گل سرخی برای محبوبم

[Hanaaneh 28,167]

این داستان تقدیم به کسی که خیلی دوسش دارم

 

"جان بلا نکارد" از روي نيکمت برخاست . لباس ارتشی اش را مرتب کرد وبه تماشی انبوه جمعيت که راه خود را از ميان ايستگاه بزرگ مرکزی پيش می گرفتند مشغول شد. او به دنبال دختري می گشت که چهره او را هرگز نديده بود اما قلبش را می شناخت. دختری با يک گل سرخ .از سيزده ماه پيش دلبستگی اش به او آغاز شده بود. از يک کتابخانه مرکزی فلوريدا با برداشتن کتابی از قفسه ناگهان خود را شيفته و مسحور يافته بود. اما نه شيفته کلمات کتاب بلکه شيفته يادداشت هايي با مداد که در حاشيه صفحات آن به چشم می خورد. دست خطی لطيف از ذهنی هشيار و درون بين و باطنی ژرف داشت. در صفحه اول "جان" توانست نام صاحب کتاب را بيابد : "دوشيزه هاليس می نل" . با اندکی جست و جو و صرف وقت او توانست نشانی دوشيزه هاليس را پيدا کند. "جان" بري او نامه ای نوشت و ضمن معرفی خود از او در خواست کرد که به نامه نگاری با او بپردازد . روز بعد "جان" سوار بر کشتی شد تا براي خدمت در جنگ جهاني دوم عازم شود. در طول يک سال ويک ماه پس از آن دو طرف به تدريج با مکاتبه و نامه نگاری به شناخت يکديگر پرداختند. هر نامه همچون دانه ای بود که بر خاک قلبی حاصلخيز فرو می افتاد و به تدريج عشق شروع به جوانه زدن کرد. "جان" در خواست عکس کرد ولی با مخالفت "ميس هاليس" رو به رو شد . به نظر "هاليس" اگر "جان" قلبا به او توجه داشت ديگر شکل ظاهری اش نمي توانست براي او چندان با اهميت باشد. وقتی سرانجام روز بازگشت "جان" فرا رسيد آن ها قرار نخستين ديدار ملاقات خود را گذاشتند: 7 بعد از ظهر در ايستگاه مرکزی نيويورک . هاليس نوشته بود: "تو مرا خواهی شناخت از روی رز سرخی که بر کلاهم خواهم گذاشت".

 

 

بنابراين راس ساعت 7 بعد از ظهر "جان " به دنبال دختري مي گشت که قلبش را سخت دوست می داشت اما چهره اش را هرگز نديده بود. ادامه ماجرا را از زبان "جان " بشنويد: " زن جوانی داشت به سمت من مي آمد بلند قامت وخوش اندام ,موهای طلايی اش در حلقه هايی زيبا کنار گوش های ظريفش جمع شده بود چشمان آبیش به رنگ آبی گل ها بود و در لباس سبز روشنش به بهاری می ماند که جان گرفته باشد. من بی اراده به سمت او گام بر داشتم کاملا بدون تو جه به اين که او آن نشان گل سرخ را بر روی کلاهش ندارد. اندکي به او نزديک شدم . لب هايش با لبخند پر شوری از هم گشوده شد اما به آهستگي گفت "ممکن است اجازه بدهيد من عبور کنم؟" بی اختيار يک قدم به او نزديک تر شدم و در اين حال ميس هاليس را ديدم که تقريبا پشت سر آن دختر ايستاده بود. زنی حدود 40 ساله با موهاي خاکستري رنگ که در زير کلاهش جمع شده بود . اندکي چاق بود مچ پاي نسبتا کلفتش توي کفش هاي بدون پاشنه جا گرفته بودند. دختر سبز پوش از من دور شد و من احساس کردم که بر سر يک دوراهي قرار گرفته ام از طرفي شوق تمنايی عجيب مرا به سمت دختر سبزپوش فرا مي خواند و از سويي علاقه ای عميق به زنی که روحش مرا به معنی واقعی کلمه مسحور کرده بود به ماندن دعوت مي کرد. او آن جا يستاده بود و با صورت رنگ پريده و چروکيده اش که بسيار آرام وموقر به نظر می رسيد و چشمانی خاکستری و گرم که از مهربانی می درخشيد. ديگر به خود ترديد راه ندادم. کتاب جلد چرمی آبی رنگی در دست داشتم که در واقع نشان معرفی من به حساب می آمد. از همان لحظه دانستم که ديگر عشقی در کار نخواهد بود. اما چيزی بدست آورده بودم که حتی ارزشش از عشق بيشتر بود. دوستی گرانبها که می توانستم هميشه به او افتخار کنم . به نشانه احترام وسلام خم شدم وکتاب را براي معرفی خود به سوی او دراز کردم . با اين وجود وقتی شروع به صحبت کردم از تلخی ناشي از تاثری که در کلامم بود متحير شدم . من "جان بلا نکارد" هستم وشما هم بايد دوشيزه "می نل" باشيد . از ملاقات با شما بسيار خوشحالم ممکن است دعوت مرا به شام بپذيريد؟ چهره آن زن با تبسمی شکيبا از هم گشوده شد و به آرامی گفت: فرزندم من اصلا متوجه نمی شوم! ولی آن خانم جوان که لباس سبز به تن داشت و هم اکنون از کنار ما گذشت از من خواست که اين گل سرخ را روي کلاهم بگذارم وگفت اگر شما مرا به شام دعوت کرديد بايد به شما بگويم که او در رستوران بزرگ آن طرف خيابان منتظر شماست . او گفت که اين فقط يک امتحان است!

 

 

طبيعت حقيقي يک قلب تنها زمانی مشخص مي شود که به چيزی به ظاهر بدون جذابيت پاسخ بدهد

[vergil 11,695]

تقدیم به من نبود ولی خوندمش دیگه :|

 

مرسی

[Hanaaneh 28,167]

تقدیم به من نبود ولی خوندمش دیگه :|

 

مرسی

.....:|

[behe 2,545]