شكار سلول‌هاي سرطاني با نانوعنكبوت‌هاي ملكولي!

[Fahim 9,563]

محققانياز دانشگاه‌هاي کلمبيا، آريزونا و ميشيگان و موسسه فن‌آوري کاليفرنيا،ربات‌هايي به اندازه‌ي يک مولکول منفرد ساخته و برنامه‌ريزي کرده‌اند کهمي‌توانند به‌ طور مستقل در عرض يک شيار نانومقياس حرکت کنند.

 

 

 

 

 

کد خبر : 05398 تاریخ انتشار : ۲۹ خرداد ۱۳۸۹

 

به گزارش سرويس فن‌اوري ايسنا، اين يک پيشرفت مهم در ميدان‌هاي در حال رشد ربات‌ها و رايانه‌هاي مولکولي است و مي‌تواند روزي به ساخت ربات‌هايي مولکولي منجر شود که مي‌توانند سلول‌هاي منفرد را تعمير کرده يا محصولات فن‌آوري نانو را آرايش دهند.

 

کلمه ربات بيشتر مردم را به ياد ماشين‌هايي مي‌اندازد که مدارات رايانه‌يي را براي انجام کارهاي معيني از قبيل جاروکردن يک فرش يا جوش دادن قطعات خودرو به يكديگر، استفاده مي‌کنند. در سال‌هاي اخير دانشمندان تلاش کرده‌اند که ربات‌هايي بسازند که بتوانند در سطح مولکولي نيز به طور قابل اعتمادي وظايف مفيدي انجام دهند. اين کار ساده‌اي نيست و براي مثال مي‌تواند شامل برنامه‌ريزي مولکول‌هاي DNA براي انجام کار ويژه‌اي باشد. در حال حاضر گروه‌هاي تحقيقاتي زيادي که شامل متخصصاني از رشته هاي علوم رايانه، شيمي، زيست‌شناسي و مهندسي هستند، در اين زمينه فعاليت مي‌کنند.

 

ربات‌هاي مولکولي کنوني که معروف به راه رونده DNA مي‌باشند متشکل از رشته‌هاي "DNA" برنامه‌ريزي شده، با پاهايي هستند که آنها را قادر مي‌كند که پياده‌روي کنند.

 

اکنون اين محققان نشان داده‌اند که اين نانوعنکبوت‌هاي رباتيکي مولکولي مي‌توانند در حقيقت به طور خودگردان در سرتاسر يک محيط دوبعدي که به‌ طور ويژه ساخته شده است، حرکت کنند. اين نانوعنکبوت‌ها طبق روش‌هاي روباتيک اوليه عمل مي‌کنند و اين بدان معني است که آنها قادرند که حرکت را شروع کرده، پياده‌روي کنند، اندکي بچرخند و در نهايت توقف کنند.

 

به علاوه اين نانوربات‌هاي مولکولي که قطري برابر 4 نانومتر دارند، به آهستگي حرکت مي‌کنند و در مدت زماني بين 30 دقيقه تا يک ساعت، مسافتي برابر 100 نانومتر را در تقريباً صد مرحله طي مي‌کنند. اين اصلاح مهمي روي راه‌رونده‌هاي "DNA" قبلي است که قادر بودند فقط حدود سه مرحله را طي کنند.

 

در حالي که فناوري روبات‌هاي مولکولي هنوز در ابتداي راه است، ممکن است اين ربات‌هاي ريز در آينده کاربردهاي پزشکي مهمي پيدا کنند.

 

ميترا باسو، يکي از اين محققان مي‌گويد: اين کار ممکن است روزي منجر به کنترل مؤثر بيماري‌هاي مزمني از قبيل ديابت يا سرطان شود.

 

طبق گفته اين دانشمندان، عملي‌ شدن اين کاربردهاي ويژه هنوز چندين سال زمان نياز دارد، اما آنها اميدوارند که کارشان را براي پيشرفت اين زمينه در حال رشد ادامه دهند.

 

اين محققان نتايج خود را در مجله‌ Nature منتشر کرده‌اند.