جستجو در تالارهای گفتگو

چکیده: بحران ها، حوادثی هستند که خرابی های زیادی بوجود آورده و باعث به خطر افتادن جان افراد می شوند. این خرابی‌ها می‌توانند به صورت منطقه‌ای، مانند سیل، یا به صورت سراسری، مانند زلزله و آتشفشان، نمود پیدا کنند. حتی بحران‌هایی نیز در حد جهانی، مانند مشکل سال 2000 رایانه ها، وجود دارند. با توجه به گسترش IT در تمام زمینه ها و نیز فواید بیشمار استفاده از آن، خصوصا در مواردی که حجم داده ها و پردازش آنها بسیار بالا است، استفاده از آن در مدیریت بحران بسیار حیاتی است. در این راستا کشورهای پیشرفته از مدت‌ها قبل تلاش برای ایجاد سامانه‌ای جامع را آغاز نموده‌اند. این سامانه باعث افزایش دقت تصمیمات مدیریتی بوسیله شبیه‌سازی نتایج حاصل از تصمیم گیری‌های مختلف، استاندارد بودن اطلاعات و اطلاع رسانی سریع به مسولان و امدادگران شده است. حاصل این تلاش ها و امکانات، کاهش میزان تلفات و افزایش سرعت ساماندهی بحران است. در کشور ما، به دلیل عدم وجود سامانه ای جامع و برپایه IT، مدیریت بحران به صورت سیستماتیک اجرا نمی شود، داده‌های موجود دارای قالب های متفاوت هستند و اطلاع رسانی به سرعت صورت نمی گیرد. لذا، در این مقاله مدلی جهت پیاده سازی سامانه فوق ارائه شده است. خلاصه: این مقاله در برگیرنده دو مبحث می باشد: مدل سازی سامانه مدیریت بحران و پیاده سازی آن. مدل ها، نمایش فیزیکی یا ریاضی یک سیستم، رویداد و یا پروسه هستند. طی فرآیند مدل سازی، مؤلفه های اصلی سیستم شناخته شده و درباره نحوه ارتباط و اتصال آنها به یکدیگر تصمیم گیری می شود. در فرآیند پیاده سازی، مؤلفه های سیستم به صورت کامل و با تمام جزییات شناخته شده سامانه به طور کامل ساخته می شوند. این فرآیند، بیشترین زمان انجام پروژه را به خود اختصاص می دهد . مقدمه: رشد روز افزون رایانه و فناوری های ارتباطی بطور قابل توجی پتانسیل خروجی های پژوهشی را افزایش داده است. اکنون افق جدید در درک این پتانسیل بهره گیری از مشارکت و گردهمایی داده های گوناگون در موضوعی مشترک است. تلفیق، محاسبات ابزار گرا و سامانه های ارتباطی، مناسب ترین رهیافت تقویت همکاری دانشی است که خود نیازمند زیرساخت اطلاعاتی مبنا می باشد. تعریف مسئله: عناصر مهم در پیاده سازی چنین سیستمی به شرح زیر می باشند : 1- زیرساخت استوار : بحران می تواند تهدیدی برای بازدهی و جامعیت داده ای مورد نیاز در زیرساخت سیستم مدیریت بحران باشد. چگونه می توان از این زیرساخت بهتر محافظت نمود؟ این زیرساخت چگونه طراحی و پیاده سازی شود تا کارایی آن در مواقع بحران، تنزل زیادی نداشته باشد ؟ 2- ذخیره، جستجو و بازیابی اطلاعات: پروسه تصمیم سازی در تمام بخشهای این سیستم ، بر پایه مقدار بسیار زیادی اطلاعات می باشد که همواره در حال افزایش و روزآمد شدن می باشند. کاربران چگونه می توانند به صورت مؤثر، اطلاعات مورد نیاز را از میان منابع اطلاعاتی مختلف بازیابی کنند؟ چگونه به صورت مؤثر می توانند اطلاعات بدست آمده را در جهت مدیریت صحیح فعالیتهای خود به کار گیرند؟ 3- سازگاری با قالب ها: اطلاعات به اشتراک گذاشته شده می توانند با قالبهای مختلف ارائه شوند. تفاوت در این قالبها به دلیل وجود قوانین و نیازهای مختلف در هر سازمان، تفاوت معانی در ارائه های مختلف یک داده (مانند اختلاف موجود در معنی کلمه جدول در یک صفحه HTML و یک پایگاه داده رابطه ای) بوجود می آید. چگونه می‌توان این اطلاعات متفاوت را مدیریت و با هم منطبق نمود؟ 4- ایجاد مرکز اشتراک داده ها: استفاده از تکنولوژی اطلاعات و نیز امکانات الکترونیکی، موانع موجود در همکاری، اشتراک داده‌ها و نیز ارتباطات را کاهش داده است. تأثیرات ممکن بر نحوه انجام فعالیت‌های افراد چیست؟ مؤلفه های سیستم: 1) زیر ساخت ارتباطی: زیرساخت ارتباطی مورد نیاز برای پیاده سازی سامانه تصمیم سازی مدیریت بحران، مانند شکل زیر می باشد. ارتباطات ایجاد شده بین بخش های مختلف، با استفاده از زیرساخت مخابرات ایجاد می شود. برای در دسترس بودن همیشگی سیستم، لازم است از انواع دیگر ارتباطات مانند ماهواره ها به عنوان پشتیبان استفاده شود. با ایجاد این ساختار و استفاده از سرویس‌های شبکه اختصاصی مجازی(VPN) ، امکان انتقال داده ها به راحتی و با امنیت و سرعت بسیار بالا میسر خواهد شد. 2) پایگاه داده: حجم اطلاعات موجود بسیار زیاد می باشد و گاهی به چندین ترابایت می رسد. تنها راه مدیریت این اطلاعات وسیع، استفاده از پایگاه داده است. انتخاب سامانه مدیریت پایگاه داده(DBMS) بستگی مستقیم به نوع اطلاعات موجود و نیازهای سامانه دارد. به وضوح بازدهی سیستم بستگی مستقیم به انتخاب نوع سامانه مدیریت پایگاه داده دارد. با توجه به ساختار ارتباطی فوق، پایگاه داده مورد نیاز بر روی تمامی سرورها وجود دارد. عمل تکرار داده ها بین سرورها در زمانهای مشخص و برنامه ریزی شده صورت می گیرد. در نتیجه تمامی سرورها در هر زمان دارای اطلاعاتی هستند که تا %9/99 مشابه می باشند و پس از عمل تکرار کاملا مشابه خواهند شد. 3) سامانه جمع آوری و نمایش اطلاعات: پس از ایجاد ارتباط فوق، با استفاده از امکانات ایجاد شده و نیز امکانات موجود در اینترنت، می توان از انواع ابزار ها برای ورود اطلاعات و نمایش خروجی ها استفاده نمود. از جمله این ابزارها می توان به تلفن های همراه، رایانه های جیبیی و شخصی اشاره نمود. به طور کلی می توان از تمامی ابزارهایی که به نحوی امکان استفاده از اینترنت بوسیله آنها وجود دارد، سود برد. توجه به این نکته ضروری است که اکثر کارها توسط رایانه های شخصی که در مراکز ورود اطلاعات قرار دارند انجام می شود. با توجه به اینکه استفاده از اینترنت دارای مشکلات بیشتری نسبت به خطوط استیجاری مخابرات، مانند امنیت و سرعت پایین تر می باشد، وجود ساختار ارتباطی فوق غیر قابل اجتناب است. 4) سامانه پردازش و یکسان ساز: با توجه به گوناگونی قالب اطلاعات، پردازش موثر آنها ممکن نیست. لذا پیش از پردازش و بدست آوردن نتایج، باید اطلاعات یکسان شوند. اطلاعات یکسان شده با استفاده از تکنولوژی هایی مانند XML منتقل می شوند. پیاده سازی سامانه مدیریت بحران: در طول زمان ، همواره ساختن برنامه ای شامل مؤلفه هایی که در یک شبکه توزیع شده اند و به همراه یکدیگر مانند یک برنامه یکپارچه عمل می کنند ، مورد توجه قرار گرفته است. سابقا، برنامه های توزیع شده ایجاب می کردند که از تکنولوژیهای Component – مانند DCOM یا CORBA یا RMI استفاده شود. این تکنولوژیها معماریهای قابل اعتماد و قابل گسترشی را برای پاسخگویی به نیازهای برنامه ها فراهم می کردند. اگرچه این تکنولوژیها بر Component-Based در Intranet ها به خوبی کار می کردند ، ولی تلاش برای استفاده از آنها در اینترنت باعث بوجود آمدن دو مشکل بزرگ شد. اولا این تکنولوژیها نمی توانستند Interoperate داشته باشند(Interoperate به معنی استفاده از مؤلفه های ساخته شده با تکنولوژیها و زبانهای برنامه نویسی مختلف در کنار هم و در یک برنامه می باشد). در حالیکه آنها در مفهوم اشیاء یکسان بودند، در جزئیات متفاوت عمل می کردند. به عنوان مثال مدیریت چرخه زمان فعالیت، پشتیبانی از Constructor و درجه پشتیبانی از وراثت در آنها متفاوت می باشد. مسئله دوم و مهمتر این است که تمرکز آنها بر روی ارتباط از نوع RPC معمولا باعث بوجود آمدن سیستم‌های دوگانه با ارتباط تنگاتنگ در کنار قوانین مجزاء روش‌های شی گرا می شد. در مقابل، برنامه های کاربردی برپایه Web Browser ، دوگانگی کمتر و Interoperability بیشتری دارند. آنها از پروتکل HTTP برای تبادل داده ها در قالبهای گوناگون و به صورت MIME، استفاده می کنند. Web Service ها ، مدلهای برنامه نویسی تحت وب گذشته را با تمامی انواع برنامه های کاربردی و نه تنها برنامه هایی که در Browser ها اجرا می شوند، سازگار می‌گردانند. آنها پیامهای SOAP را بوسیله HTTP و سایر پروتکلهای اینترنت منتقل می کنند. از آنجایی که Web Service ها برای نشان دادن عملکردهای برنامه ها در اینترنت، بر پایه استانداردهایی HTTP و XML وSOAP وWSDL بوجود آمده اند، لذا به زبان برنامه نویسی، Platform و دستگاه خاصی وابسته نیستند