جستجو در تالارهای گفتگو

[h=1] کشف پنج ابر‌ستاره جدید [/h] » سرویس: علمي و فناوري - علم و فناوري جهان کد خبر: 94103018109 چهارشنبه ۳۰ دی ۱۳۹۴ - ۰۹:۰۹ گروهی از ستاره‌شناسان با استفاده از تلسکوپ‌های فضایی هابل و اسپیتزر ناسا به جست‌وجوی کهکشان‌های نزدیک پرداختند و برای اولین بار توانستند پنج ستاره قابل قیاس با «اتا کارینا» را بیابند. به گزارش سرویس علمی ایسنا، آنها برای کشف این ستارگان، سه مشخصه کلیدی در توزیع انرژی طیفی «اتا کارینا» را شناسایی و مقدار انرژی منتشر شده از آن در طول موجهای مختلف را بررسی کردند. «اتا کارینا» یک ابرستاره حقیقی است که از دو ستاره در حال چرخش که 5 میلیون برابر درخشان‌تر از خورشید هستند تشکیل شده است. در سال 1840، روشنایی این ستاره به حدی بود که دومین ستاره درخشان آسمان شناخته شد. ستاره‌های «اتا کارینا» که به فوران بزرگ نیز مشهور است، موادی معادل 10 خورشید را از خود به بیرون پرتاب می‌کنند که هم اکنون می‌توان آنها را در تصاویر تلسکوپ فضایی هابل مانند سحابی آدمک مشاهده کرد. ستاره شناسان به مدت طولانی در جستجوی ستارگان بزرگ و درخشان مشابه بودند اما تلاشهایشان به نتیجه نرسید. آنها در بررسی اولیه هفت کهکشان از سال 2012 تا 2014 ناکام ماندند، اما در سال گذشته در پژوهشی دیگر توانستند به موفقیت دست یابند. به عنوان مثال در کهکشان M83، در میان صدها میلیارد ستاره ، آنها چند صد ستاره را که درخشندگی و پرتوهای مادون قرمز مشابه اتا کارینا داشتند و دو ستاره که به طور نزدیکی با آن همسان بودند را یافتند. این پژوهش بر نادر بودن این ستارگان عظیم تاکید دارد اما اکنون که این تیم نمونه‌های بیشتری برای مطالعه دارند و امیدوارند در مورد چگونگی انفجار آنها و ایجاد عناصر سنگین برای نسل‌های آینده ستارگان و سیارات، اطلاعات بیشتری کسب کنند.

با سلام خدمت همه ی دوستان عزیز با توجه به اینکه در مورد هر کدوم از موضوعاتی که در عنوان تاپیک به صورت جسته و گریخته بحث شده، شاید یه بحث جامع که بتونه این مفاهیم رو در کنار هم قرار بده تا حد زیادی ابهامات این مفاهیم رو هم روشنتر کنه. همان طور که میدانیم یکی از پایه ای ترین نیازها برای بحث علمی و تخصصصی، فهم واژگان اصلی آن تخصص به طور یکسان نزد متخصصین آن رشته می باشد، بنابراین روشن شدن معانی این واژه ها برای خود من به عنوان یک دانشجو از اهمیت زیادی برخورداره، چون خیلی اوقات خودم و بسیاری از دوستان از این واژه ها استفاده میکنیم در حالی که هر کدام معنای متفاوتی در ذهن داریم. امیدوارم که دوستان در بحث ما شرکت کنن. با تشکر

سازه های فضایی شکلهای هندسی منظمی هستند که در کنار یکدیگر تکرار شده و با اتصال مکرر این اجزا شبکه ای مستحکم و یکپارچه با ساختاری سه بعدی ایجاد می کنند . این اجزا از المانهای طولی ( با مقطع های مربعی ، دایره ای ، مثلثی و ... ) و اتصالهایی که هر روز بر انواع آنها افزوده می شود تشکیل می شود . جنس المانهای طولی متنوع بوده و بسته به نوع مصرف آنها متغیر خواهد بود ولی معمولاً از انواع پلاستیک و پروفیل ، فولاد و آلومینیوم استفاده می شود به عنوان نمونه هایی از این نوع سازه ها در ایران ، پوشش مرقد مطهر امام و سقف چند غرفه نمایشگاه بین اللملی تهران را می توان نام برد . البته این نوع سازه پدیده خیلی جدیدی نیست ، زیرا گراهام بل طرحهایی از شبکه های منظم هندسی که کاربرد ساختمانی داشته باشد تهیه کرده بود . همچنین آلاچیقهای عشایر محلی ایران ، سبکی مانند این نوع سازه ها دارند ولی در دهه 60 میلادی بود که این نوع سازه ها به صورت موضوعی بین اللملی و قابل بحث مطرح شد به طوری که اولین کنفرانس بین اللملی سازه های فضایی ( فضاکار ) در سال 1966 در دانشگاه ساری انگستان برگزار شد . دلیل شهرت ناگهانی چه می تواند باشد ؟ سازه های فضایی چه خصوصیاتی دارند که همه کشورها به آن روی آورده اند ؟ این سوال چند جواب می تواند داشته باشد : 1- سازه های فضایی از قطعه های پیش ساخته استاندارد تشکیل می یابند که در صورت تولید انبوه ، قیمت این قطعات بسیار پایین می آید . این قطعات توسط کارگران نیمه ماهر قابل نصب هستند . 2- یکی از مهمترین خصوصیات سازه های فضایی ، قابلیت پوشش سطحهای وسیع بدون ایجاد مانع و همچنین قابلیت پوشانیدن دهانه های بسیار بلند است که برای استفاده در امر ساختن استادیوم های ورزشی ، سالنهای چند منظوره ، آشیانه های هوایی ، سقف استخرها و ... ایده آل است . 3- سادگی ولی در عین حال زیباییظاهری این سازه ها توجه بسیاری از مهندسین معمار را به خود جلب کرده ، به طوری که قبل از مهندسین ساختمان ، این آرشیتکتها بودند که به این نوع سازه روی آوردند و تنوع بسیار وسیع آن ، که بویژه با پیشرفت علم کامپیوتر و ایجاد برنامه گرافیکی جدیدی بر آن افزوده شده ، قدرت خلاقیت بسیار زیادی به طراح می بخشد . 4- دانشمندان پس از آزمایشهای زیاد ، به مقاومت بسیار زیاد انواع مختلف سازه های فضایی در مقابل بارگذاریهای سنگین متمرکز یا نامتقارن پی برده اند . سازه های فضایی دارای آنچنان نیروی پایداری و مقاومت نهایی هستند که سازه را قادر به تحمل بارگذاری موضعی بیش از حد میکند . تجربه نشان می دهد که انواع ویژه ای از شبکه های فضایی حتی در صورت صدمه دیدن ، به صورت ناگهانی فرو نمی ریزند و این ویژگی ، در صورت بروز حریق و انفجار ، اهمیت بیشتری دارد . همچنین استحکام این قابهای فضایی ، امکان جابجایی بعضی از ستونها را بدون ایجاد نقض ساختمانی می آورد . 5- با پیشرفت تکنولوژی ، مهندسین و طراحان ، انواع جدیدی از اتصالهای ارزان قیمت را اختراع کرده اند که اتصال چند قطعه را در فضا توسط کارگران نیمه ماهر بدون هیچ مشکلی ممکن می سازد . 6- از انجا که سازه های فضایی از نظر استاتیکی نامعین هستند بنابراین تحلیل دستی آنها با استفاده از روشهای دقیق ، کار بسیار دشواری است . این امر یکی از دلایل معوق ماندن طرحهای سازه های فضایی در گذشته بوده است ، ولی امروزه با استفاده از کامپیوترهای الکترونیکی و رورشهای ریاضی نوین ، امر تحیلی سازه بسیار سریعتر و دقیق تر از گذشته صورت می گیرد . همچنین استفاده از روشهای نوین طراحی بهینه سازه با حداقل مصالح را امکان پذیر می سازد و سازه ، دست بالا طراحی نمی شود . از آغاز پیدایش سازه های فضایی اشکال بسیار گوناگونی به انواع آن افزوده شده که دارای طبقه بندی جامع ذیل است : 1- داربستهای اسکلتی ( Skeleton Frameworks ) 2- سیستمهای