جستجو در تالارهای گفتگو

نویسندگان: حسن حق پرست،محمد مسعودنیا،محمدکشوری،مطهره رمضانپور شركت مجتمع گاز پارس جنوبي با توليد روزانه نزديك به 520 ميليون متر مكعب گاز از بزرگترين شركت هاي توليد كننده گازدر كشور مي باشد كه با توجه به گستردگي مجتمع و به بهره برداري رسيدن 10 فاز و به بهره برداري رسيدن 14 فاز ديگر در آيندهنزديك ومتعدد بودن بخش هاي مختلف و توليد حجم انبوه پسماند ، ضايعات صنعتي (چوبي و فلزي و پساب و پسماندهايپالايشگاهي وتوليد لجن هاي هيدروكربني) و با توجه به سيساست افزايش توليد در توليد پايدار مسلما پسماند بيشتري نيز توليدخواهد شد كه ازاين رو بيشتر مواردي كه توضيح داده شد اين گونه ضايعات آثار مخرب زيست محيطي زيادي به دنبال خواهدداشت كه هم از نظر زسيت محيطي و زيبايي محيط و با توجه به شاغل بودن حدودا 50000 نفر در منطقه با عث آلودگي محيطو آلودگي بهداشتي وامراض مختلف در بلند مدت پرسنل به دنبال خواهد داشت. امروزه كاهش اين آثار كه از بزرگترين چالش هايفرا روي مجتمع مي باشد از اهدافي است كه بر توسعه و توليد پايدار تاثير گذار مي باشد. پالايشگاه چهارم مجتمع گاز پارس جنوبي يكي از پالايشگاههاي پيشتاز در رعايت مسايل زيست محيطي و hse و انتخاب اين پالايشگاه به عنوان پالايشگاه گازي برتر hse در صنعت گاز كشور به منظور اجراي صحيح و اصولي در مديريت پسماند صنعتي اقدامات شايسته اي انجام شده است. در اين مقاله به بررسي كنوني مواد زايد جامد صنعتي و ارايه راهكارهاي عملي و مناسب در راستاي مديريت و بهينه سازي پسماند هاي مواد زايد جامد صنعتي پرداخته شده است. در همين راستا تمامي مواد زايد توليدي و پسماندهاي پالايشگاه شناسايي وبا ارايه راهكار مناسب جهت مديريت و برنامه ريزي آنها به تريب برنامه ريزي مدون و واگزاري به قسمتهاي مختلف جهت پياده سازي و اجرا در اين مقاله بررسي شده است. كه با اجراي صحيح مديريت مواد زايد جامد ضمن امكان فراهم آوردن كاهش مصرف ميزان مواد زايد جامد و بازيافت آنها مي توان از آلودگي محيط زيست وجلوگيري كرد وسود قابل توجهي از فروش مواد زايد جامد نصيب شركت نمود پسوورد: [Hidden Content] AIHE06_249_2614616.rar

از زباله‌گردي و گاري نمکي تا مجتمع بازيافت آرادکوه سرنوشت زباله و بازيافت در تهران دگرگون شده است بازيافت هم در تهران تاريخي است و قدمتي ديرينه دارد. از سال1286‌شمسي تا به امروز، دوره‌هاي متفاوتي را گذرانده، مديران زيادي را به خود ديده و با سيستم‌هاي مختلفي اجرا شده است. اما قديمي‌ترين آن که امروز نيز هنوز آثارش باقي‌مانده در جنوبي‌ترين بخش تهران منتظر است تا تبديل به موزه بازيافت شود.به گزارش شهرنوشت، نخستين مرکز بازيافت پسماند آلي در جنوبي‌ترين منطقه تهران است؛ مخازني که مدت‌هاست غيرفعال‌شده و به گفته عليرضا جهانبگلو، معاون امور مناطق سازمان پسماند، قرار است تبديل به موزه شود تا دانشجويان از آن بازديد کنند؛ مخازني هستند عظيم‌الجثه در سوله‌اي به مساحت 1830متر با ديواره‌هاي اکسيد شده که خانه روباه‌ها و مرغ‌هاي مينا شده‌اند.