Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 21 مهر، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو كوالالامپور مترو كوالالامپور پايتخت مالزي داراي 6 خط است و توسط 4 اپراتور اداره مي‌شود. مترو كوالالامپور پايتخت مالزي شامل انواع مختلف حملونقل ريلي سبك، مونوريل و قطار حومه است. خطوط ريلي داخل شهر و اكسپرس فرودگاه جزو سيستم‌هاي مترو نيستند. خط كلاناجايا مهم‌ترين خط مترو در مالزي است كه 170.000 مسافر را در طول روز و بيش از 350.000 نفر را در ايام خاص مانند روز ملي و جشن سال نو انتقال مي‌دهد. اين خط با 29 كيلومتر طول بعد از خط اسكاي‌ترن ونكوور كانادا و ليل فرانسه سومين خط طولاني تمام اتوماتيك بدون راننده در جهان است. خط آمپانگ با طول 27 كيلومتر و 29 ايستگاه دومين خط مهم كوالالامپور است كه از جنوب به شمال امتداد دارد. مسافران با كارت هوشمند و كارت ماهانه مي‌توانند از امكانات مترو استفاده نمايند. هزينه سفر با قطار حومه بسيار بالاست. فاصله ميان فرودگاه بين‌المللي با مركز شهر را ميتوان در 28 دقيقه توسط خط اكسپرس فرودگاه، با سرعت 160 كيلومتر در ساعت طي كرد. به اين زمان بايد20-15 دقيقه انتظار در ايستگاه فرودگاه را نيز اضافه كرد. براي جابهجايي مسافران در شهر از سيستم مونوريل استفاده مي‌شود. مونوريل به طول 8.6 كيلومتر و 11 ايستگاه، روزانه به تردد 45.00 نفر كمك مي‌كند. امكان پرداخت نقدي يا استفاده از كارت هوشمند در مونوريل وجود دارد. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 3 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 21 مهر، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو مكزيكو سيتي آن‌چه بيش از هر چيز در مترو مكزيكوسيتي جلب نظر مي‌كند تايرهاي لاستيكي است كه سفري راحت را به همراه دارد استفاده از تايرهاي لاستيكي در ده خط به‌جاي چرخ‌هاي فلزي قديمي ضمن كاهش صدا، بهترين گزينه در خاك نرم مكزيكوسيتي است. مترو مكزيكوسيتي- پايتخت مكزيك- بعد از نيويورك بزرگترين مترو در آمريكاي شمالي است. در سال 2006 مترو اين شهر با جابهجايي 1.460 ميليارد مسافر در رتبه پنجم دنيا قرار گرفت. شلوغي جاده‌ها و بزرگراه‌ها به خصوص در جنوب شهر كه %40 سفرهاي درون‌شهري در آن انجام مي‌شد، مكزيكوسيتي را در حملونقل عمومي با مشكلات بسيار جدي مواجه كرده بود. در اين قسمت از شهر 65 خط اتوبوس فعال و با بودن 150.000 اتومبيل شخصي در اوج ترافيك، سرعت تردد حتي از پاي پياده هم كمتر بود. در سال 1967 مطالعات اوليه در مورد مترو انجام شد، دو سال بعد يعني در 1969 اولين خط مترو با 16 ايستگاه به روي عموم گشوده شد. در مرحله نخست احداث مترو، مهندسان، زمين‌شناسان، مكانيك‌ها،مهندسان راه و ساختمان، شيمي‌دان‌ها، كارگران آب و فاضلاب، كارشناسان برق، باستان‌شناسان، زيست‌شناسان، كارشناسان تهويه، آمارگران، كارشناسان حمل‌و نقل، حسابداران، اقتصاددانان، وكلا و كارگران حضور داشتند. وجود 4000- 1200 كارشناس و 48000 كارگر منجر به ساخت يك كيلومتر مترو در هر ماه مي‌شد كه سريع‌تر از ساخت هر مترو بود. زلزله 1985در مقياس 8.1 ريشتر بسياري از خانه‌هاي قديمي، هتل‌ها و حتي ساختمان تلويزيون را فروريخت. آوار ساختمان‌ها، تردد در خيابان‌ها را با مشكل روبه‌رو كرده بود. اما به دليل ساختار مستطيل شكل مترو و اين كه قوسي شكل نبود، هيچ خسارتي به آن وارد نشد و به مردم اطمينان داد بهترين وسيله حملونقل در زمان بحران خواهد بود. هر ايستگاه به جاي استفاده از رنگ يا نشانه خاص با لوگوي كوچك خاصي كه به نام ايستگاه يا محيط اطراف بود، مشخص مي‌شد. رنگ زمينه لوگو خط مورد نظر را تداعي مي‌كرد. اگرچه امروزه با اطلاع‌رساني‌هاي انجام شده نيازي به لوگو نيست، اما كاربرد لوگو مختص مترو مكزيك شد. امروزه از رنگ خاص براي هر خط استفاده مي‌شود. مترو در حال حاضر داراي 201 كيلومتر طول و با سرعت متوسط 36 كيلومتر در ساعت و حداكثر 80 كيلومتر در ساعت، روزانه 3.882.000 مسافر را جابهجا مي‌كند. از مجموع163 ايستگاه، 24 ايستگاه در چند خط مشتركند. 106 ايستگاه در زير زمين و عميق‌ترين آن در 35 متري از سطح زمين است. 11 ايستگاه داخل شهر و مابقي حومه را پوشش مي‌دهد. در سال 2007، احداث خط جديد يعني 12 در جنوب‌شرقي شهر كه با خطهاي 7، 3، 2 و 8 در ارتباط است، اعلام شد. تا سال 2010 اولين فاز و تا 2011 كل خط با 23 ايستگاه به بهره‌برداري مي‌رسد. بليت: از آن‌جا كه مترو مكزيكوسيتي ارزان‌ترين در دنياست، قيمت بليت از يك ايستگاه به ايستگاه ديگر 15 سنت است. مترو براي سالمندان و معلولان خدمات رايگان ارائه مي‌دهد. استفاده از كارت‌هاي قابل شارژ تا 310 بار سفر نيز امكان‌پذير است. با بودن ايستگاه‌هاي مشترك، امكان جابهجايي بين خطوط وجود دارد و نيازي به ترك ايستگاه يا خريد بليت اضافه نيست. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 4 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 21 مهر، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو نيويورك 24 ساعته و 365 روزه بودن از ويژگي‌هاي منحصر مترو نيويورك است كه آن را به شلوغ‌ترين سيستم‌هاي مترو در جهان تبديل كرده است. مترو نيويورك پايتخت آمريكا با 468 ايستگاه يكي از قديمي‌ترين، گران‌قيمت‌ترين و طولاني‌ترين متروهاي دنياست. در سال 2008 مترو نيويورك 1.623 ميليارد مسافر را جابهجا كرد. يعني به تفكيك روز، شنبه‌ها 2.9 ميليون نفر، يكشنبه‌ها 2.3 ميليون نفر و ساير روزهاي هفته بيش از 5 ميليون مسافر از مترو استفاده كردند. مسافران مترو نيويورك از مجموع مسافران ايالت‌هاي آمريكا بيشتر است و خدمات در بسياري از خط‌ها و ايستگاه‌ها به دو صورت عادي و اكسپرس است. اگرچه اولين سيستم ترانزيت زيرزميني در نيويورك توسط آلفرد الي بيچ در سال 1869 ساخته شد اما افتتاح اولين بخش سيستم حملونقل سريع يعني مترو به 27 اكتبر 1904 برمي‌گردد. كولاك سنگين برف در 1888 بيش از هر زمان ديگر مزاياي استفاده از سيستم حمل و‌نقل زير زميني را تاييد كرد. مترو نيويورك هم اينك داراي6.371 قطار و 26 خط با رنگ‌هاي متفاوت است. در گذشته استفاده از چراغ‌هاي زرد، سبز و قرمز در ايستگاه‌ها كاربرد زيادي داشت. چراغ سبز نشانه 24 ساعته بودن مترو، زرد باز بودن در طول روز و قرمز نشانه خروج بود. امروز رنگ زرد كاربردي ندارد، سبز نشانه 24 ساعته بودن مترو و قرمز 24 ساعته نبودن است. در معدودي از ايستگاه‌ها مكان‌هايي براي استراحت در نظر گرفته شده است. فروش اقلام مختلف از جمله روزنامه و مواد غذايي در ايستگاه‌ها متداول است. دكوراسيون: بسياري از ايستگاه‌ها با كاشي‌هاي سراميك تزيين شده‌اند. استفاده از مجسمه، موزاييك، نقاشي‌هاي ديواري نيز مرسوم است. هنرمندان با اجراي موسيقي مردم را به استفاده از مترو تشويق مي‌كنند. اقدامات امنيتي: مقامات مترو بعد از حمله 11 سپتامبر هرگونه فيلمبرداري يا گرفتن عكس در مترو را زير نظر دارند. آن‌ها با وجود تلاش در جهت به تصويب رساندن ممنوعيت تصويربرداري هنوز به نتيجه مثبتي نرسيده‌اند. در حال حاضر گرفتن فيلم و عكس در صورتي كه با فعاليت‌هاي مشكوك و بر هم زدن نظم عمومي همراه نباشد، آزاد است. از ديگر مسائل امنيتي بازرسي كيف مسافران است. خفاش‌ها: مترو نيويورك در بسياري مواقع مورد هجوم خفاش‌ها قرار مي‌گيرد. در بسياري ايستگاه‌ها خفاش‌ها هنگامي كه تردد كمتر است به سكوها حمله مي‌كنند. سال‌ها تلاش براي ريشه‌كني خفاش‌ها يا به حداقل رساندن آن‌ها بي‌نتيجه مانده است و استفاده از سموم جديد و تله‌هاي كاري‌تر همچنان ادامه دارد. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 3 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 23 مهر، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو كوالالامپور مترو كوالالامپور پايتخت مالزي داراي 6 خط است و توسط 4 اپراتور اداره مي‌شود. مترو كوالالامپور پايتخت مالزي شامل انواع مختلف حملونقل ريلي سبك، مونوريل و قطار حومه است. خطوط ريلي داخل شهر و اكسپرس فرودگاه جزو سيستم‌هاي مترو نيستند. خط كلاناجايا مهم‌ترين خط مترو در مالزي است كه 170.000 مسافر را در طول روز و بيش از 350.000 نفر را در ايام خاص مانند روز ملي و جشن سال نو انتقال مي‌دهد. اين خط با 29 كيلومتر طول بعد از خط اسكاي‌ترن ونكوور كانادا و ليل فرانسه سومين خط طولاني تمام اتوماتيك بدون راننده در جهان است. خط آمپانگ با طول 27 كيلومتر و 29 ايستگاه دومين خط مهم كوالالامپور است كه از جنوب به شمال امتداد دارد. مسافران با كارت هوشمند و كارت ماهانه مي‌توانند از امكانات مترو استفاده نمايند. هزينه سفر با قطار حومه بسيار بالاست. فاصله ميان فرودگاه بين‌المللي با مركز شهر را ميتوان در 28 دقيقه توسط خط اكسپرس فرودگاه، با سرعت 160 كيلومتر در ساعت طي كرد. به اين زمان بايد20-15 دقيقه انتظار در ايستگاه فرودگاه را نيز اضافه كرد. براي جابهجايي مسافران در شهر از سيستم مونوريل استفاده مي‌شود. مونوريل به طول 8.6 كيلومتر و 11 ايستگاه، روزانه به تردد 45.00 نفر كمك مي‌كند. امكان پرداخت نقدي يا استفاده از كارت هوشمند در مونوريل وجود دارد. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 3 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 23 مهر، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو واشنگتن مترو واشنگتن دي.سي بعد از نيويورك شلوغ‌ترين مترو در آمريكاست و كل شهر و حومه را پوشش مي‌دهد مترو واشنگتن در 27 مارس 1976 افتتاح شد. مترو شامل 5 خط، 86 ايستگاه و 171 كيلومتر است. ششمين خط آن نيز در دست احداث است. در ژوئن 2008، مترو ماهانه 19.729.641 سفر يا 798.456 نفر در هفته ركورد داشت. بالاترين آمار جابهجايي يعني1.120.000 نفر مربوط به مراسم سوگند رياست جمهوري باراك اوباما در 20 ژانويه 2009 بود. حدود %50 مترو يعني 47 ايستگاه در زير زمين قرار دارد. بليت: قيمت بليت با توجه به طول سفر محاسبه مي‌شود. بليت براي دانش‌آموزان، معلولان و سالمندان و در روزهاي خاص تخفيف دارد. طراحي: ايستگاه‌هاي مترو توسط "هري ويس" آرشيتكت شيكاگو طراحي شده و نمونه‌اي از معماري مدرن قرن بيستم است. [تصاويري از عجايب هفت‌گانه دنياي معماري مدرن] در طراحي مترو نكات امنيتي به منظور جلوگيري از هرگونه جرم و جنايت به طور كامل در نظر گرفته شده است. طراحي گنبدي شكل سقف‌ها، وجود موانع در سكوها و حضور نيروي پليس انجام فعاليت‌هاي جنايي را محدود و آن را به امن‌ترين و تميزترين سيستم زيرزميني در آمريكا تبديل كرده است. واگن‌ها: مترو داراي 1.126 واگن هر يك به طول 23 متر است. سرعت قطارها با احتساب توقف‌ها حداكثر 53 كيلومتر در ساعت است. واگن‌هاي پيشرفته‌تر متفاوت با مدل‌هاي قبلي، با ظرفيت بيشتر، مصرف انرژي و هزينه كمتر تا سال 2012 وارد خط مترو مي‌شوند. هرگونه خوردن، آشاميدن، كشيدن سيگار، ريختن زباله در واگن‌ها و ايستگاه‌ها ممنوع است. گسترش: از آن‌جا كه مقامات مترو به طور متوسط انتظار يك ميليون مسافر در طول روز را تا سال 2030 دارند، نياز به گسترش مترو بيش از پيش احساس مي‌شود. 220 واگن براي سبك كردن بار ترافيك به ناوگان مترو وارد خواهد شد. همزمان با رشد جمعيت در هر منطقه، گسترش خدمات، ساخت ايستگاه‌هاي جديد و احداث خطهاي اضافه ادامه دارد. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 2 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 27 مهر، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو قاهره مترو قاهره تنها سيستم كامل مترو در آفريقاست مترو قاهره - پايتخت مصر- به طول 65.5 كيلومتر با 53 ايستگاه در سال 1987 افتتاح شد اين مترو داراي 2 خط است و عمليات احداث خط سوم آن نيز در سال 2006 آغاز شي. سيستم مترو قاهره وسيله‌اي سريع و كارا جهت گذر در قاهره است. سالانه 700 ميليون نفر و هر روز 2 ميليون نفر با اين سيستم تردد مي‌نمايند. مترو در ساعاتي از روز بسيار شلوغ است. دو كابين (يعني چهارم و پنجم) مخصوص خانم‌هاست در عين حال آن‌ها محدوديتي براي سوارشدن در ساير واگن‌ها ندارند. هزينه بليت هر سفر 1.00 ليره (در حدود 13/0 يورو يا 18/0 دلار) است. تاريخچه: ايده مترو اولين بار در دهه 1930 توسط "سيد عبدالله واحد" مهندس مصري مطرح شد اما توجهي به آن نشد. در 1954 كارشناسان فرانسوي گزارشي در مورد آينده حملونقل در مصر و احداث 2 خط مترو ارائه كردند. نظر كارشناسان روسي، ژاپني و فرانسوي جهت احداث دو خط مترو با طول‌هاي مختلف در قاهره تاييد شد. بررسي مترو طي برگزاري يك مناقصه بين‌المللي توسط وزارت حملونقل به يك شركت فرانسوي و احداث آن در مناقصه‌اي ديگر به شركت مصري- فرانسوي "اينترا نورا عربكو" سپرده شد. احداث مترو با وام 1107 ميليون فرانك فرانسه آغاز شد. خط 1: اولين فاز خط 1 مترو قاهره در 1987 افتتاح و در 1989 با 33 ايستگاه و 43 كيلومتر كه 4.5 كيلومتر آن در زير زمين قرار داشت، تكميل گرديد. مترو در طول اين سال‌ها تغييرات مختلفي داشته است و هم اينك داراي 35 ايستگاه است. 3 دستگاه قطار هر كدام با 9 واگن هر 2.5 دقيقه با سرعت 100 كيلومتر در ساعت به ايستگاه مي‌رسند. هر خط ظرفيت جابهجايي 60.000 مسافر را در ساعت دارد. خط 2: با احداث خط 2 به طول 21.5 كيلومتر، در اواسط دهه 1990 شبكه مترو قاهره گسترش زيادي يافت و براي اولين بار در طول تاريخ تونلي در زير رود نيل به قطر داخلي 8.35 متر حفر شد. اين خط در سال 2000 با داشتن 20 ايستگاه تكميل شد. خط 3: خط 3 به طول 30 كيلومتر در حال احداث است و در 4 مرحله از شمال غربي به شمال شرقي يعني فرودگاه بين‌المللي قاهره امتداد خواهد يافت و تا سال 2019 تكميل خواهد شد. احداث مرحله دوم اين پروژه با 280 ميليون دلار وام كشور برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام امكان‌پذير شده است. پروژه‌هاي بعدي شامل خطوط 4، 5 و 6 است. خط 4 : در سال 2011 آغاز مي‌شود، محدوده غرب به شرق را در برمي‌گيرد و 8 ساله به پايان مي‌رسد. خط 5 : نيم دايره با خطهاي ديگر در ارتباط بوده، 20 كيلومتر است. خط 6 : از شمال به جنوب به طول 19 كيلومتر امتداد مي‌يابد. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 2 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 27 مهر، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو بوئنوس آيرس مترو بوئنوس آيرس اولين مترو در آمريكاي لاتين، نيمكره جنوبي و كل اسپانيايي زبان‌ها است مترو بوئنوس آيرس- پايتخت آرژانتين- با 72 ايستگاه، سيستم حملونقل عمومي است. اولين ايستگاه اين مترو در سال 1913 افتتاح شد و در واقع اولين مترو در آمريكاي لاتين، نيمكره جنوبي و كل اسپانيايي زبان‌ها بود. مترو ابتدا توسط سه شركت مختلف اداره مي‌شد. بعدا كل شبكه يكپارچه، ملي و تحت يك مركزيت در آمد. در دهه 1930 زير نظر مديريت شركت حملونقل بوئنوس آيرس رفت. در 1952 جذب مديريت عمومي حملونقل شد. در 1963 با انحلال مديريت، جزو دارايي شركت اس بي اي شد و از 1994 خصوصي گرديد. اين شبكه در اوايل قرن بيستم به سرعت گسترش يافت. با شروع جنگ جهاني دوم سرعت آن افت كرد. در پايان 1990 مرحله جديدي از توسعه آغاز شد كه هدف آن احداث چهار خط جديد بود. در حال حاضر بوئنوس آيرس تنها شهر مجهز به سيستم مترو در كشور آرژانتين است. قرار است پروژه ساخت سيستم زيرزميني در شهر كوردوبا نيز به عنوان شهر دوم انجام شود. سيستم اخير داراي 6 خط زيرزميني، يك خط روگذر سبك جمعا به طول 52 كيلومتر و هريك به رنگ مخصوص است. روزانه 1.7 ميليون نفر از مترو استفاده مي‌كنند، اين تعداد رو به افزايش است. تعداد مسافران از ظرفيت مترو بيشتر بوده و خدمات مترو جوابگوي اين ازدحام نيست. براي حل اين مشكل، توسعه شبكه به 97 كيلومتر تا سال 2011 جزو برنامه است. هزينه بليت ارزان و حدود 31% دلار و در واقع از اتوبوس‌هاي شهر هم ارزان‌تر است. در حال حاضر مسافران براي يك يا چند بار سفر از كارت‌هاي مغناطيسي قابل شارژ استفاده مي‌كنند. قطارهاي مترو از 5 بامداد الي 22:45 شب هر 6-3 دقيقه يك‌بار تردد دارند. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 3 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 29 مهر، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو برازيليا هدف مترو برازيليا خدمات‌دادن به شهرك‌هاي اطراف است مترو برازيليا - پايتخت برزيل- داراي 21 ايستگاه با 2 خط سبز و نارنجي به طول 75 كيلومتر و 20 قطار 4 كابينه است. ايستگاه‌ها داراي آسانسور و پله‌برقي هستند. عمليات احداث اين مترو در سال 1992 آغاز و درسال 2001 رسما افتتاح شد. اين مترو در ماه‌هاي اول تنها 32 كيلومتر را در 11 ايستگاه در ساعاتي خاص از روز يعني 16-10 طي مي‌كرد. اما امروزه ساعت كار آن از 6 بامداد الي 23 شب و روزهاي تعطيل از 7 صبح الي 19 است. مترو برازيليا خيلي جامع نيست و استفاده از اتوبوس راه‌حل بهتري براي رسيدن به مركز شهر است. مترو فقط به سمت جنوب شهر حركت مي‌كند و مناطق اداري و توريستي را پوشش نمي‌دهد. هدف اصلي مترو خدمات‌دادن به شهرك‌هاي اطراف است كه بيشتر ساكنانشان از وسايل حملونقل عمومي استفاده مي‌كنند. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 2 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 29 مهر، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو ايروان افزايش جمعيت ايروان، احداث شبكه كاملي از مترو را اجتناب ناپذير كرده است مترو ايروان -پايتخت جمهوري ارمنستان- 13.4 كيلومتر طول و 10 ايستگاه فعال دارد. مترو در سال 1981 احداث شد و تا سال 1986 به سمت جنوب امتداد يافت. اسامي ايستگاه‌ها بعد از فروپاشي اتحاد جماهير شوروي سابق و استقلال جمهوري ارمنستان تغيير كرد. حتي زلزله سال 1988 هم نتوانست خسارتي به مترو وارد كند. خط اصلي اين مترو از زير زمين رد مي‌شود و از مشخصه‌هاي ايستگاه‌ها، لوسترهاي آويزان در راهروهاست. قطارها هر 6-5 دقيقه يك‌بار با سرعت 37 كيلومتر در ساعت تردد دارند و از مسكو و ساير شهرهاي شوروي سابق رد مي‌شوند. 17 ميليون نفر در سال 2009 در ايروان با مترو سفر كردند. افزايش جمعيت 1.2 ميليون نفري ايروان، احداث شبكه كاملي از مترو را اجتناب ناپذير كرد و گسترش خط در شمال‌غربي، شمال‌شرقي و جنوب همراه با ايستگاه‌هاي جديد جزو برنامه است. احداث ايستگاه اول و يك كيلومتر از تونل كه آن را به كل شبكه ارتباط دهد، 18 ميليون دلار هزينه دارد. پروژه طولاني مدت بعدي، احداث دو خط جديد است كه به دليل كسري بودجه معلق مانده است. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 2 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 29 مهر، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو آتن مايشگاه‌هاي مختلفي از آثار هنري قديمي كشف شده در آتن را ميتوان در ايستگاه‌هاي مختلف آن مشاهده كرد در سال 1867 احداث مترو آتن- پايتخت يونان- به "ادوارد پيكرينگ" تاجر انگليسي سپرده شد و ساخت 8 كيلومتر از آن آغاز شد. اين بخش كه به صورت روگذر بود در 17 فوريه 1869 به صورت آزمايشي و ده روز بعد به طور رسمي گشايش يافت. شبكه اخير داراي 3 خط، 55 كيلومتر و 51 ايستگاه است و روزانه 1.150.000 نفر با آن سفر مي‌كنند. خط يك (آبي): خط يك در 1869 افتتاح شد. اين خط با تغييرات زياد به شكل امروزي در آمد. خط يك 35 كيلومتر طول و 24 ايستگاه دارد،3 تاي آن با ساير خطوط متقاطع و طولاني‌ترين خط مترو آتن است. خط 2 (قرمز): احداث خط قرمز با 11.6 كيلومتر طول و 14 ايستگاه در اوايل دهه 1990 آغاز و در 28 ژانويه 2000 اولين بخش آن افتتاح شد. خط 3 (سبز): 25.6 كيلومتر طول دارد و به سمت حومه غربي و فرودگاه بين‌المللي آتن گسترش يافته است. هر سه خط به سيستم قطار حومه متصل هستند و طول آن‌ها در كل 77 كيلومتر است. دليل اصلي احداث خطوط 2 و 3 كاهش بار ترافيك و آلاينده‌هاي شهر آتن- پايتخت يونان- بود. خط 4 (آبي): U شكل دو خط قبلي را به هم وصل خواهد كرد. باستان‌شناسي: در طول احداث تونل مترو، آثار قديمي بسياري كشف شد. گروه باستان‌شناسان قبل و همزمان با مهندسان مترو طي 6 سال پياپي كار كردند تا مانع از آسيب رسيدن به آثار تاريخي شوند. آن‌ها از آثار موجود در خيابان‌هاي قديمي، خانه‌ها، گورستان‌ها، پناهگاه‌ها، مراكز فروش، گودال‌هاي ريخته‌گري، كوره‌ها، آبروها، چاه‌ها، آب‌انبارها و تونل‌هاي آب و فاضلاب محافظت و آن‌ها را ضبط مي‌كردند. هم اينك نمايشگاه‌هاي مختلفي از آثار هنري قديمي كشف شده را ميتوان در ايستگاه‌هاي مختلف مترو مشاهده كرد. به علاوه اين اقدام اطلاعات جديدي در مورد نقشه‌برداري از زمان‌هاي قديم شهر بوچود آورد. پيش از اين هيچ‌گاه توسعه سريع زيرساخت با مطالعه دقيق و حفظ اطلاعات باستان‌شناسي همراه نبود. در واقع ساخت مترو فرصتي بود تا ذخاير قديمي و تحقيقات وارد مرحله جديدي شود. قطارهاي مترو: در تابستان 2003، 20 قطار 6 كابينه جديد وارد خط يك شد. 8 قطار قديمي متعلق به سال‌هاي 68-1959 و 7 قطار سال‌هاي 85-1983 از دور خارج شدند. خط يك در حال حاضر دو نوع قطار (24 قطار 5 كابينه و 20 قطار جديد 6 كابينه) دارد. 21 قطار جديد ساخت كره نيز براي خطهاي2 و 3 در نظر گرفته شده‌اند كه داراي سيستم خودكار اعلام ايستگاه، پنل آگهي تبليغاتي، راهرو مخصوص با امكان جابهجايي حتي در زمان حركت قطار، سيستم تهويه و غيره است. ساعت كار مترو: خط يك: 5 الي 24:30 خط 2: 5:30 الي 24 قطارها در ساعات شلوغ هر 3 دقيقه يك‌بار، در طول ساعات عادي روز هر 5 دقيقه، صبح زود و آخر شب هر 10 دقيقه يك بار تردد دارند. از طريق مترو فاصله يك ساعته در آتن به 9 دقيقه كاهش يافته است. بليت: مسافران بايد در هنگام ورود به ايستگاه بليت‌هاي خود را معتبر كنند. بليت‌ها براي يك سفر 90 دقيقه اعتبار دارند و ميتوان از آن‌ها در خطوط 1 ،2 ، 3 و نيز بيشتر وسايل حملونقل استفاده كرد. براي رفت‌و‌آمد به فرودگاه بين‌المللي آتن بليت مخصوص لازم است. بليت‌هاي برگشت و نيز بليت‌هاي دو يا سه نفره نيز موجود است. از بليت‌هاي يكروزه، هفتگي و كارت‌هاي ماهانه ميتوان در همه وسايل حملونقل عمومي استفاده كرد. بليت‌ها غالبا چك مي‌شوند. مسافراني كه بليت معتبر يا كارت ماهانه نداشته باشند بايد 60 برابر قيمت بليت خسارت بپردازند. قيمت هر بليت يك يورو، 24 ساعته 3 يورو،7 روزه 10 يورو و فرودگاه 6 يورو است. گسترش: مترو آتن ظرف 20 سال آينده بايد كامل و اعتبار مالي آن از خود سيستم و بزرگراه‌ها تامين شود. بازي‌هاي المپيك 2004 آتن نقش مهمي در گسترش مترو داشت. امتداد خط 2 به شمال‌غرب و جنوب‌شرق تا سال 2010 ادامه دارد. سه ايستگاه جديد براي خط 3 (آبي) در نظر گرفته شده است. احداث خط چهارم به رنگ نارنجي پيشنهاد شده است و اعتبار آن تا مي 2009 تامين مي‌شود. مترو بايد به 8 خط به طول 220 كيلومتر و مجموع 200 ايستگاه برسد. خط 8 دايره مانند اطراف آتن را پوشش مي‌دهد. www.wikipedia.org 2 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 2 آبان، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو مادريد مترو مادريد يكي از بزرگترين سيستم‌هاي مترو در جهان است مترو مادريد- پايتخت اسپانيا- داراي 13 خط و 231 ايستگاه است. مترو در سال 1919 افتتاح شد و امروزه با 282.5 كيلومتر طول هفتمين مترو طولاني در جهان و دومين در غرب اروپاست. گسترش مترو با توجه به افزايش جمعيت شهر مادريد از 3.5 به 6 ميليون نفر صورت گرفت. مترو از زير زمين رد مي‌شود و كل شهر را پوشش مي‌دهد. همگام با رشد جمعيت در 20 سال گذشته مترو سريعا گسترش يافت و رقيب مترو سئول و پكن شد. افتتاح تراموا يا سيستم سبك ريلي نيز با 38 ايستگاه و 28 كيلومتر طول در سال 2007 به حملونقل عمومي كمك زيادي كرد. تاريخچه: اولين خط مترو مادريد در 17 اكتبر 1919 با 8 ايستگاه و 3.5 كيلومتر طول افتتاح شد. توسعه اين خط و شروع عمليات دو خط ديگر خيلي سريع بود. در سال 1936 دو خط تكميل و در زمان جنگ هاي داخلي اسپانيا از آن به عنوان پناهگاه در برابر حملات هوايي استفاده شد. در 1970 همزمان با رشد جمعيت مترو گسترش يافت. طول سكوهاي جديد به 115 متر رسيد. سال 1979 به دليل بدي مديريت بحران‌زا بود. در سال 2007 طول مترو به 282 كيلومتر رسيد. گسترش خطوط همچنان ادامه دارد. با انجام پروژه چند ميليارد دلاري، 90 كيلومتر و 80 ايستگاه جديد در زير زمين ايجاد خواهد شد و ناحيه‌هايي كه قبلا مترو نداشته‌اند را در بر خواهد گرفت. ايستگاه‌ها: ايستگاه‌هاي جديد سخاوتمندانه در چند طبقه ساخته مي‌شوند، به دليل نورپردازي‌هاي طبيعي و ورودي‌هاي بزرگ در دنيا بهترين شناخته شده و روشني و تك‌رنگي آن‌ها جزو محسنات است. براي معلولان بالابر در نظر گرفته مي‌شود. ايستگاه‌هاي قديمي باريك و فشرده بوده و با كاشي‌هاي رنگي و طرح‌هاي مختلف تزيين شده‌اند. در سال‌هاي اخير، بيشتر آن‌ها جهت هماهنگي با ايستگاه‌هاي جديد با پلات‌هاي تك‌رنگ مزين مي‌شوند. ايستگاه‌هاي دهه 90-70 بزرگتر و ديوارهايشان روشن است. در ايستگاه‌هاي 7، 9، و 10 مسافران به‌راحتي مي‌توانند با عوض كردن قطار به سفر خود ادامه دهند. قرار است ايستگاه چمبري به موزه تبديل شود. از سال 1999 مترو مادريد به جاي سيم مسي يا آلومينيومي آويزان از سقف تونل‌ها، از سيستم به ثبت رسيده جديدي در تاسيسات خود استفاده كرد. قطارها: در گذشته اكثر قطارها ساخت اسپانيا بود. در سال‌هاي اخير بعضي قطارها از ايتاليا تامين مي‌شود. بليت: فروش بليت‌ها به صورت ماهانه و سالانه با امكان سفر در محدوده خاص است. شبكه مترو به شش منطقه تقسيم شده است. براي سفر به هر منطقه بليت مخصوص لازم است. زماني كه يك منطقه به پايان مي‌رسد براي ورود به منطقه بعد بايد بليت جديد تهيه كرد. بليت براي 10 بار سفر با قيمت پايين‌تر نيز موجود است. از سوي ديگر بليت تركيبي براي يك سفر براي دو منطقه به جز فرودگاه نيز موجود است. بليت فرودگاه با امكان جابهجايي به هر نقطه 3 يورو است. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 2 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 5 آبان، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو كي‌يف سيستم مترو كي‌يف از ساير متروهاي اتحاد جماهير شوروي سابق كه دكوراسيون رنگين و پر نور دارند، مستثني نيست سومين خط مترو اتحاد جماهير شوروي سابق بعد از مسكو و سنت‌پترزبورگ در شهر كي‌يف - پايتخت اوكراين- ساخته شد. مترو كي‌يف داراي 3 خط و 46 ايستگاه است كه اكثرا در زير زمين هستند. ديوار ايستگاه‌ها ستوني يا دروازه مانند است. يكي از عميق‌ترين ايستگاه‌هاي دنيا آرسنالنا در 102 متري سطح زمين در كي‌يف قرار دارد و ميتوان از آن به عنوان پناهگاه استفاده كرد. طول سيستم 59.7 كيلومتر و تعداد قطارها 664 عدد مي‌باشد. ساعت كار مترو از 6 بامداد تا نيمه شب است و روزانه 1.7 ميليون نفر يعني %34 جمعيت شهر را جابهجا مي‌كند. در سال 2005 تعداد سفرهاي شهري از مرز 600 ميليون هم گذشت. تاريخچه: فكر احداث مترو كي‌يف به سال 1916 برمي‌گردد. يعني زماني كه يك تاجر روسي- آمريكايي درصدد تامين بودجه و نظارت بر ساخت آن برآمد اما به دليل جنگ‌هاي داخلي و جنگ جهاني دوم تا سال 1949 به تعويق افتاد. 11 سال بعد 5.2 كيلومتر از خط مترو به بهره‌برداري رسيد و 5 ايستگاه آن غرب به شرق شهر را پوشش داد. خط يك تا سال 2003 طي مراحل مختلف گسترش يافت. احداث خط دوم در دهه 1970 شروع و در 1976 سه ايستگاه اول آن مورد بهره‌برداري قرار گرفت. امتداد آن به سمت شمال و جنوب و تا 1981 و 1984 همچنان رو به گسترش بود. احداث خط سوم، در سال 1981 آغاز و سه ايستگاه اول آن در 1989 افتتاح شد. اين خط در محور شمال- جنوب قرار دارد و ايستگاه‌هاي مياني آن تا سال 2006 افتتاح گرديد. معماري: سيستم مترو كي‌يف از ساير متروهاي اتحاد جماهير شوروي سابق كه دكوراسيون رنگين و پر نور دارند، مستثني نيست. ايستگاه‌هاي قديمي با دقت و جزء به جزء تزيين شده‌اند و نمادي از معماري استاليني بعد از جنگ و نقش‌ونگارهاي سنتي اوكرايني است. ايستگاه‌هاي بعد از 1963 ظاهر ساده‌تر و شاعرانه‌تري دارند. در دهه 1970 معماري و دكوراسيون آن‌ها متحول شد و در دهه 1980 در مقايسه با ساير شهر‌ها ابتكار بيشتري پيدا كرد. تغيير نورپردازي، دكوراسيون و سمبل‌ها بعد از فروپاشي شوروي سابق، شكوه اوليه ايستگاه‌هاي قديمي را از بين برد. مديريت: مترو كي‌يف زير نظر شهرداري است كه در اوايل دهه 1990 خصوصي و از وزارت راه جدا شد. مترو داراي چندين هزار نفر كارمند و كارگر است كه اكثرا در تونل‌ها و در طول مسير مشغول كارند. درآمد مترو از فروش بليت و تبليغات گسترده است. كيفيت: اكثر مردم از وضعيت مترو به دليل تغييرات اساسي سال‌هاي اخير كه گوي سبقت را از بسياري از شهرهاي غربي ربوده است، راضي هستند. حضور پليس در همه ايستگاه‌ها، متكديان و افراد مست را از مترو دور مي‌كند. دوربين‌هاي نظارتي براي جلوگيري از اقدامات تروريستي در تمام ايستگاه‌ها نصب شده است. قطارها از داخل و خارج تعمير، تعويض يا جديد شده‌اند. اجازه ورود دوچرخه و هيچ حيواني به داخل واگن‌ها داده نمي‌شود. عكاسي غيرحرفه‌اي عامه‌پسند نيست و فيلمبرداري همچنان ممنوع است. طرح‌هاي آتي: با انجام طرح‌هاي آتي طول سيستم بين سال‌هاي 2035-2030 تقريبا دو برابر و تعداد ايستگاه‌ها از 45 به 100 عدد مي‌رسد و كل كي‌يف و فرودگاه بريسپيل را پوشش خواهد داد. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 3 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 7 آبان، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو پراگ مترو پراگ در كل شهر تردد دارد و با جابهجايي نزديك به 1.5 ميليون نفر در روز، هفتمين سيستم مترو شلوغ در اروپاست.مترو پراگ - پايتخت جمهوري چك- داراي 3 خط كه هريك با رنگ و علامت خاصي روي نقشه مشخص شده است، 57 ايستگاه و تقريبا 60 كيلومتر است. خط قرمز در سال 1974، سبز در سال 1978 و زرد در 1985 افتتاح شد. مترو از 5-4 بامداد تا نيمه شب فعال است. فاصله بين قطارها 3-2 دقيقه است. بيش از 620 ميليون نفر هر سال از مترو استفاده مي‌كنند. خط 2 در روي زمين از تونل شيشه‌اي مي‌گذرد. ايستگاه‌ها: اكثر ايستگاه‌هاي مترو بزرگ با ورودي‌هاي متعدد و با فاصله است كه اغلب موجب سردرگمي توريست‌ها مي‌شود. بي‌توجهي به علايم و مسير صحيح موجب 10-5 دقيقه اتلاف وقت مي‌شود. تمام خط‌ها از سه ايستگاه مركزي شهر مي‌گذرند، بنابر اين امكان تعويض خط براي مسافران وجود دارد. هريك از اين سه ايستگاه براي هر خط سالن خاص دارد. عمق ايستگاه‌ها متفاوت است. عميق‌ترين ايستگاه در 52 متري سطح زمين قرار دارد. ديوار بيشتر ايستگاه‌ها با پنل‌هاي رنگي آلومينيومي تزيين شده است. رنگ اين پوشش در هر ايستگاه متفاوت است. پله برقي‌هاي مترو پراگ به 100 متر مي‌رسد و به گفته سازنده آن‌ها طولاني‌ترين پله برقي در اروپاست. در حالت ايستاده زمان بالا و پايين رفتن آن 2:30 دقيقه است. بليت: مسافران قبل از ورود به محدوده مترو بايد بليت خود را خريداري يا معتبر كنند. بازرسان بليت با لباس مخصوص حق چك كردن بليت در هر زمان در اين محدوده را دارند. قيمت بليت بستگي به مدت زمان استفاده از مترو دارد. بليت‌ها در تمام وسايل حملونقل يكسان است. قيمت بليت ساده 26 كرون است كه در روزهاي عادي براي 75 دقيقه سفر و عصرها و تعطيلات 90 دقيقه اعتبار دارد. بليت براي 5 ايستگاه به جز ايستگاه اول كه حق تعويض خطوط وجود دارد 18 كرون است. اين بليت غيرقابل انتقال است و مدت سفر نبايد از 30 دقيقه بيشتر شود. اگرچه مدت زيادي از احداث مترو پراگ نمي‌گذرد اما پيشنهاد ساخت آن به سال‌ها قبل برمي‌گردد. اولين پيشنهاد توسط "لاديسلاف روت" در سال 1898 مطرح شد. او شوراي شهر را تشويق كرد همزمان با حفاري بخشي از مركز شهر به خاطر فاضلاب، عمليات حفر تونل خط آهن را نيز آغاز كنند. اما پيشنهاد او مورد توافق مقامات قرار نگرفت. پيشنهاد بعدي و به كار بردن اصطلاح مترو در سال 1926 توسط "بوهوميل بلادا" و "ولاديمير ليست" مطرح شد اگرچه باز مورد قبول واقع نشد اما انگيزه‌اي به سمت يافتن راه‌حل واقعي توسعه حملونقل سريع در پراگ بود. دهه 1930 و 1940 شروع كارهاي اجرايي بود. بعد از جنگ جهاني دوم اگرچه طراحي هر سه خط كاملا انجام شده بود، به دليل وضعيت بد اقتصادي همه كارها متوقف شد. در سال 1967 ساخت مترو آغاز شد. سيل اروپاي مركزي در اوت 2002 بيشترين خسارت را به آن زد. 19 ايستگاه تخريب و بخشي از سيستم حملونقل تخريب شد كه بيش از 200 ميليون دلار خسارت داشت. تعمير ايستگاه‌هاي آسيب‌ديده ماه‌ها طول كشيد. در بعضي از ايستگاه‌ها هنوز پلات‌هاي كوچك طلايي براي نشان دادن سطح سيلاب وجود دارد. گسترش: احداث خط 4 به رنگ آبي جزو برنامه‌هاي آينده است. اين خط مركز شهر را به قسمت‌هاي جنوبي آن وصل مي‌كند و قرار است اولين بخش آن تا سال 2015 به بهره‌برداري برسد. خط يك از دو طرف امتداد يابد و با احداث ايستگاه‌هاي جديد در شمال‌غربي به "فرودگاه بين‌المللي روزينه" منتهي مي‌شود. به اين ترتيب تا سال 2014 ارتباط مستقيم بين مركز شهر و فرودگاه برقرار مي‌گردد. در مورد خط 5 نيز پيشنهاداتي نه در سطح رسمي ارائه شده است. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 3 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 7 آبان، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو سنگاپور مترو سنگاپور در سال 1987 افتتاح شد و از نظر قدمت، دومين مترو در جنوب آسياست. اين شبكه به عنوان ستون اصلي سيستم حملونقل عمومي در سنگاپور با 1.564 نفر مسافر در روز خيلي سريع گسترش يافت. مترو سنگاپور داراي 4 خط، 70 ايستگاه و 118.9 كيلومتر طول است. در حال حاضر 73 قطار تمام اتوماتيك و بدون راننده است. قرار است تا سال 2016 تمام قطارها بدون راننده باشد. ساعت كار مترو از 5:30 بامداد تا یک نيمه شب و فاصله بين قطارها 8-3 دقيقه است. اين خدمات در هنگام تعطيلات رسمي بيشتر مي‌شود. تمام ايستگاه‌ها به جز "وودليف" فعالند. هدف مقامات از توسعه سيستم، اتصال حومه به شهر سنگاپور بوده است. تاريخچه: بعد از بحث‌هاي متعدد بر سر توسعه ناوگان اتوبوس‌راني يا سيستم حملونقل سريع در سال 1967، سرانجام بزرگترين پروژه عمومي سنگاپور با بودجه 5 ميليارد دلار در اكتبر 1983 در خيابان "شان" آغاز شد. شبكه در چند مرحله ساخته شد. خط شمال به جنوب به دليل گذشتن از مركز شهر و شلوغي داشت. در سال 1987 اولين بخش به طول 6 كيلومتر و 5 ايستگاه بهره‌برداري شد. تسهيلات: ايستگاه‌هاي مترو سنگاپور آن‌قدر عميق است كه بتوان به عنوان پناهگاه استفاده كرد. سرويس تلفن همراه در تمام ايستگاه‌ها فعال است. در قطارها و ايستگاه‌هاي زير زمين تهويه مطبوع وجود دارد. هر ايستگاه مجهز به دستگاه‌هاي فروش بليت براي عموم است. اطلاعات مربوط به قطارها و اعلانات را ميتوان از طريق تلويزيون‌هاي پلاسما دنبال كرد. در ايستگاه‌هاي اصلي، فروشگاه، كيوسك، سوپرماركت و ... وجود دارد. سرعت پله‌هاي برقي 50% درصد بيشتر از پله‌برقي‌هاي عادي است. تسهيلات براي معلولان و سالمندان نيز مهياست. اقدامات امنيتي: اگرچه ميزان جرم و جنايت و اقدامات تروريستي بالا نيست اما دوربين‌هاي مداربسته براي ايجاد امنيت بيشتر نصب شده است. بعد از بمب‌گذاري قطار مادريد در سال 2004، ماموران با لباس‌هاي شخصي و به صورت غير‌مسلح رفتارها را رصد مي‌كردند. تمام سطل‌هاي زباله و صندوق‌هاي پست به منظور از بين رفتن خطر بمب‌گذاري از داخل ايستگاه‌ها به ورودي‌ها انتقال يافت. گرفتن عكس بدون اجازه قبلي ممنوع است. از سال 2005 با تشكيل واحد پليس مترو، نيروهاي پليس اين بار به صورت مسلح در ايستگاه‌ها و قطارها حضور يافتند. به منظور جلوگيري از خودكشي، كنترل دما و عدم دسترسي به محدوده‌هاي ممنوع، درهاي محافظ در تمام ايستگاه‌هاي زير زميني نصب شده است. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 3 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 11 آبان، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو كاراكاس افتتاح مترو كاراكاس در سال 1983 از افتخارات اين كشور بود بسياري ساخت مترو كاراكاس- پايتخت ونزوئلا- آن هم در زير زمين را يكي از شاهكارهاي مهندسي اين كشور مي‌دانند. طراحي خوب و تميزي ايستگاه‌ها از ويژگي‌هاي قابل توجه معماري شهري است. مترو داراي 3 خط، 44 ايستگاه و 51 متر طول است و به 1.320.000 نفر در روز خدمات مي‌دهد. كل سه خط بين سال‌هاي 1978 تا 2006 ساخته شد و احداث ايستگاه‌هاي مياني آن‌ها امسال به پايان مي‌رسد. احداث خط 4 از سال 2001 آغاز شد و به موازات خط يك، به طرف جنوب ادامه مي‌يابد. سيستم داراي شبكه مكمل اتوبوس است كه 20 خط شهري و 4 خط حومه را در نقاطي كه دسترسي به مترو ندارند، پوشش مي‌دهد. بليت: بليت‌ها به صورت كلي حتي خارج از ايستگاه‌ها، در كيوسك‌ها و مراكز تجاري با %3 تخفيف فروخته مي‌شود و در مترو و اتوبوس مترو قابل استفاده است. قيمت بليت به تعداد سفر بستگي دارد. بليت مخصوص براي دانش‌آموزان موجود است. توسعه: از جمله طرح‌هاي فوري آينده، توسعه فاز دوم خط 3 است كه تا سال 2010 با 6 ايستگاه جديد و 7.5 كيلومتر طول كامل مي‌شود. فاز بعدي گسترش خط 2 با 4 ايستگاه جديد به طول 6.7 كيلومتر است كه به نام خط 5 در سال 2012 افتتاح مي‌شود و به طرف جنوب‌شرقي تا 15 كيلومتر ادامه مي‌يابد. خط 6 به طول 17 كيلومتر موازي خط يك و به سمت شمال است. حادثه: بعد از 26 سال از ساخت مترو، تنها اتفاق ناگوار برخورد يكي از قطارها در 30 جولاي 2007 به قطار ايستاده در ايستگاه بود كه يك كشته و 11 مجروح داشت. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 2 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 11 آبان، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو وين مترو وين- پايتخت اتريش- داراي 5 خط و 84 ايستگاه است كه اكثرا در زير زمين قرار دارند. اولين بخش مترو در 8 مي 1976 افتتاح شد. بليت براي تمام وسايل نقليه عمومي در اتريش يكسان است. هريك از خط‌ها با رنگ خاصي تفكيك مي‌شود. طول شبكه مترو وین 69.5 كيلومتر است و به طور متوسط 1.31 ميليون نفر را هر روز از 5 صبح تا يك نيمه شب جابهجا مي‌كند. تردد بعد از اين زمان از طريق اتوبوس‌هاي شب‌رو وين امكان‌پذير است. فاصله رسيدن قطارها در طول روز 5-2 دقيقه و از 8 شب به بعد 8 دقيقه است. خط‌ها: احداث خط يك قرمز در سال 1969 آغاز و در 1982 تكميل شد. قرار است اين خط تا سال 2015 به طرف جنوب توسعه يابد. خط 2 به رنگ بنفش در دهه 1960 ساخته شد. توسعه ايستگاه‌ها تا سال 2019 ادامه دارد. به دليل محدوديت در ساخت تونل اصلي و فاصله كم ايستگاه‌ها، پيشرفت فيزيكي اين خط كندتر از ساير خط‌ها بود. بخشي از توسعه خط 2 همزمان با بازي‌هاي فوتبال 2008 اروپا تكميل شد و مابقي تا سال 2019 كامل مي‌گردد. ساخت خط 3 به رنگ نارنجي در چهار مرحله بين سال‌هاي 1989 و 2000 انجام شد. همه ايستگاه‌ها به جز دو مورد در زير زمين قرار دارند. خط 4 به رنگ سبز بين سال‌هاي 1898 و 1901 احداث و در سال‌هاي 1976 و 1981 به شكل مدرن و امروزي درآمد. اكثر ايستگاه‌هاي اين خط بازسازي شده‌اند. پنجمين خط، خط 6 نام دارد، به رنگ قهوه‌اي است، طولاني‌ترين خط مترو وين است و در مسير دره‌مانند از روي پل اشتادبان مي‌گذرد. برخلاف خط 4 بيشتر ايستگاه‌هاي آن با همان طراحي اوليه رها شده است. بخش جنوبي اين خط در اواخر دهه 1970 و بخش شمالي آن در سال 1989 افتتاح شد. به دليل كمي ترافيك، همه قطارها تا ايستگاه آخر نمي‌روند. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 1 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 11 آبان، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو بوداپست مترو بوداپست سومين مترو قديمي در جهان است مترو بوداپست- پايتخت مجارستان- در سال 1896 احداث شد و با 3 خط و 40 ايستگاه، روزانه 1.27 ميليون نفر را جابهجا مي‌كند. طول سيستم 32.1 كيلومتر و خط چهارم آن در دست احداث است كه تا سال 2011 به بهره‌برداري مي‌رسد. خط پنجم نيز جزو طرح‌هاي آتي است. با وجود مخالفت مقامات در مورد تردد به صورت روگذر در خيابان آندراسي، زيباترين خيابان بوداپست و جزو فهرست به ثبت رسيده در ميراث جهاني يونسكو، هدف اصلي خط يك مترو، انتقال افراد به سيتي پارك بوداپست است. مجلس ملي در سال 1870 طرح مترو را تصويب كرد و احداث آن در سال 1894 به يك شركت آلماني سپرده شد. 2000 كارگر كمتر از دو سال خط يك را تكميل كردند. هم اينك يكي از واگن‌هاي اصلي آن زمان در موزه ساحلي ترولي نگه‌داري مي‌شود. خط يك: خط يك به رنگ زرد داراي 11 ايستگاه است، 9 تاي آن در زير زمين قرار دارد. طول خط 3.7 كيلومتر است. با هر 2 دقيقه يك بار تردد، 103.000 نفر جابهجا مي‌شوند. در دهه 80 تا 90، خط يك مورد بازسازي اساسي قرار گرفت. طبقات، نيمكت‌ها، در و پنجره‌هاي چوبي و چراغ‌هاي هريك از ايستگاه‌ها با تصاوير و اطلاعاتشان خود يك موزه است. هنرهاي دستي آن زمان در بعضي ايستگاه‌ها به نمايش گذاشته شده است. طرح احداث دو خط بعدي از شمال به جنوب و غرب به شرق مربوط به 1942 بود. خط 2: خط 2 به رنگ قرمز، دو ايستگاه اصلي راه‌آهن را به هم متصل مي‌كرد و با آن‌‌كه قرار بود در سال 1955 تكميل شود بنا‌به دلايل مالي و سياسي با تاخير در سال 1970 افتتاح شد. در سال 1973 خط 2 گسترش يافت و طول آن به 4.4 كيلومتر رسيد. خط 2 مورد بازسازي اساسي قرار گرفته و هم اينك داراي ايستگاه‌هاي بسيار مدرن در بوداپست است. آسانسورها در قسمت ورودي ايستگاه‌ها قرار دارد. تهويه مطبوع نيز در همه جا ديده مي‌شود. خط 3: احداث خط 3 به رنگ آبي در سال 1970 آغاز و در 1976 با شش ايستگاه