جستجو در تالارهای گفتگو

در میان روش‌های پلیمریزاسیون زنجیره‌ای، روش پلیمریزاسیون رادیکال آزاد یکی از پرکاربردترین روش‌های مرسوم می‌باشد که از نوع زنجیره‌ای-رشدکننده می‌باشد. در این روش به دلیل وجود واکنش‌های اختتام برگشت ناپذیر زنجیره، ماکرومولکول‌هایی با توزیع جرم مولکولی پهن تولید می‌شود که به سبب تاثیرپذیری شدید خواص پلیمر از درجه پلیمریزاسیون رفتار پلیمر تولید شده غیرقابل پیش‌بینی می‌باشد. این در حالی است که سنتز پلیمر‌ها از روش آنیونی امکان رسیدن به توزیع جرم مولکولی بسیار باریک (با شاخص پراکندگی در حدود 1) با رفتار ماکرو مولکولی قابل پیش بینی در هر لحظه از پلیمریزاسیون را فراهم می‌کند. شوراک روش سنتز آنیونی خود را با توجه به این ویژگی که زنجیره‌های پلیمری به صورت خطی با زمان رشد می‌کنند به عنوان پلیمریزاسیون زنده توصیف کرد. به سبب عدم حضور واکنش‌های مرگ زنجیره مانند اختتام و انتقال به زنجیره، زنجیره آنیونی می‌تواند زنده باقی بماند; به این معنا که اضافه کردن مونومر سبب ادامه واکنش پلیمریزاسیون می‌گردد. از این مکانیسم برای تولید کوپلیمر‌های قطعه‌ای نیز استفاده می‌شود. علاوه بر این، تغییر ترکیب درصد مونومر می‌تواند منجر به تولید پلیمر‌هایی با معماری‌های های مختلف از ساختار کاملاً خطی تا شدیداً شاخه‌ای شده گردد. بنابراین پلیمریزاسیون زنده امکان کنترل ساختاری و درصد ترکیبی و لذا ایجاد پلیمرهایی با خواص گوناگون را فراهم می‌سازد. امکان کنترل واکنش‌های پلیمریزاسیون رادیکال آزاد توسط یکی ار مهمترین روشهای تجاری پلیمریزاسیون(روش پلیمریزاسیون رادیکالی کنترل شده/زنده) در اواسط دهه 1990 کشف شد. این روش با استفاده همزمان از ویژگی‌های روش پلیمریزاسیون رادیکال آزاد در سنتز دامنه گسترده‌ای از پلیمرها در شرایط فرآیندی ساده و همچنین توانایی روش پلیمریزاسیون یونی در کنترل ساختار مولکولی پلیمرها در شرایط فرایندی ساده و همچنین توانایی روش پلیمریزاسیون یونی در کنترل ساختار مولکولی پلیمرها، امکان ساخت محصولات جدید و با ساختار مشخص را فراهم می‌کند. شبیه سازی‌های انجام شده در این راستا نشان می‌دهند که می‌توان پلیمرهایی با ساختار از پیش تعریف شده و مشخص را با کنترل فرآیندی و واکنشی به آسانی سنتز کرد. علیرغم مزایای بارز پلیمریزاسیون زنده بر روش‌های رادیکال‌های آزاد معمولی، دو نوع مانع اصلی در استفاده از این روش وجود دارد.