جستجو در تالارهای گفتگو

حيدرزاده محمد,ميرقاسمي علي اصغر,اعتمادزاده سيدمنصور در پاسخ به لزوم افزايش مقاومت و كنترل جريان آب در خاك هايي كه ريز بودن بيش از حد منافذشان مانع از نفوذ مواد تزريقي سيمان پرتلند است، از مواد شيميايي براي تزريق خاك استفاده مي شود. با توجه به تجربه موفقيت آميز استفاده از تزريق شيميايي در كنترل زه در 50 سال اخير، و پس از بررسي ها و مطالعات گوناگون، براي اولين بار در كشور روش تزريق شيميايي براي آب بني قسمتي از پي جوش سنگي (کلوخه اي) سد كرخه در ناحيه اي موسوم به گالري 950 (با توجه به عدم امكان احداث ديوار آب بند در محل مذكور و نيز عدم موفقيت كامل پرده تزريق سيماني اجرا شده در جلوگيري از نشت) مورد توجه قرار گرفت. به منظور دست يابي به بعضي از اهداف اوليه، تزريق شيميايي آزمايشي در دو نوبت انجام شد. نوبت اول كه در نيمه اول آبان 1382 به اتمام رسيد، گمان هاي مثلثي به فواصل 1.5 متر و عمق تقريبي 5 متر را شامل مي شد كه در ترانشه اي در نزديكي گالري 950 حفاري شده بودند. در نوبت دوم تزريق شيميايي آزمايشي كه تا اواخر اسفند 1382 به طول انجاميد، از گمان هاي خطي به فواصل تقريبي 1.8 متر و عمق تقريبي 60 متر استفاده شد كه شرايط موجود در اين نوبت تا حد زيادي مشابه تزريق اصلي شيميايي است. تزريق هاي آزمايشي انجام شده در سد كرخه، ضمن به اثبات رسيدن كارايي روش اتخاذ شده در كنترل زه، نتايج و تجربيات گران بها و منحصر به فردي را به همراه داشت كه مهم ترين آنها را مي توان سازمان و روش اجرا، انتخاب مصالح و مواد مورد نياز، مشخص شدن مشكلات اجرايي، طرح هاي اختلاط مناسب و نيز سيستم هاي تهيه، تحويل و تزريق مواد شيميايي بر شمرد. به عبارت ديگر، با تجربه تزريق شيميايي آزمايشي در سد كرخه گام بلندي در راستاي بومي كردن فناوري تزريق شيميايي در كشور برداشته شد. در اين نوشتار ضمن معرفي مختصر تزريق شيميايي، نتايج و تجربيات حاصل از تزريق هاي آزمايشي در سد كرخه مورد بحث قرار مي گيرد. كليد واژه: پی, ساختمان, فنداسیون, فونداسیون, مقاله مهندسی پی ,شن,ماسه,سد کرخه,تزریق,عمران,معماری,مقاله براي دانلود مقاله حتما باید عضو باشید Password File Zip : [Hidden Content] دانلود مقاله

در هر برهه از زمان و هرجا كه اراده اي توانا به منصه ظهور مي رسد، در پي آن شگفتي ها پديد مي آيد. شگفتي هايي كه در اين ميان فقط اهل نظر مي توانند به عظمت آن پي ببرند. با نگاه به چشم انداز راه آهن ايران، چه در شمال هنگام عبور از قلل شامخ البرز و چه در جنوب هنگام گذشتن از فراز دره ها و كوههاي سخت و بلند به راحتي مي توان به اهميت و عشمت آن پي برد. يكي از شاهكارهاي راه آهن كشور «پل ورسك» است كه به عنوان مهمترين و مرتفع ترين پل خط آهن شمال ايران مطرح است. از اين پل كه شهرت جهاني نيز دارد و نام آن در تمامي آثاري كه پس از پايان جنگ جهاني دوم منتشر شد، با عنوان «پل پيروزي» ياد شده است. ساخت پل ورسك كه از مهمترين رويدادهاي فني مهندسي راه آهن كشور محسوب مي شود، توسط مهندسان آلماني و كارگران فني كار گذاشته شده است. به لحاظ ويژگي هاي منحصر به فرد، اين پل در فهرست آثار ملي كشورمان نيز به ثبت رسيده است. پل ورسك كه در واقع از شاهكارهاي معماري جهان به شمار مي رود، در دره ورسك واقع در 85 كيلومتري جنوب قائم شهر – تهران در محور سوادكوه قرار دارد و راه آهن سراسري تهران – شمال را به هم متصل مي كند. عظمت اين كه در واقع دو كوه عظيم و سخت گذر عباس آباد را به يكديگر اتصال مي دهد، حقيقتي انكار ناپذير است كه حتي جهانگردان خارجي نيز به آن اعتراف دارند و در برابر عظمت و بزرگي و اراده آهنين طراح و سازندگان آن سر تعظيم فرود مي آورند. حجم پل ورسك كه داراي 66 متر دهنه و 110 متر ارتفاع از ته دره است، جمعا 4500 متر مكعب است و هزينه ساخت آن در آن زمان، بالغ بر 2 ميليون و 600 هزار تومان بوده است. براي ساخت اين پل عظيم چند طرح مبتني بر استفاده از مصالح بنايي كه بيشتر مقرون به صرفه بوده، به تصويب رسيد. از سويي، طي يك گزارش منتشر نشده به روايت بوميان منطقه، هنگامي كه اين پل ساخته شد، به فرمان رضاخان رئيس حكومت وقت، مهندس سازنده پل به همراه همسر و فرزندانش در هنگام عبور نخستين قطار از روي اين پل در زير آن قرار گرفتند تا به اين ترتيب اطمينان سازه ساخته شده، ثابت شود. امروز پل ورسك علاوه بر اهميت ويژه در صنعت حمل و نقل، از جاذبه هاي سياحتي كشور نيز محسوب مي شود كه مسير دسترسي به آن در صورت كسب مجوز از مقامات ذيصلاح از ارتفاعات شرق ورسك، است. گفتني است در سال 1320 كه نيروهاي متفقين در زمان جنگ جهاني دوم وارد ايران شدند، يكي از دلايل پيروزي خود را در اين جنگ وجود راه آهن سراسري ايران عنوان كردند. از طرفي، «چرچيل»، نخست وزير وقت انگليس نيز پل ورسك مستقر در راه آهن شمال را پل پيروزي لقب داد. راه آهن تاريخي شمال به زودي در فهرست آثار ملي جاي مي گيرد. «سهيلا رجايي علوي»، مدير كل ميراث فرهنگي مازندران با اعلام اين خبر گفت: «به منظور حفاظت بهتر از اين سرمايه ملي، خط آهن تهران _ شمال از مسير پل سفيد به كدوك با تاسيسات وابسته به آن به زودي در فهرست آثار تاريخي ايران به ثبت خواهد رسيد.» وي افزود: «ساخت راه آهن شمال از مهر ماه 1306 آغاز شد و با حركت اولين قطار از بندر تركمن به ايستگاه تهران، در بهمن 1315 پايان يافت.» و وي اضافه كرد: «اين سازه پس از گذشت هفت دهه به عنوان يكي از شاهكارهاي راهسازي كه درياي مازندران را به خليج فارس مرتبط مي سازد، حايز اهميت است. » رجايي همچنين در خصوص سازه هاي به كار رفته در ساخت اين راه آهن گفت: «اين سازه ها شامل تاسيسات، پل، تونل و ايستگاه است كه از سبك معماري 1930 اروپا با تلفيق معماري ايران بهره برده است. خط آهن تهران شمال با داشتن 497 كيلومتر طول از 31 ايستگاه و بيش از 55 تونل و 20 دهنه پل عبور مي كند. تونل كدوك به عنوان طولاني ترين تونل با طول 28/7 متر و پل ورسك به عنوان مشهورترين سازه هاي اين راه آهن هستند.» برناه ثبت اين راه آهن از سوي اداره كل ميراث فرهنگي مازندران و با همكاري اداره كل راه آهن شمال پس از بررسي هاي لازم انجام خواهد شد. پل ورسك از مهمترين آثار فني مهندسي راه آهن شمال ايران است پل ورسك كه در دوره پهلوي اول توسط مهندسين آلماني ساخته و به لحاظ ويژگيهاي آن، در فهرست آثار ملي ثبت شده يكي از مهمترين آثار فني مهندسي راه آهن شمال ايران است. با احداث راه آهن شمال ايران كه در سال 1306 شمسي شروع و در سال 1315 به اتمام رسيد، تهران به گرگان وصل شد.اين خط آهن با بهترين و عالي ترين اسلوب فني وقت احداث و بر سر راه آن تونل ها و پل هاي متعدد ايجاد شد .مهمترين اين پل ها، "پل ورسك" است. اين پل در منطقه عباس آباد سوادكوه و روي دره ورسك، به ارتفاع 110متر از كف دره بنا شده و داراي يك دهانه قوسي به طول 66 متر است.طول كلي پل73/20 متر است. منبع : [Hidden Content]

نوع : فشرده | حجم : 1.2 مگابایت | آپلود شده بر روی 4shared.com کلیدواژه : ,مهندسی,سازه,هیدرولیک,میلگرد,مهاری,مقالات,عمران

موضوع: تعيين معيار طراحي سدهاي خاكي و سنگريز براي هسته مركزي متشكل از مصالح بادانه بندي مخلوط. این مقاله بصورت فایل PDF در اختیار شما قرارداده شده است. برای دانلود مقاله روی لینک زیر کنید: [Hidden Content]

سد سازي يا بند سازي از فعاليت هاي مهندسي به شمار مي رود كه شرايط تاريخي و جغرافيايي خاص مناطق در پيدايش ،‌شكل گيري و گسترش آن سهم به سزايي دارند. در گذشته و در هر منطقه خاص جغرافيايي بنابر ضرورت يا نياز ساكنين آن جا نسبت به ايجاد سد،‌بند يا آبگير اقدام مي كرده اند تا نيازهاي خود در زمينه آبياري و آبرساني را مرتفع سازند. در مناطقي نيز به خاطر پايين بودن سطح آب‌هاي رودخانه ها يا نياز جهت تغيير مسير رود ، سد سازي انجام مي گرفته تا بتوانند سطح آب را بالا آورده و براي نيازهاي كشاورزي و عمراني از آن استفاده كنند. در ايران نيز به جهت كمبود آب،‌شرايط اقليمي خاص و نيازهاي روزمره آب ماده اي بسيار ارزشمند محسوب مي شده كه اين امر را علاوه بر بندسازي ، سد سازي و آثار به جا مانده مي توان در فرهنگ ايراني و ارزشي كه براي آب قايل مي شدند و حافظه تاريخي مردم ايران به وضوح مشاهده و مطالعه كرد. در سرزمين هاي ايران و مصر كه از قديم در معرض سيلاب و طغيان رودخانه ها قرار داشتند‌،ساخت بندهاي متفاوت در طول مسير رودخانه ها و يا مناطق سيل خيز به جلوگيري از خسارات اين گونه طغيان ها كمك فراواني مي كرد. تاريخ سد سازي در ايران‌،مصر و بين النهرين ( ميان رودان) قدمتي بسيار طولاني دارد و هنوز هم مي توان نشانه هايي از آنها را در اين سرزمين ها يافت. به طور كلي سدسازي و نيز لايروبي و مرمت آنها از دير باز در ايران ديگر سرزمين ها ،‌مانند ساير كارهاي عام المنفعه و پروژه هاي بزرگ معمولا به دست حكومت ها و پادشاهاني كه به امور آباداني و آبادي علاقه بيشتري داشتند انجام مي گرفته است و در اين ميان رونق اقتصادي و پيشرفت آبادي ها و شهرهاي مرتبط با سيستم هاي آبياري و آبرساني نيز بستگي بسيار زيادي با مقوله سد و سد سازي و اهميت حكمرانان به اين مسايل داشته است. سد سازي از دوره هخامنشيان تا قبل از اسلام پادشاهان هخامنشي به واسطه نياز جغرافيايي كشور ايران و علاقه اي كه در گسترش و آباداني سرزمين تحت فرمانروايي از خود نشان مي دادند و در زمان امپراتوري خود سدها و بندهاي زيادي در بخش هاي جنوب غربي و جنوبي ايران ساختند. بسياري از سيستم هاي آبرساني و آبياري كه تا سال هاي متمادي نيز در ايران از آنها استفاده شد مرهون تلاش مهندسان و صنعتگران ايراني است كه در زمان هاي بسيار دور تلاش نمودند تا نيازها و كمبودها را در زمينه هاي عمراني و آبادي بر طرف نمايند و آثار و شواهد آن را نيز مي توان در نقاط مختلف ايران درك نمود. علاوه بر آن بسياري از آثار به جا مانده از اين دوران ها در سرزمين هاي تابعه حكومت هاي ايران باستان نيز قابل مشاهده است. يكي از رودخانه هايي كه از قديم به رودخانه اروند مي پيوسته است «‌دياله » بوده است كه بنا به دستور كوروش بزرگ سدي براي آبياري ،‌از خاك و چوب بر روي اين رودخانه بسته شده بود كه شبكه كانال هاي آبرساني را تغذيه مي كرد. همچنين در زمان هخامنشيان اولين كوشش ها جهت سد سازي بر روي اروند و فرات به عمل آمد. از مشخصات اين رودخانه ها آن بود كه سطح فرات بالاتر از دجله قرار داشت و نيز در زمان حكومت بابليان بر بين النهرين تمايل رود فرات نسبت به شرق بيشتر از امروز بوده و اين رود تنها داراي يك مجرا بوده است. انشعاب فرات به دو مجرا بين سال هاي 600 ق.م تا 100 ق. م اتفاق افتاده است . چنان كه پيداست هخامنشيان سدهايي بر روي رودخانه هاي فرات و اروند ساختند و گام هايي ديگر در گسترش شبكه كانال هاي آبياري برداشتند. بدون شك هنگامي كه اسكندر مقدوني در حدود سال 400 ق. م به آنجا ها رسيد آن سدها ساخته شده و برپا بوده اند. استرابو جغرافي دان سده اول ميلادي يونان خبر از ويراني آنها به دست اسكندر مقدوني مي دهد. ولي واقعيت اين كه اسكندر اين سدها را ويران كرده باشد كاملا معلوم نيست چون برخي نيز گفته اند كه اسكندر آنها را خراب نكرده است و حتي به حفر كانال ها و نظارت بر اين سدها به طور مرتب مشغول بوده است. به هر حال آنچه مسلم است آبياري با بهره وري از بند سازي در فرات و اروند پيرامون سده چهارم پيش از ميلاد كاملا روا بوده است و اين سيستم هاي سد بندي و آبياري بعدها در زمان ساسانيان به حد بالاي گسترش خود رسيد. علاوه بر بندها و آبگيرهايي كه در زمان هخامنشيان بر روي رودخانه هاي اروند و فرات ساخته شد،‌در آن زمان بر روي رودخانه «‌كر » kur در فارس نيز بندهايي براي آبياري زمين هاي پيرامون تخت جمشيد ايجاد شد. با اين كه آثاري از تمامي سدهاي ساخته شده در زمان هخامنشي ها در دست نيست، ولي برخي از بندها كه تا به امروز بر روي آن رودخانه بر جاي مانده اند داراي پايه هاي هخامنشي هستند. از جمله اين سدها « بند ناصري » است كه در 48 كيلومتري شمال غربي تخت جمشيد واقع شده است. ابن بلخي (سده پنجم‌) سد ناصري را چنين توصيف مي كند:« در اين قسمت رودخانه در زمان هاي قديم سدي ساخته شده بود كه آب كافي را براي آبياري زمين ها تأمين مي كرده است ،‌اما در روزگاران هرج مرج كه اعراب به سرزمين ايران تاختند اين سد رو به خرابي نهاد و در تمام حوزه هاي رامجرا ( را مجرد‌) ديگر كشاورزي انجام نشد. ..» سد ديگر بند فيض آباد نام دارد كه در حدود 48 كيلومتري شمال تخت جمشيد قرار گرفته است چنان كه گفته شده است يكي از سه بندي كه بر روي رود كر ساخته شده بوده 25 متر درازا و 25 متر بلندا داشته است. در نزديكي شهرك «‌كوار » در جنوب شيراز سد هخامنشي ديگري به نام «بند بهمن» بر روي رودخانه « مند» بنا شده است. طول بند در حدود 100 متر و بلنداي آن حدود 25 متر مي باشد . بخش عمده اي از اين سد تا كنون از گل و لاي پر شده است. در زمان ساسانيان و هنگام حكومت شاپور اول ، ارتش شكست خورده والرين رومي كه مركب از 70000 هفتاد هزار نفر مي شد به اسارت ايرانيان درآمد، شاپور از اين اسيران براي ساختن ساختمان هايي در ايران استفاده كرد. يكي از اين ساختمان ها «‌سد شادروان شوشتر» بر روي رودخانه كارون به شمار مي آيد . شوشتر كه در كناره شرقي كارون بر روي ساحل سنگي ساخته شده از زمان ساسانيان يكي از شهرهاي مهم بود. از زمان ايلاميان و دوران اوليه سلسله ساساني براي بالا بردن سطح آب در كارون تا به سطح شهر شوشتر سدي بر روي اين رود زده بودند.