مغناطیس وجود آدم ها

[Dreamy Girl 6672]

خیلی‌ها فکر می‌کنند که بیشتر اختلافات بر سر تفاوت‌هاست. بر سر این‌که من شبیه تو نیستم، این‌که تو رفتاری داری که با من فرق دارد. از آهنگی خوشت می‌آید که من دوست ندارم، طوری لباس می‌پوشی که با طرز فکر من متفاوت است...

 

اینها همه از نظر من فقط شعارهای بالابلند است، معمولا این تفاوت است که پازل آدم‌ها را تکمیل می‌کند، جورچینی که هر تکه‌اش با دیگری فرق دارد، اما وقتی کنار هم قرار می‌گیرد کامل می‌شود، جان می‌گیرد و جور می‌شود! با این‌که آدم‌ها منشأ اختلافشان را تفاوت معرفی می‌کنند، اما همین تفاوت‌هاست که روزی دو دوست، دو رفیق، دو همسر را به هم نزدیک می‌کرده است. تفاوت در همه چیز زیبا و جذاب است. تضاد رنگ‌ها، نقش در و دیوار را زیبا تر می‌کند. تفاوت در رنگ زمین سبز و آسمان آبی، صبح بهاری چالوس را خواستنی می‌کند. آدم‌ها خیلی وقت‌ها پی کسی می‌گردند که سمت ناتمامشان را تمام کند، همان که قرار است نیمه گمشده‌شان باشد.

 

 

اختلاف ما آدم‌ها بر سر تفاوت‌هایمان نیست. گاهی شاید به خاطر خودخواهی‌هایمان باشد. وقتی سیاه می‌شود برده و سپید آقا، حکما پای خودخواهی در میان است. وگرنه که آدم آدم است و رنگ و نژاد مسخره‌ترین دلیل اختلاف. البته همیشه هم خودخواهی نیست، گاهی هم به خاطر خستگی‌هاست. وقتی که تفاوت‌ها به تکرار‌های روزمره تبدیل می‌شوند، وقتی آن حالت خوب تفاوت گونه‌شان را از دست می‌دهند و به ایرادهای الکی بدل می‌شوند. آن‌وقت است که تفاوت‌ها می‌شوند، مایه اختلاف و عدم تفاهم. می‌شوند بهانه این جمله که ما از اول هم به هم نمی‌خوردیم!

 

 

با خودم فکر می‌کنم، که تفاوت رنگ جدایی نیست و شاید برعکس بهانه یکی‌شدن باشد. تفاوت ضد تکرار و عادت است برای همین هم آدم‌ها را جذب می‌کند. با خودم فکر می‌کنم که اختلافات ما وقتی از راه می‌رسند که تفاوت‌های هم را از یاد می‌بریم، وقتی که جذابیت تفاوت‌هایمان را فراموش می‌کنیم. وقتی تفاوت‌ها را به عناصر خسته‌کننده‌ای بدل می‌کنیم، که نفرت‌انگیز می‌شوند. وقتی یادمان می‌رود که چطور تکه‌های پازلمان را کنار هم می‌چیدیم. وقتی که بلد نباشیم روزمره‌های تکراریمان را سر و سامان بدهیم و بوم رنگی تفاوت‌هایمان را یک خاکستری بدرنگ بزنیم!

 

 

قطب‌های ناهمنام، یکدیگر را می‌ربایند، این فقط یک جمله فیزیکی نیست. علم روان‌شناسی هم وجود تفاوت‌های دلچسب را تائید می‌کند. تفاوت‌هایی که سال‌های سال است از من‌های تنها، ما می‌سازد...