آیا زمان تحریم اجناس چینی از سوی مردم ایران نرسیده است؟

[amin 202 مهمان]

جنس چینی آفت مهلک ایرانی

محمدرضا دارابی* : بسیاری از هموطنان ما یا بیکارند یا تولیدی یا کارگاه صنعتی داشته اند که از بین رفته و دلیل آن هم یک مساله عمده است؛ حضور کالاهای ارزان قیمت و کم دردسر چینی با رنگ و لعاب خاص در بازار ایران که هر روز بیشتر و بیشتر می شود. هزاران هزار تولیدکننده، صنعتکار و حتی کشاورز ایرانی به خاطر واردات بی رویه کالا از چین ورشکسته شده و کار خود را از دست داده اند وهمچون تمامی کسانی که به نوعی در این حیطه اشتغال داشته اند نیز به سیل عظیم بیکاران گرویده اند؛ کالاهایی که در اکثر موارد هیچ احتیاجی به واردات آنها نبوده و متضرر اصلی این روابط یکطرفه تجاری تولیدکنندگان و مردم ایران هستند.

 

جدا از اینکه کالاهای چینی از کیفیت بسیار پایینی برخوردارند و در بسیاری از موارد مانند اسباب بازی کودکان از آلوده بودن کالاها صحبت به میان می آید و بسیار دورتر از استاندارد هستند باعث خوابیدن چرخ اقتصاد مملکت و بیکاری مفرط شده وقتی صحبت از بیکاری می شود تبعات بسیار آن باید مورد دقت قرار گیرد، از جمله روی آوردن به اعتیاد که متاسفانه کشور ما از این لحاظ در رتبه اول جهان جا دارد و معضل بسیار بزرگی است و نیز شکل گرفتن کارهای کاذب و غیرضروری درآمدزایی ناصحیح به گونه ای که مشاهده می شود شغل های کاذب مانند دلالی و واسطه گری تا چه حد رشد داشته و عملاً چرخ صنعت و کشاورزی را فلج کرده است. روی آوردن به شغل هایی همچون قاچاق کالا و موادمخدر که هم اکنون ایران دچار این معضل است، خروج سرمایه و نیروی انسانی از کشور، فساد اخلاقی و رفتاری و بالا رفتن سطح افسردگی در جامعه که به خاطر عدم توانایی تشکیل خانواده رخ می دهد، بالا رفتن سن ازدواج و دوری گزیدن جوانان به خاطر مشکلات مادی و معیشتی و... از جمله عوارض جبران ناپذیر بیکاری در هر کشور است که مردم آن را در رگ و ریشه شان و در بطن جامعه حس می کنند و پیامدهای هجوم بی برنامه جنس چینی به کشور است.

از سوی دیگر جنس چینی در بازار بعد از واردات توسط دولت احتیاج به خریداری توسط مردم دارد یعنی صرفاً وجود کالایی در بازار به معنای موفقیت آن نیست بلکه مقدار و نحوه خرید است که به موفقیت کالا کمک می کند و هجوم مردم به سمت کالاهای ارزان و بی کیفیت چینی باعث عرضه روزافزون آن در سطح جامعه شده و در واقع تقاضای بالا زمینه عرضه بسیار را فراهم آورده است.

 

اگر مردم از اجناس چینی حمایت نمی کردند آیا هم اکنون به جای یکی از بزرگ ترین واردکنندگان تمامی کالاها سهمی در صادرات جهان نداشتیم یا حداقل بودجه عظیمی که برای واردات از کشور خارج می شود را در داخل مصرف نمی کردیم، آیا جوان ایرانی به جای بیکاری یا روی آوردن به شغل های کاذب هم اکنون در امر تولید فعال نبود، آیا هم اکنون تولیدکننده داخلی مشغول کار نبود، آیا سرمایه ها به جای رفتن به دوبی و قطر در همین جا نمی ماند، آیا رفاه نسبی در جامعه بالاتر نمی رفت، آیا این خود یک مبارزه مدنی نبود.

