان رفو

 

در اشعار شهریار "صبا" میدونین اشاره به کیه؟

[Astraea 25351]

یار اگر زخمت زند با تیغ ابرو دم مزن

تیغ ابرو را کنم با سوزن مژگان رفو

 

در اشعار شهریار "صبا" میدونین اشاره به کیه؟

نه نمیدونم.....یعنی چی؟

واي شما ، دل به عشق اگر نسپاريد ،

گر به ثريا رسيد هيچ نيرزيد !

عشق بورزيد ،

دوست بداريد ....

مشیری

[moh@mad 5513]

در گوشه‌های غم که کند خلوتی به دل

ياد من و ترانه‌ من تکيه‌گاهش است

 

در بیشتر جاها اشاره به مرحوم استاد ابوالحسن خان صبا دارد که نوازنده بود و شهریار در روزهای اولی که وارد تهران شده بود با ایشان آشنا شد و دوستی عمیقی باهم داشتند.

شعر زیر را شهریار موقعی که صبا بیمار بود و با این بیماری هم مرد سروده بود.

عمر دنيا به سر آمد كه "صبا" می ميرد

ورنه آتشكده عشق كجا می ميرد

[Astraea 25351]

در گوشه‌های غم که کند خلوتی به دل

ياد من و ترانه‌ من تکيه‌گاهش است

 

در بیشتر جاها اشاره به مرحوم استاد ابوالحسن خان صبا دارد که نوازنده بود و شهریار در روزهای اولی که وارد تهران شده بود با ایشان آشنا شد و دوستی عمیقی باهم داشتند.

شعر زیر را شهریار موقعی که صبا بیمار بود و با این بیماری هم مرد سروده بود.

عمر دنيا به سر آمد كه "صبا" می ميرد

ورنه آتشكده عشق كجا می ميرد

اخی...نازی...چه جالب..من خیلی شهریارو دوست دارم...

تو خود ای گوهر يک دانه کجايی آخر

کز غمت ديده مردم همه دريا باشد

[moh@mad 5513]

دیده فایده آ« است که دلبر بیند

ور نبیند چه بود فایده بینایی را