sam arch 55879 اشتراک گذاری ارسال شده در 26 آذر، ۱۳۹۵ معمار:دفتر معماری زما موقعیت: تهران، ایران تاریخ: 1392 مساحت: 180 مترمربع وضعیت: ساخته‌شده کارفرما: آقای ولی‌زاده همکاران طراحی: سهیلا ابراهیمی، محمد امینیان، تینا رکنی، فروزان وحدتی ساخت: فرهاد ولی‌زاده همکاران ساخت: محمدهادی رامی، مجید محمودزاده ارائه: محمد امینیان، فاطمه نیک‌نژاد، یحیی نوش‌آبادی، تینا رکنی نگارنده ادبی: فاطمه نیک‌نژاد عکس: رضا مفاخر، مسیح مستاجران جوایز: تقدیرشده گروه بازسازی جایزه معمار 1394، تقدیرشده گروه ساختمان‌های مسکونی هشتمین جایزه معماری داخلی ایران (1394) منبع: iranian-architect.ir خاطره معماری کهن خانه‌های ایرانی، با آن فضاهای گرم و متنوع اندرونی و بیرونی، امروزه بسیار کمرنگ شده است. شاید تنها لابه‌لای روایت‌های مادربزرگ و تکه‌های عکس آلبوم‌های قدیمی، رشته‌های از هم‌گسسته فضاهای گمشده‌ای را می‌جوییم که پاسخ‌گوی جزئی‌ترین نیازهای ارتباط انسانی بود، جهانی منحصربه‌فرد برای تامین آسایش همه اهالی منزل و برای تمامی امورات زندگی، با قابلیت تفکیک دنیای شخصی ساکنین خانه از مهمان‌خانه و مهمان. پروژه «حس سیزدهم» نیز بر آن است تا با تمرکز بر همان حس ارتباط بین انسان‌ها در فضاهای معماری گذشته این سرزمین، تصویری نوین از “خانه ایرانی”، با زبانی امروزی ارائه دهد که در این رهگذر، تمامی فضاهای مورد نیاز در سطوح مختلف ارتباط یک انسان، در طراحی رخ می‌نماید. قلب تپنده این خانه پس از گذر از ورودی شکل می‌گیرد، آنجا که با نوعی منطقه تقسیم روبرو می‌شویم؛ گویی خاطره گذر از هشتی و راهروی هزارتوی پس از آن که مانع از نگاه اغیار به داخل منزل می‌شد، بار دیگر زنده می‌شود. طراح در پی ایجاد درنگی در کاربر، برای رویارویی با دو فضای متفاوت است، پس از آن نیز، در همنشینی فیزیکی طیف فضاهای شخصی و همگانی، معماری در پی ایجاد حائلی کاربردی است. در نتیجه، فضایی نیمه‌عمومی، غیرعلنی و در عین حال صمیمی با محوریت شومینه حادث می‌شود که با ظاهری کاملا امروزی، یادآور اتاق کرسی و جایگاه آن در فرهنگ و سنت ایرانی، جلوس کاربران گرداگرد آن و احیانا مباحثه خودمانی میان آنهاست. در مقیاس خرد نیز، برای یکپارچگی طرح، گفت‌وگویی میان معماری و مبلمان فضاها شکل می‌گیرد. در نتیجه، قالبی که برای تصویرکردن صورت مبلمان فضاها در نظر گرفته می‌شود، هر یک از سوژه‌ها را برآمده از آسمانه و جداره مجاور خود بنیان می‌نهد، گویی با جابه‌جاشدن انسان، معماری نیز به حرکت در می‌آید. این، همان معماری پویا و رونده است و نتیجه آن، تنوعی است که تنها چاشنی زندگی نیست، بلکه سرمایه محتوا و اصل آن است. لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده