در ماه گذشته در مطلبی تحت عنوان "نقدی بر فضای رویداد" به بررسی کلی جریانهای معماری و دسته بندی معماران ایرانی مقیم داخل و خارج از ایران پرداختم و در یک قسمت از معماران مولف داخلی تحت عنوان افرادی سردرگم میان معماری گذشته ایرانی و معماری معاصر جهانی نام بردم اما در این میان از دیدگاه من، هادی میرمیران معماری منحصر به فرد است، وی در طول حیات حرفه ای خود از بعد شعار گونه و توجه سطحی و فرمال به معماری سنتی ایرانی فراتر رفت و ابعاد وسیعتری از دیالوگ میان معماری گذشته و معماری معاصر ایرانی را برایمان گشود. بررسی عمیق تر پروژه های معماری وی و سخنرانیها و مقالات منتشر شده از ایشان میتواند گره گشای بخشی از مشکلات معماری معاصر ایران باشد. مطلبی که در ادامه میخوانید از شماره 23 فصلنامه آبادی انتخاب شده است که بخش نخست آن از زبان هادی میرمیران منتشر شده است. در عنوان این مطلب از واژه "مرحوم" برای هادی میرمیران استفاده نکردم چون به نظرم میرمیران با عشق سرشار خود به معماری، جهان نوینی را برای معماری ما رقم زد که نماد جاودانگی وی در معماری ایرانی است. آری هر بار با مطالعه این نوشته دریافتم که او زنده است و روح او همچنان در معماری معاصر ایران در جریان است.