مشاعره

[moein.s 18984]

مى خور كه هر كه آخر كار جهان بديد

از غم سبك بر آمد و رطل گران گرفت

[sam arch 55879]

ترك درويش مگير ار نبود سيم و زرش

در غمت سيم شمار اشك و رخش را زر گير

[moein.s 18984]

رندان تشنه لب را آبى نمى دهد كس

گوئى ولى شناسان رفتند ازين ولايت

[sam arch 55879]

تو نيز باده به چنگ آر و راه صحرا گير كه مرغ نغمه سرا ساز خوش نوا آورد

[moein.s 18984]

در اين شب سياهم گم گشت راه مقصود

از گوشه اى برون آى اى كوكب هدايت

[sam arch 55879]

ترا آن به كه روى خود ز مشتاقان بپوشانى كه شادى جهانگيرى غم لشگر نمى ارزد

[moein.s 18984]

در چين طره ء تو دل بى حفاظ من

هرگز نگفت مسكن ماءلوف ياد باد

[ترانه18 8013]

دردیست مرا درین دل از عشق

درمانش جز از تو می ندانم

[moein.s 18984]

مژگان تو تا تيغ جهانگير بر آورد

بس كشته ء دل زنده كه بر يكدگر افتاد

[sam arch 55879]

دلم ز پرده برون شد كجائى اى مطرب بنال هان كه از اين پرده كار ما به نواست

[moein.s 18984]

تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش

كه دست دادش و يارى ناتوانى داد

[sam arch 55879]

در آب و رنگ رخسارش چه جان داديم و خون خورديم

چو نقشش دست داد اول رقم بر جانسپاران زد

[moein.s 18984]

دلم خزانه اسرار بود و دست قضا

درش ببست و كليدش به دلستانى داد

[sam arch 55879]

دل كز طواف كعبه كويت وقوف يافت

از شوق آن حريم ندارد سر حجاز

[moein.s 18984]

ز كار ما و دل غنچه صد گره بگشود

نسيم گل چو دل اندر پى هواى تو بست

[ترانه18 8013]

تا مقصد عشاق رهی دور و دراز است

یک منزل از آن بادیه‌ی عشق مجاز است

[moein.s 18984]

ترسم كه صرفه اى نبرد روز بازخواست

نان حلال شيخ ز آب حرام ما

[sam arch 55879]

آن تلخوش كه صوفى ام الخبائثش خواند اشهى لنا و احلى من قبله العذارا

[moein.s 18984]

الا يا ايها الساقى ادر كاسا و ناولها

كه عشق آسان نموداول ولى افتاد مشكلها

[sam arch 55879]

از آن زمان كه برين آستان نهادم روى فراز مسند خورشيد تكيه گاه منست