جستجو در تالارهای گفتگو

مهندس عراقی برنده اسکار محیط زیست 2013 شد یک مهندس عراقی به پاس تلاش‎هایش در احیای باتلاق‎هایی که به دلیل وندالیسم زیست محیطی صدام حسین خشک و نابود شده بود، برنده 'اسکار سبز 'یا جایزه زیست محیطی گلدمن شد. تقریبا ده سال پیش یک مهندس عراقی زندگی راحت و آسوده خود را در کالیفرنیا رها کرد و پس ازجنگ عراق برای احیا و بازسازی مرداب‎هایی که قبلا در دوران صدام حسین خشک ومبدل به گودال‎های پراز خاک و غبار شده بودند، به کشورش بازگشت. وی اکنون برنده جایزه زیست محیطی گلدمن یا "اسکار سبز "شده است که مهم ترین و معتبرترین جایزه جهانی در زمینه فعالیت‌های وابسته به حفاظت از منابع و محیط زیست درسراسر جهان است که هرسال از سوی بنیاد گلدمن به بهترین اقدامات صورت گرفته و عاملان این تلاش‎ها درسراسرجهان اهدا می‎شود. اما تلاش‎های" اعظم الواش "، مهندس عراقی که سبب اهدای این جایزه به او شده است، عمدتا در زادگاهش یعنی زمین‎ها و باتلاق‎های واقع در منطقه میان رودان – بین دجله و فرات – درجنوب عراق، صورت گرفته است. منطقه‎ای که به عنوان گهواره تمدن‎ها شناخته شده و زمانی واهه‎ای غنی از انواع گونه‎های وحش آبزی همانندشیرآبی بود و نیز محل فرود گونه‎های بسیار مهمی از پرندگان مهاجر به شمار می‌آمد اما در سال‎های گذشته با نوعی وندالیسم زیست محیطی تقریبا محو و نابود شده بود. این مرداب‎ها در اواسط دهه 90 برای نابود کردن عرب‎های شیعه که درجریان حمله عراق به کویت، دست به شورش زده بودند، توسط صدام حسین خشک و سوزانده و مسموم شد.درنتیجه این تالاب‎ها که زمانی به عنوان باغ‎های عدن شهرت داشت، از آن پس مبدل به گودال‎های انباشته از خاک و غبار درآمد . رسال 2004 الواش دست به ایجاد موسسه غیرانتفاعی "طبیعت عراق" زد و تمام تجربه و تخصص خود را در مهندسی هیدرولیک به کار گرفت. همچنین کار بررسی منطقه و توسعه یک طرح جامع برای احیا و بازسازی تالاب‎ها را در دستور کار خود قرار داد. او همچنین موفق به آموزش مقامات دولتی درباره اهمیت محیط زیست و منابع آب و مزایای اقتصادی ناشی از احیای این باتلاق‎ها شد "اعظم الواش" به عنوان یک پسرجوان روزهای زیادی را با پدرش در این باتلاق‎ها گذرانده بود که ریاست بخش آبرسانی در منطقه را در اوایل دهه 60 میلادی برعهده داشت. او بخوبی به یادمی آورد که زمانی در میان آب‎های زلال و شفاف برای تماشای ماهی‌های بزرگ همراه با پدرش که اغلب مشغول کار بود، به این منطقه می‎رفت. پس از آن که به دلیل آزار و اذیت صدام حسین به امریکا فرار کرد، پس از تحصیل درمدارس معتبر و کسب درجه علمی معتبر و موفقیت حرفه‎ای به عنوان یک مهندس عمران در حومه مرفه نشین لس آنجلس، با همسر و دو دخترش زندگی می‎کرد ، از دور شاهد گزارش‎های باورنکردنی درباره نابودی این باتلاق‎ها بود. پس ازسرنگونی صدام وی در سال 2003 سرانجام با هدف احیا و بازسازی تالاب‎های محبوب دوران کودکی‎اش به عراق بازگشت و زندگی دشوار را در عراق تکه پاره پس از جنگ عراق به زندگی مرفه در کالیفرنیا ترجیح داد. او خود می‎گوید:«هنگامی که اولین بار باتلاق‎های خشک شده را دیدم بشدت شوکه شدم و در اولین روزها احساس کردم بازگرداندن حیات به این تالاب‎ها غیر ممکن است . حداقل جلب حمایت و انگیزه‎های زیست محیطی درحمایت از این کار و آوردن محیط زیست به الویت اول یک ملت، در ایجاد صلح و بازسازی زیر ساخت‎ها ناممکن است.» درسال 2004 الواش دست به ایجاد موسسه غیرانتفاعی "طبیعت عراق" زد و تمام تجربه و تخصص خود را در مهندسی هیدرولیک به کار گرفت. همچنین کار بررسی منطقه و توسعه یک طرح جامع برای احیا و بازسازی تالاب‎ها را در دستور کار خود قرار داد. او همچنین موفق به آموزش مقامات دولتی درباره اهمیت محیط زیست و منابع آب و مزایای اقتصادی ناشی از احیای این باتلاق‎ها شد. تلاش‎های او درشرایطی ادامه یافت که هرچند او و تمام افرادش به شدت تحت نظر نیروهای نظامی حاضر در منطقه بودند،اما خطر آدم ربایی و یورش تروریست‎ها همواره او و همکارانش را تهدید می‎کرد . با وجودهمه این مشکلات باتلاق‎های بین‎النهرین هم اکنون مراحل شکوفایی و احیا را از سر گرفته‎اند و به تقریبا نیمی از منطقه هم اکنون دوباره زیر آب رفته و گویی سومریان دوباره زندگی خود را از سر گرفته‎اند. اما شاید مهم‎ترین شاهد بر موفقیت او درارتقای جایگاه و اهیمت محیط زیست در کشور عراق است که سبب شد این باتلاق‎ها به عنوان نخستین پارک مالی کشور عراق، بهار 2013 به بهره برداری برسد. پروژه احیاو بازسازی تالاب‎های جنوب عراق همچنان درحال ادامه است اما الواش اکنون با چالش جدیدی در محیط زیست عراق مواجه است وآن زنجیره ای از 23 سد است که در مرزهای شمال ترکیه و سوریه دردست احداث است. اگر این سدها تکمیل شوند، جریان آب به عراق به شدت کاهش می‎یابد و از این رو وی ازهم اکنون دست به برگزاری تورجهانی برای جلب توجه تمام محافل بین‎المللی به تهدید‎های آینده ناشی از درگیری برسر منابع آب و سازماندهی و توقف سدها برای حفاظت بهتر از منابع آب در منطقه‎ای گسترده‎تر زده است.