بيرون از سوله بازيافت بوته گل و درخت آنقدر فراوان است که تصور اينکه روزي اينجا مرکز اجتماع زباله بوده مشکل به‌نظر مي‌رسد. به گفته جهانبگلو، اين مخازن از حدود سال1351 تا 1362 فعال بوده‌اند، اما بعد مسئولان به اين نتيجه رسيدند که استفاده از اين مخازن مقرون به‌‌صرفه نيست، پس آنها را غيرفعال کردند. در آن زمان اين مخازن از کشور انگلستان وارد شدند؛ دستگاه‌هايي که منطبق با فرهنگ مردم آن کشور ساخته شده بودند. تحقيق‌ها نشان داده است که تنها 30درصد زباله توليدي مردم انگلستان ‌تر است، بنابراين آنها هنگام بازيافت زباله‌هاي خود با اين دستگاه، به اجبار با آبپاش‌هاي مخصوص زباله‌هايشان را خيس مي‌کردند، اما در ايران عکس اين موضوع اتفاق مي‌افتد. آنقدر مقدار زباله ‌تر ايراني‌ها زياد است که باعث تخريب اين دستگاه‌ها مي‌شود، پس لازم شد دستگاه‌هاي ديگري تهيه شود و مراکز بازيافت نيز تغيير کنند. از زمان تشکيل اداره بلديه در شهر تهران در سال 1286، جمع‌آوري زباله و نظارت شهر يکي از وظايف اصلي آن اداره بود. در آن سال‌ها زباله‌ها توسط کارگران جمع‌آوري و در محل‌هايي در سطح شهر تلنبار شده و سپس به وسيله اسب و قاطر به حومه شهر منتقل و تخليه مي‌شدند. در سال‌هاي بعد وسيله انتقال زباله به گاري تبديل شد که توسط اسب يا قاطر کشيده مي‌شد.با ورود خودرو و کاميون، کاميون‌هايي براي حمل زباله به کار گرفته شدند. گرچه تخليه و دفن زباله کم و بيش در اطراف تهران ادامه داشت اما از سال 1355 تهران داراي 2 مرکز دفن اصلي شد که يکي مرکز دفن آبعلي در شمال شرق تهران بود و ديگري ابتداي جاده قديم قم قرار داشت. در سال1349شهرداري تهران براي بهينه‌سازي‌ مديريت زباله، احداث کارخانه‌اي را به منظور بازيافت پسماندهاي آلي و تبديل آنها به کمپوست در دستور کار خود قرار داد. اين کارخانه با ظرفيت پذيرش روزانه 500تن زباله احداث و در سال1351 راه‌اندازي شد. براي مديريت اجرا و راهبري اين کارخانه تشکيلاتي ايجاد شد که بعدا به اداره کود گياهي تبديل و مديريت بازيافت و دفن زباله در تهران را عهده دارد شد.مرکز دفن آبعلي در سال1368، به علت برخي عوارض زيست‌محيطي تعطيل شد و از آن تاريخ، مرکز دفن زباله‌هاي شهر تهران منحصر به مرکز دفن کهريزک شد که به مرکز دفن آرادکوه تغيير نام يافت و مرکز دفن آبعلي منحصر به دفع پسماندهاي ساختماني و عمراني شد. از سال1368 چهارديواري‌هايي که در سطح شهر براي انباشت زباله در نظر گرفته شده بودند به تدريج به 14 ايستگاه انتقال تبديل شدند. در اين روش جديد زباله‌ها به‌وسيله خودروهاي باربر سبک جمع‌آوري و به ايستگاه‌هاي انتقال، حمل و در ايستگاه‌هاي مذکور در کاميون‌هاي بزرگ «سمي تريلر» تخليه مي‌شوند و سپس سمي تريلر‌ها زباله‌ها را به مرکز پردازش و دفن زباله منتقل مي‌کنند. به اين ترتيب تحولي در سيستم جمع‌آوري و حمل زباله ايجاد شد. در سال1372 احداث يک کارخانه بازيافت مواد عالي و توليد کمپوست در دستور کار قرار گرفت که عمليات احداث آن در سال1377 به پايان رسيد و راه اندازي شد. زباله‌کاو‌ها، نخستين همکاران غيررسمي بازيافت اجداد زباله‌کاوها سال‌ها پيش از انقلاب به ايران آمدند و در بيرجند ساکن شدند. آنها سال‌ها پيش به تهران آمدند تا تنها در ازاي مبلغي اندک در ماه، زباله‌ها را تفکيک کنند. زباله‌کاو‌ها تنها کساني نبودند که شخصا مواد قابل بازيافت را جمع مي‌کردند. آواي نمکي‌ها را به خاطر داريد؟ همان‌هايي که صبح خيلي زود همراه با گاري‌دستي خود يا سوار بر يک وانت بار مي‌آمدند، در مناطق شهر مستقر مي‌شدند، فرياد مي‌زدند: «نمکيه» و در ازاي نان‌خشک به مشتريان خود نمک مي‌دادند. خانه بيشتر آنها در حلبي‌آباد تهران بود. نواي «آهن قراضه، آلومينيوم کهنه، مس کهنه مي‌خريم» را چطور؟ حتما آنها را هم به خاطر داريد، اينها نخستين گروه از افرادي بودند که شخصا مواد قابل بازيافت را با شيوه‌هاي مختلف جمع آوري مي‌کردند و به مراکز بازيافت مي‌رساندند. سال‌ها بعد شهرداري به اين نتيجه رسيد که مي‌تواند از اين افراد در مسير فرهنگسازي‌ استفاده کند، بنابراين اواخر دهه60 آنها را ساماندهي کرد و با طرح کيسه زباله آبي و زرد آنها را به در خانه‌هاي ما فرستاد؛ اما اين طرح نتيجه لازم را نداد. اين بار شهرداري طرح تفکيک از مبدا را آغاز کرد و موتور سه‌چرخه جاي گاري قديمي نمکي‌ها را گرفت تا همان آدم‌ها اين دفعه با شکل و شمايلي ديگر پسماندهاي خشک را جمع کنند که به گفته مسئولان اين بخش، در حال حاضر بيشتر اين افراد که تحت پوشش شرکت‌هاي خصوصي فعاليت‌ مي کنند، بيمه هستند و حداقل حقوق ماهانه‌اي که وزارت کار تعيين کرده را دريافت مي‌کنند. سرنوشت زباله‌ها از آنجا که 2 نوع زباله،‌ يعني تر و خشک وجود دارد و همه شهروندان زباله‌هاي خود را از مبدا تفکيک نمي‌کنند، زباله‌هاي ‌تر پس از رسيدن به کهريزک وارد خطوط پردازش شده و زباله‌هاي خشک ارزشمند از آن جدا مي‌شود، سپس زباله ‌تر باقيمانده به سايت تخمير رفته هوادهي شده و تبديل به کمپوست درشت دانه مي‌شوند. کمپوست درشت دانه در آنجا به خطوط پالايش که کمپوست را به درجه يک و درجه 2 تبديل مي‌کند وارد مي‌شود و درصورت وجود مشتري به مصارف کشاورزي مي‌رسد. به گفته او سرنوشت زباله خشکي که از مبدا تفکيک شد، متفاوت است. زباله خشک يا از در خانه‌ها جمع آوري مي‌شود يا به ايستگاه‌هاي بازيافت که در سطح نواحي وجود دارد داده مي‌شود و يا کنار خيابان رها شده و معمولا مورد هجوم زباله‌کاوها قرار مي‌گيرد که در نهايت باز هم به سيستم بازيافت باز‌مي‌گردد. بعد از جمع‌آوري زباله خشک اين زباله‌ها به ايستگاه‌هاي مياني در هر منطقه شهرداري منتقل مي‌شوند که در آنجا انواع آنها اعم از شيشه، پلاستيک و کاغذ از هم تفکيک‌شده، بسته‌بندي مي‌شوند و درصورت وجود مشتري به کارخانه‌هايي که براي توليدات خود از مواد اوليه بازيافتي استفاده مي‌کنند فرستاده مي‌شوند. آرادکوه کجاست؟ اين مرکز در جنوب شهر کهريزک و ابتداي جاده تهران- قم واقع شده است. اين مرکز با مساحتي نزديک به 1400هکتار از سال1335 پذيراي پسماند شهر تهران است. با توجه به آمارهاي موجود هر روز به‌طور متوسط 7هزار و 400تن پسماند وارد اين مرکز مي‌شود. زباله‌هاي وارد شده به اين مرکز، پس از وزن‌شدن يا براي طرح‌هاي پردازش پسماند و توليد کمپوست به واحد‌هاي بازيافت و پردازش مجتمع آرادکوه هدايت شده و يا به تراشه‌هاي مرکز دفن منتقل و دفن مي‌شوند.

چکیده : مخازن نفت سنگين به علت دارا بودن مواد آسفالتين غير قابل تقطير از لزجت طبيعي بالايي برخوردارند که باعث مشکل شدن توليد اوليه از اين مخازن شده است.از آن جا که مقدار نفت سنگين در جهان حدود پنج برابر نفت معمولي است ومنابع آن به وفور و به خصوص در کانادا و آمريکاي جنوبي موجود است پيدا کردن روش هايي براي توليد هر چه بيشتر از اين نوع مخازن طي ساليان سال پژوهشگران و مهندسين نفت را به چالش طلبيده است.امروزه با توجه به افزايش روزافزون قيمت نفت اين موضوع اهميت بيشتري نيز پيدا کرده است.تزريق متناوب بخارآب و حلال يکي از روش هاي جديد در اين حيطه مي باشد که در طي اين مقاله قصد داريم به آن بپردازيم.در واقع اين فرايند که در آن شکل چاهها شبيه روش SAGDمي باشد(يعني يک چاه تزريقي افقي که چاه توليدي بصورت موازي زير آن قرار دارد) ترکيبي از مزاياي دو روش SAGD,VAPEX جهت به حداقل رساندن انرژي ورودي مخزن وبه حداکثر رساندن بازيافت نفت مي باشد و نسبت به هر يک از اين دو روش مناسبتر به نظر مي رسد.در اين مقاله به بررسي کامل اين فرايند و شبيه سازي انجام شده آن در مخزن cold lake خواهيم پرداخت.در اين شبيه سازي که توسط Zhao انجام گرفته است خواهيم ديد که اين فرايند نسبت به روش SAGD داراي بازيافت نفت بيشتري است[1].همچنين آناليزهاي اقتصادي اوليه نشان مي دهد که اين فرايند نسبت به روش SAGD با توليد نفت يکسان حدود 18% در مصرف انرژي و هزينه صرفه جويي مي نمايد. ارائه دهندگان : مهدي شباني نژاد،)دانشجوي کارشناسي ارشد مهندسي مخازن،دانشگاه صنعتي سهند( مهدي باقري پور حقيقي،) دانشجوي کارشناسي ارشد مهندسي مخازن،دانشگاه صنعتي سهند( مجتبي مرتضوي کياسري،) دانشجوي کارشناسي ارشد مهندسي مخازن،دانشگاه صنعتي سهند( محل ارائه : دومین کنگره ملی مهندسی نفت ایران تاریخ انتشار : بهمن 86 تعداد صفحه : 11 [Hidden Content]

آب نمك انرژي ارزان و قابل بازيافت پژوهشگران در حال بررسي يك منبع انرژي قابل بازيابي هستند. با ساخت كارخانه هايي رودخانه ها مي توان با كمك تفاوت ميزان نمك آب دريا و آب شيرين برق توليد كرد. در بلژيكمدلهاي نمونه اي از اين كارخانه ها ساخته شده است ،اما با وجود اين هنوز براي توليد برقاز اين روش چند سال زمان نياز است. وقتي دو مايع با ميزان نمك متفاوت در يك لوله قرار ميگيرند و به وسيله ديواري كه 50%نفوذ پذير است از هم جدا مي شوند آب جريان مي يابد اما دانه هاي نمك جابه جا نمي شوند .اين پديده كه اسمز نام دارد،پايه اين روش جديد براي توليد برق است. در چنين شرايطي وبا برخورد عوامل مختلف تفاوت ميزان نمك قابل مقايسه است. برق از طرف ميزان نمك كم به وسيله ديواره باريك به منطقه با ميزان نمك بالا حركت ميكند ، به اين ترتيب فشار بالا مي رود و با بالاتررفتن فشار دروني پايداري كاهش مي يابدو در نهايت به وسيله انفجار فشار كم مي شود. دانشمندان بر پايه اين فرايند قادر به توليد منبعي قابل باز سازي ازانرژي هستند. اين ايده به استفاده از تفاوت تجمع نمك ميان آب شور دريا و آب شيرين رود خانه بر مي گردد. در دهانه رودخانه همان جا كه اين دو با هم برخورد مي كنند امكان ساخت يككار خانه اسمز وجود دارد. با چنين تأسيساتي آب شيرين و آب شور در يك وان با ديواره هايي با نفوذ پذيري 50%جاريمي شوند. آب شيرين در اب شور دريا جاري مي شود وبه اين ترتيب با ميزان بالاي آب فشار زيادي توليد مي شود. مقداري از اين آب اضافي را مي توان در توربين ها استفاده كرد. اگر چه اين ايده اولين بار در دهه 70 ميلادي مطرح شده است،اما دانش سيستم كارخانه اسمز بيشتر از سالهاي ابتدايي كودكستان پيشرفت نكرده است. ابتدا بازدهي اين سيستم فقط0.1وات براي هر متر مربع برق بود. پس از 3سال اين مقدار به حدود 2وات براي هر متر مربع رسيد. دولت بلژيك سازماني ترتيب دادكه هدف آن بالا بردن باز دهي كارخانه اسمزتاميزان 5وات براي هر متر مربع است. اشتاين اسكيل هاگن از سازمان انرژي بلژيك مي گويد:از آنجا كه ديواره ما بين از نظر اقتصادي گران است بايد چاره اي براي ارزان ترتمام شدن چرخه اين انرژي جديد انديشيد. در آينده با پيشرفت اين كارخانه ها و استفاده از روش هاي اقتصادي ترباز دهي آب و نمك درست مثل انرژي حاصل از باد و نور خورشيد بدون ضرروآسيب به محيط زيست قابل استفاده خواهد بود و البته آب روز وشب ودر هر آب وهوايي در دسترس است. پژوهشگران در حال بررسي يك منبع انرژي قابل بازيابي هستند. با ساخت كارخانه هايي رودخانه ها مي توان با كمك تفاوت ميزان نمك آب دريا و آب شيرين برق توليد كرد. در بلژيكمدلهاي نمونه اي از اين كارخانه ها ساخته شده است ،اما با وجود اين هنوز براي توليد برقاز اين روش چند سال زمان نياز است. وقتي دو مايع با ميزان نمك متفاوت در يك لوله قرار ميگيرند و به وسيله ديواري كه 50%نفوذ پذير است از هم جدا مي شوند آب جريان مي يابد اما دانه هاي نمك جابه جا نمي شوند .اين پديده كه اسمز نام دارد،پايه اين روش جديد براي توليد برق است. در چنين شرايطي وبا برخورد عوامل مختلف تفاوت ميزان نمك قابل مقايسه است. برق از طرف ميزان نمك كم به وسيله ديواره باريك به منطقه با ميزان نمك بالا حركت ميكند ، به اين ترتيب فشار بالا مي رود و با بالاتررفتن فشار دروني پايداري كاهش مي يابدو در نهايت به وسيله انفجار فشار كم مي شود. دانشمندان بر پايه اين فرايند قادر به توليد منبعي قابل باز سازي ازانرژي هستند. اين ايده به استفاده از تفاوت تجمع نمك ميان آب شور دريا و آب شيرين رود خانه بر مي گردد. در دهانه رودخانه همان جا كه اين دو با هم برخورد مي كنند امكان ساخت يككار خانه اسمز وجود دارد. با چنين تأسيساتي آب شيرين و آب شور در يك وان با ديواره هايي با نفوذ پذيري 50%جاريمي شوند. آب شيرين در اب شور دريا جاري مي شود وبه اين ترتيب با ميزان بالاي آب فشار زيادي توليد مي شود. مقداري از اين آب اضافي را مي توان در توربين ها استفاده كرد. اگر چه اين ايده اولين بار در دهه 70 ميلادي مطرح شده است،اما دانش سيستم كارخانه اسمز بيشتر از سالهاي ابتدايي كودكستان پيشرفت نكرده است. ابتدا بازدهي اين سيستم فقط0.1وات براي هر متر مربع برق بود. پس از 3سال اين مقدار به حدود 2وات براي هر متر مربع رسيد. دولت بلژيك سازماني ترتيب دادكه هدف آن بالا بردن باز دهي كارخانه اسمزتاميزان 5وات براي هر متر مربع است. اشتاين اسكيل هاگن از سازمان انرژي بلژيك مي گويد:از آنجا كه ديواره ما بين از نظر اقتصادي گران است بايد چاره اي براي ارزان ترتمام شدن چرخه اين انرژي جديد انديشيد. در آينده با پيشرفت اين كارخانه ها و استفاده از روش هاي اقتصادي ترباز دهي آب و نمك درست مثل انرژي حاصل از باد و نور خورشيد بدون ضرروآسيب به محيط زيست قابل استفاده خواهد بود و البته آب روز وشب ودر هر آب وهوايي در دسترس است.