sookut 13735 اشتراک گذاری ارسال شده در 7 بهمن، ۱۳۹۰ [h=4]گزارشی از ساحل چابهار و کنارک/ دیروز تثبیت شن های روان، امروز تثبیت زباله های روان! [/h] برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام [h=5]سبزپرس – گروه منابع طبیعی؛ يوسف حسينعلي زاده: وقتی از مسیر کنارک به چابهار استان سیستان و بلوچستان عبور می کنی، صدای امواج خروشان دریای عمان در طول جاده شما را همراهی می کنند. بی اختیار به سوی دریا کشیده می شوی. از لابلای درختچه های انبوه کهور و بوته های زیبای «پانیکوم» که با نسیم دریا شانه می شوند عبور کرده و به ساحل می رسی. [/h] زمین زیر پا می لغزد. زمین سست است و ناپایدار. ماسه هایی که تا دیروز در ساحل حکمرانی می کردند، امروز در زیر شاخه و برگ درختچه ها و بوته ها زمین گیر و آرام شده اند. در دور دست برج و باروی تاسیساتی به چشم می خورد که حکایت از وجود سایت کارخانه آب شیرین کن دارد. احداث این سایت از دهه 1360 برای تامین آب شرب شهرستان های چابهار و کنارک شروع شد و هم اکنون بخشی از آب شرب این دو شهرستان را تامین می کند. تاسیسات کارخانه با توجه به قرار گرفتن در کانون بحرانی فرسایش بادی و حرکت ماسه ها به داخل تاسیسات با مشکلات عدیده ای مواجه شده بود، تا اینکه با پیگیری و درخواست نهادهای اجرایی محلی، به ویژه استانداری سیستان و بلوچستان طرح تثبیت شن های روان منطقه در سطح 700 هکتار تهیه و با شرایط یک دهه خشکسالی متوالی (1386-1376) عملیات اجرایی از سال 1383 شروع و در سال 1386 به پایان رسید. در کارنامه این طرح 300 هکتار عملیات مالچ پاشی و 256 هکتار نهالکاری و بوته کاری با گونه های پانیکوم، کهور پاکستانی و «زیروک» و 200 هکتار بذر کاری گونه «سمر» و احداث 15کیلومتر جاده نفوذی و عملیات مراقبت و نگهداری دیده می شود. بنا به اظهارات مردم و مسئولان محلی، حیات سایت آب شیرین کن و سایت پرورش میگو و جاده مواصلاتی کنارک – چابهار و استمرار فعالیتهای کشاورزی و امنیت اکولوژیکی ساکنان حاشیه طرح از جمله روستاهای «رسول آباد» و «ناصر آباد» در گرو موفقیت این طرح استراتژیک است. ناگفته نماند که شهرستان کنارک 85 هزار و 795 هکتار بیابان و 259 هزار و 247 هکتار شن زار دارد که 112 هزار و 756 هکتار از آنها در پنج نقطه شهرستان بحرانی بوده و همواره زندگی در منطقه را تهدید می کنند. بنا بر مشاهدات، مشکل امروز منطقه اجرای طرح، حضور نامیمون زباله ها است که از ساحل تا چند صد متری عمق طرح پراکنده شده اند و همچون زگیل هایی در سیمای سبز و زیبای منطقه، بسان تیغ در چشم فرو می روند. همه پاسخ ها یکی است. دریا می آورد! جواب این سوال که دریا از کجا می آورد فقط سکوت ازپس لبخندهاست. تورهای ماهیگیری مستعمل خسته از دریا به پای درختچه ها پیچیده شده اند. انواع و اقسام بطری های پلاستیکی، پارچه و گونی کهنه، خرده چوب، لاستیک خودرو، کاغذ و کارتن و قوطی های روغن خودرو و آهن پاره ها بر ساحل چنبره انداخته و آفتاب می گیرند. در طول ساحل که حرکت می کنی زباله می بینی و زباله! در فکر فرو می روی. از خودت نوعی و از همنوعانت به نوعی دیگر شاکی می شوی. این تعامل با طبیعت در شان فرهنگ ما ایرانیان نیست؛ انتظار می رود باز هم نهادهای اجرایی منطقه با یک عزم عمومی پا پیش بگذارند و همچون طرح تثبیت شن های روان طرحی نو برای ساماندهی ساحل به ویژه جمع آوری و کنترل زباله ها راه بیاندازند. اکنون که چابهار به عنوان یکی از مناطق آزاد تجاری، اقتصادی و صنعتی کشور نام گرفته است، اگر وضع فعلی ساحل به چشم گردشگران، تاجران و مهمانان داخلی و خارجی بخورد قضاوت درستی از عملکرد ما نخواهند داشت. لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده