setarehbaran 669 اشتراک گذاری ارسال شده در 5 اسفند، ۱۳۸۸ پیش زمینه آسیب رباط جانبی داخلی زانو ازشایع ترین آسیب های ورزشی است. اغلب آسیبهای رباط جانبی داخل زانو مرتبط با ورزش است و در همه سنین می تواند رخ دهد.رباط جانبی داخلی زانو شایعترین رباط زانو است که در ورزش دچار آسیب دیدگی و صدمه ورزشی می شود. فرکانس بخاطر طیف وسیع آسیبهای وارده به رباط جانبی داخلی زانو تعیین میزان بروز این آسیب امکانپذیر نیست. بسیاری از آسیبهای این رباط جزئی بوده و نیازی به درمان خاص ندارند و بهبودی خودبخودی دارند. آناتومی کاربردی نمای داخلی زانو را می توان به سه لایه تقسیم نمود, لایه سطحی اول همان غلاف عضلانی دو عضله سارتوریوس و گاستروکنمیوس است. لایه دوم شامل رباط جانبی داخلی سطحی است که به آن رباط جانبی درشت نی هم می گوییم. این رباط در بالا به انتهای تحتانی داخلی استخوان ران و در پائین 5-4 سانتی متر پائین مفصل زانو به استخوان درشت نی اتصال دارد. لایه سوم همان کپسول مفصلی زانو است که در بالا و پائین به لبه های مفصلی اتصال دارد. کپسول زانو خود سه جزء دارد که 3/1 قدامی آن نازک بوده و به منیسک داخلی اتصال دارد, 3/1 میانی شامل رباط جانبی داخلی عمقی است و محکم به تنه میانی منیسک داخلی اتصال دارد , 3/1 خلفی کپسول را رباط مایل خلفی زانو می سازد. بیومکانیک ورزشی نشان داده شده رباط سطحی جانبی داخلی زانو در مقابل نیروهایی که زانو را به سمت داخل می فشارد ( از خارج به داخل ) مقاومت می کند و این مقاومت را در هر درجه ای از میزان خم شدن زانو خواهد داشت, یعنی زانو در هر زاویه ای که باشد از باز بودن کامل تا بسته بودن این رباط در برابر نیروهایی که از خارج به داخل زانو وارد می شود مقاومت و مفصل زانو را پایدار نگه می دارد. همچنین بخش سطحی رباط جانبی داخلی زانو در مقابل چرخش به خارج بیش از حد درشت نی هم مقاومت می کند. اصولاً پایداری استاتیک مفاصل را رباطها و پایداری دینامیک را عضلات تامین می کنند. در پایداری استاتیک مفصل زانو رباط جانبی داخلی عمقی زانو و رباط مایل خلفی در قالب کپسول مفصلی و نیز رباط جانبی داخلی سطحی نقش دارند. شرح حال • کی و چگونه آسیب رخ داده ؟ • مکانیسم و حالت ایجاد آسیب چی بوده است ؟ • وضعیت زانو در هنگام آسیب چگونه بوده است ؟ • آیا ورزشکار بلافاصله بعد از آسیب قادر به تحمل وزن در راه رفتن بوده و یا خیر, حالا چطور ؟ • آیا تورم زانو بلافاصله رخ داده یا با تاخیر ؟ • آیا در هنگام صدمه دیدگی فرد صدایی مثل « تق » در زانو احساس کرده یا خیر ؟ • آیا تغییر شکل واضح در مفصل داریم یا خیر ( مثلاً در رفتگی کشکک ) • آیا سابقه ای از آسیب یا شکستگی قبلی در زانو وجود دارد یا خیر ؟ معاینه • نگاه و لمس ناحیه صدمه دیده, توجه به حساسیت در لمس, تورم بافت نرم , تغییر شکل, خونریزی و توجه خاص به ناحیه مربوط به رباط داخلی جانبی زانو. • تجمع زیاد مایع مفصلی می تواند نشاندهنده وجود آسیب داخلی مفصلی همراه باشد . مثلاً آسیب همراه در منیسک داخلی و یا رباطهای صلیبی قدامی و خلفی. • قوام و عملکرد رباط جانبی داخلی زانو را با اعمال نیرویی از خارج به داخل در محل مفصل زانو ارزیابی می کنیم. این نیرو را در دو وضعیت وارد می کنیم. اول در هنگامی که زانو کاملاً باز و دوم در وضعیتی که زانو 30 درجه خم شده است. هر گونه شلی و جابجایی زیاد نشان دهنده آسیب این رباط است که درجات خاص خود را دارد. • انجام تستهای Ant , post draw test و Lachman برای رد آسیب های رباطی همراه احتمالی. درجه بندی آسیب ( بر اساس درجه بندی جامعه پزشکی آمریکا ) درجه 1 : صفر تا نیم سانتی متر باز شدن مفصل در سمت داخل زانو در اثر اعمال فشار به قسمت خارجی زانو. درجه 2 : نیم تا یک سانتی متر باز شدن مفصل در سمت داخل زانو در اثر اعمال فشار به قسمت خارجی زانو. درجه 3 : باز شدن بیش از سه سانتی متر. درجه بندی O΄Donghue درجه 1 : تعداد کمی فیبر رباط جانبی داخلی پاره شده اما رباط از نظر ظاهری پایدار و یکدست است. درجه 2 : پارگی ناکامل رباط و عدم شلی قابل توجه در سمت داخل زانو درجه 3 : پارگی کامل رباط و شلی و ناپایداری واضح در سمت داخل زانو. آسیب های همراه با آسیب رباط جانبی داخلی زانو 1- آسیب رباط صلیبی قدامی : در 20% موارد از آسیب درجه 1 رباط جانبی داخلی و در 78% از آسیب درجه 3 رباط جانبی داخلی آسیب همزمان در رباط صلیبی قدامی دیده می شود. 2- آسیب منیسک داخلی : در 25-5 % از مواردی که رباط جانبی داخلی دچار جراحت و صدمه دیدگی می شود آسیب منیسک داخلی بخاطر اتصالاتی که به این رباط دارد دیده می شود. 3- رباط صلیبی خلفی : در موارد معدودی احتمال آسیب دیدگی دارد. بررسی های تصویری رادیوگرافی : • برای رد شکستگی در صفحه استخوان درشت نی, انتهای تحتانی ران و کشکک. • انجام نماهای AP و Lateral و Patellofemoral . • وجود کلسیفیکاسیون در محل اتصال رباط جانبی داخلی به استخوان ران نمایانگر آسیب قبلی به این رباط است. ام ار آی : • زمانی نیاز است که به آسیبهای همراه شک داریم. • با MRI می تواند آسیب رباطهای صلیبی و منیسک را براحتی تشخیص داد. سونوگرافی : • مطالعات اخیر نشان می دهد که سونوگرافی در تشخیص آسیب دیدگی رباط جانبی داخلی زانو ارزشمند است. درمان * فاز حاد: در درجه اول همان اصول و روشهای اولیه برخورد با آسیب باید صورت گیرد که عبارتند از استراحت و توقف فعالیت, سرما درمانی در 24 تا 48 ساعت اول , فشار موضعی محل با بانداژ محکم برای جلوگیری از تورم و بالا نگه داشتن عضو آنهم برای کاهش تورم و التهاب. در آسیب های درجه 1 و 2 درمان اصلی غیر جراحی و از نوع حمایتی است. با استراحت به زانو و استفاده از چوب زیر بغل برای جلوگیری از اعمال فشار به زانو بعد از چند روز بهبودی رخ می دهد. در پارگی درجه 3 در قدیم روش اصلی جراحی بود اما امروزه سعی می کنند تا با روش غیر جراحی اقدام کنند. امروزه توصیه می شود برای مدت 6 هفته زانو را در وضعیت 30 درجه خم شده توسط یک Brace نگه دارند و در 2-1 هفته اول از چوب بغل استفاده کنند. هدف از درمان کاهش ناراحتی ودرد, بازیابی دامنه حرکات طبیعی مفصلی و بدست آوردن دوباره قدرت عضلانی مناسب است. لازم است تا زمانی که فرد در هنگام اعمال نیرو یا وزن روی زانو احساس ناراحتی ودرد دارد از چوب زیر بغل استفاده شود. لازم است تمرینهای مناسب جهت افزایش دامنه حرکات مفصل زانو انجام گیرد, بعد از تقویت عضله چهار سر رانی می توان به تمرینهای اختصاصی ورزشکار در ورزش مربوطه پرداخت. * فاز بهبودی: مطالعات دراز مدت نشان داده است که تقریباً همه ورزشکارانی که آسیب درجه 1 و 2 داشته اند طی 3 ماه به وضعیت قبل از آسیب دیدگی بر می گردند. در آنها که آسیب درجه 3 داشته اند این زمان 9-6 ماه است. بازگشت به تمرین زمان بازگشت به تمرین زمانی است که زانوی صدمه دیده 90% توان و قدرت قبل از آسیب دیدگی را بدست آورد. این مدت برای آسیب درجه 1و 2 حدود 3-1 هفته و برای آسیب درجه 3 معمولاً 6 هفته است. منبع:prin.ir 1 نقل قول لینک به دیدگاه
setarehbaran 669 اشتراک گذاری ارسال شده در 5 اسفند، ۱۳۸۸ شکستگی های استرسی استخوانهای کف پا: پیش زمینه با افزایش اقبال عمومی برای تناسب اندام و به تبع آن افزایش میزان پرداختن به ورزش درصد بروز شکستگی های استرس در نواحی مختلف بدن و بخصوص در اندام تحتانی افزایش یافته است. استخوانهای کف پا شایعترین استخوانهای بدن هستند که دچار شکستگی های فشاری ( استرسی ) می شوند. این صدمه تنها مخصوص ورزشکاران درجه بالا یا نظامیان نیست بلکه در هر ورزشی و در هر سطحی از آن می تواند رخ دهد. مثلاً در دوندگان در هر سطحی از آن، در ژیمناستیک کاران، در افراد با بیماری روماتیسمی و در افراد با اختلال حس در پا ( نوروپاتی دیابتی ) می تواند رخ دهد. فرکانس میزان بروز این آسیب ورزشی در جمعیت عمومی معلوم نیست. تخمین زده می شود که این آسیب ورزشی در حدود 16% از آسیب های ورزشی را شامل گردد که در ورزشکاران بخصوص در ورزشکاران درجه بالا و نیز در افراد نظامی دیده می شود. دویدن عامل اصلی و مهمی در ایجاد این آسیب است. 95% از شکستگی های استرسی در اندام تحتانی رخ می دهد. و استخوانهای کف پایی هم شایعترین محل بروز شکستگی های فشاری در بدن می باشند. آناتومی کاربردی استخوان های کف پائی دوم و سوم موقعیت نسبتاً ثابتی در هنگام راه رفتن دارند و زیاد جابجا نمی شوند. اما استخوانهای کف پائی اول و چهارم و پنجم نسبتاً تحرک بیشتری دارند. به همین علت فشارهای وارد بر پا بیشتر بر روی استخوانهای کف پایی دوم و سوم که قابلیت تحرک کمتری دارند وارد می آید و لذا این دو استخوان بیشتر در معرض شکستگی های استرسی قرار دارند. شکستگی استرسی مربوط به استخوان کف پائی پنجم ( در عقب انگشت کوچک ) بیشتر در افرادی دیده می شود که فشار پا را بیشتر به سمت خارج آن اعمال می کنند. بعلت اینکه خونرسانی این استخوان کف پائی ضعیف است آسیب های آن با تاخیر بهبود می یابند. شرح حال • معمولاً فرد بیان می کند که اخیراً بر شدت و یا مدت تمرینهایش افزوده شده است. • درد در ابتدا گنگ است ولی بعد به تدریج با انجام ورزش محدود به محل آسیب می شود. • درد در ابتدا با فشار روی پا ( ورزش و تمرین ) شروع می شود ولی بتدریج در حالت استراحت هم باقی می ماند. • در مورد زنان ورزشکار پرسیدن سابقه و نظم سیکل های ماهیانه بسیار اهمیت دارد چرا که زنان ورزشکار مستعد بی نظمی قاعدگی و پوکی استخوان و اختلالات تغذیه ای ( سه گانه آسیب ورزشی در زنان ورزشکار ) می باشند. معاینه فیزیکی - نگاه کردن دقیق برای بررسی تورم، کبودی یا قرمزی. - نگاه کردن دقیق سمت مقابل برای مقایسه دوطرف. - لمس کردن محل درد و بررسی بافت نرم و استخوان. - بررسی کف کفش ورزشکار از نظر سائیدگی برای کشف اختلالات ناشی از قرارگیری غلط وضعیت پا هنگام ورزش. علل شکستگی های استرسی در کف پا - افزایش شدت ، مدت و یا دفعات ورزش - کفش نامناسب ورزشی - پرداختن به ورزش علی رغم وجود درد در پا - پوکی استخوان، نرمی استخوان. - اختلالات عصبی ( حسی و حرکتی ) در پا مثلا در افراد دیابتی. -سه گانه آسیب ورزشی زنان بررسی های تصویری - رادیوگرافی: • می تواند درمراحل اولیه شروع علائم منفی باشد. • معمولاً تغییرات استخوانی تا 3 ماه بعد از شروع علائم در رادیوگرافی دیده نمی شود. • 50% از شکستگی های استرسی دررادیوگرافی دیده نمی شود. - اسکن استخوانی: • بطور سنتی انجام اسکن استخوانی 3 مرحله ای روش ارجح بوده است. • این روش 100% حساسیت دارد اما اختصاصی بودنش بطور قابل ملاحظه ای کمتر است. • اسکن استخوانی 72-24 ساعت بعد از شروع علائم می تواند آسیب استخوانی را نشان دهد. • با اسکن استخوانی می توان stress fracture را از stress reaction تمایز بخشید. -ام آر آی: • به تدریج در حال تبدیل شدن به روش ارجح برای شناسایی شکستگی های استرسی می شود. • حساسیت MRI مثل اسکن استخوانی است و اختصاصی بودنش از اسکن استخوانی بیشتر است. • ام آر آی برخلاف اسکن به بیمار اشعه نمی دهد. درمان *فازحاد : استراحت، بی تحرک سازی و استفاده از یخ درمانی و بالا نگه داشتن پا در این فاز برای کاهش التهاب و درد لازم است صورت گیرد. در صورت درد شدید یا شواهد مبنی بر سیر کند بهبودی در شکستگی های استرسی استخوانهای کف پائی دوم و سوم گاهی گچ گیری پا لازم است صورت گیرد و زمانی که در رادیوگرافی شواهد بهبودی دیده شد گچ را باز می کنیم. در این فاز فرد می تواند با انجام رکاب زنی درجا، راه رفتن در استخر شنا تناسب بدن خود را حفظ کند. شکستگی های استرسی استخوانهای کف پائی دوم و سوم معمولاً نیاز به جراحی ندارد. در مورد شکستگی های استرسی استخوان کف پائی پنجم معمولاً در افرادی که فعالیت زیادی دارند جراحی توصیه می گردد ولی در افرادی که فعالیت زیادی ندارند گچ گیری برای 8-6 هفته یا تا زمانی که شواهد رادیولوژیک بهبودی دیده شود انجام می گیرد. *فاز بهبودی : در این فاز اعمال وزن تا حدی که مقدور است و سبب درد نمی شود بر روی پا صورت می گیرد. همچنین برای حفظ تناسب و آمادگی ورزشهای آبی و رکاب زدن در جا باید صورت گیرد. به تدریج فرد به ورزش مربوطه باز می گردد و باید به آرامی بر شدت و مدت تمرینهای ورزشی افزوده شود. به عنوان یک اصل مهم نباید بیش از 10% به شدت تمرینها در طول یک هفته افزوده شود. در مواردی که جوش خوردگی رخ ندهد نیاز به جراحی اصلاحی داریم. بازگشت به رقابت - زمان بازگشت زمانی است که فرد در طی ورزش دردی را حس نکند. - باید بعد از بازگشت به ورزش به تدریج بر شدت و مدت تمرینات اضافه نمود و به موقع هم به اندام استراحت داد. عوارض - عدم جوش خوردگی استخوان - در مورد شکستگی استخوان کف پائی پنجم در 50-35% موارد عدم جوش خوردگی داریم که باید به آن توجه داشته باشیم. پیشگیری - افزایش در شدت و مدت ورزش باید بر حسب یک روند آهسته دوره ای باشد. - در موقع خستگی باید به اندام استراحت داد و از آن زیاد کار نکشید تا خود را بتواند بازسازی کند. - موقع بروز درد در هنگام ورزش باید شدت تمرین را کم کرد تا درد برطرف شود و آرامتر تمرین کرد. پیش آگهی - شکستگی های استرسی در 4 استخوان کف پائی اول معمولاً بدون عارضه بهبود می یابند. - شکستگی های استرسی استخوان کف پائی پنجم به احتمال 50-35% دچار عدم جوش خوردگی خواهد شد که در صورت جراحی پیش آگهی خوبی دارد. *** دکتردانیال شریفی رضوی منبع:prin.ir 2 نقل قول لینک به دیدگاه
setarehbaran 669 اشتراک گذاری ارسال شده در 5 اسفند، ۱۳۸۸ پیش زمینه آسیب دیسک ناحیه پشت اولین بار در سال 1838 تشریح شد. بخاطر اثر حمایتی قفسه سینه آسیب دیدگی دیسک ناحیه پشت غیر معمول است. شباهت علائم آسیب دیدگی دیسک پشت به علائم آسیب دیدگی دیسکهای ناحیه کمر سبب میشود که تشخیص آن مشکل گردد چرا که اغلب بدنبال آسیب دیسک کمر می گردیم. اغلب آسیبهای دیسکهای ناحیه پشت تمایل دارند که خود محدود باشند و اغلب نیازی به جراحی پیدا نمی کنند. فرکانس میزان بروز این آسیب در آمریکا حدود 1 در میلیون نفر در سال می باشد. آسیب دیسک های ناحیه پشت حدود 1% از کل آسیب دیدگی های مربوط به دیسک ( بخصوص فتق دیسک ) را شامل می شود. آناتومی کاربردی دیسکهای ناحیه پشت به طور غیر منتظره ای نسبت به دیسکهای ناحیه کمر و گردن پایداری بیشتری دارند این امر ناشی از احاطه شدن آنها توسط قفسه سینه و اثر محافظتی غضروفهای دنده ای است که به آنها اتصال دارند. تغذیه خونی مهره های ناحیه پشت نسبت به مهره های کمری و گردنی ضعیفتر است ( بخصوص در فاصله بین مهره های چهارم تا نهم ناحیه پشت ) و این امر آنها را نسبت به کم خونی احتمالی و آسیب ناشی از کم خونی مستعد می سازد. بیومکانیک ورزشی مطالعات بسیاری نشان داده اند که دیسکها در خلال حرکات ترکیبی شامل خم شدگی و چرخش همزمان احتمال بیشتری دارد تا دچار آسیب شوند لذا دیسکهای ناحیه پشت بخاطر وجود قفسه سینه چون کمتر خم می شوند. در نتیجه کمتر دچار آسیب می شوند. نسبت قطر نخاع به کانال نخاعی در ناحیه پشت حدود 40% است در حالیکه این نسبت در ناحیه گردن 25% است و از سویی مهره های ناحیه پشت دارای انحنای به سمت جلو هستند ( کیفوز ) این دو امر سبب می گردد که احتمال فشار به نخاع در ناحیه پشت بیشتر از احتمال فتق دیسک باشد. شرح حال باید محل و نوع درد را مشخص کرد. آیا درد اساساً در ناحیه کمری پشتی است و آیا درد از نوع رادیکولر ( تیر کشنده ) است یا از نوع مکانیکال. • درد ناشی از آسیب دیسک پشت می تواند علائم درد ناحیه کمر را تقلید کند. - درد تیر کشنده به ساق مطرح کننده آسیب ریشه عصب است تا تحت فشار قرار گرفتن نخاع. - درد ناحیه پشت احتمال مکانیکال بودن درد ثانویه به شکستگی, عفونت, بدخیمی یا تغییرات تخریبی دیسک را مطرح می کند. - درد شبانه که فرد را از خواب بیدار کند احتمال بدخیمی یا عفونت را مطرح می کند. • فشار به نخاع سبب بروز علائمی می شود که عبارتند از : - کلونوس یا رفلکس بانبسکی - اختلال عملکرد روده ای و مثانه ای • فتق دیسک مهره های فوقانی ناحیه پشت علائم فتق دیسک مهره های گردنی را تقلید می کند. - علائم سندرم هورنر • علائم درد رادیکولر - درد و پارستزی ( گزگز شدن ) - توزیع درماتومی معاینه معاینه شامل بررسی دامنه حرکات مفصل ران, زانو و مچ پا, لمس ستون مهره پشتی و بررسی حسی, حرکتی است. • لمس ستون مهره : - باید تمام طول ستون مهره پشتی لمس شود و از نظر حساسیت در لمس و جابجایی بررسی شوند. - می توان با لمس به اسپاسم عضلات ستون مهره هم پی برد. • معاینه دامنه حرکت مفصلی - دامنه حرکت مفاصل زانو, ران و مچ پا بررسی شود. - معاینه دامنه حرکات مفصل ران می تواند بین درد ناشی از رادیکولوپاتی ( آسیب دیسک ) و درد ناشی از بیماریهای زانو و ران تمایز قایل شود. - معاینه دامنه حرکتی ستون مهره پشتی هم مهم است. درد ناشی از فتق دیسک با خم شدن به جلو تشدید و درد ناشی از آرتروز با خم شدن به عقب ( extension ) تشدید می گردد. - بالا بردن دو طرفه ساق پا هنگامی که بیمار به پشت دراز کشیده می تواند معاینه دامنه حرکتی و ایجاد علائم احتمالی را کامل کند. • معاینه وضعیت حرکتی ( اعصاب حرکتی ) - خم کردن زانو ( اعصاب 2 و 3 کمری ) - خم کردن کف پا به سمت داخل ( عصب 4 کمری ) - خم کردن پا به سمت بالا در محل مفصل مچ ( عصب 5 کمری ) - خم کردن پا به سمت عقب و خارج در محل مفصل مچ ( عصب اول خاجی ) • معاینه حسی - بررسی حسی در ناحیه شکمی قفسه سینه ای می تواند به تشخیص سطح حسی که فرد دچار آسیب در آن سطح است و فهمیدن محل آسیب ستون مهره کمک می کند. • بررسی رفلکس ها - رفلکس زانو ( عصب کمری چهارم ) - رفلکس مچ پا ( عصب اول خاجی ) - رفلکس های شکمی و کرماستریک می تواند درگیری و تحت فشار بودن نخاع را نشان دهد. علل صدمات علل مهم آسیب دیسکهای ناحیه پشت عبارتند از : - سن بالا - ضربه - سیگار کشیدن - چاقی - آمادگی کم بدنی بررسی های تصویری رادیوگرافی : - اولین کاری است که باید صورت گیرد - در تشخیص فتق دیسک کارایی چندانی ندارد. - امکان دارد کلسیفیکاسیون دیسک را نشان دهد ( در تغییرات تخریبی دیسک در افراد پیر ) - امکان دارد در تشخیص عفونت یا تومور مفید باشد. ام آر آی: - هم تصویربرداری T1 و هم T2 مفید هستند. - برای تشخیص فتق دیسک بسیار حساس است. - می تواند التهاب را در تومور یا عفونت نشان دهد. - کلسیفیکاسیون را میتوان با سیگنال پائین در T1 و T2 نشان داد. CT میلوگرام : - بررسی استخوانی با آن بهتر از MRI می تواند صورت گیرد. - حساسیت آن برای تشخیص فتق دیسک کمتر از MRI است. - در مقایسه با MRI تهاجمی است. درمان صدمات * فاز حاد: - فیزیوتراپی برای کاهش علائم با سرما درمانی, گرما درمانی, اولتراسوند و استراحت. - ورزشهای ملایم برای طول دامنه حرکتی مفصل می تواند مفید باشد. - برای افرادی که دچار آسیب نخاع شده اند یا علائم عصبی پیشرونده دارند یا طی 6-4 هفته بهبودی نداشته اند عمل جراحی دیسک کمر صورت می گیرد. * فاز بهبودی: - در این فاز تقویت عضلات محوری ستون مهره و عضلات شکم باید صورت گیرد. - لازم است در این فاز وضعیت و ظرفیت قلبی ریوی هم افزایش یابد. بازگشت به تمرین اغلب آسیبهای دیسکهای پشتی خود محدودند. بازگشت به رقابت و مسابقه بستگی به نحوه درمان و اقدامات صورت گرفته برای بهبودی دارد اما معمولاً زمان کوتاهی است. پیشگیری تمرینهایی برای تقویت قلبی- ریوی و تقویت عضلات ستون مهره ای در کاهش آسیب مجدد مفیدند. پیش آگهی معمولاً آسیب ها در صورتی که جراحی نشده باشند طی 6-4 هفته بهبودی دارند و پیش آگهی آنها خوب است. :ws49: 2 نقل قول لینک به دیدگاه
setarehbaran 669 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 اسفند، ۱۳۸۸ شکستگی و آسیب صورت: پیش زمینه آسیب های صورت و بخصوص شکستگی های آن اهمیت زیادی دارند چرا که می توانند تهدید کننده حیات باشند. شکستگی های استخوانهای صورت در ورزشکاران علل مختلفی دارند : تماس و برخوردهای شدید بین ورزشکاران (مشت, آرنج و سر ) اصاب توپ به صورت ( شکستگی بینی ), افتادن روی زمین یا تشک ورزشی ( کشتی و ژیمناستیک ). اغلب آسیبهای ورزشی ناحیه صورت جزئی هستند اما این پتانسیل که می تونند عوارض شدید ایجاد کنند را باید همواره در نظر داشت لذا بررسی سریع و همه جانبه آسیبهای صورت هر چند جزئی لازم است. صدمات صورت می تواند در همراهی با صدمات گردن یا سر باشد و آنها را هم باید بررسی نمود. اغلب شکستگی های صورت نیازمند اعمال نیروی قوی به صورت است. نیروی لازم برای ایجاد شکستگی در نواحی مختلف صورت به شرح زیر است: بینی : g 30 استخوان گونه : g 50 استخوان فک تحتانی : g 70 استخوان فک فوقانی : g 100 کاسه چشم : g 200 فرکانس • طبق آخرین تحقیقات ( 2005 ) , 29-3% از آسیبهای صورت و 42 ـ10% از شکستگی های صورت مرتبط با ورزش است. • 11% از شکستگی های استخوان گونه ناشی از ورزش است. • 32% از شکستگی های استخوان فک تحتانی ناشی از ورزش است. • 75% از شکستگی های صورت در گونه , فک تحتانی و بینی رخ می دهد. • شکستگی بینی شایعترین شکستگی صورت بحساب می آید. آناتومی کاربردی • سینوس ناحیه پیشانی : هم دیواره قدامی و هم دیواره خلفی آن ( جلوی مغز ) می تواند دچار شکستگی شود. • کاسه چشم : کاسه چشم 7 استخوان ریز و درشت دارد. کاسه چشم یک دیواره خارجی یک دیواره داخلی و کف و سقف دارد. کف و لبه تحتانی کاسه چشم از سایر نقاط نازکتر است و لذا بیشترین شکستگی های کاسه چشم در این بخش رخ می دهد. • بینی : توضیح این بخش را در قسمت شکستگی بینی ملاحظه بفرمائید. • گونه : مثل بینی یک ناحیه برجسته صورت است و لذا بیشتر در معرض آسیب قرار دارد. این بخش استخوانی محکم و ضخیم است و لذا شکستگی آن نیازمند نیروی زیادی است و همین امر سبب می گردد که در شکستگی های گونه آسیب ساختارهای زیر آن بعلت قوی بودن نیرو شایع است. • فک فوقانی : فک فوقانی در زیر کاسه چشم قرار دارد و دندانهای فوقانی روی آن قرار دارد. شکستگی های آن می تواند بصورت عرضی و در بالای دندانها و زیر بینی و یا همراه با آسیب بینی یا کف کاسه چشم باشد. • فک تحتانی : فک تحتانی از یک قسمت میانی و دو تنه و دو زاویه فک و شاخ فوقانی شکل میگیرد. شکستگی می تواند در هر بخشی از آن رخ دهد در ضربات بوکس عمدتاً شکستگی در زاویه فک رخ می دهد. بیومکانیک ورزشی بطور کلی شکستگی های صورت در ورزشکاران در نتیجه ضربات مستقیم شدید یا با سرعت بالا به یک ناحیه کوچک از صورت رخ می دهد مثل اصابت توپ به صورت. در ورزشهایی که در آنها تماس بین افراد زیاد است نیز احتمال آسیب و شکستگی صورت بالاست ( فوتبال, بسکتبال, ورزشهای رزمی, بوکس) استفاده از محافظ دندان و صورت می تواند به کاهش صدمات صورت بیانجامد. شرح حال در شکستگی های صورت بخاطر شدید بودن ضربات اول باید علائم حیاتی ورزشکار چک شود. در صورت پایدار بودن علائم حیاتی ( فشار خون, نبض, سطح هوشیاری ) به شرح حال جزئیات می پردازیم. • شکستگی سینوس پیشانی : - اصابت ضربه به ناحیه فوقانی کاسه چشم یا پیشانی فرد. - احتمال دارد فرد دچار بی حسی در ناحیه بالای کاسه چشم یا پیشانی همان طرف باشد. • شکستگی کاسه چشم : - شرح حال اصابت یک جسم بزرگتر از قطر کاسه چشم به آن ( مثل مشت یا توپ بسکتبال )که منجر به آسیب کاسه چشم شده باشد. - می تواند قطعات شکسته استخوانی وارد کاسه چشم شده و ساختارهای چشمی را تحت فشار قرار دهد و یا سبب خونریزی چشم شود. - احتمال شکایت از دو بینی مهم است. • شکستگی بینی : - ضربه به ناحیه بینی - خونریزی بینی - تغییر شکل بینی • شکستگی گونه : - ضربه آرنج یا چوب به ناحیه گونه - انقباض شدید عضلات فک ( قفل شدن دهان ) - بی حسی در ناحیه گونه • شکستگی فک تحتانی: - بی حسی ناحیه فک - درد فکی - جابجایی واضح در قطعات شکسته - عمدتاً در اثر اصابت مشت در بوکس یا حوادث موتوری • شکستگی آرواره فوقانی : - ضربه به وسط صورت یا بینی - شکستگی همراه دندانی - خونریزی دهانی - آسیب همراه در بینی یا کاسه چشم دارد یا خیر. معاینه بالینی • شکستگی سینوس پیشانی : - فرورفتگی قابل مشاهده یا قابل لمس در ناحیه مذکور - شکستگی دیواره خلفی سینوس می تواند علائم مغزی مثل کاهش سطح هوشیاری بدهد. • شکستگی کاسه چشم : - ادم و کبودی در اثر آسیب چشم - خونریزی زیر ملتهمه - دو بینی - محدودیت در حرکات چشم به بالا و پائین. - کاهش حس در لمس ناحیه زیر کاسه چشم و روی گونه - ورود هوا به زیر پلک ( آمفیزم زیر پوستی ) • شکستگی بینی : - شواهد شکستگی شامل : خونریزی, حساسیت در لمس, تغییر شکل, انسداد راههای هوایی بینی, کبودی دور چشم. - معاینه دیواره بینی از نظر انحراف یا هماتوم ( لخته خون ) • شکستگی گونه : - قفل شدن فک ( با دست دهان باز نمی شود ) - فرورفتگی ناحیه گونه - کاهش حس در لمس ناحیه زیر کاسه چشم - در صورت وجود دو بینی آسیب همراه کاسه چشم ( کف کاسه چشم ) وجود دارد. • شکستگی فک فوقانی : - قطعه متحرک استخوانی - ناپایداری خط وسط صورت. - شکستگی دندان • شکستگی آرواره تحتانی: - ارزیابی قدرت زبان با معاینه دهان - معاینه فک از نظر جابجا شدن و حساسیت در لمس تصویربرداری - CT اسکن بهترین روش ارزیابی شکستگی های ناحیه صورت است. - در شکستگی سینوس پیشانی , عکس رادیوگرافی ساده PA و Lateral - در شکستگی سینوس پیشانی عکس CT اسکن با برش 2 میلی متری بهترین روش برای بررسی شکستگی های دیواره خلفی است. - در شکستگی کاسه چشم : CT در مقاطع Axial و Coronal . وجود بیرون زدگی محتویات کاسه چشم به داخل سینوس فک فوقانی در CT و یا یک ناحیه روشن در عکس رادیوگرافی, شکستگی کف کاسه چشم را مطرح می سازد. - در شکستگی گونه ای: CT اسکن در محورهای axial و coronal بهترین روش است. - در شکستگی فک فوقانی : CT عالی است و ارزیابی رادیوگرافیک این نوع استخوان مشکل است. - در شکستگی فک تحتانی : بهترین روش Panoramic Radiography است. اگر نشد از رادیوگرافی در وضعیت های مایل چپ و راست, PA و نمای Towne استفاده می شود. درمان • شکستگی سینوس پیشانی : در نوع شکستگی دیواره خلفی ارزیابی برای طراحی لازم است. اما در شکستگی دیواره قدامی می توان تامل کرد و پس از بررسی کافی با معاینه و رادیوگرافی یا CT تصمیم گرفت. •شکستگی کاسه چشم : در فاز حاد باید سر را بالا نگه داشت و از ضد دردها استفاده نمود, در صورت وجود دو بینی بیش از 2 هفته باید جراحی صورت گیرد. • شکستگی بینی : اول هدف کنترل خونریزی بینی و کاهش درد است. در صورت نیاز بهترین زمان برای جراحی بینی 2-1 ساعت اول است اگر نشد بعد از فروکش کردن تورم در حدود ۵-۴ روز بعد باید صورت گیرد. • شکستگی گونه : جراحی باز و ثابت کردن استخوانها به هم روش استاندارد است. • شکستگی فک تحتانی : جراحی باز و ثابت کردن استخوانها به هم روش استاندارد است. •شکستگی فک تحتانی : عمدتاً نیازمند بستری و جراحی اند. بازگشت به تمرین • در صورت آسیب بینایی تا زمانی که اصلاح نشده نباید شروع به تمرین ورزشی نمود. • در صورت ترمیم ناکافی استخوانی حتماً برای ورزش باید از محافظ صورت استفاده گردد. • حمایت روحی مناسب ورزشکار تا دچار ترس از بازگشت به رقابت بخاطر آسیب دیدن پیدا نکند *** منبع:prin.ir 1 نقل قول لینک به دیدگاه
setarehbaran 669 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 اسفند، ۱۳۸۸ پیش زمینه آسیب رباط جانبی داخلی زانو ازشایع ترین آسیب های ورزشی است. اغلب آسیبهای رباط جانبی داخل زانو مرتبط با ورزش است و در همه سنین می تواند رخ دهد.رباط جانبی داخلی زانو شایعترین رباط زانو است که در ورزش دچار آسیب دیدگی و صدمه ورزشی می شود. فرکانس بخاطر طیف وسیع آسیبهای وارده به رباط جانبی داخلی زانو تعیین میزان بروز این آسیب امکانپذیر نیست. بسیاری از آسیبهای این رباط جزئی بوده و نیازی به درمان خاص ندارند و بهبودی خودبخودی دارند. آناتومی کاربردی نمای داخلی زانو را می توان به سه لایه تقسیم نمود, لایه سطحی اول همان غلاف عضلانی دو عضله سارتوریوس و گاستروکنمیوس است. لایه دوم شامل رباط جانبی داخلی سطحی است که به آن رباط جانبی درشت نی هم می گوییم. این رباط در بالا به انتهای تحتانی داخلی استخوان ران و در پائین 5-4 سانتی متر پائین مفصل زانو به استخوان درشت نی اتصال دارد. لایه سوم همان کپسول مفصلی زانو است که در بالا و پائین به لبه های مفصلی اتصال دارد. کپسول زانو خود سه جزء دارد که 3/1 قدامی آن نازک بوده و به منیسک داخلی اتصال دارد, 3/1 میانی شامل رباط جانبی داخلی عمقی است و محکم به تنه میانی منیسک داخلی اتصال دارد , 3/1 خلفی کپسول را رباط مایل خلفی زانو می سازد. بیومکانیک ورزشی نشان داده شده رباط سطحی جانبی داخلی زانو در مقابل نیروهایی که زانو را به سمت داخل می فشارد ( از خارج به داخل ) مقاومت می کند و این مقاومت را در هر درجه ای از میزان خم شدن زانو خواهد داشت, یعنی زانو در هر زاویه ای که باشد از باز بودن کامل تا بسته بودن این رباط در برابر نیروهایی که از خارج به داخل زانو وارد می شود مقاومت و مفصل زانو را پایدار نگه می دارد. همچنین بخش سطحی رباط جانبی داخلی زانو در مقابل چرخش به خارج بیش از حد درشت نی هم مقاومت می کند. اصولاً پایداری استاتیک مفاصل را رباطها و پایداری دینامیک را عضلات تامین می کنند. در پایداری استاتیک مفصل زانو رباط جانبی داخلی عمقی زانو و رباط مایل خلفی در قالب کپسول مفصلی و نیز رباط جانبی داخلی سطحی نقش دارند. شرح حال • کی و چگونه آسیب رخ داده ؟ • مکانیسم و حالت ایجاد آسیب چی بوده است ؟ • وضعیت زانو در هنگام آسیب چگونه بوده است ؟ • آیا ورزشکار بلافاصله بعد از آسیب قادر به تحمل وزن در راه رفتن بوده و یا خیر, حالا چطور ؟ • آیا تورم زانو بلافاصله رخ داده یا با تاخیر ؟ • آیا در هنگام صدمه دیدگی فرد صدایی مثل « تق » در زانو احساس کرده یا خیر ؟ • آیا تغییر شکل واضح در مفصل داریم یا خیر ( مثلاً در رفتگی کشکک ) • آیا سابقه ای از آسیب یا شکستگی قبلی در زانو وجود دارد یا خیر ؟ معاینه • نگاه و لمس ناحیه صدمه دیده, توجه به حساسیت در لمس, تورم بافت نرم , تغییر شکل, خونریزی و توجه خاص به ناحیه مربوط به رباط داخلی جانبی زانو. • تجمع زیاد مایع مفصلی می تواند نشاندهنده وجود آسیب داخلی مفصلی همراه باشد . مثلاً آسیب همراه در منیسک داخلی و یا رباطهای صلیبی قدامی و خلفی. • قوام و عملکرد رباط جانبی داخلی زانو را با اعمال نیرویی از خارج به داخل در محل مفصل زانو ارزیابی می کنیم. این نیرو را در دو وضعیت وارد می کنیم. اول در هنگامی که زانو کاملاً باز و دوم در وضعیتی که زانو 30 درجه خم شده است. هر گونه شلی و جابجایی زیاد نشان دهنده آسیب این رباط است که درجات خاص خود را دارد. • انجام تستهای Ant , post draw test و Lachman برای رد آسیب های رباطی همراه احتمالی. درجه بندی آسیب ( بر اساس درجه بندی جامعه پزشکی آمریکا ) درجه 1 : صفر تا نیم سانتی متر باز شدن مفصل در سمت داخل زانو در اثر اعمال فشار به قسمت خارجی زانو. درجه 2 : نیم تا یک سانتی متر باز شدن مفصل در سمت داخل زانو در اثر اعمال فشار به قسمت خارجی زانو. درجه 3 : باز شدن بیش از سه سانتی متر. درجه بندی O΄Donghue درجه 1 : تعداد کمی فیبر رباط جانبی داخلی پاره شده اما رباط از نظر ظاهری پایدار و یکدست است. درجه 2 : پارگی ناکامل رباط و عدم شلی قابل توجه در سمت داخل زانو درجه 3 : پارگی کامل رباط و شلی و ناپایداری واضح در سمت داخل زانو. آسیب های همراه با آسیب رباط جانبی داخلی زانو 1- آسیب رباط صلیبی قدامی : در 20% موارد از آسیب درجه 1 رباط جانبی داخلی و در 78% از آسیب درجه 3 رباط جانبی داخلی آسیب همزمان در رباط صلیبی قدامی دیده می شود. 2- آسیب منیسک داخلی : در 25-5 % از مواردی که رباط جانبی داخلی دچار جراحت و صدمه دیدگی می شود آسیب منیسک داخلی بخاطر اتصالاتی که به این رباط دارد دیده می شود. 3- رباط صلیبی خلفی : در موارد معدودی احتمال آسیب دیدگی دارد. بررسی های تصویری رادیوگرافی : • برای رد شکستگی در صفحه استخوان درشت نی, انتهای تحتانی ران و کشکک. • انجام نماهای AP و Lateral و Patellofemoral . • وجود کلسیفیکاسیون در محل اتصال رباط جانبی داخلی به استخوان ران نمایانگر آسیب قبلی به این رباط است. ام ار آی : • زمانی نیاز است که به آسیبهای همراه شک داریم. • با MRI می تواند آسیب رباطهای صلیبی و منیسک را براحتی تشخیص داد. سونوگرافی : • مطالعات اخیر نشان می دهد که سونوگرافی در تشخیص آسیب دیدگی رباط جانبی داخلی زانو ارزشمند است. درمان * فاز حاد: در درجه اول همان اصول و روشهای اولیه برخورد با آسیب باید صورت گیرد که عبارتند از استراحت و توقف فعالیت, سرما درمانی در 24 تا 48 ساعت اول , فشار موضعی محل با بانداژ محکم برای جلوگیری از تورم و بالا نگه داشتن عضو آنهم برای کاهش تورم و التهاب. در آسیب های درجه 1 و 2 درمان اصلی غیر جراحی و از نوع حمایتی است. با استراحت به زانو و استفاده از چوب زیر بغل برای جلوگیری از اعمال فشار به زانو بعد از چند روز بهبودی رخ می دهد. در پارگی درجه 3 در قدیم روش اصلی جراحی بود اما امروزه سعی می کنند تا با روش غیر جراحی اقدام کنند. امروزه توصیه می شود برای مدت 6 هفته زانو را در وضعیت 30 درجه خم شده توسط یک Brace نگه دارند و در 2-1 هفته اول از چوب بغل استفاده کنند. هدف از درمان کاهش ناراحتی ودرد, بازیابی دامنه حرکات طبیعی مفصلی و بدست آوردن دوباره قدرت عضلانی مناسب است. لازم است تا زمانی که فرد در هنگام اعمال نیرو یا وزن روی زانو احساس ناراحتی ودرد دارد از چوب زیر بغل استفاده شود. لازم است تمرینهای مناسب جهت افزایش دامنه حرکات مفصل زانو انجام گیرد, بعد از تقویت عضله چهار سر رانی می توان به تمرینهای اختصاصی ورزشکار در ورزش مربوطه پرداخت. * فاز بهبودی: مطالعات دراز مدت نشان داده است که تقریباً همه ورزشکارانی که آسیب درجه 1 و 2 داشته اند طی 3 ماه به وضعیت قبل از آسیب دیدگی بر می گردند. در آنها که آسیب درجه 3 داشته اند این زمان 9-6 ماه است. بازگشت به تمرین زمان بازگشت به تمرین زمانی است که زانوی صدمه دیده 90% توان و قدرت قبل از آسیب دیدگی را بدست آورد. این مدت برای آسیب درجه 1و 2 حدود 3-1 هفته و برای آسیب درجه 3 معمولاً 6 هفته است. پیش آگهی درجه 1 و 2 : بهبودی کامل و بازگشت سریع به تمرین درجه 3 : معمولاً بهبودی کامل و بازگشت دیرتر به مسابقه و تمرین. منبع:prin.ir 1 نقل قول لینک به دیدگاه
setarehbaran 669 اشتراک گذاری ارسال شده در 14 اسفند، ۱۳۸۸ پیش زمینه در ورزشکاران شکستگی بینی در اثر ضربه در ورزشهای تماسی و یا افتادن رخ می دهد. شکستگی استخوانهای بینی شایعترین شکستگی ناحیه گونه ای صورتی می باشد . بخاطر قرار داشتن بینی در خط وسط و در جلوی ساختارهای مهم صورت پزشک باید نواحی زیر بینی را نیز مد نظر داشته باشد. شکستگی بینی در مردان دو برابر زنان رخ می دهد. شایعترین علت شکستگی بینی را ضایعات ورزشی و مجادلات بین افراد می باشند. سایر علل نادر شامل افتادن و صدمات ناشی از پرتاب شدن از روی دوچرخه یا موتور می باشد. آناتومی کاربردی بینی از دو بخش استخوانی و غضروفی شکل می گیرد. تیغه میانی بینی که شایعترین محل آسیب های بینی می باشد در عقب از 4 استخوان نازک و در جلو از غضروف میانی بینی تشکیل می گردد. خونرسانی بینی توسط شاخه های صورتی و چشمی (افتالمیک) و کامی صورت می گیرد. بیومکانیک ورزش هر نوع ضربه به قسمت میانی صورت چه از روبرو چه از طرفین می تواند منجر به آسیب استخوانی یا غضروفی بینی گردد. ضربات از روبرو نسبت به از طرفین باید قدرت بیشتری داشته باشند تا سبب آسیب و شکستگی بینی شوند. در بچه احتمال آسیب غضروفی بیشتر است چرا که میزان و نسبت غضروف به استخوان بینی در بچه ها بیشتر است. از سویی بخاطر خاصیت الاستیک استخوان در بچه ها احتمال شکستگی استخوانی جابجا نشده یا به اصطلاح ( green stick ) بیشتر است. شرح حال هر شرح حالی از افتادن یا ضربه به وسط صورت باید شک به شکستگی بینی را برانگیزد. باید جزئیات ضربه مثل جهت آن و شدت ضربه پرسیده شود. معاینه در موارد شکستگی بینی باید شواهد این امر بررسی گردد مهمترین یافته تغییر شکل بینی است. سایر علائم شامل تورم، خراشیدگی پوست بینی و صورت، خونمردگی و خونریزی از بینی است. باید معاینه دقیق اعصاب جمجمه ای انجام گیرد. بررسی های تصویری • عکس رادیوگرافی ساده: 50% شکستگی های بینی را نشان نمی دهد بعلاوه ضایعات غضروف های بینی را نیز نشان نمی دهد لذا بصورت روتین استفاده نمی گردد. • facial x-ray series : در صورتی که به آسیب ساختارهای صورت مشکوک بودیم انجام می دهیم. • CT scan : بهترین اطلاعات در مورد وسعت و نوع آسیب به بینی و ساختمانهای صورتی را به ما می دهد. اگر چه می تواند ضایعات غضروفی را نشان ندهد. درمان در فاز حاد آسیب پس از کنترل خونریزی بینی ,قرار دادن یخ روی بینی و بالا نگه داشتن سر برای کاهش تورم انجام میگیرد و بعد از چند روز بینی مجددا معاینه می شود. . جراحی بینی در صورت تغییر شکل واضح و یا انسداد بینی و یا آسیب به مجرای بینی – اشکی و یا ساختارهای صورتی اندیکاسیون دارد. بازگشت به مسابقه شکستگی های بدون عارضه بدون تغییر شکل بینی نباید ورزشکار را از میادین دور کند و فرد می تواند در عرض دو هفته با استفاده از محافظ صورت ورزشهای غیر تماسی را انجام دهد. در فرد بالغ سالم شکستگی بینی در عرض 3 هفته جوش می خورد. 1 نقل قول لینک به دیدگاه
setarehbaran 669 اشتراک گذاری ارسال شده در 14 اسفند، ۱۳۸۸ پیش زمینه منظور از جابه جایی یا همان دررفتگی شانه خارج شدن سر استخوان بازو از حفره، مفصلی شانه می باشد که نسبت به افراد عادی در ورزشکاران بشدت شایع است. مفصل شانه شایعترین مفصل بدن است که دچار در رفتگی و جابجایی میگردد. 96% موارد جابجایی در اثر ضربه ایجاد می شوند.جابجایی شانه می تواند به سمت جلو، بالایا پائین یا عقب باشد که در 85% موارد سر استخوان بازو به سمت جلو جابه جا می گردد.جابه جایی شانه 50-45% از موارد جابه جایی مفاصل بدن را تشکیل می دهد. آناتومی کاربردی مفصل شانه از قرارگیری سربزرگ استخوان بازو داخل حفره گلنوئید استخوان کتف بوجود می آید این مفصل توسط کپسول مفصلی پوشیده می شود. حفره مفصلی شانه توسط دو لایه عضلات سطحی و عمقی پوشیده می شود لایه عمقی را عضلات گرداننده شانه ( Rotator cuff ) می سازند که 4 عضله کوچک می باشند که سبب چرخش به داخل و خارج مفصل شانه می شوند و مفصل را از اطراف حمایت هم می کنند. تاندونهای این عضلات با کپسول مفصل شانه در هم می آمیزند. لایه سطحی را عضله دلتوئید تشکیل می دهد بیومکانیک ورزشی هر نیروی وارده در ورزش به مفصل شانه امکان دارد منجر به در رفتگی شانه شود.میزان ریسک بروز این مسأله در صورت وجود سابقه قبلی در رفتگی یا شلی مفصلی افزایش می یابد. در بهم خوردن شدید در ورزش ریسک این مسأله زیاد است. بطور کلی هر نوع ورزشی که در آن در سرعت بالا ناگهان سرعت کم شده و نیرو به بازو منتقل شود احتمال دررفتگی زیاد است مثل دوچرخه سواری، شیرجه. شرح حال بطور معمول با شرح حال می توان نوع دررفتگی را براحتی مشخص نمود. تعیین نوع دررفتگی با پرسیدن وضعیت دست هنگام ضربه براحتی شناسایی می گردد. معمولاً دررفتگی به جلو هنگامی رخ میدهد که دست و آرنج باز و بازو به خارج چرخیده و دور از بدن است مثل هنگامی که با دست روی زمین می افتیم. دررفتگی به سمت عقب با اعمال نیرو از روبرو در حالیکه دست در کنار بدن و به سمت داخل چرخیده است رخ می دهد. چنانچه فرد بعد از تشنج یا شوک الکتریکی آمده است حتماً باید به دررفتگی خلفی مشکوک شد. دررفتگی به سمت پائین نادر است.سابقه دررفتگی قبلی پرسیده شود که داشته یا خیر. معاینه چنانچه دررفتگی وجود داشته باشد فرد درد شدیدی دارد و ممکن است نتوان مفصل را حرکت داد. در دررفتگی قدامی می توان سر بازو را لمس نمود و دامنه حرکات کاهش دارد. بخصوص در حرکت به خارج ( abduction ) و چرخش به داخل ( internal rotation ) . فرد معمولاً بازو را در حالت کمی دور از بدن و چرخش به خارج نگه می دارد. دررفتگی به عقب تشخیص مشکلتری از قدامی دارد. بازو معمولاً در وضعیت چرخش به داخل و در کنار بدن می باشد. دامنه حرکات کاهش یافته است بخصوص در حرکت چرخش به خارج و به سمت جلو.معاینه کامل عصبی عضلانی بایدصورت گیرد. تصویربرداری رادیوگرافی: نمای Anteroposterior : به بیمار می گوئیم ْ45-30 خم شود بطوریکه استخوان کتف وی موازی کاست رادیوگرافی قرار گیرد. این سبب می گردد که یک عکس AP در صفحه استخوان کتف گرفته شود در حالت نرمال یک فضای خالی بین سر بازو و حفره گلنوئید قرار دارد که در حالت در رفتگی این فضا وجود ندارد. چنانچه عکس AP در صفحه بدن گرفته شود امکان دارد دررفتگی های خلفی را نشان ندهد. نمای طرفی ( lateral ) :نمای AP نشان می دهد دررفتگی داریم یا خیر. اما نمای طرفی جهت آن را که به جلویا عقب می باشد را نشان می دهد. ام ار آی: در افراد مسن یا میانسال که احتمال پارگی رباطهای عضلات چرخاننده شانه بدنبال جابجایی شانه زیاد است چنانچه دامنه حرکات بهبود نیابد یا درد رفع نگردد MRI برای تشخیص آسیب این رباطها لازم است. چانچه گادولینیوم MRI انجام شود بهتر است. درمان فاز حاد: بعد از جا انداختن باید دست به مدت 3-1 هفته توسط بانداژ بی حرکت باشد. در این مدت فرد باید تمرین های دامنه حرکتی را برای مفاصل آرنج – مچ دست و دست انجام دهد.درمان جراحی معمولاً برای ورزشکارانی که نیاز زیاد به استفاده از اندام فوقانی در ورزش خاص خود دارند توصیه می گردد و در افراد معمولی نیازی نیست. فاز بهبودی: بعد از دوره بی حرکت سازی حرکات غیر فعال شانه شروع می گردد ( حرکات توسط فرد دیگر ) در افراد پیر بعد از 1 هفته بی حرکتی باید حرکات غیر فعال شروع شوند زیرا افراد مسن مستعد خشکی مفصل هستند. هدف از این حرکات دستیابی به چرخش به خارج 30 درجه و جلو آوردن دست به میزان 90 درجه در سه هفته اول و دستیابی به 40 درجه چرخش به خارج و بالا آوردن دست تا 240 درجه در سه هفتم دوم است. درمان جراحی در مورد ورزشکارانی که در این فاز ناپایداری علامتدار مفصلی را نشان می دهند انجام می گیرد. فاز نگهدارنده: در این فاز تقویت عضلات گرداننده شانه با اعمال وزن و حرکات فیزیوتراپیک صورت می گیرد. شنا کردن یک ورزش عالی برای این منظور می باشد. بازگشت به تمرینات • نباید تا زمان رفع کامل علائم و محدودیتهای حرکتی مفصل شانه بعد از در رفتگی به رقابت بازگشت که این امر معمولاً دو الی سه ماه زمان نیاز دارد. عوارض • آسیب عروقی _ عصبی در ناحیه بازو و بدنبال دررفتگی • آسیب عضلانی همراه عضلات ناحیه بازو • عوارض ناشی از شکستگی در همراهی شکستگی و در رفتگی شانه •استعداد به در رفتگی های مکرر : به خصوص در افراد زیر 18 سال چنانچه یک بار در رفتگی قدامی رخ دهد بسیار مستعد به بروز مجدد آن هستند و چنانچه این امر سه الی چهار بار تکرار گردد نیاز به جراحی برای پایدار کردن مفصل شانه داریم. پییش آگهی سن بروز این آسیب مهمترین فاکتور بیان کننده بروز مجدد است. افراد جوان بیشتر مستعد بروز مجدد می باشند. اگر در دوران نوجوانی رخ دهد احتمال بروز مجدد تا 90% می رسد در افراد بالای 40 سال ریسک بروز مجدد 15-10% می باشد.اغلب بروزهای مجدد در عرض 2 سال اول بعد از آسیب اولیه رخ می دهد :ws49: 1 نقل قول لینک به دیدگاه
setarehbaran 669 اشتراک گذاری ارسال شده در 17 اسفند، ۱۳۸۸ پیش زمینه تاندون آشیل بزرگترین و مهمترین تاندون عضلانی در بدن است – تاندون آشیل تاندون عضله سه سر ساقی است و در پائین به استخوان پاشنه پا اتصال دارد. التهاب و آسیب های آن علل مختلفی دارند که عموماً ناشی از پرش, رقص پای مکرر, تمرین بیش از اندازه و گرم کردن نامناسب و کفش نامناسب و کف پای صاف است. فرکانس از التهاب و آسیب های تاندون آشیل آمار دقیقی در دست نیست چرا که بسیاری از آسیب های تاندون آشیل بدون مراجعه به پزشک بهبود می یابد اما تخمین زده می شود که شیوعی بین 18-5/6% در دوندگان داشته باشد. آناتومی کاربردی آشیل تاندون عضله سه سر ساقی است که در پشت ساق قرار دارد. این تاندون 15 سانتی متر طول دارد و در پائین با یک زاویه 30 درجه به استخوان پاشنه اتصال دارد. حرکات تاندون توسط یک بورس بافت همبند تسهیل می شود. این تاندون از محل اتصال به استخوان و عضله سه سر خونگیری می کند. 6-2 سانتی متر انتهای تحتانی تاندون آشیل عروق خونی ندارد و همین بخش است که در حرکات متوالی و تکراری بیشترین آسیب را می بیند. بیومکانیک ورزشی واحد عضله – تاندونی پشت ساق که از عضله سه سر ساقی و تاندون آشیل شکل می گیرد در بالا به زانو و در پائین به استخوان پاشنه اتصال دارند و سبب بسته شدن زانو و خم شدن به عقب کف پا می شوند. در حین دویدن نیرویی معادل 10 برابر وزن بدن بر واحد سطح تاندون آشیل وارد می شود. شرح حال • آسیب های تاندون آشیل اغلب در افراد مسن که گاهگاهی ورزش می کنند رخ می دهد اما می تواند در ورزشکاران جوان و با آمادگی بالا هم رخ دهد. • باید پرسیده شود که آیا اخیراً در میزان فعالیت و سطحی که در آن ورزش می شود تغیری داشته است یا خیر. • درد آشیل در هنگام ورزش نشانه آن است که غالباً دردی موضعی و سوزاننده است. • با پیشرفت التهاب شروع درد با فعالیت کمتر و زودتر رخ می دهد. معاینه • فرد را در وضعیت خوابیده به شکم بطوریکه کف پا از تخت معاینه آویزان باشد معاینه می کنیم. • باید محل تاندون و عضله لمس شود و هر گونه تورم- گرمی و حساسیت در لمس تشخیصی است. • وجود کلیک ( صدای تق ) در معاینه می تواند نشانه التهاب تاندون باشد. • وجود تحلیل عضلانی عضله سه سر ساقی که با اندازه گیری دور ساق و مقایسه با طرف مقابل انجام می شود نشانه مزمن بودن التهاب است چرا که ورزشکار بخاطر درد موجود کمتر از آن پا استفاده کرده است. • باید دامنه حرکات فعال و غیر فعال ( توسط معاینه گر ) در مفاصل زانو و مچ پا تعیین گردد. افراد مبتلا به التهاب تاندون آشیل معمولاً کاهش دامنه حرکات در مفصل مچ پا دارند. • باید به وضعیتهای مستعد کننده آسیب هم توجه شود مثل کف پای صاف و راه رفتن بصورتی که فرد کف پا را به سمت داخلی قرار می دهد. • باید یک معاینه عصبی – عروقی کامل در زیر زانو صورت گیرد. علل التهاب تاندون آشیل علل خارجی: • فعالیت بیش از حد • افزایش شدت فعالیت • افزایش مدت فعالیت • راه پله های زیاد ساختمان محل اقامت • کفش نامناسب • سطح نامناسب برای تمرین ( سطوح سفت ) • ورزشهای غلط کششی علل داخلی: • سن بالا • تاندونهای سفت ( ژنتیکی ) • کف پا به سمت داخل در هنگام راه رفتن • کف پای صاف • علل پزشکی : دیابت, مصرف کورتون تصویربرداری • اولتراسوند نسبتاً ارزان – سریع و قابل تکرار است. استفاده از آن ارزیابی دینامیک حرکات و ساختار تاندون و تعیین درجه ضخیم شدگی آن را فراهم می آورد اما مشکل آن این است که اپراتور با تجربه می خواهد و وابسته به شخص است. • MRI روش گرانی است و از سویی امکان بررسی بصورت دینامیک را فراهم نمی کند, اما در درگیری مزمن و پارگی های تاندونی بهترین روش است. با MRI می توانیم مایع – التهاب دور تاندونی – بورسیت و ضخیم شدگی تاندونی را تشخیص دهیم. • رادیوگرافی معمولاً غیر تشخیصی است ولی ممکن است تورم بافت نرم- کلسیفیکاسیون و جدا شدگی قطعه استخوانی همراه با آشیل کنده شده از استخوان را نشان دهد. درمان استراحت و کاهش فعالیت لازم است. کمپرس آب سرد ( یخ ) را می توان برای کاهش تورم و درد استفاده نمود. بنظر می رسد که ورزشهای کششی بهترین روش درمان باشد چرا که بهترین انعطاف پذیری را برای مچ پا ایجاد می کنند. کشش باید آهسته روی واحد عضله – تاندون اعمال گردد. هر بار برای مدت 30-20 ثانیه ادامه یابد و چند بار تکرار گردد. پیشگیری کلید پیشگیری از التهاب تاندون آشیل حفظ انعطاف پذیری و قدرت خوب عضلانی در ناحیه مچ پا است. گرم کردن مناسب قبل از تمرین لازم است و بهتر است با انجام حرکات کششی این امر صورت گیرد. پیش آگهی پیش آگهی عالی است و در صورت استراحت و توجه و انجام کارهایی که اشاره شد بهبودی حاصل می گردد. 1 نقل قول لینک به دیدگاه
setarehbaran 669 اشتراک گذاری ارسال شده در 18 اسفند، ۱۳۸۸ پیش زمینه رباط جانبی زند زیرین برای پایداری آرنج در هنگام اعمال فشار به قسمت خارجی آرنج حیاتی است و از سویی یک پایدار کننده مفصل آرنج است. در ورزشکاران جوان آسیبهای آرنج اغلب مزمن هستند و عمدتاً با درد و ناپایداری در سمت داخل مفصلی آرنج می انجامد. آناتومی کاربردی رباط جانبی زند زیرین از قسمت خلفی انتهای داخلی استخوان بازو در بالا شروع و به زائده منقاری استخوان زند زیرین در پائین اتصال می یابد.هنگامی که آرنج 90 درجه خم شده است این رباط ۵۵ % از مقاومت در برابر نیروی به داخل فشارنده آرنج را تامین می کند. در بازشدگی کامل مفصل آرنج این رباط بهمراه ساختار استخوانی مفصل و کپسول قدامی مفصل این پایداری در مقابل نیروی به سمت داخل ( Valgus ) را تامین می کنند. رباط جانبی زند زیرین از سه نوار فیبری شکل می گیرد. نوار قدامی, نوار خلفی و نوار عرضی . نوار قدامی از قسمت قدامی انتهای تحتانی داخلی بازو شروع ( قدام اپی کوندیل داخلی ) و به دکمه زند زیرین اتصال می یابد. این نوار بیشترین مشارکت را در تامین پایداری رباط داخلی زند زیرین بر عهده دارد. بیومکانیک ورزشی فاز سریع پرتاب دست به سمت جلو ( پرتاب دست و توپ در بسکتبال و یا بیسبال ) که به باز شدن آرنج در انتهای پرتاب با سرعتی حدود 2500 متر بر ثانیه و بدنبال آن خم شدن حدود 20 درجه ای آرنج می انجامد سبب اعمال نیرویی معادل 60 نیوتن بر متر به قسمت داخل آرنج و رباط جانبی زند زیرین می شود این نیرو بطور قابل ملاحظه ای بیشتر از قدرت رباط جانبی زند زیرین بوده و در صورت انجام حرکات مداوم می تواند منجر به آسیب و یا حتی پارگی این رباط شود. شرح حال • درد در سمت داخل آرنج بدنبال پرتاب دست به سمت جلو • درد ماهیتی مزمن و راجعه دارد. • استراحت سبب بهبودی درد می شود. • گاهی امکان دارد فرد دچار دردی ناگهانی و حاد شود و نیز امکان دارد بدنبال پرتاب دست صدای « تق » در مفصل حس کند. معاینه • حساسیت در لمس داخل آرنج • تورم سمت داخل آرنج • گاهی کاهش دامنه حرکات در مفصل آرنج وجود دارد. • امکان دارد در پارگی حاد رباط خونمردگی در داخل آرنج دیده شود. • اغلب درد در هنگامی که فرد دست را مشت می کند تشدید می شود. • اعمال نیرویی از خارج به سمت داخل مفصل آرنج هنگامی که آرنج 25 درجه خم شده است ایجاد درد در داخل آرنج و گاهی فاصله گرفتن و باز شدن مفصل آرنج در سمت داخل می شود. علل آسیب دیدگی رباط جانبی زند زیرین • حرکات پرتابی تکرار شونده دست مهمترین علت بروز آسیب و صدمه این رباط است. • گاهی اعمال نیرو به داخل آرنج هنگامی که فرد بر روی دست سقوط می کند یا هنگامی که دست کاملاً کشیده است می تواند منجر به پارگی این رباط بهمراه در رفتگی آرنج شود. • اصابت ضربه مستقیم به داخل آرنج. بررسی های تصویری رادیولوژی : • عمدتاً برای رد سایر علل درد مزمن آرنج • گاهی شواهد آسیب رباط جانبی زند زیرین مثل کلسیفیکاسیون دیده می شود. • انجام رادیوگرافی در هنگام اعمال فشار به خارج آرنج می تواند باز شدگی مفصلی در سمت داخل و عدم تناسب آنرا با سمت مقابل نشان دهد. ام ارآی: • انجام MRI همراه با کنتراست روش ارجح برای بررسی آسیب رباط جانبی زند زیرین است البته امکان دارد گاهی در موارد آسیب های مزمن چیزی نشان ندهد. سونوگرافی دینامیک : • روشی است که به تازگی در بررسی شلی رباطی بکار گرفته شده است. CT اسکن با ماده حاجب داخل مفصلی : • در تعداد کمی مطالعه بررسی شده و بنظر می رسد هم برای آسیب های حاد هم برای آسیبهای مزمن هم اختصاصی و هم حساس باشد اما هنوز روتین نشده است. درمان فاز حاد: • درمان جراحی در مورد آسیب های حاد طی ورزشهای رقابتی – ناپایداری مزمن مفصل و آسیب هایی که بعد از دوبار ترمیم غیر جراحی دچار عود و سبب شلی و ناپایداری مفصلی شده اند. • 3 تا 6 ماه اول درمان متمرکز بر استراحت, داروهای ضد التهابی و فیزیوتراپی موضعی آرنج جهت افزایش دامنه حرکات مفصل می باشد. • هنگامی که درد و تورم بهبود یافت و فرد از لحاظ دامنه حرکتی مفصل به وضعیت قبل از آسیب دیدگی بازگشت ( معمولاً بعد از 3 ماه ) باید بتدریج زمان و شدت فعالیت را اضافه نمود و آرنج را بیشتر از قبل تقویت نمود. فاز بهبودی : • بعد از جراحی آرنج را در وضعیت خم شدگی 90 درجه آتل می گیریم و برای مدت 10 روز آنرا در همین وضع نگه می داریم. بعد از این زمان آتل را باز و آرنج را به آرامی باز و بسته می کنیم تا دامنه حرکات را هر چه سریعتر افزایش دهیم. توجه گردد از هر عملی که سبب فشار به سمت داخل آرنج شود باید پرهیز شود مثل پرتاب دست به جلو. • یک ماه بعد از جراحی ورزشهای ایزومتریک ( بدون تغییر در طول عضله ) برای تقویت عضلات موثر روی آرنج شروع می شود. • بعد از 6-4 ماه می توان شروع به ورزشهای پرتابی دست برای بازگشت به رقابت نمود. بازگشت به رقابت • معمولاً در پارگی کامل رباط 12-9 ماه بعد می توان در مسابقات شرکت نمود. • زمان برگشت زمانی است که : 1- فرد در حرکات پرتاب توپ درد نداشته باشد. 2- دامنه حرکات مفصل آرنج و شانه نرمال باشد. 3- قدرت عضلانی عضلات موثر روی آرنج مناسب باشد. عوارض • آسیب عصب اولنار ( ناتوانی و ضعف در قسمت داخل ساعد و انگشت کوچک دست ) • ناپایداری مزمن مفصل آرنج پیش آگهی • تقریباً در صورت درمان مناسب و توجه به روش مناسب پرتاب توپ با دست بهبودی کامل است. منبع:prin.ir *** نقل قول لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده
به گفتگو بپیوندید
هم اکنون می توانید مطلب خود را ارسال نمایید و بعداً ثبت نام کنید. اگر حساب کاربری دارید، برای ارسال با حساب کاربری خود اکنون وارد شوید .