مشاعره

[Thorin Oakenshield 417]

داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید

خرقه رهن می و مطرب شد و زنار بماند

[Mahnaazz 13133]

دگر ز منزل جانان سفر مكن درويش

كه سير معنوى و كنج خانقاهت بس

[mahdimmm25 22]

سالها دل طلب جام جم از ما میکرد

انچه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد

[.sOuDeH. 16059]

دل من سیاس ولی آبی رو خیلی دوس دارم

روزای روشن آفتابی رو خیلی دوس دارم

 

من ازین دعواهای راس راسکی بدم میاد

دوستیای _حتی_ قلابی رو خیلی دوس دارم

[meysam62 4529]

منم که شهره شهرم به عشق ورزيدن

منم که ديده نيالوده ام به بد ديدن

حافظ

[ZOLEIKHA 542]

ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق

برو ای خواجه ی عاقل ، هنری بهتر از این ؟

 

"حافظ "

[bar☻☻n 5895]

نبودی ببینی عذاب چطور می کشه آدمو

باید از یه جایی به بعد ادامه نمی دادمو...

[Tamana73 28831]

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی        تا با تو بگویم غم شب های جدایی

[bar☻☻n 5895]

یار را بی پرده بتوان دید هر سو بنگری

 

ما ز وهم خود به روی او نقاب افکنده ایم

[ZOLEIKHA 542]

ما چو ناییم و نوا در ما ز توست

ما چو کوهیم و صدا در ما ز توست

 

" مولانا "

[masomeh meshkani 121]

تصورکن بهاری را که از دست تو خواهدرفت

خم گیسوی یاری را که از دست تو خواهد رفت

[bar☻☻n 5895]

تو نیستی غم پاییز را چه خواهم کرد؟

و بی پرندگی عصرهای آبان را؟

سرم به یاد تو گرم است زیر بال خودم

اگر به خانه ام آورده ای زمستان را

[ENG.SAHAND 31645]

از قصه ی چشم او، کارم به خدا افتاد

در آخر این قصه، افسانه شدن زیباست

[bar☻☻n 5895]

تنها به غمم تسکين، بخشد غزلِ حافظ

آنجا که چه زيبا گفت، داد از غم تنهايی

[sam arch 55879]

تنها به غمم تسکين، بخشد غزلِ حافظ

آنجا که چه زيبا گفت، داد از غم تنهايی

 

یک چند بکودکی باستاد شدیم

یک چند به استادی خود شاد شدیم

 

پایان سخن شنو که ما را چه رسید

از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

 

خیام

[.sOuDeH. 16059]

یک چند بکودکی باستاد شدیم

یک چند به استادی خود شاد شدیم

 

پایان سخن شنو که ما را چه رسید

از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

 

خیام

 

مادرم شاعر نیست!

در عوض نصف غزل های جهان را گفته

شعر را می‌فهمد

 

مادرم قافیه‌ی لبخند است

وزنِ احساس

ردیفِ بودن ...

مادرم مثنوی معنوی است

حافظ و سعدی و خیام و نظامی

اصلاً

مادرم شعرترین منزوی است

[sam arch 55879]

مادرم شاعر نیست!

در عوض نصف غزل های جهان را گفته

شعر را می‌فهمد

 

مادرم قافیه‌ی لبخند است

وزنِ احساس

ردیفِ بودن ...

مادرم مثنوی معنوی است

حافظ و سعدی و خیام و نظامی

اصلاً

مادرم شعرترین منزوی است

 

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم

در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم

 

در ده تو بکاسه مِی از آن پیش که ما

در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم

 

خیام

[bar☻☻n 5895]

مادرم گفت که عاشق نشوی، گفتم چشم

چشمهای تو مرا بی خبر از چشمم کرد

[masomeh meshkani 121]

دیده ای نیست نبیند رخ ریبای تورا

نیست گوشی که همی نشنود اوای تورا

[*atefeh* 13017]

دیده ای نیست نبیند رخ ریبای تورا

نیست گوشی که همی نشنود اوای تورا

آفاق را گردیده ام مهر بتان ورزیده ام

بسیار خوبان دیده ام اما تو چیز دیگری