جستجو در تالارهای گفتگو

[h=1]تاریخ ادبیات فارسی[/h]نویسنده: هرمان اته مترجم: صادق رضازاده شفق برگرفته از دیباچه مترجم: کتاب تاربخ ادبیات فارسی تالیف خاورشناس نامی آلمانی هرمان اته، که اینک ترجمه آن تقدیم پبشگاه هواخواهان ادب می گردد، بی شک یکی از تصانیف مهم سودمندیست که در این موضوع بوجود آمده و نتیجه و میوه ی کوششها و مطالعه های ممتد و مستمر مولف دانشمند است که در واقع عمری را صرف آن نموده است. این تالیف منیف در ردیف اولین سلسله تحقیقات دانشمندان مغرب زمین در باب ادبیات فارسی قرار دارد و به حکم تقدیم مورد استفاده متاخرین ایرانشناسان واقع شده و از ان جمله یکی از منابع اصلی پروفسور ادوارد براون معروف بوده که در تالبف (تاریخ ادبی ایران)، مراجعات زیادی به آن کرده و نام و مقام علمی مولف را بارها ستوده است. این کتاب در عین اختصار حاوی مطالب بسیاری است که مولف در سالهای پیاپی در گردآوردن آن بذل و کوشش کرده و رنج برده است.... منبع: کتابناک tarykh_adbyat_farsy.rar

سلام دوستان عزیز میخواستم یه پیشنهادی بدم تا منم مثل خیل دوستداران ادبیات نفعی از سواد شما ادب دوستان برده باشم کارگاه نقد هفتگی میتونه موضوع یک شخصیت ادبی یا یک کتاب یا هرچیزی که اساتید امر درنظرداشته باشن باشه خلاصه من پیشنهادرو دادم بقیش بستگی داره به نظر دوستان

مقدمه رابرت بِلای در 23 دسامبر سال 1926 در مزرع های در مینه سوتای غربی (در ایالات متحده) به دنیا آمد. پرورش یافتن او در محیط روستایی بعدها دستمایۀ بسیاری از شعرهای وی شد. البته میتوان به طور کلی ادعا کرد که پس از انقلاب صنعتی، تقابل شهر و روستا به یکی از درو نمایه های تکرارشونده در ادبیات غرب بدل شد و در آن ساده زیستیِ محیط های روستایی در برابر سرعت و صنعتِ گیج کنندۀ شهر قرار گرفت. به هر حال، این درو نمایه از نخستین مجموعه شعر بلای، سکوت در دش تهای برفی، کم وبیش حاضر بوده است. مشخصات مقاله:مقاله در 6 صفحه به قلم مسعود فرهمندفر (دانشجوی دکتری زبان و ادبیات انگلیسی).منبع: ادبيات ،شماره پياپي 200، ،سال 17،، شماره در سال 8، خرداد، 1393، صفحه 2-7 رابرت بلاي و شعر فارسي.PDF

چکیده: یکی از واژه های مورد بحث و استعمال عرفا در زبان و ادبیات فارسی، واژه روح است، که با عقاید و دیدگاه های گوناگون روبه روست. بیشتر عرفا بر این باورند که روح جوهری مخلوق و محدث و غیر جسمانی است، علاوه بر این ایشان به وجود دو روح حیوانی و انسانی معتقدند و ابراز می دارند که روح انسانی هرگز دچار مرگ و نیستی نمی شود و جوهری باقی است و فقط روح حیوانی دچار بطلان و نیستی می شود و گذشته از این، ترقی و تعالی روح با ضعف و کاهش جسم، رابطه متقابل دارد و به بیان دیگر رشد و تعالی یکی باعث تنزل و انحطاط دیگری است، اما ایشان قالب و حواس ظاهری را کلاً نفی نمی کنند؛ زیرا معتقدند همین عوامل بیرونی با استعانت از نیروهای درونی، روح را قادر به نایل آمدن به کمال معرفت می نمایند. در این مقاله سعی نگارنده آن است که عقاید و دیدگاه های عرفا را در ادبیات فارسی تا قرن هفتم هجری درباه مساله روح؛ ماهیت، کیفیت و اهمیت آن، عوامل تنزل و ترقی روح و فراق و جدایی آن از اصل مورد بحث و بررسی قرار دهد. مشخصات مقاله:مقاله در 17 صفحه به قلم هدی سلطانی(پژوهشگر).منبع:ادیان و عرفان سال پنجم زمستان 1387 شماره 18.ensani.ir دانلود مقاله