پوسته تحت تنش ( Stressed Skin Systems ) 3-سازه های معلق ( Suspended Structures ) 4- سازه های هوای فشرده ( Pneumatic Structures ) در انواع این سازه ها ، اتصالهای مختلف که در طی مدت زمان طولانی تکمیل شده اند به کار گرفته می شوند و اکثر آنها شکل ظاهری بسیار ساده ای دارند . با استفاده از این اتصالها امکان ساختن این سازه ها به صورت دو و یا چند لایه وجود می آید و با استفاده از قطعات پیش ساخته می توان سازه های عظیمی را با هزینه کم و به آسانی ایجاد کرد . یک نمونه از سیستمهای موفق ، سیستم گوی و لوله ( mero ) است که اتصالهایش گوی هایی با 18 سوراخ است که از جهات مختلف عضو می پذیرد و قدرت عمل زیادی را به طراح و سازنده می بخشد . یک نمونه جالب از سازه های دو لایه ، ساختمان نمایشگاه واقع در سائوپولو ، برزیل است که محوطه ای به مساحت 260 در 260 متر مربع را با تکیه بر 25 ستون و با استفاده از 48000 عضو لوله ای آلومینیومی پوشش می دهد . نمونه جالب دیگری از کاربرد سازه های فضاکار قابل جداشدن ، پارکینگ هیترو لندن است . این پارکینگ قابلیت تحمل 325 اتومبیل را داشته و استفاده از آن بسیار اقتصادی است . این نمونه ، تصور اکثر افراد را مبنی بر اینکه شبکه های فضایی فقط برای مسقف کردن محوطه بکار می روند را باطل می سازد . نمونه دیگر ، آشیانه هواپیما در لندن است که دهانه ای به طول 138 متر دارد . این سقف باید لوازمی به وزن حدود 700 تن را تحمل کند که 300 تن آن متحرک و شامل چندین دستگاه جرثقیل است که امکان تعمیرات و نگهداری هواپیما را به سهولت فراهم می آورد .

[h=1]یافتن شهرهای فضایی[/h] ارتباط با تمدن بیگانگان فضایی که ممکن است از ما پیشرفته تر یا عقب مانده تر باشند سال های سال است که به یکی از موارد مورد توجه دانشمندان تبدیل شده است. میل به شناخت ناشناخته ها انسان کنجکاو را تحریک می کند تا با آن ها ارتباط برقرار کند، اولین قدم برای ارتباط این است که آن ها را پیدا کنیم. اما چگونه!؟ زمانی را تصور کنید که کریستف کلمب و یارانش برای اولین بار با ساکنان آمریکا ارتباط برقرار کردند. از دید بومیان آمریکا که زندگی بدوی خود را داشتند کلمب و یارانش افراد خارق العاده ای به نظر می رسیدند که تا به حال نظیر آن ها را ندیده بودند. دید ساکنان کشتی کلمب نیز با این ارتباط دستخوش تغییر شد چراکه نگرش آن ها به کره زمین با این کشف کاملا دگرگون می شد. این ماجرا یکی از مواردیست که عده ای محقق به آن استناد می کنند تا دیگران را برای ارتباط با فضایی ها مجاب کنند. ارتباطی که ثمره آن از دید برخی مانند استفان هاوکینگ بدتر از بلایی است که بر سر بومیان آمریکایی آمد: نابودی کامل بشر. زمانی که مردم به مبحث جست وجوی موجودات فرازمینی می اندیشند، اولین چیزی که به ذهن آن ها خطور می کند پروژه SETI یا همان "جستجوی هوش فرازمینی" است. هدف اول این پروژه جستجو جهت یافتن سیگنال های رادیویی فرازمینی است که از اعماق فضا منشتر می شود که البته تا کنون به جز یک مورد مشکوک چیز خاصی یافت نشده است. در کنار هدف اصلی، اعضای این پروژه به یافتن پالس های لیزری به عنوان وسیله ای جهت ارتباط در فواصل میان ستاره ای نیز مشغول هستند. اما گویا امروزه به جز دو هدف قبلی هدف سومی نیز برای این پروژه تعریف شده است: جستجوی منابع نور مصنوعی در سطح سیارات فراخورشیدی. یعنی یافتن نورهایی مانند نور شهرهای کره زمین که از فضا قابل رویت هستند. ( مانند عکس زیر که از ایستگاه بین المللی فضایی از زمین گرفته شده است.) اگرچه به نظر می رسد جستجوی شهرهای هوشمند در سیارات فراخورشیدی کاری غیرمعمول و تخیلی! باشد. اما در واقع شروع این پروژه نیاز چندانی به منابع جدید ندارد. اگر تنها چند درصد این پروژه موفقیت آمیز باشد دیدگاه ما نسبت به جایگاهمان در جهان دگرگون خواهد شد و این دقیقا همان اتفاقی است که بعد از کشف آمریکا برای کلمب و یارانش رخ داد. مانند طرح های دیگر SETI این طرح نیز بر همان فرضی استوار شده است که عنوان می کند تمدن های بیگانه از روش هایی نظیر آنچه ما برای خود استفاده می کنیم بهره می گیرند و یا حداقل روش هایی را استفاده می کنند که برای ما قابل درک و شناسایی است. البته این فرض نیز به خودی خود سال ها مورد بحث و بررسی مخالفان و موافقان بسیاری قرار گرفته است. سوال اصلی و چالش برانگیز هم اینجاست : اگر جوامع بیگانه هزاران یا میلیون ها سال از ما پیشرفته تر باشند آیا ما قادر هستیم با تکنولوژی امروزی خود آن ها را شناسایی کنیم؟ جدا از موارد ذکر شده چگونه می توان نقاط نورانی شهرهای هوشمند در سیارات فراخورشیدی را در حالی که چندین سال نوری از ما فاصله دارند تشخیص داد؟ شاید جواب این باشد که با چرخش سیاره به دور ستاره مادرش در نور شهرهای آن تغییر ایجاد خواهد شد. در واقع از دید ما زمانی که نیمی از سیاره در زمان شب به سر می برد می توانیم تغییرات نور شهرها را ثبت کنیم چرا که به طور طبیعی ساکنان آنجا در روز لامپ های اضافه را خاموش می کنند! با دانستن دوره تناوب سیاره و اندازه گیری تغییرات نقاط نورانی سیاره در شب، احتمالا می توانیم به جواب سوال بالا برسیم. زمانی که مردم به مبحث جست وجوی موجودات فرازمینی می اندیشند، اولین چیزی که به ذهن آن ها خطور می کند پروژه SETI یا همان "جستجوی هوش فرازمینی" است. هدف اول این پروژه جستجو جهت یافتن سیگنال های رادیویی فرازمینی است که از اعماق فضا منشتر می شود که البته تا کنون به جز یک مورد مشکوک چیز خاصی یافت نشده است ایده این پروژه به نسل های جدیدتری از تلسکوپ ها نیاز دارد اما با این حال تلسکوپ های کنونی تا حدی قادر به آزمایش این طرح هستند. حداقل تلسکوپ های فضایی امروزی شاید بتوانند این ایده را در مرز منظومه شمسی و کمربند کوییپر بررسی کنند. اگرچه دانشمندان معدتقدند بسیار بعید است که در لبه منظومه شمسی ما شهرهای بیگانگان وجود داشته باشد اما رسالت علم و آن ها این است که روش هایی را برای بررسی این موضوع ابداع کنند. مانند کاری که گالیلئو گالیله در حدود 400 سال پیش انجام داد و دانش متعارف زمان خود را زیر سؤال برد. او با انداختن دو جسم سبک و سنگین از بالای برج کج پیزا نشان داد که شی سنگین تر برخلاف تصور آن زمان زودتر از جسم سبک تر فرود نمی آید. گالیله چیزی را زیر سوال برد که شاید در آن زمان برای همه از بدیهیات به شمار می آمد و حالا دانشمندان با تکیه به عمل وی قصد دارند هر احتمالی را امتحان کنند.

تاریخچه هندسه احتمالا بابلیان و مصریان کهن نخستین کسانی بودند که اصول هندسه را کشف کردند. در مصر هر سال رودخانه نیل طغیان می‌کرد و نواحی اطراف رودخانه را سیل فرا می‌گرفت. این رویداد تمام علایم مرزی میان املاک را از بین می‌‌برد و لازم می‌‌شد دوباره هر کس زمین خود را اندازه‌گیری و مرزبندی کند. مصریان روش علامت‌گذاری زمین‌ها با تیرک و طناب‌ را ابداع کردند. آنها تیرکی را در نقطه‌ای مناسب در زمین فرو می‌‌کردند و تیرک دیگری در جایی دیگر نصب می‌شد و دو تیرک با طنابی که مرز را مشخص می‌‌ساخت به یکدیگر متصل می‌شدند. با دو تیرک دیگر زمین محصور شده و محلی برای کشت یا ساختمان سازی مشخص می‌شد. در آغاز هندسه برپایه دانسته‌های تجربی پراکنده‌ای در مورد طول و زاویه و مساحت و حجم قرار داشت که برای مساحی و ساختمان و نجوم و برخی صنایع دستی لازم می‌شد. بعضی از این دانسته‌ها بسیار پیشرفته بودند مثلا هم مصریان و هم بابلیان قضیه فیثاغورث را ۱۵۰۰ سال قبل از فیثاغورث می‌شناختند. یونانیان دانسته‌های هندسی را مدون کردند و بر پایه‌ای استدلالی قراردادند. برای آنان هندسه مهم‌ترین دانش‌ها بود و موضوع آن را مفاهیم مجردی می‌دانستند که اشکال مادی فقط تقریبی از آن مفاهیم مجرد بود. در سال ۶۰۰ قبل از میلاد مسیح، یک آموزگار اهل ایونیا (که در روزگار ما بخشی از ترکیه به‌شمار می‌رود) به نام طالس، چند گزاره یا قضیه هندسی را به صورت استدلالی ثابت کرد. او آغازگر هندسه ترسیمی بود. فیثاغورث که او نیز اهل ایونیا و احتمالا از شاگردان طالس بود توانست قضیه‌ای را که به‌نام او مشهور است اثبات کند.

طرز كار راكت های فضایی ترجمه: محمد ش. محمدي مقدمه: يكي از عجيب ترين كشفيات انسان دسترسي به فضا است كه پيچيدگي و مشكلات خاص خود را دارد. راه يابي به فضا پيچيده است، چرا كه بايد با بسياري از مشكلات روبرو شد. مثلا: - وجود خلا در فضا - مشكلات گرما و حرارت - مشكل ورود مجدد به زمين - مكانيك مدارها - ذرات و باقي مانده هاي فضا - تابش هاي كيهاني و خورشيدي - طراحي امكانات براي ثابت نگه داشتن اشيا در بي وزني ولي بزرگترين مشكل ايجاد انرژي لازم براي بالا بردن فضاپيما از زمين است كه براي درك اين موضوع بايد به بررسي طرز كار موتورهاي موشك پرداخت. در يك ديدگاه ساده، مي توان موتورهاي موشك را به آساني و با هزينه اي نسبتا كم طراحي كرد و حتي آن را به پرواز درآورد اما اگر بخواهيم مسئله را در سطح كلان بررسي كنيم با مشكلات و پيچيدگي هاي بسياري مواجه هستيم و اين موتورهاي موشك (و به خصوص سيستم سوخت آن ها) آنقدر پيچيده است كه تا به حال تنها سه كشور توانسته اند با استفاده از اين فناوري انسان را در مدار زمين قرار دهند. در اين مقاله ما موتورهاي موشك هاي فضايي را مورد بررسي قرار مي دهيم تا با طرز كار و پيچيدگي هاي آن ها آشنا شويم. نكات پايه اي: عموما وقتي كسي درباره موتورها فكر مي كند، خود به خود مطالبي درباره چرخش برايش تداعي مي شود.براي مثال حركت متناوب پيستون در موتور بنزيني كه انرژي چرخشي براي به حركت در آوردن چرخ ها را توليد مي كند. و يا موتور الكتريكي كه با توليد ميدان الكتريكي كه با توليد ميدان مغناطيسي نيروي چرخشي براي پنكه يا سي دي رام توليد مي كنند. موتور بخار هم به طور مشابه كار مي كنند. ولي موتور موشك از لحاظ ساختار متفاوت است. موتور موشك ها موتورهاي واكنشي هستند.اساس كار موتور موشك برپايه ي قانون معروف نيوتون است كه مي گويد: "براي هر كنش واكنشي وجود دارد به مقدار مساوي ولي درجهت مخالف آن". موتور موشك نيز جرم را در يك جهت پرتاب مي كند و از واكنش آن در جهت مخالف سود مي برد. البته تصور اين اصل (پرتاب جرم و سود بردن از واكنش) ممكن است در ابتدا كمي عجيب به نظر بيايد، چرا كه در عمل بسيار متفاوت مي نماياند. انفجار، صدا و فشار چيزهايي است كه در ظاهر باعث حركت موشك مي شود و نه "پرتاب جرم". بگذاريد تا با بيان چند مثال تصويري بهتر از واقعيت را روشن كنم: ● اگر تا به حال با اسلحه ي(به خصوص سايز بزرگ آن) shotgun شليك كرده باشيد، متوجه مي شويد كه ضربه ي بسيار قوي اي، با نيروي بسيار زياد به شانه شما وارد مي كند. يك اسلحه مقدار 1 انس فلز را به يك جهت و با سرعت 700 مايل در ساعت شليك مي كند و در واكنش شما را به عقب حركت مي دهد. ● اگر تا به حال شير آتش نشاني را ديده باشيد، متوجه مي شويد كه براي نگه داشتن آن بايد نيروي بسيار زيادي را صرف كنيد (اگر دقت كرده باشيد گاهي 2 يا 3 آتش نشان يك شير را نگه مي دارند) كه در اين جا شير آتش نشاني مثل موتور موشك عمل مي كند. شير آتش نشاني، آب را در يك جهت پرتاب ميكند و آتش نشان ها از نيرو و وزن خود استفاده مي كنند تا در برابر واكنش آن مقاومت كنند. اگر آن ها اجازه بدهند تا شير رها شود، شير به اين طرف و آن طرف پرتاب مي شود. حال اگر آتش نشان ها روي يك اسكيت برد ايستاده باشند شير آتش فشاني آن ها را با سرعت زيادي به عقب مي راند. ● اگر يك بادكنك را باد كنيد و آن را رها كنيد، بادكنك به پرواز در مي آيد، تا وقتي كه هواي داخل آن به طور كامل خالي شود. پس مي توان گفت كه شما يكم موتور موشك ساخته ايد. در اين جا چيزي كه به بيرون پرتاب مي شود مولكول هاي هواي درون بادكنك هستند. بسياري از مردم فكر مي كنند كه مولكول هاي هوا اهميتي ندارند، در حالي كه اينطور نيست. هنگامي كه شما به آن ها اجازه مي دهيد تا از دريچه بادكنك به بيرون پرتاب شوند، بر اثر واكنش به وجود آمده بادكنك به جهت مخالف پرتاب مي شود. در ادامه براي درك بهتر موضوع، به مثالي دقيق تر اشاره مي كنم: ● سناريوي توپ بيسبال در فضا: شرايط زير را تصور كنيد، مثلا شما لباس فضانوردان را پوشيده ايد و در فضا در كنار فضاپيما معلق مانده ايد و چندين توپ بيسبال در دست داريد. حال اگر شما توپ بيسبال را پرتاب كنيد، واكنش آن بدن شما را به جهت مخالف توپ حركت مي دهد. سرعت شما پس از پرتاب توپ به وزن توپ و شتاب وارده بستگي دارد. همانطور كه مي دانيم حاصلضرب جرم در شتاب برابر نيرو است، يعني: F=m.a همچنين ميدانيم كه هر نيرويي كه شما به توپ وارد كنيد، توپ نيز نيرويي مساوي ولي در جهت مخالف به بدن شما وارد ميكند كه همان واكنش است. پس مي توان گفت: m.a=m.a حال فرض مي كنيم كه توپ بيسبال 1 كيلو گرم وزن داشته باشد و وزن شما و لباس فضايي هم 100 كيلوگرم باشد. پس با اين حساب اگر شما توپ بيسبال را با سرعت 21 متر در ساعت پرتاب كنيد. يعني شما با دست خود به يك توپ بيسبال 1 كيلو گرمي، شتابي وارد كرده ايد كه سرعت 21 متر در ساعت گرفته است. واكنش آن روي بدن شما تاثير مي گذارد، ولي وزن بدن شما 100 برابر توپ بيسبال است. پس بدن شما با 100/1 سرعت توپ بيسبال (يا 0.21 متر بر ساعت) به عقب حركت مي كند. حال اگر شما مي خواهيد از توپ بيسبال خود قدرت بيش تري بگيريد، شما دو انتخاب داريد: افزايش جرم يا افزايش شتاب وارده شما مي توانيد يا يك توپ سنگين تر پرتاب كنيد و يا اينكه شما مي توانيد توپ بيسبال را سريع تر پرتاب كنيد (شتاب آن را افزايش دهيد)، و اين دو تنها كارهايي است كه مي توانيد انجام دهيد. يك موتور موشك نيز به طور كلي جرم را در قالب گازهاي پرفشار پرتاب مي كند؛ موتور گاز را در يك جهت به بيرون پرتاب مي كند تا از واكنش آن در جهت مخالف سود ببرد. اين جرم از مقدار سوختي كه در موتور موشك مي سوزد بدست مي آيد. عمليات سوختن به سوخت شتاب مي دهد تا از دهانه خروجي موشك با سرعت زياد بيرون بيايد. وقتي سوخت جامد يا مايع مي سوزد و به گاز تبديل مي شود، جرم آن تغيير نمي كند بلكه تغيير در حجم آن است. يعني اگر شما مقدار يك كيلو سوخت مايع موشك را بسوزانيد مقدار يك كيلو جرم با حجمي بيشتر، از دهانه خروجي موشك با دماي بالا و سرعت زياد خارج مي شود. عمليات سوختن، جرم را شتاب مي دهد. بياييد تا بيش تر درباره ي نيروي پرتاب بدانيم: نيروي پرتاب: قدرت موتور يك موشك را نيروي پرتاب آن مي گويند. نيروي پرتاب در آمريكا به صورت (پوند) ponds of thrust و در سيستم متريك با واحد نيوتون شناخته شده است (هر 4.45 نيوتون نيروي پرتاب برابر است با 1 پوند نيروي پرتاب). هر يك پوند نيروي پرتاب (4.45 نيوتون) مقدار نيروي است كه مي تواند يك شي 1 پوندي (453.59 گرم) را در حالت ساكن مخالف نيروي جاذبه زمين نگه دارد. بنابر اين در روي زمين شتاب جاذبه 21 متر در ساعت در ثانيه (32 فوت در ثانيه در ثانيه) است. منبع:[Hidden Content] مقاله.نت