آریوبرزن 13988 اشتراک گذاری ارسال شده در 14 مهر، ۱۳۸۹ نانوذرات مغناطيسي و درمان گرفتگي رگ‌هاي قلب محققان از ميدان‌هاي مغناطيسي يکنواخت براي پيش راندن نانوذرات حاوي آهن به استنت‌هاي فلزي در رگ‌هاي خوني آسيب‌ديده استفاده کردند. اين نانوذرات دارويي را که حمل مي‌کنند به اين رگ‌ها رسانده و از بسته شدن رگ در اين نقاط جلوگيري مي‌نمايند. در اين روش دُز پايين‌تري استفاده شده و نتايج به دست‌آمده بهتر از نتايج حاصل از درمان با استنت غيرمغناطيسي بود. اين آزمايش که در محيط کاشت سلولي و همچنين روي موش‌ها انجام شده است، آخرين مطالعه از سري بررسي‌هايي است که در بيمارستان کودکان فيلادلفيا براي اثبات کارايي نانوذرات هدايت‌شده مغناطيسي در رسانش انواع مختلفي از مولکول‌ها به بدن صورت گرفته است. اين روش يک سامانه رسانش جديد را به فناوري موجود استنت‌هاي catheter-deployed مي‌افزايد. اين استنت‌ها چارچوب‌هاي فلزي باريکي هستند که رگ‌هايي را که دچار گرفتگي موضعي شده‌اند، باز نگه مي‌دارند و به‌‌طور معمول در بيماران قلبي مورد استفاده قرار مي‌گيرد. روي اين استنت‌ها به‌‌طور معمول داروهاي ضدتکثيري همچون پاکليتکسل نشانده مي‌شود تا از رشد سلول‌هاي ماهيچه‌اي نرم و بسته شدن استنت جلوگيري شود. با اين حال استنت‌هاي فعلي حامل دارو محدوديت‌هايي دارند. آنها داراي دُز ثابتي از دارو هستند که تنها براي يک بار رهايش مناسب است. در بيشتر بيماران مسدود شدن مجدد اتفاق مي‌افتد. اين فناوري جديد امکانات جديدي را براي استنت‌ها فراهم مي‌آورد، زيرا هدفگيري مغناطيسي امکان استفاده از دُز بالاتر دارو، ارسال مجدد دارو در صورت بروز دوباره مشکل، و استفاده از داروهاي مختلف براي درمان رگ خوني با استفاده از يک استنت را ايجاد مي‌کند. اين گروه تحقيقاتي به رهبري دکتر رابرت لوي نانوذراتي به قطر 290 نانومتر از يک پليمر زيست‌تخريب‌پذير اشباع شده با اکسيد آهن توليد کردند. آنها ابتدا استنت ساخته شده از فولاد ضدزنگ را درون سرخرگ اصلي موش‌هاي زنده وارد کردند. پس از تزريق نانوذرات حامل داروي پاکليتکسل، به‌‌مدت 5 دقيقه در اطراف هر موش يک ميدان مغناطيسي ثابت ايجاد کردند. اين ميدان مغناطيسي که شبيه ميدان مورد استفاده در MRI با شدت يک دهم آن است، موجب مي‌شود که هم نانوذرات و هم استنت فلزي مغناطيسي شده و نانوذرات به سوي استنت و بافت‌هاي سرخرگي اطراف آن حرکت کنند. اين محققان نانوذرات و استنت‌ها را درون بدن دو گروه از موش‌ها وارد کردند؛ گروه اول در معرض ميدان مغناطيسي قرار گرفت، ولي به گروه دوم که گروه کنترل بود، هيچ ميدان مغناطيسي اعمال نشد. پنج روز پس از دريافت نانوذرات مغناطيسي، تجمع اين نانوذرات در استنت موش‌هايي که تحت ميدان مغناطيسي قرار گرفته بودند، 4 تا 10 برابر بيشتر از موش‌هاي گروه کنترل بود. استفاده از ميدان مغناطيسي براي تجمع دارو در نقاط مورد نظر يک اثر طولاني‌مدت نيز داشت. محققان دريافتند که چهارده روز پس از اعمال ميدان مغناطيسي و تزريق يک بار از نانوذرات حامل دارو، انسداد مجدد کمتري در موش‌هاي تحت درمان نسبت به موش‌هاي گروه کنترل مشاهده مي‌شود. منبع : سایت فناوری نانو 2 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده