fakur1 10129 اشتراک گذاری ارسال شده در 18 اردیبهشت، ۱۳۹۵ روز پدر و روز مادر رو جشن میگیریم . احیانا برای والدین گل یا هدیه هم میخریم.هر جا هم که خواستیم وجهه اجتماعی مون بالاتر بره ، طوری وانمود میکنیم که انگار جونمون به جونشون بسته است.آیا بواقع همان حرمت و احترامی رو که نشون میدیم ، در عمل هم به همان شکل بجا میاریم یا ..... تا حالا از خودمون سئوال کردیم که پدر و مادرمون چه نوع رفتاری رو احترام میدونن؟ اونا هیچ چیز رو از ما دریغ نمیکنن، ما چی ؟ اهمیت این موضوع برامون تا کجاست؟ اون نوع حرمت و احترامی را که اونا در قلب شون و حتی تو آرزوهاشون دارن ، در حقشون بجا میآریم؟یا اینکه به همین احترامات کلیشه ای خودمونو قانع کرده ایم؟ 2 لینک به دیدگاه
fakur1 10129 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 21 اردیبهشت، ۱۳۹۵ انسان اگه دچار خودفراموشی بشه ، طبیعی است که به غیرخود هم فکر نمیکنه.آدم خودشو گم بکنه ، دیگه پدر مادر براش بی معنی میشه . شایدم به خودش حق بده که اونا رو طلبکار خودشم بدونه، نکته دیدنی ش اینه که این نوع فرزندا فردا که خودشون پدر مادر شدن ، همین بلا توسط بچه هاشون به سرشون میاد. اگر یه تاپیک میزدم که توش از والدین گله کنن و انتظاراتشونو بگن الان این تاپیک حداقل 5 صفحه پیشروی کرده بود، 1 لینک به دیدگاه
*mehrsa* 14558 اشتراک گذاری ارسال شده در 21 اردیبهشت، ۱۳۹۵ کمتر خونه ای یا خانواده ای پیدا میشه که احترام به بزرگترها مخصوصا پدرو مادر وجود نداشته باشه اما با بالا رفتن سن والدین انتظارها یه مدل دیگه میشه به طور مثال میگم مشغول کاری سرت خیلی شلوغه یکساعت دیرتر به مادرت زنگ میزنی مادر ناراحت میشه شاید هیچ وقت به زبون نیاره که دلخور شده اما رنجیده اینو نمیشه اسمشو بی احترامی گذاشت مشغله کاری حساب میشه اما من خودم به عنوان یه مادر اینو میگم هیچ منتی رو بچه نیستش که من بزرگت کردم زحمتتو کشیدم اقا وظیفم بوده چون اون بچه به میل خودش وارد این دنیا نشده 1 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده