امروزه اغلب مردم جهان شعر ژاپن را با هایكو میشناسند. هایكو شعری است 17 هجایی كه در سه سطر نوشته میشود، سطر اول و سوم هركدام پنج هجا و سطر دوم هفت هجا دارند. هایكو نه وزن دارد و نه قافیه و آرایههای كلامی در آن به ندرت به كار میرود. حدود دو هزار سال پیش هایكو جزوی از یك فرم شعری 31 هجایی به نام تانكا بود كه از دو بخش تشكیل میشد و معمولا آن را شاعران به شیوه پرسش و پاسخ میسرودند. بخش نخست تانكا 17 هجا دارد و بخش دوم آن 14 هجا. تانكا به معنی شعر كوتاه است و در مقابل آن چوكا قرار دارد كه به معنی شعر بلند است. با اینكه در ژاپن به غیر از تانكا و چوكا چندین فرم شعری دیگر هم وجود دارد، شعرهای كوتاه محبوبیتشان بیش از بقیه است. در قرن شانزدهم میلادی به تدریج بخش 17 هجایی تانكا مستقل شد و آن را هاكایی یا هایكو نامیدند.
هایكو در ابتدا محتوایی طنزآمیز داشت و به تدریج بر اثر در آمیختن با فلسفه ذن اعماق و جوانب آن گسترش یافت. ایجاز و سادگی و در عین حال عمق هایكو و هنر تصویری بدیع آن علاوه بر آنكه در چهار قرن گذشته شاعران زیادی را در ژاپن به خود كشانده است، در دوره معاصر در خارج از ژاپن هم با استقبال قشر كتابخوان و شاعران و هنرمندان مواجه شده است و علاوه بر ترجمه هایكوهای ژاپنی به اغلب زبانهای دنیا، در سراسر جهان شاعرانی پیدا شده اند كه به سرودن شعر به شیوه هایكوهای ژاپنی میپردازند. امروزه دوستداران و هایكوسرایان سراسر جهان دارای انجمنهای خاص هایكو در سطح محلی و ملی و بین المللی هستند و با برگزاری همایشها و سمینارهای دورهای و یا از طریق سایتهای اینترنتی به بحث و تبادل نظر در مورد هایكو و تاریخچه و ابعاد هنری آن میپردازند.