افتتاح شد. امروزه با 20 ايستگاه و 17 كيلومتر طول از شمال به جنوب، طولاني‌ترين خط بوداپست است. گسترش خط 3 به سمت شمال و جنوب ادامه دارد. رنگ سبز براي خطوط راه‌آهن حومه و اطراف بوداپست استفاده مي‌شود. خط 4: فكر احداث خط 4 به 1972 برمي گردد. اما ساخت آن در سال 2007 آغاز و تا 2010 يعني بعد از 37 سال به پايان مي‌رسد. چهار ايستگاه به خط 4 اضافه و با 11 ايستگاه به 10.3 كيلومتر مي‌رسد. خط 4 جنوب بوداپست را به شمال متصل خواهد كرد. فاز اول به طول 7.5 كيلومتر با 10 ايستگاه تا سال 2011 و فاز دوم به طول 3 كيلومتر تا سال 2013 تكميل مي‌شود. خط 4 كاملا اتوماتيك و بدون راننده خواهد بود. خط 5: خط 5 در مرحله ابتدايي است و راه‌آهن حومه را به شمال و جنوب متصل مي‌كند. تاريخ شروع طرح معلوم نيست. از سال 1973 تاكنون مسئوليت مترو به شركت حملونقل بوداپست واگذار شده است. اطلاعات كلي: بليت‌ها قبل از رسيدن به پله برقي توسط ماشين‌هاي نارنجي معتبر مي‌شوند، از آن‌جا كه بليت‌ها توسط ماموران در جاهاي مختلف چك مي‌شود، تا زمان خروج از مترو بايد حفظ شود. قرار است اين روش اتوماتيك شود. متاسفانه در همه ايستگاه‌ها تسهيلات براي افراد ناتوان وجود ندارد. كشيدن سيگار، خوردن و نواختن موسيقي ممنوع است. بيمه حوادث همزمان با تهيه بليت امكان‌پذير است. بليت: بليت براي يك بار سفر در مترو و يا ساير وسايل‌نقليه و همچنين براي سه يا پنج ايستگاه با 60-30 دقيقه اعتبار موجود است. همچنين امكان تهيه بليت‌هاي يكروزه، 3 روزه، يك‌هفته‌اي، دو هفته‌اي، 30 روزه و يك‌ساله با 10 بليت اضافه به عنوان تخفيف وجود دارد. با كارت بوداپست امكان سفر در كليه وسايل نقليه فراهم است و براي توريست‌هايي كه قصد بازديد از بسياري از مكان‌هاي ديدني و شركت در برنامه‌ها را طي دو يا سه روز دارند، به صرفه است. ساعت كار: ساعت كار قطارهاي مترو از 4:30 صبح تا 11:10 دقيقه شب است. اوج شلوغي بين ساعات 8-6 صبح و 5-2 بعد از ظهر است و قطارها هر 3-2 دقيقه يك‌بار تردد مي‌نمايند. ساير موارد: در اوايل قرن 2000 استفاده از تلفن موبايل در خطوط مترو امكان‌پذير شد. در خطوط 2 و 3 هنوز از واگن‌هاي نظير مسكو، پراگ، صوفيه و ورشو استفاده مي‌شود. به جز خط 3 كه سرعت و توقف آن توسط برنامه‌اي خاص تنظيم مي‌شود، قطارها داراي دو راننده‌اند. بيشتر ايستگاه‌ها در زير زمين قرار دارند. در زمان حمله هوايي يا حوادث غيرمترقبه، امكان اسكان 220.000 نفر با تامين آب آشاميدني و شستشو وجود دارد. از پناهگاه مخفي متصل به خط 2 و مجلس كه در دهه 1950 براي مقامات آن زمان در عمق 39 متري ساخته شد، ميتوان 2200 نفر را در زمان حملات هوايي يا هسته‌اي با امكان دسترسي به ترمينال‌هاي شمال و جنوب پناه داد. امروزه اين مكان، تعطيل و مورد بحث است. ورودي‌هاي مترو بوداپست الگوي ساخت ورودي‌هاي مترو نيويورك بود. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 2 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 12 آبان، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو كپنهاگ مترو كپنهاگ- پايتخت دانمارك- داراي 2 خط، 22 ايستگاه و 21 كيلومتر طول است. هر روز 120.000 نفر از اين مترو استفاده مي‌كنند. مترو در 19 اكتبر 2002 افتتاح شد و هم اينك تا فرودگاه ادامه دارد. سيستم مترو بدون راننده و داراي 34 قطار سه كابينه است. قطارها در طول روز هر 6 دقيقه، در ساعات شلوغ هر 4 دقيقه و شب‌ها هر 15 دقيقه يك‌بار تردد مي‌كنند. قرار است خط دايره‌اي شامل خطوط 3 و 4 در سال 2018 افتتاح شود و قسمت‌هاي مركزي را به حومه متصل كند. مترو كپنهاگ روگذر بوده، در مركز شهر از زير زمين مي‌گذرد. ايستگاه‌ها: از مجموع 22 ايستگاه موجود، 9 ايستگاه در زير زمين، 6 ايستگاه در اعماق و 3 مورد فاصله چنداني تا سطح زمين ندارند. طراحي همه آن‌ها يكسان و به خاطر ستون 5 متري جلوي ايستگاه‌ها كه جنبه اطلاعاع‌رساني دارد، به خوبي قابل تشخيص‌اند. به جز يك مورد، بقيه ايستگاه‌ها 60 متر طول و 20 متر عرض دارند. ايستگاه‌هاي در عمق20 متري داراي پله‌برقي، بالابر و درهاي محافظ هستند. سقف آن‌ها هرمي و شيشه‌اي است تا امكان استفاده از نور طبيعي فراهم شود. قرار دادن منشور در هرم‌ها باعث شكست نور و رنگين‌كمان روي ديوارها مي‌شود. نور ايستگاه‌ها به طور خودكار تنظيم مي‌شود تا ميزان آن تمام مدت يك‌نواخت باشد. جنس ايستگاه‌هاي بالاي سطح زمين از شيشه، فولاد و بتن است تا زيبايي آن حفظ شود. اين ايستگاه‌ها فاقد درهاي محافظند. در صورت وجود هرگونه مانع روي ريل، قطار توسط سيستم حساس و خودكار متوقف مي‌شود و حركت مجدد آن دستي است. امكان تماس با مركز كنترل جهت كسب اطلاعات يا در مواقع ضروري در تمام ايستگاه‌ها مهياست. به دليل عدم فاصله بين سكوها و قطار، افراد ناتوان بدون كمك ديگران مي‌توانند به‌راحتي از مترو استفاده كنند. امكان استفاده از تلفن همراه در تونل‌ها وجود دارد. بليت‌ها: بليت نه تنها در داخل واگن بلكه در ايستگاه‌ها نيز بايد اعتبار داشته باشد. تمام ايستگاه‌ها داراي دستگاه فروش بليتند كه پول خرد و كارت‌هاي اعتباري را قبول مي‌كنند. قطارها: قطارها بدون راننده بوده و صرفا بوسيله سيستم كامپيوتري كنترل مي‌شوند. از طريق اين سيستم خطاي انساني به صفر مي‌رسد. سيستم توسط 5 اپراتور تمام مدت چك مي‌شود. حضور ناظران در قطار اگرچه به منظور اطلاع‌رساني و چك كردن بليت‌هاست اما در مواقع ضروري نيز وارد عمل مي شوند. در صورت عدم حضور ناظران، امكان تماس در قطار براي مسافران مهياست. قطارها 39 متر طول، 2.65 متر عرض و 52 تن وزن دارند. حداكثر سرعت آن‌ها 80 كيلومتر در ساعت است. هر قطار 3 واگن، شش در اتوماتيك، 96 صندلي و ظرفيت 204 مسافر ايستاده را دارد. چهار جايگاه مجزا براي ويلچر، دوچرخه و دستفروش‌ها فراهم است. قطارها به طور خودكار مي‌توانند به مركز رفته، بيرون آن‌ها توسط ماشين شسته شده و به سرويس برگردند يا حتي از سرويس خارج شده و به صورت دستي كنترل شوند. گسترش: خط دايره‌اي مركز شهر را به جاهايي كه دسترسي به مترو ندارند، متصل مي‌كند و شامل 17 ايستگاه است. به جز ايستگاه‌هاي مشترك مجموع ايستگاه‌هاي مترو كپنهاگ به 37 مورد خواهد رسيد. دو خط تماما زيرگذر3 و 4 روزانه 275.000 را جابهجا خواهد كرد. هزينه اين خطوط 15 ميليارد كرون خواهد بود. طراحي و نوع قطارهاي آن مشابه خطوط قبلي است. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 3 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 13 آبان، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو بخارست مترو بخارست داراي 4 خط، 48 ايستگاه و 67.3 كيلومتر طول استمترو بخارست- پايتخت روماني- در سال 1979 افتتاح شد. مترو روزانه 600هزار نفر را جابهجا مي‌كند. تاريخچه: طرح اوليه ساخت مترو بخارست همزمان با طرح مدرنيزه كردن شهر در دهه 1930 بود. در سال 1938 طراحي و برنامه‌ريزي سيستم مترو به شركت "اس.اي. متروپوليتنول" سپرده شد. قرار بود كار در مارس 1941 آغاز شود. شروع جنگ جهاني دوم و به دنبال آن تنش‌هاي سياسي منتهي به برقراري كمونيسم، پايان اين آغاز بود. تا سال 1970، سيستم حملونقل عمومي به پاي سرعت توسعه شهري نمي‌رسيد. با تشكيل يك كميسيون، ضرورت سيستم حملونقل زيرزميني يعني مترو بخارست اثبات شد. ساخت اين شبكه مشابه سيستم‌هاي اروپاي شرقي نبود. طراحي ايستگاه‌هاي اوليه ساده بدون موارد اضافه مانند به كار بردن موزاييك، منابع نوراني و دكوراسيون بود. هدف اصلي ساخت ايستگاه‌ها تنها سرعت انتقال و مدرنيته بود. واگن‌هاي قطار تماما در خود روماني ساخته شد و از ديگر كشورهاي اروپاي شرقي الگوبرداري نكرد. رنگ ايستگاه‌ها خاص مثلا سفيد، آبي‌روشن يا نارنجي است و هيچ ايستگاهي دقيقا شبيه ديگري نيست. شبكه حملونقل بخارست بزرگتر از پراگ، آمستردام و بوداپست است و با به پايان رسيدن خطهاي جديد، به 100 كيلومتر و 80 ايستگاه مي‌رسد. خط يك در نوامبر 1979 با 6.2 كيلومتر و 6 ايستگاه احداث شد. ايستگاه‌هاي بزرگ آن با ساير خطوط مرتبط و داراي دو ترمينال با نام‌هاي مختلفند. در نقشه‌هاي رسمي هريك به عنوان دو ايستگاه معرفي شده‌اند اما در عمل يك ايستگاه با سكوهايي در سطوح مختلفند. به طور كلي ايستگاه‌هاي زير زميني بزرگتر از ساير ايستگاه‌هاست. مثلا ايستگاه بزرگ "پياتا انيري" شبيه به كليساي جامع با راهروهاي پيچ‌درپيچ است و رستوران‌هاي فست‌فود و فروشگاه‌هاي كوچك را در خود جا داده است. مسئوليت مترو بخارست با شركت دولتي "متروركس" وابسته به وزارت راه است. حداكثر سرعت قطارها 80 كيلومتر در ساعت است. قرار است سرعت آن‌ها در خط 5 به 100 كيلومتر در ساعت برسد. فاصله زماني قطارها از يكديگر 90 ثانيه است. از نكات قابل انتقاد سيستم مترو روماني، نداشتن نقشه شبكه است. بيشتر ايستگاه‌ها نقشه‌اي كه كل شبكه را نشان دهد، ندارند و فقط داراي پنل‌هايي هستند كه نام ايستگاه‌هاي خط مورد نظر را نشان مي‌دهد. همچنين علايم ورود و خروج در بسياري ايستگاه‌ها ضعيف است به همين دليل مسافران ممكن است مترو را از دست داده و يا جهت مخالف را سوار شوند. اين مسئله اخيرا مورد توجه قرار گرفته و در حال برطرف شدن است. مسئله بعدي كه باعث سردرگمي مسافران مي‌شود، عدم اعلام ايستگاه اصلي است. در قطارها اسم ايستگاه هنگام رسيدن به آن اعلام نمي‌شود و تنها هنگام بسته شدن درها ايستگاه بعدي را اعلام مي‌كنند. دسترسي به مترو در سطح شهر، به دليل فاصله زياد بين ايستگاه‌ها مشكل است. توسعه: گسترش مترو ادامه دارد. خط 4 كه در سال 2000 افتتاح شد تا سال 2010-2009 در شمال شهر تا دو فرودگاه بين‌المللي ادامه مي‌يابد و با يك ميليارد يورو به 13.9 كيلومتر و 14 ايستگاه مي‌رسد. متروركس تا سال 2012، پنج ايستگاه جديد براي خطوط 2 و 3 احداث خواهد كرد. خط يك نيز همچنان در حال توسعه است. به اين ترتيب تعداد ايستگاه‌هاي مترو به 50 و طول آن به 70.8 كيلومتر مي‌رسد. خط جديد 5 ايستگاه نهايي خط يك است، 19 ايستگاه و 19-18 كيلومتر طول خواهد داشت و با تمام خطوط به جز 4 متصل است. اين خط در حال حاضر در دست برنامه‌ريزي است و با 740 ميليون يورو بودجه تا سال 2020 به پايان مي‌رسد. از آن‌جا كه هدف شوراي شهر كاهش بار ترافيك، آلودگي، پارك و ارتقائ حملونقل عمومي است، سوبسيد زيادي براي سيستم در نظر گرفته است. بليت: استفاده از مترو از طريق RFID و كارت امكان‌پذير است. RFID كم‌كم جاي كارت‌هاي قديمي را مي‌گيرد. كارت براي: دو بار سفر: 2.5 رون 10 بار: 8 رون ماهانه: 25 رون ماهانه براي دانش‌آموزان: 12.5 رون يك روزه: 5 رون و براي افراد بالاي 70 سال رايگان است. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 2 لینک به دیدگاه
Mohammad Aref 120452 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 18 آبان، ۱۳۸۸ آشنايي با مترو ورشو مترو ورشو داراي يك خط، 21 ايستگاه و 23.1 كيلومتر است مترو ورشو- پايتخت لهستان- در سال 1995 شروع به كار كرد و در سال 2008 تكميل شد. تنها خط مترو ورشو از شمال به جنوب امتداد دارد و مركز پرجمعيت اين شهر را به حومه وصل مي‌كند. هر روز 430.000 نفر با مترو سفر مي‌كنند. تاريخچه: به دنبال طرح آمارگيري جمعيت در 1918، احداث مترو به منظور حل مشكل حملونقل به خصوص در مركز شهر مطرح شد. مترو ورشو تحت تاثير جنگ جهاني دوم و جنگ سرد بوده است. در دهه 1950 در حالي كه جنگ سرد رواج پيدا كرد، طرح‌هاي استراتژيك شوروي نياز به سيستم حملونقل مطمئني در طول رودخانه ويستولا داشت. يكي از راه‌هاي دستيابي به اين امر ايجاد سيستم عميق مترو در ورشو در 46 متري زمين بود كه مرتبط با خطوط راه‌آهن باشد تا بتوان از آن در انتقال سربازان استفاده كرد. كار احداث تقريبا در 17 نقطه مختلف در دو طرف رودخانه آغاز و تا سال 1953، 771 متر تونل ساخته شد. اما بعد از درگذشت استالين تمام كارها به بهانه مشكلات فني متوقف شد. سرانجام اولين تونل در سال 1984 ساخته شد. با نبود بودجه، برنامه‌ريزي ضعيف و تنش بوروكراسي، كار خيلي كند پيش مي‌رفت، سرعت آن بيشتر از 2 متر در روز نبود. مترو سرانجام در سال 1995 با 11 ايستگاه افتتاح شد. بليت: شايد در ميان سيستم‌هاي مترو دنيا، مترو ورشو تنها موردي باشد كه بليت آن توسط خود شركت حملونقل فروخته نمي‌شود و بايد آن را از دفاتر پست، فروشگاه‌ها و روزنامه‌فروشي‌ها تهيه كرد. بليت مترو در تمام وسايل‌نقليه عمومي شامل اتوبوس، تراموا، قطارهاي حومه قابل استفاده است. امكان استفاده از كارت ارزان‌تر از بليت كه تا 3 ماه قابل شارژ است، وجود دارد. قطارها: قطارهاي اوليه همگي ساخت روسيه بودند و در سال 1990 يعني 5 سال قبل از افتتاح مترو به عنوان هديه از طرف اتحاد جماهير شوروي سابق وارد ورشو شدند. قطارهاي بعدي به ترتيب در سال‌هاي 1994 و 1997 از طريق سنت‌پترزبورگ وارد شدند. در 1998، 108 واگن جديد به شركت آلستوم سفارش داده شد كه همگي در سال 2005 تحويل گرديد. ورشو در سال 2006 نيز به روسيه سفارش واگن داد و همه را در سال 2007 دريافت كرد. به طور كلي از مجموع 40 قطار موجود، 15 تا ساخت شوروي سابق، 7 مورد ساخت روسيه كنوني و 18 قطار محصول شركت آلستوم است. طرح‌هاي آتي: در آينده دو ايستگاه به اين خط اضافه خواهد شد. اين دو ايستگاه جزو طرح اوليه خط يك بوده‌اند كه براي پايين آمدن هزينه‌ها به طور موقت حذف شدند. قرارداد ساخت بخش اصلي خط 2 شامل 7 ايستگاه از غرب به شرق در 28 اكتبر 2009 بسته شد. قرار است ساخت آن در سال 2010 آغاز و در حالت خوش‌بينانه تا سال 2012 پايان يابد. بيشتر بودجه اين بخش از سوي اتحاديه اروپا تامين مي‌شود. تكنولوژي ساخت اين بخش متفاوت با خط يك و با سرعت بيشتري است. فاز دوم آن شامل 28 ايستگاه بعدا ساخته مي‌شود. خط كوتاه 3 نيز كه از مركز به سمت جنوب خواهد بود، جزو برنامه‌هاي آينده است. www.wikipedia.org 3 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده