جستجو در تالارهای گفتگو

این جادهای لعنتی! احمد افقهی فیلمی هست به نام جاده* که در زمره فیلم های برجسته تاریخ سینماست. جاده در این فیلم یعنی ارتباط، کار، زندگی و مامنی برای یک خانه بدوش اما در عین حال مظهر جدایی هم هست. او به هیچ جا تعلق ندارد، جاده مظهر هیچ جایی بودن اوست. زمانی نه چندان دور، اماکنی بود که جاده نداشت و مردم می بایست پیاده به آنجا می رفتند بسیاری از امامزاده ها و تفریح گاه ها مانند امامزاده داود تهران از این جمله بودند. این رفتن ها هم زیارت بود هم تفریح و هم یک ورزش سبک که زائران در سنین بالاهم می توانستند آن را انجام بدهند. شاید بارو بنه ای بر گرده قاطری حمل می شد یا فرد از کار افتاده ای را با قاطر می بردند اما مردم عموما پیاده می رفتند. احداث راه های روستایی مشکلات زیادی را از اهالی حل کردند بویژه در دوران اخیر که می توان گفت تقریبا تمامی روستاها دارای راه های ارتباطی به شهرها و بخش ها شده اند. اما این تب راه سازی فرو کش نکرده است و کماکان ادامه دارد. به عنوان مثال در طالقان از بالا که نگاه کنید شبکه گسترده و پیچیده ای از راه ها تقریبا تمامی سینه کش کوه ها و تپه ها را زخمی کرده و می توان گفت هر جا را به هر جا وصل کرده است. برای من روشن نیست چرا باید ازیک روستا راه ماشین رو به آبشاری که فقط نیم ساعت پیاده از روستا فاصله دارد کشیده شود؟ چه نقل و انتقالی قرار است در این مسیر کوتاه انجام گیرد؟آیا لطف آبشار به آن نیست که نیم ساعت پیاده روی در محیطی آرام، ساکت و زیبا انجام گیرد و در این مسیر کوتاه اگر چشمه گوارایی جاری باشد خسته ای کنار آن بنشیند و آبی بنوشد؟ کسی که مردم را از این نعمت محروم کند نه درکی از توسعه دارد نه از سلامتی جسمی و روحی و نه از زیبایی طبیعت. به او گفته اند که راه یعنی توسعه، یعنی تمدن و پیشرفت. بر خلاف نظر این جاده سازان در تمامی جهان متمدن بسیاری از این دست جاده سازی ها منسوخ و ممنوع شده است. از کانادا و آمریکا گرفته تا اروپا ، در مناطق زیادی حتی برای روستاها و ییلاقات کم جمعیت از تله کابین استفاده می کنند تا به طبیعت لطمه وارد نشود. در این مناطق تنها مسیر های پیاده روی، دوچرخه و احیانا مالرو وجود دارد. این امر بویژه در مناطق حفاظت شده و پارک های ملی بشدت رعایت می شود. در آلمان، ایتالیا، به خصوص سوئیس ... از این دست راه ها و مسیرها الی ماشاالله به چشم می خورد. به جرات می توان گفت این را هسازی های بی حساب و کتاب مختص جهان سوم- یا به قولی جهان چهارم- است. بهتر است هزینه احداث این را ه ها صرف پاکسازی مسیر، آموزش گردشگران برای نگهداری طبیعت و محیط زیست و همچنین آن چه اهمیت بیشتری دارد، صرف ایجاد محل ها و اقامتگاه ها در این اماکن بشود تا گردشگران در طول مسیر با آرامش طی طریق کنند و در مقصد جایی برای نشستن، مکانی برای صرف غذا و استراحت و جمع آوری زباله داشته باشند. پیشنهاد می کنم نهضت مخالفت با راه سازی های بی موردکه حاصلی به جز تخریب محیط زیست، برهم زدن نظم اکولوژیک منطقه و انتقال وسیع زباله به دامان طبیعت ندارد، به راه افتد و سبز پرس در یک نظر سنجی نظر خوانندگان را در این مورد جویا شود. * ساخته «فدریکو فلینی» و با بازی «آنتونی کویین» (در نقش زامپانو) و «جولیتا ماسینا» (در نقش جلسومینا)