جستجو در تالارهای گفتگو

چنار کتلی از کهنسال ترین درختان چنار کشور ایرن: چنار «کتلی» با طول عمر یک‌هزار و 150 سال جزو کهن‌سال‌ترین درختان چناری است که تا کنون در خراسان شمالی و کشور شناسایی شده است. این درخت که ارتفاع آن 21 متر و قطر آن 570 سانتی‌متر است همچنان سبز و پابرجا باقی مانده است. کارشناس میراث طبیعی در اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری خراسان شمالی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با اشاره به این‌که تا کنون در این استان پایه‌های کهن‌سال زیادی از گونه‌های مختلف درخت شناسایی شده و تعدادی از آن‌ها در فهرست آثار طبیعی کشور به ثبت رسیده است، گفت: چنار کتلی جزو کهن‌سال‌ترین درختان چناری است که تا کنون در خراسان شمالی و کشور شناسایی شده است. به گفته‌ی او، ارتفاع این درخت 21 متر و قطر آن 570 سانتی‌متر است و یک خودرو سواری به‌راحتی در میان آن جا می‌گیرد. یونس حمایلی با بیان این‌که هفت درخت کهن چنار در این استان در فهرست آثار طبیعی ملی ثبت شده‌اند، اظهار کرد: این درخت برای مردم روستای کتلی با ارزش است و حتا اگر شاخه‌ای خشک از این درخت روی زمین بیفتد، آن را زیر خاک دفن می‌کنند تا کسی به اشتباه از آن به‌عنوان چوب هیزم استفاده نکند. وی بیان کرد: چنار «اسفجیر» با 450 تا 550 سال سن، ارتفاع 22 متر و قطر 270 سانتی‌متر جزو درختان چنار کهن‌سال در خراسان شمالی است که در فهرست آثار ملی ثبت شده است. او چنار «چناران» را یکی دیگر از درخت‌های ثبت‌شده در فهرست آثار ملی دانست و توضیح داد: سن این درخت 400 تا 500 سال، ارتفاع آن 21 متر و قطر آن 248 سانتی‌متر است. وی گفت: چنار از دوره‌های گذشته به‌دلیل عظمت و هر سال جوان شدن با پوست‌اندازی در باور ایرانیان، یکی از درختان مقدس بوده است که در بسیاری از روستاها هنوز مردم به آن اعتقاد دارند. این کارشناس میراث طبیعی اظهار کرد: به‌دلیل ارتفاع زیاد و قطر بالای این درخت در گذشته از آن به‌عنوان شاه درختان نام برده اند و اعتقاد بر این بوده است که در زیر درخت چنار امام زاده ای مدفون است و به همین لحاظ برای مردم بسیار محترم بوده و به شاخه های آن دخیل می بندند. وی افزود: درخت چنار از سنین 80 تا 100 سالگی به بالا شروع به دورن پوسیدگی می کند که اثر آن در بعضی موارد حتی به پوست رسیده و در اصطلاح تنه آن توخالی مشاهده می شود. حمایلی افزود: نمونه های زیادی وجود دارد که مردم در داخل این حفره زندگی کرده و حتی چوپانان در شب های زمستان داخل آن اطراق می کرده اند و بعضی نیز آن را محل کسب و کار نموده و به شغل های کفاشی و قصابی مشغول بوده اند.