 

این راه قبلاً بارها رفته شده و نتیجه های بسیار مثبتی داشته است. گاندی به عنوان یکی از برجسته ترین چهره های مبارز تاریخ با بیش از 500 میلیون جمعیت هند، این کار را کرد و هم اکنون هندوستان جزء صادرکنندگان جهان به شمار می رود و با آن جمعیت انبوه و آن اختلاف طبقاتی جزء قدرت های علمی و صنعتی جهان نیز محسوب می شود. کشور آلمان بیش از 90 درصد بازیافت دارد و مردمان آلمان نیز به همان نسبت در رفاه هستند. اگر مردم کشوری مثل سوئد در رفاه بی نظیری هستند به خاطر تلاش بی حد و حصری است که در زمینه ملی دارند یا اگر مردم فرانسه نسبت به ایرانیان از سطح بالای زندگی برخوردارند بدین خاطر است که در سال بیش از 70 میلیون نفر گردشگر دارند و ایران تنها 250 هزار و اینها همه به نوع رفتار و عملکرد مردم برمی گردد.

 

شاید جریان های اخیر باعث شد مردم بعد از سال ها از خود رها شوند و دست در دست هم داده به فکر کشور و جامعه شان باشند در این میان چه خوب است تا با آگاه سازی، مردم را هر چه بیشتر به سمت ملی گرایی و تعاون فراخوانیم.

واردات بی رویه کالاهای چینی در بازار ایران زنگ خطری است که خبر از مصرفی شدن مردم می دهد. اینکه بازار کالاهای ایرانی مانند فرش، گلیم، گز، پسته و... در کنترل چینی ها درآمده یک شوخی نیست بلکه حقیقتی تلخ و قابل تامل است. هم اکنون وظیفه هر ایرانی است با تحریم کالاهای چینی که چرخ اقتصادی کشور را زمین گیر کرده، کمک کند تا کشور را از این بحران نجات دهد و ورای مسائل سیاسی به هموطن خویش یاری رساند تا به جایگاه واقعی خودش در جامعه بازگردد.

 

به علاوه اینکه قطعاً ایرانی لیاقتی بیش از جنس های درجه پنج چینی دارد و این لیاقت مگر با همت خودش به ثمر نمی نشیند.

باید هم اکنون جنس چینی را از سبد خریدمان کنار بگذاریم تا بازار مجدداً رو به سوی کالای وطنی بیاورد، آنگاه پول ایرانی به جیب ایرانی می ریزد. این خواسته با پیگیری مردم به بازار تفهیم می کند که جنس چینی دیگر خریدار ندارد و مردم نمی خواهند که به خاطر اندکی ارزان بودن کالا، آینده و منافع کشورشان را به خطر بیندازند. در یک کلام هر جامعه ای که بخواهد به سمت تعالی برود باید همبستگی و همفکری و در اولویت قرار دادن منافع ملی را پیش روی خود بگذارد و با گذشتن از منافع موقت شخصی به منافع بزرگ و بهتر ملی برسد.

*کارشناس اقتصادی*

روزنامه ی سرمایه:شماره 1077 ، سه شنبه،13 مرداد ، 1388

 

حال این سوال پیش می آید که چرا نباید مُهر،جا نماز و حتی چسب زخمی که ما خود قادر به ساخت و تولیدش هستیم را تحریم کنیم.:icon_pf (34):

((واردات ادوات سرکوب مانند باطوم های برقی و ماشینهای آبپاش هم جای خود دارد!!))

[Danie1 10]

در حال حاضر، خیلی از شرکت‏های شناخته‏شده در دنیا، با زندان‏ها، اردوگاه‏های کار سخت اجباری و بازداشتگاه‏ها‏ در چین همکاری می‏کنند تا بدین‏نحو بتوانند محصولاتی را برای فروش در چین و خارج از چین تولید کنند. بسیاری از این محصولات نه‏تنها بی‏کیفیت هستند، بلکه از طریق زندانیان که مجبورند این محصولات را تحت شرایطی وخیم و زجرآور بسازند، به باکتری‏ و ویروس‏های عفونی و واگیردار آلوده می‏شود. زندان مودان‏جیانگ واقع در استان هلونگ‏جیانگ چین، فقط یک نمونه از این زندان‏هاست...

خلال دندان‏ها، چوب‏های غذاخوری و لباس‏های بچه‏گانه، همگی با همکاری بین شرکت تولیدی لباس هویی‏لینکای

برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید.

• ورود
• یا
• ثبت نام

در پکن و زندان مودان‏جیانگ ساخته می‏شود. سپس این تولیدات به ژاپن صادر می‏شوند. این اجناس به باکتری، ویروس و کرم‎‏های به‏شدت عفونی و واگیردار آلوده هستند. حتی می‏توان در لباس‏های دوخته و حاضر ‏شده شپش یافت. از آن‏جایی‏که زندانیانی که برای تولید این لباس‎ها کار می‏کنند مجبورند روزانه 12 ساعت کار کنند و درواقع جان بکنند...، معمولاً زمانی برای دوش گرفتن و شستشو باقی ندارند. بنابراین معمولاً برای دوره‏های زمانی بیش‏از 10 تا 20 روز حمام نمی‏کنند! هم‏چنین زندانیانی که از عهده‏ی انجام وظایف‏‏شان برنیایند، تنبیه می‏شوند. تحت چنین حجم کاری ظالمانه‏ای‏، خیلی از زندانیان باید به‏سختی کار کنند و آن‏هایی که وضعیت سلامت و تندرستی‏شان وخیم است، باید مشت و لگد و تمسخر نگهبانان زندان را هم تحمل کنند. با چنین شرایط وخیمی، خیلی از زندانیان به بیماری‏های پوستی هم‏چون گال مبتلا می‏شوند، که معمولاً لباس‏ها را هم آلوده می‏کند... تا سال 2005 این‏چنین تخمین زده شد که روزانه بیش‎‏از 2.000 زندانی در تولید لباس‏ها شرکت دارند. از آن‏جایی‏که نقض مکرر حقوق بشر توسط دولت کمونیست چین همچنان تا به امروز ادامه دارد، شمار حقیقی قربانیان نقض حقوق بشر در چین نامعلوم است. بسیاری از این زندانیان سیاسی هستند و خیلی از آنان افرادی هستند که روش فالون‏گونگ را تمرین می‏کنند.

فالون‏دافا که فالون‏گونگ نیز نامیده می‏شود، یک روش برای تزکیه و پاک‏سازی ذهن و بدن است. و شامل 5 سری تمرین می‏باشد که بر روی سیستم گردش انرژی بدن کار می‏کند و سلامت بدن را نیز بالا می‏برد. اصول این روش «جِن، شَن، رِن» («حقیقت، نیک‏خواهی، بردباری») می‏باشد و کسانی که این روش را تمرین می‏کنند سعی در پیروی از این اصول دارند. فالون‏دافا مستقل از گروه‏های اجتماعی و فعالیت‏های سیاسی است. محدود به هیچ گروه سنی، .کشور، ملیت، فرهنگ و مذهب خاصی نیست، امور مربوط به آن غیرتجاری و بدون منافع مالی است. اکنون جمعیتی بیش‏از یکصد میلیون نفر در 114 کشور و منطقه از جهان این روش را تمرین می‏کنند. آقای لی هُنگجی، مؤسس این روش تاکنون چندین بار کاندیدای دریافت جایزه‏ی صلح نوبل شده است.

بااین‏حال، از سال 1999، دولت کمونیست چین به سرکردگی رهبر سابقش "جیانگ زِمین" دستور ممنوعیت این روش صلح‏جو را داد. تا به‏امروز، بیش‏از 11 سال است که تمرین‏کنندگان فالون‏دافا در کشور چین، فقط به‏دلیل پایداری در ایمان‏شان، با انواع روش‏های غیر انسانی مورد تعقیب، خشونت و آزار و اذیت قرار گرفته‏اند.

شیوه‏های آزار و شکنجه‏ی تمرین‏کنندگان فالون‏گونگ بسیار متنوع و پلید است. از حبس، آزار و شکنجه، کار سخت اجباری، قطع اعضای بدن و تجاوز جنسی... گرفته تا برداشتن اندام‏های بدن تمرین‏کنندگان فالون‏گونگ بدون رضایت خود شخص و در حالی‏که هنوز زنده و سالم است...

حکومت کمونیست چین در اردوگاه‏های مخفی کار اجباری، اندام‏‏های بدن هزاران نفر از تمرین‏کنندگان زندانی فالون‏گونگ را درحالی‏که هنوز زنده‏اند، از بدن‏شان خارج کرده و برای پیوند عضو، در معرض فروش قرار می‏دهد...

برای حذف آثار این جنایت، پس از جداسازی اندام‏های حیاتی (قلب،. کلیه، کبد،. قرنیه و...) باقی‏مانده‏ی اجساد را در کوره‏های زباله‏سوز از بین می‏برند... این فجایع هنوز ادامه دارد و در حال وقوع است!

... بدین‏گونه چین کمونیست تجارت سیاه اعضای بدن را نیز به‏راه انداخت!...

حقایق نگران‏کننده‏ی مربوط‏به این فعالیت‏های ناقض حقوق بشر کاملاً توسط مأمورین بالارتبه‏ی زندان‏ها و نیز حکومت کمونیست چین سانسور شده است. هرکس که برای آشکار کردن حقایق زشت در پشت پرده‏ی زندان‏ها در چین شهامت پیدا کند، مورد هدف اقداماتی تلافی‏جویانه و اغلب وحشتناک از سوی حکومت کمونیست چین قرار می‏گیرد.

در سال 2004، یک زندانی یادداشتی نوشت، و آن را با چوب‏های غذاخوری جاسازی کرد. این یادداشت به خریدار هشدار می‏داد که درخطر باکتری‏ها و آلودگی‏های ویروسی قرار دارد. متأسفانه یک بازرس این یادداشت را پیدا کرد و گزارش داد. زندان‏بانان این زندانی را تا سر حد مرگ با باتون‏های الکتریکی و چماق‏های چوبی به باد کتک گرفتند. چند روز بعد، این مرد به‏واسطه‏ی جراحات وخیم‏اش درگذشت. خانواده‏ی این مرد اجازه نداشتند او را ملاقات کنند، و هرگز هم نفهمیدند درحقیقت چه بلایی بر سر او آمده است.

محصولات ساخته شده در زندان مودان‏جیانگ فقط به البسه و خلال دندان و چوب‏های غذاخوری محدود نمی‏شود، آن‏ها محصولات بسیار زیاد دیگری هم تولید می‏کنند. ازجمله: بالشتک و تشک اتومبیل، دانه‏ی سویا و ... همگی تحت این شرایط ترسناک تولید می‏شوند. تولید کنندگان اجناس آلوده‏ی چینی فقط به این زندان محدود نمی‏شود. در سرتاسر کشور چین اردوگاه‏های مخفی کار اجباری و زندان‏های زیادی وجود دارد، ولی قرار نیست مصرف‏کنندگان کالاها از وجود این مکان‏ها و چگونگی تولید اجناس باخبر شوند... ظاهراً. اجناس ساخت چین کمونیست همه‏ی جنبه‏های زندگی ما را هدف آلودگی قرار داده‏اند... شامل وجدان‏مان! و حزب کمونیست چین هم به‏هیچ‏وجه دوست ندارد ما خبردار شویم...

ترجمه و تألیف:

 

برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید.

• ورود
• یا
• ثبت نام

[Nima32 196]

تحریم بشوند بهتر است