afa 18504 اشتراک گذاری ارسال شده در 28 اردیبهشت، ۱۳۹۳ یکی از مشکلاتی که بسیاری از خانواده ها با آن روبهرو هستند، مریضی و گرفتاری پدر و مادر و دیگر اعضای خانواده است و چگونگی برخورد با این مسئله در ذهن خردسالان. این نکته مسلم است که گرفتاری یا بیماری چیزی نیست که ما آن را ریشهکن کنیم یا بتوانیم آن را نادیده گرفته و دوری کنیم. بلکه برخورد با این واقعیت و نحوه آن مهم است. در این نوشته به برخی از راهکارها در این زمینه اشاره میشود. تا آنجا که امکان دارد روش مطرح كردن مسئله نباید با زبان ساده و با ایجاد دلهره و حساسیت باشد. به این چهار گزینه توجه کنید: 1- مادربزرگ دارد میمیرد. 2- حال مادربزرگ خیلی خراب است. 3-مادربزرگ حالش خوب نیست. 4-مادربرگ نیاز به دارو و استراحت دارد. هر یک از چهار گزینه تاثیر خاص تخریبی یا سازنده خود را خواهد داشت. مسلم است 2 گزینه اول برای بچه ها به هیچ وجه مناسب نیست و گزینه چهار نزدیکتر به فهم بچه است. 2-از نشان دادن صحنه های دلخراش به کودک باید پرهیز کرد. مثلا زخمهای عمیق، بازکردن، ضدعفونی کردن، با قیچی پاره کردن تاولها و پاره های زخمهای چرکین و.... برای این منظور، بچه ها در زمان اقدامات پزشکی فوق باید از صحنه دور باشند یا بستر بیمار در اتاقهای خاص و دور از بچه ها قرار گیرد. دور كردن بچه ها هم با مشغول کردن آنها به بازی، بیان قصه یا خوراکی و... باید صورت گیرد. 3-در گفتوگوهای بین اعضا خانواده هم باید مراقب بود که در حضور بچه ها از موارد حاد بیماری و الفاظ خاص خودداری شود. توجیه تمام اعضای خانواده در این زمینه لازم است. قرار است پای اور ا قطع کنند. گفته اند چون سن او بالاست اگر بیهوش شود شاید بمیرد. 4- هنگام عیادت بیمار اگر لازم است به دلیل ارتباطهای عاطفی بین بچه ها و بیمار،کودک به عیادت و ملاقات بیمار برود، زمان انتخاب این دیدار در بهترین حالت حال بیمار باشد. بیمار باید قبلا توجیه شود که با روی باز و لب خندان و الفاظ ساده و مهربانانه با بچه برخورد کند، هرچند این امر با تحمیل چنددقیقه ای برخورد مناسب همراهان باشد و بچه ها را به بیرون هدایت کنند. اشیا و لوازم پزشکی خاص به ویژه آمپول ممکن است در بچه ها اثر نامطلوب بگذارد، بنابراین هنگام ملاقات نباید در بستر بیمار باشد. در حضور بچه ها از سابقه بیماری و دستورات پزشک معالج، مراحل بعدی درمان و عمل باید خودداری کرد. در حضور بچه ها با بیمار نیز باید الفاظ زیبا و مثبت به کار برد، مثل خداوند به شما شفا عنایت کند، انشاالله حال شما بهتر میشود، امروز حال شما بهتر از روزهای دیگر است، به به رنگ و روی شما بازتر شده و معلوم میشود که مریضی شما کمتر شده و سلامتتان روز به روز بیشتر میشود. این جملات را مقایسه کنید با سخنان برخی از منفیاندیشان مثل تو داری میمیری،کارت تمام است، رنگ و رویت چقدر زرد شده و... 6- بعداز نماز دستها را بالا برده و با صدای نسبتآ بلند که بچه ها بشنوند، برای سلامت بیمار مورد نظر و همه بیماران دعا کنید. این امر اثر غیرمستقیم در آرامش روانی کودک داشته و از تصورات وحشت انگیز عواقب بد بیماری جلوگیری میكند. 7-اگر در حضور بچه ها پولی به صندوق صدقات میاندازید، یا این کار را به دست بچه ها میسپارید، یادآوری کنید که این کار برای شفای بیمار مورد نظر است و خداوند او را شفا دهد. 8- هنگام عیادت بیمار از بیان قصه های منفی و نمونه های بیماریهای سخت منتهی به مرگ خودداری كنید. 9-با همه این موارد مسئله راضی بودن به رضای پروردگار یا "هرکسی در این دنیا عمر معینی دارد" یا "همه بزرگان و پیامبران و پدارن و مادران ما هم بعد از سالها زندگی عمرشان تمام شده و از این دنیا رفته اند." توجیه و زمینه سازی غیرمستقیم در صورت بروز مرگ یا شدت بیماری فرد موردنظر از موارد لازم در این موضوع است. 10-اگر مورد حادتر شد با جداکردن زندگی بچه ها از بیمار هرچند به صورت موقت در منزل دیگر بستگان یا بردن بچه به مسافرت و اردو و ....... میتوان موضوع را به صورت موقت از ذهن آنها دور كرد تا بعد تصمیمگیری مناسب در این زمینه انجام شود. مشورت با متخصصان روانشناس نیز بسیار موثر خواهد بود. لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده