.FatiMa 36559 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 19 خرداد، ۱۳۹۲ [TABLE=width: 0%] [TR] [TD=colspan: 3] [/TD] [/TR] [TR] [TD=bgcolor: #cdcdcd] [/TD] [TD=align: center] استیو جابز بنیان گذار شرکت اپل که اکتبر سال گذشته در گذشت، زمانی گفته بود سه چیز در دنیا منبع الهام او بوده است: ذن از آئین بودایی، ال اس دی و باوهاوس. به جز شرکت اپل، بسیاری از اشیایی که روزمره با آنها سر و کار داریم تحت تاثیر جنبش هنری نشأت گرفته از باوهاوس تولید شده‌اند. مثال بارز آن شرکت آیکیا (IKEA) است که امروزه کمتر کسی پیدا میشود که از لوازم آن در خانه یا محل کار برخوردار نباشد. باوهاوس نام مدرسه هنر و معماری‌ای است که در سال ۱۹۱۹ در وایمار توسط والتر گروپیوس، معمار برجسته آلمانی تأسیس شد. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام ، باوهاوس را بر مبنای این مفهوم تاسیس کرد که "فرم همیشه باید متاثراز کارایی باشد." گروپیوس گفته است که منبع الهام او برای تاسیس و شکل‌گیری باوهاوس کتاب طراحیهای فرانک لوید رایت، معمار سرشناس آمریکایی است که در سال ۱۹۱۰ در آلمان منتشــــــــر شد. گروپیوس با تاسیس باوهاوس به دنبال تحقق رویایی بود که توسط آن می‌توانست زندگی جامعه را تغییر دهد. او در بیانیه ای که بعدها به مانیفست باوهاوس معروف شد به لزوم وحدت همهٔ هنرها برای رسیدن به هنری مدرن اشاره می‌کند. او همچنین دراین بیانیه مرزبندی میان جنبه‌های تزیینی و کاربردی در هنرها را مردود می‌شمرد. او دعوت به تشکیل صنف جدیدی از صنعتگران می‌کند که در آن از تمایزات طبقاتی بین هنرمندان و صنعتگران خبری نیست. جلد این مانیفست معروف که در ابتدای نمایشگاه در معرض دید گذاشته شده، گراوور چوبی‌ای است با عنوان کاتدرال اثر لیونل فاینینگر. این طرح کلیسایی گوتیک است که اشاره به قرون وسطی و اواخر دوران گوتیک دارد. مانیفست باوهاوس تحت تاثیر نظریه ویلیام موریس انگلیسی نوشته و طراحی شده بود. موریس معتقد بود که کاتدرال‌های قرون وسطا نشانه‌ای از وحدت هنر و فن، ترکیب هماهنگ مغز و بازو، فرد و جامعه‌اند. باوهاوس نیز همین اصل را در اصول اولیه سیستم آموزشی خود قرار داد. لحن انقلابی بیانیه باوهاوس انعکاس شرایط و روحیه جامعه آن زمان بود. دوران پس از جنگ جهانی اول و انقلاب آلمان که منجر به برکناری امپراطور آلمان و تأسیس جمهوری وایمار شد. ایدئولوژی باوهاوس نیز در سالهای ابتدایی آن ضدسرمایه داری بود. یکی از اهمیت‌های ویژه باوهاوس در تاریخ هنر، انقلابی بود که در سیستم آموزشی به وجود آورد. با گشایش باوهاوس در وایمار کارگاه‌های آموزشی به راه افتاد که شاگردانش هنر و صنعتگری را هم زمان یاد می‌گرفتند. به این ترتیب باوهاوس به نوعی معنای دانشجوی هنر بودن را تغییر داد. گروپیوس هنرمندان پیشروی زمان خود را برای سرپرستی کلاس‌ها و کارگاه‌های آموزشی باوهاوس انتخاب کرده بود. هنرمندانی چون گئورگ موخه، اسکار اشلمر، پل کله، لوتار اشریر و واسیلی کاندینسکی همگی بین سالهای ۱۹۲۰ تا ۱۹۲۲ به باوهاوس ملحق شدند. بنابر بیانیه گروپیوس متقاضیان بدون در نظر گرفتن پیشینه خود در باوهاوس پذیرفته می شدند. دوره‌های مقدماتی به سرپرستی یوهانس ایتن برگزار می‌شد. این کلاس‌ها به تجزیه تحلیل بصری، مطالعه مواد و آموزش و بررسی رنگ و فرم می‌پرداخت. هدف این کلاس‌ها رهاکردن شاگردان از هر گونه عرف و رسوم سنتی و تقویت پتانسیل خلاق آنها بود. ایتن پیرو یکی از شاخه‌های آئین زرتشتی بود. سرش را می‌تراشید و با عبای بلند بر سر کلاس‌ها حاضر می‌شد و کلاس‌هایش را با مدیتیشن آغاز می‌کرد. بسیاری از شاگردانش از او تقلید می‌کردند و حتی رژیم غذایی خاصی را رعایت می‌کردند. نقل قولی از آلما مالر همسر گروپیوس هست که از بوی سیر دهان شاگردان باوهاوس مینالد. هرچند گروپیوس در وایمار کلاسهای معماری تشکیل نداد، اما توانست زمینه تجربهٔ ساختاری بسیار مفیدی را برای شاگردانش تهیه کند. وقتی یکی از مشتریان گروپیوس، آدولف سامرفلِد سفارش ساخت خانه‌ای را در ۱۹۲۰ به او داد؛ اثاثیه و دکوراسیون داخلی خانه همگی در کارگاه‌های آموزشی باوهاوس تهیه گردید. خانه چوبی سامرفلد، واقع در برلین، اولین پروژه گروهی باوهاوس بود که در آن شاگردانی چون جوزف آلبرز و مارسل بروئر شرکت داشتند. این ساختمان به خوبی منعکس‌کننده بیانیه گروپیوس در لزوم وحدت همه هنرها برای ساختن و همچنین تاثیر فرانک لوید رایت بر معماری گروپیوس است. این خانه در جنگ جهانی دوم تخریب شد. در این نمایشگاه عکسها و برخی از اثاثیه خانه به نمایش گذشته شده است. از سال ۱۹۲۳ به بعد، باوهاوس وارد جریان جدیدی شد و به دنبال یک استتیک منطقی، به تدریج جنبه اکسپرسیونیسم نشأت گرفته از کلاسهای ایتن را کنار گذاشت. این تغییر با ملحق شدن تئو وان دوسبرگ یکی از پایه‌گذاران جنبش دی استایل (De Stijl) شروع شد و منجر به کناره‌گیری یوهانس ایتن شد که با باورهای معنویش، باوهاوس را دچار نوعی درگیری داخلی کرده بود. جایگزین ایتن در باوهاوس لازلو موهولی ناگی بود. موهولی ناگی به لحاظ سبکی کنستراکتیویست بود و با آمدن او به طور مشخص مدرسه به هدف اصلیش، یعنی ادغام هنر و صنعتگری نزدیک‌تر شد. گروپیوس همیشه در پی آن بود که باوهاوس مدرسه‌ای مستغنی باشد. از این رو به تدریج طراحی‌ها و ساخت‌های تکی و منحصربه‌فرد جای خود را به طراحیهای دارای قابلیت تولید انبوه از روی مدل‌های خلاق دادند تا قابلیت تولید صنعتی را در بازار داشته باشند. از همین طریق مدرسه با برخی صاحبان صنایع در آلمان قرارداد امضا کرد. بسیاری از لوازم و اشیایی که امروزه دارای طراحی ظریف و مدرن قرن بیستمی هستند در زمانی که در باوهاوس تولید و برای اولین بار دیده شدند، برای انظار عمومی بیش از حد صاف و ساده می‌آمدند. همچنین برای اثبات دستاورد‌های مدرسه، نمایشگاهی در باوهاوس برگزار شد که تمام اعضای مدرسه ماه‌ها وقت خود را صرف آماده کردن آن کردند. این نمایشگاه که در اتاقکی در باربیکن بازسازی شده، شامل کارهایی از شاگردان و همچنین استادان باوهاوس بود. محور اصلی نمایشگاه ساخت خانهٔ Haus am horn کمی دورتر از مکان مدرسه بود. این خانه طرحی از موخه بود که با همکاری گروپیوس و و آدولف مِیِر ساخته شده بود. اثاثیه خانه توسط مارسل بروئر که آن زمان هنوز دانشجو بود و چراغ‌ها توسط موهولی نگی طراحی شده بودند. این خانه نمونه اولیه از دیدگاه باوهاوس از معماری و خانه مسکونی در جامعه مدرن و صنعتی بود. در سال ۱۹۲۴ با روی کار آمدن نیروهای محافظه کار در وایمار، کمک‌های مالی که از طرف دولت به باوهاوس می‌شد به شدت کاهش یافت و مدرسه تحت فشار قرار گرفت تا مکان جدیدی را برای ادامه کار خود پیدا کند. پس از آن باوهاوس به دسائو رفت، شهری صنعتی که به سرعت به رشد خود ادامه می‌داد. مکان و بودجه ساختِ ساختمان مدرسه جدید توسط شهرداری لیبرال دسائو پرداخته شد. آنچه که امروزه بیشتر به عنوان چهره باوهاوس شناخته شده در دسائو اتفاق می‌افتد. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام خود از تولیدات نمادین باوهاوس است. این ساختمان بتنی با نمای شیشه‌ای توسط گروپیوس طراحی شد و بعدها بسیاری از ویژگی‌های آن به عنوان مشخصه مــــــعماری مدرن شناخته شد. تاثیرات مهم باوهاوس بر معماری و هنرهای کاربردی از بعد از این نقل مکان آغاز شد. در این ساختمان جدید بود که مارسل بروئر ساختار صندلی را به ناب‌ترین شکل آن کاهش داد تا بتوان از آن برای تولیدات انبوه استفاده کرد. از دیگر نو‌آوری‌هایی بروئر، صندلی‌ای معروف به صندلی واسیلی، در تجلیل از واسیلی کاندینسکی است. ساخت این صندلی آغاز فصل جدیدی در مبلمان مدرن بود. این اولین صندلی‌ای بود که در آن از لوله فولادی خم شده استفاده شد. سبک بود و فضای کمی را اشغال می‌کرد. تولید آن هم آسان و به صرفه بود و نمونه بسیار مناسبی برای تولید انبوه بود که هنوز ادامه دارد. چراغ واگنفلد از محبوب‌ترین طرح‌های مدرسه و سرویس چای‌خوری ماریانا برانت از دیگر تولیدات مشهوری هستند که همگی در دسائو اتفاق افتاد. کلاسهای معماری برای اولین بار در سال ۱۹۲۷ در باوهاوس تاسیس شد. گروپیوس، هانس مایر را به عنوان سرپرست بخش معماری دانشکده استخدام کرد. مایر خودش مارکسیست بود و به جنبه های مهندسی صرف در معماری توجه داشت و حتی فراتر از گروپیوس می رفت. معماری برای مایر کاملا مطابق با اندیشه‌های سوسیالیستی بود. شعارش "نیازهای مردم به جای نیاز برای تجملات" بود. گروپیوس در سال ۱۹۲۸ از مدیریت باوهاوس استعفا داد و مایر جانشین او شد. اما دو سال بعد به دلیل عقاید چپ افراطیش توسط شهردار دسائو اخراج شد و برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام در روهه جانشین او شد. نقشه‌ها و طراحیهای ساختمان اصل مدرسه اتحادیه کارگری آلمان (ADGB) از کارهای مایر در باربیکن به نمایش گذاشته شده است رویکرد میس فان در روهه بسیار متفاوت از رویکرد مایر و حتی گروپیوس بود. او مخالف عملکردگرایی صرف در معماری بود و بر جنبه‌های زیباشناسی و هنری نیز تاکید داشت. او همچنین هرگونه فعالیت سیاسی را در باوهاوس ممنوع کرد. اما با این حال دیری نپایید که با قدرت گرفتن حزب راست افراطی در دسائو همانند وایمار، باوهاوس در اینجا هم تعطیل شد.بعد از آن کلاسهای آموزشی را برای مدت کوتاهی به کارخانه قدیمی تلفن سازی در برلین منتقل کردند. اما از آنجا که تحت فشار زیادی از طرف نازی‌ها قرار گرفته بودند، تصمیم گرفتند آن را به کلی منحل کنند. اتاق آخر نمایشگاه سالهای آخر باوهاوس و مشکلات آن با نازی‌ها را به نمایش گذاشته است. برای مثال می‌توان به کولاژ‌ی از ایواو یاماواکی اشاره کرد که در آن سربازان نازی بر روی ساختمان واژگون باوهاوس رژه می‌روند. از آنجا که بسیاری از هنرمندان و مدرسان مدرسه پس از بسته شدنش از آلمان مهاجرت کردند؛ باوهاوس در دهه‌های پس از تعطیل شدنش تاثیر عمده‌ای بر روند هنر و معماری در جهان به خصوص در اروپای غربی و آمریکا، کانادا و اسرائیل گذاشته است و از آن مکتب هنری به وجود آمد که تا به امروز ادامه دارد. [/TD] [TD=bgcolor: #cdcdcd] [/TD] [/TR] [/TABLE] برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 3 لینک به دیدگاه
.FatiMa 36559 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 19 خرداد، ۱۳۹۲ [TABLE=width: 0%] [TR] [TD=colspan: 3] [/TD] [/TR] [TR] [TD=bgcolor: #cdcdcd] [/TD] [TD=align: center] با نمای موج دار و سقف تندیس گون سورئالیستی می توان کازا میلا آنتونی گائودی را بیشتر اثری ارگانیک خواند تا مصنوعی. این بنا به این می ماند که مستقیماً از زمین مستخرج و به عنوان لاپدرا شناخته شده است. این بنای معدن گون از جنبش مدرنیست اما نسخه ی آرت نووی اسپانیایی آن الهام گرفته است.این ساختمان در سال 1912 برای روزر سیگمون و پره میلا ساخته شد. این بنا به نه طبقه تقسیم می شود: زیرزمین, طبقه ی همکف, نیم اشکوب, طبقه ی اصلی, چهار طبقه ی فوقانی و اتاق زیر شیروانی. طبقه ی همکف به عنوان کاراژ, نیم اشکوب برای ورودی, طبقه ی اصلی برای میلا و طبقه ی فوقانی به منظور رهن در نظر گرفته شدند. ساختمان دو حیاط داخلی را با پلانی هشت ضلعی احاطه کرده است. بر روی بام تراس تندیس گون معروف عملاً نورگیرها, پله های اضطراری, پنکه ها و دودکش ها جای گرفته اند. اما هر پوشی که کارکردی دارد با کیفیت مجسمه وار خودگردان خود به بخشی از خود ساختمان بدل شد. از نظر سازه ای ساختمان بین سازه و پوسته تقسیم می شود. نمای سنگی عملکرد تحمل بار را ندارد, میله های فلزی با همان انحنا وزن نما را با اتصال به سازه تقویت می کنند. و این امکان را فراهم می آورد که گائودی بدون محدودیت های سازه ای طراحی کند. و نهایتاً مفهوم او را از یک نما که به شکل ممتد کرو شده عینی می سازد. سازه سقف را نگاه داشته و همچنین یک هندسه ی ارگانیک را ممکن ساخته, که از 270 آجر سهموی که در ارتفاعات متفاوت به شکل قوس در آمدند, ترکیب شده است. سازه ی تیغه ی طاق ستون مانند یک توپوگرافی متنوع در بخش بالایی را نشان می دهد. به عبارت دیگر, این نما می تواند در سه بخش تعبیر شود: نمای خیابان, طبقه ی همکف گسترده شده, نمای اصلی که شامل طبقه ی بالایی و اصلی, سازه ی سقف می باشد و اتاق زیر شیروانی را در خود جای داده و بام باغ را تقویت کرده است. این قسمت از بلوک های سنگ آهک ساخته شده.انحنای نمای اصلی یک کیفیت سنگین و بافت گونه از رویکردی ارگانیک را در خود دارد. در تراز بالایی یک توده ی منحنی که در آن نشیمنگاه تندیس گون انسانی سورئالیستی قرار گرفته دیده می شود. حضور آنها به پویایی تقریباً سیال مستتر در زیباشناسی ساختمان کمک می کنند. کازا میلا که در نهایت به یک بنای بحث برانگیز تبدیل شد, به جنبش مدرنیستی تعلق دارد. گائودی مرزهای فرمال هندسه ی راست گوشه را به عقب می راند چرا که گائودی تعمداً از فرم های ارگانیک و طبیعی برای شکل ساختمان استفاده کرده است. این اثر بی بدیل به شکل قابل توجهی به منبع الهامی برای کارهای بایومورفیک تبدیل شد. گائودی در سازه و فرم یک نابغه بود و کازا میلا اثباتی بر این مدعا است. [/TD] [TD=bgcolor: #cdcdcd] [/TD] [/TR] [/TABLE] [TABLE] [TR] [TD=class: DataListItem] ... [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] ... [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] ... [/TD] [/TR] [/TABLE] برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 3 لینک به دیدگاه
.FatiMa 36559 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 19 خرداد، ۱۳۹۲ [TABLE=class: BorderBox] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD=align: center][TABLE=width: 0%] [TR] [TD=colspan: 3] [/TD] [/TR] [TR] [TD=bgcolor: #cdcdcd] [/TD] [TD=align: center] در سال 1920 گروپیوس برای طراحی خانه ای برای آدولف سومرفلد سفارشی دریافت کرد.سومرفلد تاجر الوار بود و سعی داشت تمام آستر چوب ساج یک کشتی را در زمانی که مصالح ساختمانی بسیار کمیاب بود به دست آورد. گروپیوس در سال 1920 طرحش را کشید و در تزیین بخشهای داخلی و طراحی بعضی از ماند افزارها از دانشجویانش کمک گرفت.خانه سومرفلد کاری ظریف و پیچیده محسوب میگردد که در نهایت بساطت حاصل شده است. آن بنا جلوه هایی از شیوه های رسمی و ترکیبی پیش از جنگ گروپیوس را با ویژگی قرون وسطایی،تصویری بومی و عناصری که ممکن است به خوبی تحت تأثیر تزئینات باغچه های میدوی قرار گرفته باشند،به هم می پیوندد. با رویکردی به گذشته به نظر می رسد که این ساختمان از معماری عصر ماشین که گروپیوس فقط چند سال پس از آن در پی خلقش بود،بسیار فاصله دارد،اما ویژگی های این سفارش باید مورد توجه قرا گیرد تا ادعای اغراق آمیزی را که به اصطلاح « اکسپرسیونیسم»،گروپیوس در سالهای اولیه پس از جنگ دلالت می کند، تعدیل نماید. [/TD] [TD=bgcolor: #cdcdcd] [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=class: DataListItem] تراس خانه [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] درب جلو خانه ؛ كنده كاري هاي چوبي از جوست اشميت [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] پلكان خانه ؛ كنده كاري هاي چوبي از جوست اشميت [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] ميز طراحي شده براي خانه سومرفيلد ؛ از مارسل برور [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] رنگ آميزي بر روي شيشه هاي خانه ؛از جوزف آلبرس [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] پلان خانه [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [TD] [/TD] [/TR] [/TABLE] برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 3 لینک به دیدگاه
zahra22 19501 اشتراک گذاری ارسال شده در 4 مرداد، ۱۳۹۲ [TABLE=width: 0%] [TR] [TD=colspan: 3] [/TD] [/TR] [TR] [TD=bgcolor: #cdcdcd] [/TD] [TD=align: center] علاقه ما به پروژه برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام در جنبه های ماندگار حاصل از تفکیک و تقسیم بندی سیاسی و کالبدی شهر ریشه دارد، در این پروژه ما بر جمعیت اینده شهر و معنای سیاسی خاص شرق و غرب در این شهر تاکید داشته ایم. طرح پیشنهادی ما قطعه ای از یک دیوار جدید است، که در خودش یک منطقه مسکونی را جا داده. طرح پیشنهادی ما بر یک گذر اجتماعی موکد است که در قامت بازوهایی طویل و ممتد در فضا بسط می یابند و امکان تعامل انسانی را فراهم می سازند. این گذر فضای دیوار را تحت تاثیر خود قرار می دهد، اگرچه ازادانه در فضا حرکت می کند اما مرزهای دیوار را مغشوش ساخته و موجب می شود اما نهایتا مغلوب طبیعت و ذات محصور کننده و ممنوعه دیوار می گردد. در استانه ورودی هر کسی به درکی از شکستن قواعد تعریف کننده خشونت مستتر در رسومات سیاسی پذیرفته شده می رسد. ساکنان شرق برلین با عبور از این فضا وارد غرب می شوند و عملا دیوار را به پل تبدیل می کنند، به موازات گذر از این پیاده راه هر شخص امکان فهم دوسویه پل و نهایتا درک شهر در قامت یک پدیده یکپارچه را به دست می اورد. در شرایط حال حاضر [طرح پیشنهادی در سال 1986 ارائه شده است، یعنی سه سال پیش از فروپاشی دیوار برلین ] پروژه با هدف اعمال کنش های فرهنگی و اجتماعی عمومی و فضا سازی برای تئاتر خیابانی و موزیسین ها طراحی می شود. پوسته بیرونی پروژه عملا به واسطه کنش های هنری هنرمندان تغییر می کند. جانمایی پروژه بر کناره برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام تعریف شده است و از بعد شهری به گره زدن برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام در برلین غربی و فضای خالی پشت دیوار برلین در جبهه شرقی می اندیشید و ارمان پروژه ایجاد یک مونومان زنده و ماندگار با هدف متصل کردن مجدد شکاف حاصل از دیوار برلین است. [/TD] [TD=bgcolor: #cdcdcd] [/TD] [/TR] [/TABLE] [TABLE] [TR] [TD=class: DataListItem] پروژه دیوار برلین، مورفوسس، 1986 [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] پروژه دیوار برلین، مورفوسس، 1986 [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] پروژه دیوار برلین، مورفوسس، 1986 [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] پروژه دیوار برلین، مورفوسس، 1986 [/TD] [/TR] [/TABLE] 2 لینک به دیدگاه
zahra22 19501 اشتراک گذاری ارسال شده در 29 شهریور، ۱۳۹۲ [TABLE=width: 0%] [TR] [TD=colspan: 3] [/TD] [/TR] [TR] [TD=bgcolor: #cdcdcd][/TD] [TD=align: center] لویی کان می گوید : " من همیشه با مربع ها شروع می کنم " . خانه ی فیشر یا همان خانه ی نورمن فیشر را لویی کان معمار طراحی کرده بود و این خانه به سفارش دکتر نورمن فیشر و همسرش دوریس، طراح منظر، در سال 1967، هاتبورو در پنسیلوانیا ساخته شد . با ویژگی هایی همچون حجم های دوتایی مکعب شکل، پی سنگی و روکش های از جنس درخت سرو با تمام جرئیات اجرایی اش، خانه ی فیشر در غالب نمادی گویا نشان می دهد که کان چگونه در این زمان طراحی می کرده است و چگونه کارش از دیگر معاصرانش متفاوت به نظر می رسد . در خانه ی فیشر، کان از خطی بودن پلان های مدرن اجتناب می کند و بر هندسه ای ساده تمرکز می کند و اجازه می دهد که مکعب ها جدایی میان فضای عمومی و خصوصی را فراهم کنند . همان طور که در کارهای مونیومنتالی همچون موسسه ی سالک و مرکز درمانی ریچاردز می بینیم، خانه ی فیشر، در حقیقت،گواهی بر توانایی کان در کار کردن با پروژ های مسکونی کوچکی است که با تمام جزئیات اجرایی اش ساخته و طراحی می شدند . فرم و کاربری : خانه ی فیشر فرم را برای جداسازی کاربردهای متفاوت برنامه ریزی شده ای به خدمت می گیرد که همواره در یک خانه مسکونی حضور دارند . عرصه ی عمومی و خصوصی، میان دو حجم تقریبا مکعب شکل، در دو طبقه ی مجزا تقسیم شده اند . حجم عرصه ی خصوصی در امتداد محور شمالی ـ جنوبی قرار می گیرد و عرصه ی خصوصی که دقیقا 45 درجه چرخیده