...ابر راه کلاردشت را می پیماید

[sookut 13,735]

...ابر راه کلاردشت را می پیماید

راحله احمدی-شما که این یادداشت را می خوانید بی شک دوستدار محیط زیست هستید، دغدغه اش را دارید و مهمتر آنکه فراغت ذهنی دارید که میتوانید به چیزی بیش از روزمره گی بیندیشید. نگارنده اما ترجیح میداد شما مخاطبش نبودید، شما که احتمالا یا پایتخت نشین هستید، یا در یکی از کلان شهرها زندگی می کنید. شما که دسترسی به اینترنت دارید، شما که دانشگاه رفته اید، شما که روزنامه می خوانید و شما که می توانید به چیزی بیش از خوراک، پوشاک و مسکنتان فکر کنید!!

 

برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید.

• ورود
• یا
• ثبت نام

 

ای کاش این بار به جای شما، آن روستایی جنگل نشین با چهار پنج جوان بیکارش یا آن چوپان مستضعف که تمام دارایی اش از این دنیا همان یک جفت گوسفند است، این نوشته را می خواند. گرچه نگارنده خود معترف است که این سطور نه تنها کوچکترین اهمیتی برای آن روستایی ندارد بلکه موجبات رنجش خاطرش را نیز فراهم خواهد کرد. چرا که این نوشته از نگاه او، چیزی جز خضعبلات ذهنی یک شهرنشین شکم سیر نیست که از درد فقر، بیکاری و کم سوادی هیچ خبر ندارد. ذهن روستانشین در اندیشه نان شب است و جایی برای واژه های بیگانه ای که ما از آن سخن می گوییم نیست. فقر بزرگترین معضلی است که روستایی با آن رو به روست و تا زمانی که وعده کار و نان در میان باشد، سخن گفتن از مفاهیم نا آشنایی همچون محیط زیست، توسعه پایدار و حفاظت از طبیعت، مصداق آبی است که در هاون کوبیده می شود. توسعه پایدار به چه کارش می آید وقتی که امروز با فقر و نداری دست و پنجه نرم می کند؟ و خنده دار نیست اگر انتظار داشته باشیم که دغدغه تامین نیازهای آیندگان را داشته باشد در حالیکه خودش امروز سخت نیازمند است؟

بهانه نگارش این سطور این بار نیز فاجعه ای است که هفته گذشته در جنگل ابر به وقوع پیوست. باور کنید یا نه، ابر دیگر چشم انداز بی همتای ایران نیست! امروز آنچه که در ذهن دوستداران این جنگل زیبا پس از شنیدن نامش تداعی میشود همان حکایت زخم کهنه ای است که هر از گاهی سر باز می کند. شنیدن خبر قطع 140 اصله درخت دیگر در دل جنگل توسط روستاییان شیرین آباد این بار کسی را شوکه نکرد! چرا که همه می دانیم تا وقتی که وعده های چرب و دندان گیر نمایندگان مجلس در میان باشد، هیچ حاجتی بر روستایی جنگل نشین نیست. آنچه در جنگل ابر اتفاق افتاد بار دیگر به یادمان می آورد که مهمترین چالش پیش روی محیط زیست ایران همان فقر است. از فقر اقتصادی گرفته تا فقر فرهنگی که دست در دست یکدیگر آنچنان شتابان و بی وقفه، منابع طبیعی و ذخایر سرزمینی مان را به قهقرای نابودی می فرستند که دیگر از شنیدن اخباری این چنین تلخ، تعجب نمی کنیم.

نابسامنی شرایط اقتصادی، بیکاری، هجوم بی سابقه به شهر و شهرنشینی، بیگانگی با طبیعت و گرایش سیری ناپذیر به مظاهر دروغین توسعه، روستایی را با فرهنگ و سنت دیرینه اش غریبه کرده و او را که در گذشته نگهبان طبیعت بود، به دشمن قسم خورده این مادر بدل کرده است. طبیعتی که تا دیروز محافظش بوده، امروز نه فقط سودی برای او ندارد بلکه چشم انداز و زیبایی هایش هم نصیب مسافران شهرنشینی میشود که با هزار رنگ و لعاب بیگانه و دلفریب، اشغالش کرده و این جماعت به ظاهر توریست، حتی بطری آب و ذغال کبابش را هم از شهر با خود آورده، مبادا که ریالی در دیار میزبان خرج کرده و سودی به صاحبخانه برساند!

در این میان آنچه برای روستاییان جنگل نشین باقی مانده، رویای شیرینی است که وعده های آقای نماینده برایشان می سازد. از جنگل که سودی حاصلشان نشده، راهی اگر ساخته شود و ده به شهری مرتبط گردد، ارزش خرده زمینشان شاید تکانی بخورد. شاید ماشینی برود و بیاید، تعمیرگاهی نیاز باشد، قطعا پمپ بنزینی می خواهند و خدا را چه دیدی، شاید ویلاسازی هم شد!! مگر کلاردشت از ازل همین کلاردشت امروز بوده با این همه ویلای رنگارنگ؟!

بله قصه همان قصه قدیمی است... راه درازی مانده برای ما تا برسیم به آنچه که روال دنیای متمدن است، نماینده ما وعده تخریب محیط زیست را می دهد و رای جمع می کند، نماینده آنها حفاظت از محیط زیست را در سرلوحه برنامه تبلیغاتی اش قرار می دهد! لابد می گویید کاری از ما ساخته نیست جز آنچه که عادت ما ایرانی هاست، بنشینیم و دعا کنیم تا مگر معجزه ای رخ دهد که ابر راه کلاردشت را نپیماید...