معرفی شكار دو خوشه كهكشاني در حال ادغام، سر بزنگاه!

[YAGHOT SEFID 29,302]

[h=2]شكار دو خوشه كهكشاني در حال ادغام، سر بزنگاه![/h]

» سرویس: علمي و فناوري - علمي

کد خبر: 91052817184

شنبه ۲۸ مرداد ۱۳۹۱ - ۱۱:۱۴

 

ستاره‌شناسان با استفاده از اطلاعات تلسكوپ فضايي

محتوای مخفی

برای مشاهده محتوای مخفی می بایست در انجمن ثبت نام کنید.

ل ناسا موفق به شناسايي دو خوشه عظيم ستاره‌يي شده‌اند كه احتمالا در اولين مراحل ادغام در يكديگر باشند.

به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)،‌ اين خوشه‌ها در فاصله 170 هزار سال نوري در ابر بزرگ ماژلاني قرار گرفته‌اند كه نسبت به كهكشان راه شيري، يك كهكشان ماهواره‌يي‌ كوچك محسوب مي‌شود.

آنچه ابتدا تصور مي‌شد كه تنها يك خوشه در هسته منظقه عظيم ستاره‌ساز سحابي رتيل باشد در واقع تركيبي از دو خوشه با تفاوت سني حدود يك ميليون سال است.

كل اين سحابي براي 25 ميليون سال يك ناحيه فعال ستاره ساز بوده و اين كه تا چند سال ديگر اين فعاليت ادامه خواهد داشت، مشخص نيست.

سيستم هاي كوچكتر كه در سيستم هاي بزرگتر ادغام شده‌اند، مي‌توانند در توضيح منشا برخي از بزرگترين خوشه‌هاي ستاره‌يي شناخته شده كمك كنند.

محققان موسسه علمي تلسكوپ فضايي در بالتيمور به رصد اين ناحيه و جست‌وجو براي ستارگان فراري و سريع پرداختند كه از مهد ستاره‌يي خود كه در آن شكل گرفته بودند، خارج شده‌اند.

اين محققان سپس در زمان بررسي توزيع ستارگان حجم كم با يك امر نامعمول در خوشه مواجه شدند. اين خوشه كروي نبوده، اما از ويژگي‌هايي برخوردار است كه تا حدي شبيه به شكل دو كهكشان ادغام شده در هم بوده و شكل آنها در اثر كشش رانشي دراز شده است.

شاهد اتفاقي

محتوای مخفی

برای مشاهده محتوای مخفی می بایست در انجمن ثبت نام کنید.

ل براي این ادغام قریب الوقوع از مشاهده يك ساختار بلند شده در يكي از خوشه‌ها و سنجش تفاوت سني بين دو خوشه به دست آمد. طبق چند مدل، ابرهاي بزرگ گازي كه خوشه‌هاي ستاره‌اي در خارج از آنها شكل مي‌گيرند، ممكن است به بخشهاي كوچكتر خرد شوند.

هنگامي كه اين بخشهاي كوچك ستارگان را به بيرون پرتاب كردند، ممكن است با هم تعامل پيدا كرده و براي تشكيل يك سيستم بزرگتر با هم ادغام شوند.

همچنين ميزان زياد غير معمولي از ستاره‌هاي پر سرعت در اطراف اين سحابي وجود دارند. ستاره‌شناسان بر اين باورند كه اين ستارگان موسوم به ستارگان فراري از هسته سحابي رتيل در نتيجه تعاملات ديناميكي به بيرون پرتاب شده‌اند.

اين تعاملات در جريان فرايندي موسوم به تخريب هسته بسيار رايج هستند كه در آن ستارگان بزرگتر با تعامل ديناميكي با ستارگان كم حجم‌تر به مركز خوشه فرو مي‌روند.

هنگامي كه ستارگان بزرگ زيادي به هسته رسيدند، هسته بي‌ثبات شده و اين ستارگان يكديگر را از خوشه به بيرون پرتاب مي‌كنند.