است، در امتداد محور شمال شرقی ـ جنوب غربی قرار می گیرد که به موازات مسیر سواره امتداد یافته است . حجم عرصه ی عمومی در گوشه ی جنوب شرقی اش با جبهه ی شمالی عرصه ی خصوصی برخورد می کند . فضای عمومی که دقیقا در پلان مربع شکل است، راهروی ورودی و اتاق والدین در طبقه ی همکف و دو اتاق خواب دیگر در بالا را در بر می گیرد . حجم دوم اندکی از مربع دور است، پلانی مستطیل شکل دارد و فضای نشیمن، غذا خوری و آشپزخانه را در فضایی با ارتفاعی دو برابر در بر می گیرد . در این خانه، تمام پنجره ها در دیوار فرو رفته اند . این فرورفتگی در فصل زمستان به نور اجازه ورود به فضای داخل را می دهد و در فصل تابستان از تابش مستقیم نور جلوگیری می کند . این پس رفتگی عمیق همچنین به پنجره ها فرصت می دهد تا در جریان تغییرات ناگهانی هوا گشوده باقی بمانند بدون آن که باران به داخل خانه راه یابد . شومینه ی سنگیِ بزرگی تنها کمی دورتر از مرکز فضا، در مکعب نشیمن قرار دارد که جدایی اندکی را میان فضای نشیمن و آشپزخانه ایجاد می کند ولی آشپزخانه همچنان به حوزه ی فضای عمومی باز تر است که موضوعی بسیار مورد بحث در آن دوره از معماری بود . تصمیم برای خلق دو حجم جداگانه را نیاز اصلی طراحی خانه یعنی همان قرار گیری مطب و خانه در کنار هم شکل می داد . اگرهم مطب رها می شد، این دو حجم باقی می مانند و نیاز به حریم خصوصی در یک خانه را به خوبی بر آورده می کنند . سازه : این خانه بر سکویی قرار دارد و از شبکه تیرهای چوبی ساخته شده است که تیرهای سقف را تشکیل می دهد و ساختار پلان های طبقه ی دوم را شکل می دهد . با یکسان کردن شیب ناچیز زمین بود که کان توانست فیشر را خانه ای با پایه ی سنگی طراحی کند و بدین گونه تغییرات شیب را جبران کرده و چشم انداز نسبت به باغ را در سطحی پایین تر فراهم کند . مصالح : سنگِ دوست داشتنی کان، ماتریالی متعلق به ویرانه های عهد باستان بود که کان آن را در جریان توقفش به رم بسیار تحسین کرده بود . در پنسیلوانیا ساختن با چوب ارزان تر تمام می شد ولی کان برای خانه ی فیشر همان تکنولوژی سنتی متعلق به سازه ی سکویی را انتخاب کرد ولی جهت تابش خورشید به راستای رودخانه متمایل بود و نیاز به انبار در زیر زمین هم بود . بنابراین کان توانست دیوارهای اسکلت بنایی را در غالب پایه ای برای سازه ی چوبی به کار برد و حتی آن را تا قلب فضای نشیمن، به شکل نیمی از خانه در آورد . پوششش نهایی برای کل خانه از چوب است . روکش نهایی این پوشش از جنس چوب سرو است و این خانه اساسا از روکش های چوبی عمودی تشکیل شده است . مفاهیم : خانه ی فیشر در میانه ی دوره ی پرکار طراحی برای کان قرار دارد . این پروژه مقارن با پایان پروژه خانه ی مارگارت اشریک و کتابخانه ی فیلیپ آکستر و همزمان با ساخت موسسه سالک بود . همچون بسیاری از معماران، کان، سفارش های مسکونی اش را برای ارزیابی ایده هایش در زمینه ی معماری به کار می برد . کان در آثارش به دنبال حس شگفتی و ابدیت خواهی بود ولی همواره در تلاش برای به میان آوردن ایده های مدرن در جایگاه (عناصری) آشنا در طراحی هایش بود . در خانه ی فیشر، کان اِزاره ی سنگی را برای خلق احساس بی زمانی به کار می برد . در این اِزاره، او اثری باستان شناسی می سازد . چوب به کار برده شده در خانه ی فیشر احساس ملایمت و روایت متداول درطراحی مدرن را به شکلی متفاوت می آفریند . [/TD] [TD=bgcolor: #cdcdcd][/TD] [/TR] [/TABLE] [TABLE] [TR] [TD=class: DataListItem] ـ خانه فیشر ـ لویی کان [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] خانه فیشر ـ لویی کان [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] خانه فیشر ـ لویی کان [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] ـ خانه فیشر ـ لویی کان [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] لویی کان در کنار خانه ی فیشر [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] ایده ی اولیه کان برای خانه ی فیشر [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] ـ خانه فیشر ـ لویی کان [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] پلان طبقه همکف [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] پلان طبقه اول [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] شومینه سنگی در میان فضای نشیمن و آشپزخانه [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] فضای داخلی خانه فیشر [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] فضای داخلی یکی اتاق های طبقه اول [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] فضای داخلی یکی از اتاق های خواب [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem] فضای داخلی خانه فیشر [/TD] [/TR] [/TABLE] 2 لینک به دیدگاه
zahra22 19501 اشتراک گذاری ارسال شده در 23 آذر، ۱۳۹۲ [TABLE=width: 642] [TR] [TD=align: center][TABLE=width: 636] [TR] [TD=colspan: 3] [/TD] [/TR] [TR] [TD=bgcolor: #CDCDCD][/TD] [TD=align: center] نمایشگاه اُلیوِتی اخیرا با طراحی کارلو اِسکارپا کامل شد . در اواخر سال های 1950 آندریانو اُلیوِتی، اسکارپا را به منظور طراحی فضای نمایشی محصولات اُلیوتی به خدمت گرفت . نمایشگاه نهایی اُلیوِتی فضایی زیبا بود که تا قبل از تغییر مالکش، تا قرن ها توسط اُلیوِتی استفاده می شد . در آوریل سال 2011 نمایشگاه اُلیوِتی طراحی اسکارپا، دوباره در غالب فضایی نمایشی برای محصولات اُلیوِتی پدیدار شد . اگرچه، این بار طراحی فضای اسکارپا همان چیزی است که واقعا به نمایش درآمده است .کمپانی اُلیوِتی هم تولید کننده ماشین تحریرو هم تجربه کار با اولین کامپیوتر ها و ماشین حساب را در سال های 1950 دارا است . این کمپانی شهرت بسیار زیاد و مثبتی برای توجه اش به طراحی محصولاتش دارد . این درک کمپانی از کیفیت و طراحی هم در محصولات اُلیوتی و هم در گزینش های خاص طراحی اش به وضوح دیده می شد . زمانی که اسکارپا توسط اُلیوتی در سال 1957 به خدمت گرفته شد، به راحتی قابل درک بود که این نمایشگاه به همان اندازه که می تواند فضایی به منظور نمایش محصولات اُلیوتی طراحی شود، توانایی اسکارپا به عنوان یک معمار را هم به نمایش می گذارد .نمایشگاه اُلیوِتی در ونیز ایتالیا، در لبه شمالی برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام قرار گرفته است . این پروژه میان سال های 1957 و 1958 طراحی و تکمیل شد . اسکارپا فضای فراهم آمده در این پروژه را از یک کوچه تاریک بلند به یک جعبه کوچک جواهر، تغییر داد . در کنار الحاقیه ی پنجره ها و توجه به شفافیت فضای داخلی، اسکارپا بیرون و درون را با هم ترکیب کرد و توانسته بود نمایشگاه اُلیوِتی را به روی نور و فضایی راحت برای بازدیدکنندگان بگشاید .مشخصه ی بارز این فضا پلکان مرمرین جسورانه ی اسکارپا است که رو به پشت ساختمان و هم جهت با آن طراحی شده است . اسلب های سنگی منفرد را میله های برنجی نگه می دارند و این پله برای هدایت بازدیدکنندگان به طبقه دوم و بالکن ها شکل می گیرد . این پلکان به شکلی معلق و سبک نمود می یابد و به بازدیدکنندگان فرصت می دهد تا در این میان، فضاهای دیگر نمایشگاه را هم ببینند .اسکارپا نور فضای داخلی نمایشگاه را با الحاقیه پنجره به فضای بیرون ، شبکه های چوبی در طبقه دوم به منظور کنترل ورود نور، نور مصنوعی و همچنین انتخاب متریالش برای فضای داخلی مدیریت می کند . کاشی های شیشه ای طبقات و دیوارهای سنگی صیقلی شده، نور را در میان این فضا منعکس می کنند و این نمایشگاه تنگ و محدود را می گشایند . کاشی های موزائیک در کف ساختمان رنگ متفاوتی دارند . پوشش کف ورودی اصلی، موزائیک قرمز رنگ، فضاهای کناری آبی، فضای پشتی زرد و فضای مرکزی سفید است . دیگر ویژگی برجسته نمایشگاه اُلیوِتی مجسمه ی بزرگی، به نام " نودِ آل سوله " طراحی آلبرتو ویانیا، تزدیک درِ جلویی ورودی است . این مجسمه بر روی اسلب سیاه مرمرینی به همراه آبی که از بالای این سنگ می گذرد، قرار گرفته است .کاربرد وسیع پنجره های طولی، در امتداد نمای طبقه همکف، تراوشی میان درون و بیرون این نمایشگاه ایجاد می کند و همچنین این روند توسط موقعیت فضای ورودی هم تاکید می شود، چرا که این فضا با پیش ورودی اندکی چیده شده است که کف پوش مرمرین صیقلی ـ از نوع زبره سنگی ـ متعلق به میدان سن مارکو اندکی بالا آمده است و درادامه، درِ جلوییِ متحرکی، واقع در اولین فضای بزرگ نمایشگاه، وارد فضای داخلی می شود . در بیرون، قاب های این پنجره ها، از جنس چوب ساج بوده و دیوارهایی از جنس مرمر سفید، با قفسه های داخلی مدولارِ زیپی شکل و لامپ های آویخته شده ای برای روشنایی تولیدات اُلیوِتی هم از بیرون دیده می شود .همکاری اسکارپا با اُلیوِتی، از همان ابتدا در غالب فضایی برای تولیداتشان به نظر می رسد ولی فضایی برای آشکار شدن مهارت های اسکارپا هم به حساب می آید . امروز، نمایشگاه اُلیوتی یک ساختمان تاریخی است که طراحی اسکارپا به شکل موزه ای برای خود ساختمان درآمده است . [/TD] [TD=bgcolor: #CDCDCD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][TABLE=width: 636] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ نمایشگاه اُلیوِتی ـ کارلو اِسکارپا [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ نمایشگاه اُلیوِتی ـ کارلو اِسکارپا [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ نمایشگاه اُلیوِتی ـ کارلو اِسکارپا [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ نمایشگاه اُلیوِتی ـ کارلو اِسکارپا [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ نمایشگاه اُلیوِتی ـ کارلو اِسکارپا [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ نمایشگاه اُلیوِتی ـ کارلو اِسکارپا [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ نمایشگاه اُلیوِتی ـ کارلو اِسکارپا [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ نمایشگاه اُلیوِتی ـ کارلو اِسکارپا [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ نمایشگاه اُلیوِتی ـ کارلو اِسکارپا [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ نمایشگاه اُلیوِتی ـ کارلو اِسکارپا [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] دیتیل های طراحی داخلی نمایشگاه [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] دیتیل های طراحی داخلی نمایشگاه [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] دیتیل های طراحی داخلی نمایشگاه [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] دیتیل های طراحی داخلی نمایشگاه [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] دیتیل های طراحی داخلی نمایشگاه [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] نماس ساختمان از میدان سن مارکو [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] نمای ساختمان از بیرون [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] در متحرک نمایشگاه [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [/TABLE] 2 لینک به دیدگاه
zahra22 19501 اشتراک گذاری ارسال شده در 11 تیر، ۱۳۹۳ [TABLE=width: 645] [TR] [TD=align: center][TABLE=width: 643] [TR] [TD=colspan: 3] [/TD] [/TR] [TR] [TD=bgcolor: #CDCDCD][/TD] [TD=align: center] مجموعه مسکونی کوبوسوونینگِن، یک جاذبه توریستی محبوب و تجربه معمارانه ی متفاوتی است که در لنگرگاه اُدِ، تاریخی ترین بخش بندر رُتِردام واقع شده است . در ادامه ساخت و ساز های لنگرگاه اُدِ در جریان جنگ جهانی دوم بود که ازپییِت بلوم معمار، به منظور توسعه این منطقه با به عینیت رسانی ویژگی هایی معمارانه ای دعوت به همکاری شد و به او فرصتی می داد تا بتواند کیفیت طراحی مسکونی های مکعب شکل اخیرش را در جهت طراحی بافتی بیشتر شهری به کار گیرد . با آگاهی از خواست بلوم به منظور رقابت با هم عصرانش، باید اضافه کرد که او نمی خواست مجموعه کوبوسوونینگِن شبیه به دیگر مجتمع های ساختمانی معمولی باشد او به منظور بر انداختن این گرایش که " یک ساختمان باید درغالب خانه ای شایسته ی مفهوم خانه بودنش بازشناخته شود " تلاش بسیار کرد . در زمانی که ساخت دوباره روتِردام موضوعی محوری بود، مجموعه مسکونی کوبوسوونینگِن، در غالب نمونه ای تاثیر گذار برای توسعه ای معمارانه به شکلی خلاقانه و مترقی به کار گرفته شد .با تاثیر پذیری از خانه های مکعب شکل در هِلموند بود که مِنتیک، قراردادی با بلوم به منظور طراحی طرح توسعه ی منطقه لنگرگاه اُدِ مقرر کرد . او که تا پیش ازپروژه هِلموند، طرحی این چنین را معماری نکرده بود ، خودش بسیار هیجان زده و علاقه مند بود تا بهترین پروژه را برای شهر رُتِردام طراحی کند . اگرچه او با مبارزه طلبی های معمارانه، اهمیت و مقیاس این پروژه کمی دست پاچه هم شده بود . او به منظور اجتناب از مداخله های حکمفرما در این بستر بود که به کارفرمایان خود گفت، این پروژه را به شکلی طراحی خواهد کرد " به طوری که شما نمی توانید بگویید که این را ، معماری دیگر قبلا طراحی کرده است " . این موضوع بلوم را به منظور جداسازی این طرح گسترش مسکونس به سه پروژه مجزا هدایت کرد . پروژه بلاکتورن : یک برجِ مسکونیِ شش گوشه ی 13 طبقه که از نظر ظاهری شبیه یک مداد است؛ پروژه اسپانس کاد : مجموعه ساختمان های تراس داری که گرداگرد یک حیاط داخلی چیده شده اند؛ پروژه کوبوسوونینگِن: بازتعریف خانه های مکعبی در یک شبکه بندی گسترده است . شورای شهر درک مناسبی از این پروژه داشتند، به طوری که بر این باور بودند که نیازمند پروژه ای بیش از تنها یک مجموعه مسکونی مکعب شکل ساده دارند . تمام این طرح توسعه، شامل 720 مسکونی، 1000 متر مربع فضای پشتیبانی و تجاری و فضای پارکینگ برای 300 ماشین می باشد .بلوم با علاقه اش به برنامه ریزی شهری، معتقد بود که اجتماعات شهری باید همانند دهکده ها در نظر گرفته شوند . او، از این زمان در معماری اش، در تکرار دسته بندی های مسکونی هایش کمی تردید کرده بود. متاسفانه، پروژه های بلاکتورن و اسپانس کاد به این جهت گیری نیاز داشتند تا بتوانند تراکم خواسته شده ی 205 مسکونی در هر هکتار را پاسخ گو باشند . از سوی دیگر، این توافق فلسفی به او این آزادی را می داد که مجبور نباشد ایده آل هایش را با پروژه کوبوسوونینگِن قربانی کند . به طور مثال، او تجربه زندگی در درختان را بررسی کرد، پس هر مکعب اِکستِرود شده معرف یک درخت است بنابراین آن ها در کنار همدیگر،یک جنگل بی همتا را تعریف می کنند . بلوم فکر می کرد که حجم های مسکونی اِکستِرود شده بر روی پایه های باریک ساختمانی (همچون تنه درختان) فضای عمومی واقع در لایه های زیرین را افزایش می دهد و همزمان چشم اندازهای ایده آلی را خلق می کند، این کانسپتی است که بلوم از آثار لکُربزیه الهام گرفته بود .¬¬ مسیر پیاده ی مجموعه کوبوسوونینگِن، یک فضای کوچک گردش را فراهم می کند که از پونتِ وِچیو در فلورانس الهام گرفته بود . علاوه بر مکعب های مسکونی، همچنین دو مکعب غول آسای بزرگ تر هم در پروژه حضور داشتند . جنوبی ترین مکعب بزرگ به عنوان مدرسه معماری گسترش یافته بود در حالی که شمالی ترین مکعب بزرگ برای کاربری های تجاری در نظر گرفته بود ولی هیچ گاه واقعا به اتمام نرسید .هر یک از این خانه های مکعبی بالایی بر روی برجی شش گوشه قرار گرفته اند که از اتصال سه ستون بتنی با شش دیوار شبکه ای ـ آجری ساخته شده اند و همین برج ها هم فضای جمعی گردشی را برای ساکنان بسته و محفوظ نگه می دارد . هر مکعب دارای مساحت کلی 106 متر مربع، در سه سطح است . طبقه پایین تر را فضای پذیرایی، به همراه آشپزخانه در گوشه و دستشویی و فضای مطالعه به صورت مجزا در بر گرفته است؛ فضای میانی بالایی شامل دو اتاق خواب و یک حمام و دستشویی است؛ بالاترین طبقه یک فضای کوچک به شکل یک هرم مثلث شکل است که اغلب در غالب اتاق کودک یا فضای استراحت روزانه به کار برده می شود .از زمانی که ساخت این پروژه در سال 1984 به اتمام رسید، تغییرات بسیاری دراین مجموعه اتفاق افتاد . مرمت سال 1998 شامل الحاق سقف های فلزی ( از جنس روی) بود که بر روی تخته کوب های اصلی به منظور افزایش مرغوبیت عایق بندی نصب شده بود . فضاهای اصلی گردشی واقع در طبقه همکف به منظور کاهش ترافیک پیاده در این مجموعه نا کارآمد به حساب آمدند و از آن پس در غالب فضاهای کار، برای دفاتر تجاری کوچک تغییر کاربری دادند و یک اجتماع کاری زنده و پویا را خلق کردند . یکی از مکعب های مسکونی برای بازدید عموم به منظور پاسخ گویی به توریست های کنجکاو باز گشایی شده است و در این صورت بازدیدکنندگان می توانند این حجم های خاص را خود تجربه کنند . اخیرا، مکعب های بزرگ تر هم تغییراتی کرده اند؛ مدرسه معماری به یک هتل و فضاهای تجاری حل نشده را به خانه های اجتماعی قابل تغییر تبدیل کردند . [/TD] [TD=bgcolor: #CDCDCD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][TABLE=width: 643] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ مجموعه مسکونی کوبوسوونینگِن ـ پییِت بلوم [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ مجموعه مسکونی کوبوسوونینگِن ـ پییِت بلوم [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ مجموعه مسکونی کوبوسوونینگِن ـ پییِت بلوم [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ مجموعه مسکونی کوبوسوونینگِن ـ پییِت بلوم [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ مجموعه مسکونی کوبوسوونینگِن ـ پییِت بلوم [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ مجموعه مسکونی کوبوسوونینگِن ـ پییِت بلوم [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ مجموعه مسکونی کوبوسوونینگِن ـ پییِت بلوم [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ مجموعه مسکونی کوبوسوونینگِن ـ پییِت بلوم [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] پلان بام مجموعه مسکونی [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] سایت پلان [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] پلان فضای گردشی طبقه همکف [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] پلان مجموعه در سطح خیابان های اطراف [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] برش های پروژه [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] سه بعدی بخشی از سازه و فضای داخلی خانه ها [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] پلان و دیگر برش های پروژه [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: DataListItem, align: right] اتووود کلاسیک ـ مجموعه مسکونی کوبوسوونینگِن ـ پییِت بلوم [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [/TABLE] 2 لینک به دیدگاه
sam arch 55879 اشتراک گذاری ارسال شده در 10 اسفند، ۱۳۹۳ معمار: مایکل گریوز موقعیت: ایالات متحده آمریکا مساحت: 362400 فوت مربع سال: 1982 مترجم:کارگاه ترجمه نواندیشان این ساختمان تلاشی برای ایجاد پیوستگی بین گذشته و حال است. یک بلوک متقارن با چهار سطح خارجی سفید،با نمای مستطیلی که با گچ پوشیده شده شامل عناصر کلاسیکی که بازسازی شده اند، مانند اجرای سنگ های کوچک در نما.این ساختمان بر روی ستون هایی بنا شده که یادآور ستون های یونانی است، که به صورت کلاسیک این نوع ستون ها از پایین به بالا به سه بخش تقسیم شده است. علاوه بر این، گریوز نمادگرایی را از طریق رنگ سبز برای زمین، آبی برای آسمان به بنای خود به منظور ایجا حس بصری و همخوانی با طبیعت اضافه کرده است. واکنش ها نسبت به ساختمان در میان معماران و اهالی پورتلند کاملا متفاوت شد. تزیینات بسیار به مانند روبان و مدال برای یک لباس تعبیر شد و آن را فاقد شأن و منزلت برای یک ساختمان رسمی دولت می دانستند. 3 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده