گرفتگی عضلات : عدم هماهنگی میان آبرسانی و ماهیچه ها

[adel33 132]

 

تئوری مشهور تمرینات محرکی گرفتگی عضلات eamc که معتقد است گرفتگی عضلات در نتیجه عدم توازن مایعات بدن ، به خصوص عدم آبرسانی و ناهنجاری در سطوح الکترولیت خون بوجود می آید ، با یک تحقیق روی دوندگان دوی مسافت رد شد .

 

 

 

محققین همچنین توضیح می دهند که اختلالات الکترولیتی و اختلال در عملکرد مواد سیال بدن در شرایط بالینی خاصی با گرفتگی عضلانی همراه شده بوده اند و بنابراین اغلب چنین بنظر میرسد که با وجود فقدان مدرکی برای این معلول ، گرفتگی عضلات eamc علت مشابهی دارد .

 

آنان بررسی های خود را چنین آغاز کردند که ابتدا مشخص کنند آیا گرفتگی عضلات eamc در دوندگان ماراتن به تغییرات در غلظت الکترولیت سرم خون و شرایط آبرسانی وابسته است . یک گروه متشکل از ۷۲ دونده مرد که در دو مسابقه دوی مسافت اقیانوسی که هر سال در مسیر ۵۶ کیلومتری شهر کلیپ تاون برگزار می شود ، شرکت کرده بودند ، در مورد سابقه گرفتگی عضلات eamc مورد پرسش واقع شدند . سپس به جهت بسط و تعمیم شرایط حین مسابقه ، موارد مورد پیگیری و بررسی قرار گرفتند .

 

همه افراد قبل و بلافاصله پس از مسابقه وزن شدند تا تغییرات وضعیت آبرسانی بدن شان مورد ارزیابی قرار گیرد . قبل از مسابقه ، بلافاصله بعد از آن و یک ساعت بعد ، از خون افراد نمونه گیری کردند و غلظت گلوکز ، پروتئین ، سدیم ، پتاسیم ، کلیسیم و منیزیم همچنین شاخص های مختلف آبرسانی مورد بررسی قرار گرفت .

 

از ۷۲ دونده تحت بررسی ، ۴۵ نفر سابقه گرفتگی عضلات eamc داشتند حال آنکه ۲۷ نفر تجربه قبلی در گرفتگی عضله داشتند . به این ترتیب ۲۱ نفر از ۴۵ دونده با سابقه گرفتگی عضلات هم در طول مسابقه و هم یک ساعت بعد آن ، گرفتگی شدیدی را تجربه کردند حال آنکه ۲۲ نفر از ۲۷ دونده با چنین معظلی روبرو نشدند .

 

یک گروه بازرسی بمنظور مقایسه اهداف تشکیل شد .

 

یافته ها به قرار ذیل بودند :

 

همه حوادث گرفتگی عضلات در نیمه آخر مسابقه یا بلافاصله پس از آن اتفاق افتادند . بیشترین دوندگان مبتلا به سه مورد یا بیشتر را گزارش کردند . بطور متداول عضلات پشت زانو ۴۸% و ماهیچه های چهار سر ۳۸% با این معظل درگیر بودند .

 

بسیاری از گرفتگی ها از نظر شدت ، متوسط تا وخیم بودند و با کند کردن قدم ها یا کشیدگی خفیف عضله درد کاهش می یابد .

 

گروه هایی که قبل و بعد از مسابقه وزن شدند درصد وزن ، حجم خون ، مقدار پلاسما و سلول های قرمز خون شان تفاوت چندانی نداشت . همچنان تفاوتی هم در وضعیت آبرسانی نشان ندادند .

 

غلظت سدیم خون بلافاصله بعد از مسابقه در گروهی که دچار گرفتگی عضله شده بودند ، بسیار کم بود . حال آنکه غلظت منیزیم بسیار بالا بود . به هرحال مشاهده شد که تفاوت ها بسیار کمتر از آن بود که از نظر بالینی مورد توجه قرار گیرد .

 

بعلاوه محققین گزارش کردند که کاهش غلظت سدیم سرم خون بعد از مسابقه در گروهی که دچار گرفتگی شده بودند ممکن است مربوط به جذب ماده سیال افزایش یافته و در طول مسابقه در میان افراد این گروه بوده باشد .

 

هرچند الگو و نحوه مصرف نوشیدنی ها بطور مستقیم اندازه گیری نشد ، بنظر میرسد اقزایش مصرف مایعات در گروهی که دچار گرفتگی عضله شده بودند تا حدودی به این خاطر است که این دیدگاه که گرفتگی عضلات به خاطر عدم آبرسانی است ، بسیار رواج یافته است .

 

این تصور با یافته هایی مانند : دوندگانی که حین تمرینات دچار گرفتگی عضله می شوند بسیار کمتر دچار کم آبی می شوند تا دوندگانی که بلافاصله بعد از مسابقه دچار این عارضه می شوند . درصد کاهش وزن در این گروه ها پس از مسابقه به ترتیب ۲/۹% , ۳/۶% بود .

 

نتیجه تحقیقات ما فرضیه متداول : تمرینات محرکی برای گرفتگی عضلات هستند ، را حمایت نمی کند .

 

گرفتگی عضلات در دوهای مسافت طولانی هم با تغییرات در غلظت الکترولیت سرم خون و هم تغییرات در وضعیت آبرسانی همراه است . بنابراین فرضیه های دیگر که به توضیح علت گرفتگی عضلات در تمرینات محرک می پردازند ، باید مورد بررسی قرار گیرند .

 

 

 

نویسنده :بدیعه حبیب پور

کارشناس دفترامور مشترک فدراسیونها