Fakur 9754 اشتراک گذاری ارسال شده در 18 خرداد، ۱۳۸۹ هر گاه از افراد انديشمند، مخترع و حتي يک کارگر موفق سئوال شود که چگونه به اين مدارج رسيديد، پاسخ همواره يک چيز و آن باور خويشتن است. عوامل متعددي در ايجاد اين حالت در نهاد آدمي موءثرند. انساني که خودباور نشده است، همه چيز و همه کس را مقصر مي داند و خويش را مبّرا و مظلوم. مساحت فکر يک فرد، گاهي به حدي در افق، عمق، عرض و طول رشد يافته که گاه سخنان او را کامل درک نمي کنند. معمولاً تکه کلام هاي افراد باورمند و روش مند اينهاست: مرا درک نمي کني؛ مقصود من اين نيست؛ بسيار سطحي است؛ مقوله چند لايه اي است و... . چگونه به اين ساحت ها قدم بگذاريم و ما نيز از اين مساحت هاي کوچک، به ساحت هاي عميق و دقيق برسيم. آیا اعتراض صرف به رفتار دیگران در جهت تلاش برای افزایش مساحت فکر هست؟ لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده