پیرهاید 10193 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 9 خرداد، ۱۳۹۳ بزرگ شدن تاوان های سختی دارد بی آنکه خود بدانیم یعنی گذار گذار از رویاها و چشیدن طعم تلخ آنچیز که هست، همینست ح.س 5 لینک به دیدگاه
پیرهاید 10193 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 19 خرداد، ۱۳۹۳ شکر ایزد را که دیدم روی تو یافتم ناگه رهی من سوی تو مولانا 5 لینک به دیدگاه
پیرهاید 10193 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 19 خرداد، ۱۳۹۳ عهد ها بشکسته دکان ها بی روزی کوله ها بی خاطره شب بی ستاره است غزل وزن ندارد انگار ماه و خورشید جابجا شده است کفر است ایمان و ایمان کفر حیرانی ، سکون است کاروان بی ساربان مانده است مردانگی خشک تخم ِ زنانگی خورده شد همه حل می شود وقتی تو باشی آری ح.س 6 لینک به دیدگاه
پیرهاید 10193 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 8 تیر، ۱۳۹۳ به بهانه ی رمضان الکریم مسلمانان از دیرباز معتقد بودند که رمضان ماه رحمت الهی بر بندگان است ، این رحمت جز به اسباب انسان میسر نیست یاد میکنیم از رفتگان که با رفتنشان قوم و جماعتی را غرق غمشان کرده اند از لطفی بزرگ تا پدر و مادرانی که در کنارمان نیستند ، از شهیدانی که با خونشان شستند ، خرچنگ های صدامی را یاد کنیم در این ماه از کودکانی که موی بر سر ندارند اما دریا در سینه دارند ، آنانکه مادرانشان تلخ گریه می کنند در جوار تختشان ، از زندانیان در بند از آن ها که در ظلمند از پدر و مادران شرمساز جامعه ی قرن بیست و یکمیمان که در تنگدستی نفس میکشند ، فراموش نکنیم خود را اگر هنوز به انسانیت معتقدیم . یادکنیم از پدران بدهکار به روزگار ، مادران سربلند ، یاد کنیم از پدر و مادرانی که از جور زمانه در اتاقکی افتاده اند و آنها را سالمند میخوانند به یاد بیاوریم اشک یتیم ، خون ِ دل خداست رمضان یا غیر رمضان تنها بهانه ای برای خوب بودن عده ای از معتقدین به موازین این اعتقاد است ، کاش هر روز برای ما روزی خاص بود و به یاد بیاوریم خود را به بهانه ی رمضان ، هرچند دیگر رنگی از رمضان نمانده ، رمضان رنگ پریده شده است گاهی به خودمان سر بزنیم بیاد بیاورند اسیران امیران ِ کرم را و امیران اسیران را ح.س 5 لینک به دیدگاه
پیرهاید 10193 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 31 شهریور، ۱۳۹۳ پیرمردم من کمی پیرمرد هستم ، هوز که هنوز هست شب ها رادیو گوش میدهم ، ام پی تیری پلیر مرا خام خود نمیکند ، من هنوز در صف جستار ِ صفحه های اعصار پیشم ، تازه دلم هم میگیرد تایپ و کیبورد را تحریم میکنم چون عضو غیر رسمی کنگره ی ملی گذشتگانم من هنوز پیرمردم پس می نویسم با دوات و قلمم من کمی پیرمردم عصرها بعد از کار دلم پر میگیرد برای یک چای زعفرانی ، برای عطر سکنجبین ِ در آب حل شده - مزاجم با افزودنیهای مجاز و غیرمجاز ناآشناست هنوز هم کمی پیرمرد هستم بوی نای کتابهای قدیمیم را دوست دارم آخر کتاب های الکترونیکی حرمت ندارند! هنوز هم تکه ِ نان ِ گوشه ی خیایان را که میبینم گمانم این است تکه ی پارچه ی کعبه است من خیلی ، هنوز پیرمرد هستم ح.س 5 لینک به دیدگاه
پیرهاید 10193 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 14 مهر، ۱۳۹۳ چیستی آن روز که آب و گل ما را بسرشتند بر پیکره ی هستی ما نیست نوشتند جویای ابد را چه غم از نیستی خویش فارغ ز دم آتش و تار ِک ز بهشتند قومی به حج خواند ِو بیمار زر و سیم گوساله خدا خواننو قومی به کُنشتند آن قوم که مایی و منیت نپذیرند حلاج چنان گشتن و از عشق بِرشتند گشتند رهان از ابد و از قدر و از غم ِفردوس چون تخم مودت به دل خویش بکِشتند آزاد شدند از خود و خود چون به خود آمد بر تارُک افلاک قدم ِخویش بِهشتند ح.س 5 لینک به دیدگاه
پیرهاید 10193 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 20 آبان، ۱۳۹۳ بر سرِ بازار دین خون تو را می خورند از جهت سود خویش سَر زتنت می بُرند مفتی و مسلم زتو کیسه پر از زر کند حاجی رسوای شهر در حَرمت سر کند داخل هر حجره ای سکه به ضربت زدند عده ای از مُفسدان نذر به هیات برند می بَرَن و میزنند ، می کُشن و می کِشند لای نذورات خویش طعم خدا می چشند گِل به سر از بهر تو پای برهنه به کوی از پس ِ اینققققققققدر عشق،ظرف چِپاندن به جوی شمر و یزید زمان گشته همین رفتگر سعی میان دو جوب مسلک این دربدر کُلت به کف نوحه خوان،سرخوش و مست و دوان نام تو کالای ناب،کَلب ِ در ِ قرص ِ نان یاد تو لای کتاب درد تو گوییست آب از پس این طبل و سنج حرف مرا خوب یاب مسلک این بی دلان کوفه و کوفیست باز بر در هر مسجدی نقش خدا نیست باز مردم زیر ِستم ، زیر کَپَل های غول سجده به زَر میزنند حال ضریح حال پول بر سر بازار دین خون تو را می خورند از جهت سود خویش سر زتنت می بُرند ح.س 4 لینک به دیدگاه
پیرهاید 10193 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 28 آبان، ۱۳۹۳ چالش جدید نمیدانم شاید عصرهای پاییزی ، شاید رزم فقر و ثروت و یا شاید قوانین اساسی روزمرگی همه ی این ها وقتی در هیات غضب آلود روزگارم جمع می شوند مرا باعث میشوند که دیگر آن چیزی که سالهاست در قلمم نهفته است را عقیم کنم خوب یا بد بودنش نسبیست درد من این است که گاهکی از خود دور میشوم و متاسفانه در راه بازگشت به خود هم گم می شوم همین . . . 4 لینک به دیدگاه
پیرهاید 10193 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 8 اردیبهشت، ۱۳۹۴ سال 85 حافظ شناس عزیزی بنام "استاد شعبانی" داشتیم که مرد خوبی بود ، از دانشگاه تهران به خاطر نقدهای تندش اخراج شده و به سمت دانشکده های فنی و مهندسی تبعید شد . تمامی کتاب های ادبیات عمومی آن سالها را پس زده و آن ها را مسخره می دانست ، برای منی که در قیل و قال دانشجویان مهندسی دانشکده هوش و حواسم همیشه پی ناودانی احساس سعدی و شعور شعر عطار میگشت کمی سخت بود تحمل این حقیقت تلخ که تنها سه واحد مهمان این مرد بزرگ باشم جزوه اش ، کپی گلچین شده ی آثار بزرگان ایران و جهان بود ، هرچیز که ممنوع بود میگفت ، برای دانشجویی که کله اش بوی قرمه سبزی می دهد آیا نعمتی ازین بالاتر هم هست؟ همیشه ساده پوش همیشه در حال مطالعه ، تن لاغر و ته لهجه ای گیلانی ، موهای ریخته ، در ایستگاه اتوبوس ، غروب ها می نشست ، سرد بود و منتظر اتوبوس های آکاردئونی میدان امام حسین (ع) می نشست. از این آدم های خاص در زندگی من زیاد امدند و رفتند و همیشه داغ این بر دل دارم که چرا همیشه آدمهای نچسب زندگی من برایم همیشگی میمانند و همیشه آنها را می بینم و تحمل میکنم ولی شعبانی ها . . . . آخرین بار دوستم او را در کتاب فروشی امیرکبیر در خیابان انقلاب دید ، دوستم میگفت یک متر کتاب روی دستش چیده و پشت صندوق در صف ایستاده بود میگفت نیمی از حقوقش جای کتاب ها دَر میشد من یک " استاد شعبانی " گم کرده ام . . . . . ح.س پ.ن: وقتی چهار کیسه اوراق مدرسه به زباله دان دادیم ، آنقدر خاطرت عزیز بود که چزوه ی پر از یادداشت و نکته های نوشته از سخن استاد را رو سینه فشرده و در مدرسه ی حال گذاشتیم 4 لینک به دیدگاه
پیرهاید 10193 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 10 مرداد، ۱۳۹۴ دلم اندکی برف با طعم دل غشه ، چای دارچین ، شال پیچ گردن ، سرمازدگی و "تو " می خواهد . . . . 5 لینک به دیدگاه
پیرهاید 10193 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 1 آذر، ۱۳۹۴ علی (ع) در فرازی از نهج البلاغه ، ایمان را مانند بدنی دانسته که " صبر " در آن بدن حکم " سر" را دارد و سر هم که با ارزشترین و حاکمترین عضو در احوال بشریست پیچیدگی این مضمون چنان است که گاهی به خود می گویم آیا صبر بر دشواری که خود آدمی برای آینده اش تراشیده هم میتواند فضیلت باشد ؟ یا فی الحال تشخیص منبع تراوش عُسرت (پیش از صبر) آیا میتواند موثر باشد؟ مصیبت انسانی و یا مصیبت غیر انسانی؟ یا شاید هم ذاتا صبر فعل پر فضیلتیست که در بطن آن اهمیتی نیست که مصدر و ریشه بلای حاصله پیش از صبر بر آن چه باشد ؟!؟! 3 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده