طب و دارو در دوره هخامنشی

[ماتینا 4,434]

به گفته هردوت، کوروش کبیر چشم پزشکی از مصر خواست که مشاور او باشد

(ایرانشهر جلد دوم). در ص 499 تاریخ اجتماعی ایران جلد اول نوشته مرتضی راوندی از قول گزننون می*نویسد: «کوروش پزشکان مجرب را گرد خود فراخواند و انواع معجون و شربت ها و دواها و عصاره های مفید را در جائی فراهم ساخت. هر یک از رعایا که رنجور می شد ، پزشکان خود را به مداوای مریض مامور می کرد و چون شفا می یافت از طبیب معالج قدردانی می*شد. در زمان داریوش بزرگ علاوه بر طبیبان مصری از پزشکان یونانی نیز استفاده می*شد. از طبیبان معروف یونانی «دموکدس» (democedes) است که ابتدا در دربار «پولیکراتوس» فرمانروای جزیره «ساموس» بود. او سپس به دربار ایران آمد و به معالجه مفصل پای «داریوش» که پیچ خورده بود توفیق یافت و پزشکان مصری از علاج آن عاجز شده بودند . و هم چنین غده ای را که در سینه ملکه «آتوسا» همسر داریوش وجود داشت ، معالجه کرد از پزشکان دیگر یونانی «آپولونیدس» است که پزشک اردشیر اول هخامنشی (424-465 ق م) بود .و طبیب دیگر، کتزیاس پزشک نامدار اردشیر دوم و ملکه «پروشات» بود که سال*ها در دربار ایران زیست و پس از بازگشت به وطن در 397 قبل از میلاد، کتاب مهمی در تاریخ ایران و هند نوشت که فقط قسمتی از آن باقی مانده*است. در ایران باستان در دوره هخامنشی به شیوه قوانین حمورابی در بابل به پزشکان پایمزد قابل ملاحظه ای پرداخت می گردید. درزمان داریوش، دربار ایران محل اجتماع پزشکان هندی، مصری و یونانی شده بود (ص 501 تاریخ اجتماعی ایران نوشته راوندی جلد اول) و از این رهگذر پزشکی یونانی با استفاده از علم پزشکی هند به نهایت ترقی خود در آن زمان رسید و برخی معتقدند که نظریات بقراط در پزشکی مخلوطی است از عقاید پزشکی مصری و هندی که از طریق ایران به یونان رسیده*است.