چکیده مقاله: استفاده از اصطلاح "ادبیات عجایب" به صورت ضمنی بر وجود نوع (ژانر) خاصی در ادبیات عرب دلالت می کند. هدف مقالۀ حاضر این است که به ساختارشکنی این ایده (به عنوان موضوعی که نه تنها از نظریۀ منسجم ادبی گرفته شده، بلکه حاصل قضاوت ادبیات قرون میانه بر مبنای معیارهای خودش است) بپردازد و تا حد امکان از تعصبات مدرن غرب و مفروضات معتبر معرفت شناختی مستقل باشد. در ابتدا توضیحات مختصری در مورد نوع ادبی و کاستی های این نوع « نوشته های شگفت آور » طبقه بندی ادبی ارائه خواهد شد. بدین منظور نگارنده می کوشد اهمیت در ادبیات فارسی و عربی قرون میانه را نشان « عجایب » دهد. سپس میزان و روش هایی را که ادبیات عرب و فارسی به شکل آگاهانه به این مسئلۀ خیالی پرداخته اند، بررسی کند و در پایان هم مروری بر روند شکل گیری این نوع ادبی داشته باشد. مشخصات مقاله:مقاله در 14 صفحه به قلم سیرینکس فون هیس (اصل این مقاله در این مجله منتشر شده است:Middle Eastern Literatures, Vol. 8, No. 2, July 2005). منبع:کتاب ماه ادبیات،شماره 84(پیاپی 198)فروردین ماه 1393. دانلود مقاله

حسن جوادی گذشته از اجتماعات اولیه‌ که مادرشاهی در آن رواج داشته، در طول تاریخ، مرد بر زن مسلط بوده و رابطه‌ی میان این دو با کشاکش همراه بوده‌است. مردان جز برتری‌هایی که از نظر جسمی، مادی، قدرت اقتصادی و اجتماعی، در جامعه داشته‌اند، از موهبت آموزش و تحصیلات نیز برخودار بوده‌اند و از آن جا که اکثریت باسوادان جامعه را مردان تشکیل می‌دادند، تاریخ و ادبیات نیز به قلم آنان نوشته ‌شده و بدین ترتیب با باورمندی‌های زن‌ستیزانه و مردسالارانه، طبیعی است که توانایی‌ها و جایگاه زن را نیز مردان در ادبیات مشخص کنند و در جایی بنشانند که خود می‌خواهند یا بر آن باور دارند. "جانسون" منتقد و نویسنده‌ی انگلیسی سده ی هیجدهم میلادی می‌گوید: "چون فن نوشتن، بیش تر هنری مردانه بوده، گناه این‌که چه کسی زندگی را تلخ می‌کند، به گردن زن افتاده‌است. در نتیجه آن‌چه که مردان در باره‌ی زنان نوشته‌اند، اغلب خالی از غرض نیست." در ادبیات فارسی به چند تصویر از زن برمی‌خوریم: ـ زن به ‌طور مطلق: تصویری از زن با تمام بار تعصبات، غرض‌ورزی‌ها و بی‌انصافی‌های رایج در شرق و غرب. "جامی" به اندازه ای مخالف زن است که قهرمان منظومه‌ی "سلامان و ابسال" او از زن متولد نمی‌شود تا پاک‌تر از مردان دیگر باشد. جامی بر این باور پا برجاست که "حوا" از دنده‌ی چپ "آدم "آفریده شده و نتیجه می‌گیرد که: زن از پهلوی چپ شد آفریده / کس از چپ، راستی هرگز ندیده و به باور "ناصر خسرو": زنان چون ناقصان عقل و دینند / چرا مردان ره آنان گزینند؟ ـ زن پارسا و عفیف میان مردان معیارهایی وجود داشته است که اگر زنان مطابق آن عمل می‌کرده‌اند، جزو زنان پارسا به شمار می‌آمده اند. "اوحدی مراغه‌ای" نظریات و باورهای بسیاری از مردان گذشته‌ی ایرانی (و چه بسا امروز ایران) را در باره‌ی رفتار با زنان این گونه خلاصه می‌کند: زن مستور، شمع خانه بود / زن شوخ آفت زمانه بود زن پارسا، شکنج دل است / زود دفعش بکن که رنج دل است زن پرهیزکار طاعت دوست / با تو چون مغز باشد اندر پوست زن چو بیرون رود، بزن سختش / خودنمایی کند، بکَن رختش ور کند سرکشی، هلاکش کن / آب رخ می‌برد، به خاکش کن زن چو خامی کند، بجوشانش / رخ نپوشد، کفن بپوشانش

سلام دوستان عزیز به یاد استاد مسلم این وادی جناب ابوالفضل زورویی نصراباد که حق مسلمی برگردن ادبیات وطنز ایران داشتند تو این تاپیک میتونید هر تذکره ای که دوست داشتید رو بنویسید یا نقل کنید فقط خواهشا اگر تذکره کسی رو نقل میکنید یا مینویسید خطوط قرمزی که به هرحال وجود داره را فراموش نکنید با تشکر از حسن توجه شما دوستان گرامی موفق باشیم