آشنايي با رشته هاي قايقراني

[YAGHOT SEFID 29302]

آبهاي آرام

 

يك مرد اسكاتلندي كه آقاي جان مك گريگور ناميده مي شد ، اولين اروپايي بود كه به استفاده از قايقهاي ساخته شده با اهداف گردشگري و سفر تفريحي مباورت نمود.

همچنين ايشان اولين باشگاه كاياك قايقراني را در مورخ بيست و پنجم جولاي 1866 در شهر لندن تاسيس نمود.

آقاي گريگور، سازمان دهنده (باني) اولين مسابقات قايقراني در سال 1869 نيز مي باشد.

پيشرفت شگرف و اساسي در زمينه قايقهاي تفريحي (گردشگري) در سال 1905 يعني آن هنگامي كه آقاي آلفرد هوريخ Alfred Heurich نمونه هايي از قايقهاي كاياك تاشو را ابداع نمود، آغاز شد.

ضمناً اولين انجمن ورزشكاران رشته كاياك درمورخ 19 و 20 ژانويه سال 1924 در شهر كپنهاگ (دانمارك) (IRK) تاسيس گرديد.اين انجمن در اصل ً انجمن بين المللي ورزش قايقرانيً ناميده مي شد.

اولين مسابقات قهرماني اروپا در مورخ 19 آگوست سال 1933 در شهر پراگ (Prague) برگزار شد.

همچنين در مورخ 16 مي 1934 كميته بين المللي المپيك حضور قايقرانان را در بازيهاي المپيك تصويب نمود و اين مساله در سال 1936 و در جريان يازدهمين دوره بازيهاي المپيك برلين تحقق يافت.

 

مسابقات امروز رشته آبهاي آرام ورزش قايقراني :

فدراسيون جهاني قايقراني امروزه تعداد 106، فدراسيون عضو دارد. همچنين وظيفه نظارت و سازماندهي مسابقات قايقراني در المپيكها-مسابقات قهرماني قاره اي و جهان ومسابقات ورزشي منطقه اي (در قاره هاي امريكا-آسيا-مديترانه) را به عهده دارد.

 

آب هاي آرام :

در مسابقات آب هاي آرام، هر پارو زن در يك مسير مستقيم و در مسير جدا از هم با هم مسابقه مي دهند.

اين مسابقات در مسافت هاي 200، 500 و 1000 متر برگزار مي شود. مسابقات آب هاي آرام دو رويداد كاياك يك نفره، دو نفره و چهار نفره براي مردان و زنان و رويداد كانو يك نفره، دو نفره و چهار نفره براي مردان است.

اين مسابقات از سال 1936 در بازي هاي المپيك گنجانده شده است و شامل مواد 500 متر و 1000 متر است.

در رشته كاياك، پاروزنان مي نشينند و از دو پارو استفاده مي كنند در حالي كه در كانو پاروزنان بر روي زانو مي نشينند و از يك پارو استفاده مي كنند.

بدون شك، موفق ترين ورزشكار المپيك آقاي سوئد گرت فرد ريكسن (Swede Gert Fredericson) است.

ايشان در جريان مسابقات المپيك يعني در جريان سالهاي 1948 تا 1969 تعداد شش مدال طلا و يك مدال برنز را در رشته آبهاي آرام بازيهاي المپيك كسب نموده است.

 

ضمناً جالب است بدانيد كه رشته آبهاي آرام از سال 1936 براي آقايان و ازسال 1946 براي شركت كنندگان خانم در برنامه المپيك گنجانده شده است.

[YAGHOT SEFID 29302]

ماراتن

 

مسيري طولاني تا پيروزي:

 

ماراتن يكي از رشته هاي زير مجموعه آب هاي آرام است. در مسابقات آب هاي آرام، قايقرانان در يك مسير مستقيم با يكديگر مسابقه مي دهند. اما در مسابقات ماراتن، قايق هاي مسابقه اي صاف و صيقل داده شده و در مسافت هاي طولاني مورد استفاده قرار مي گيرد. محل مسابقه مي تواند آب هاي آرام يك درياچه، سد و يا يك رود جاري باشد. در مسابقات ماراتن سنتي مانند مسابقات قهرماني جهان يك مسير آب آرام معين وجود دارد كه قايقرانان بايد با قايق هاي كانو يا كاياك مسابقه دهند. هر مسابقه تقريباً 3 ساعت به طور مي انجامد. بعضي از اين مسابقات هر سال بيش از 2000 ورزشكار را به خود جلب مي كند و اغلب در چندين مرحله و در چند روز برگزار مي گردد.

 

قايقراني در فواصل طولاني، از زمانيكه قايقراني به عنوان يك ورزش سازمان يافته درآمده است، شناخته شده است. اين فعاليت طي چندين سال منجر به مسابقات ملي گرديد.

 

برخي از اين مسابقات سازمان يافته معروف در آن روزها عبارت بودنداز:

 

مسابقات كرنبرگ (Kronborg) در دانمارك، مسابقات وست مينستر (West Minster) در انگلستان و مسابقات تماشايي سلاديسنت (Sella Descent) در كشور اسپانيا. اما علاقمندي بين المللي به اين رشته ازسال 1960، يعني آن هنگام كه تيمهاي ملي حضور مرتب خود را در مسابقاتي همچون: دوايسز (Devises)، سلا (Sella) و لايفي ديسنت (Liffey Descent) در ايرلند، اعلان داشتند، آغاز شد.

همچنين هنگامي كه مسابقات دي گادنا (De Gudena) در سال 1968 در كشور دانمارك آغاز شد، سيل عظيم علاقمندان براي شركت در اين مسابقات افزايش يافت. فقط طي مدت چندسال، بيش از تعداد بيست كشور و هزار قايقران در اين مسابقات شركت نمودند.

 

حركت به سمت ICF (فدراسيون جهاني قايقراني): پيشرفتهايي از قبيل آنچه در بالا اشاره گرديد و پيشنهادات فدراسيونهاي مختلف سبب آن گرديد تا يك نشست غيررسمي در سال 1975 در مسابقات دي گادنا في مابين: مدير BCU، آقاي گردن ريچاردز (Gorden Richards) مدير تيم انگلستان آقاي جيم رسيتر (Jim Rossiter) – سازمان دهنده مسابقات گادنا (Gudena)، آقاي اريك ويلش (Erik Wilche) و دبيركل فدراسيون دانمارك انجام گيرد.

 

همچنين فدراسيون قايقراني نشستي را در ماه دسامبر همان سال در لندن و به اتفاق نمايندگاني از كشورهاي : انگلستان-آلمان-ايرلند-نروژ و فدراسيون دانمارك براي به رسميت شناختن رشته اي كه ما آن را ماراتن مي نماميديم (اطلاق مي كرديم) در (ICF) برگزار کرد. در كنار اين مساله، مجموعه اي از قوانين مسابقه را نيز براساس اينكه بيش از تعداد بيست فدراسيون ملي در اين رشته شركت مي كنند براي كنگره سال 1976، ICF (فدراسيون جهاني قايقراني) تهيه و تدارك ديده شد. كنگره مذكور با پيشنهاد انجمن مبني بر تشكيل يك گروه تحقيق تحت سرپرستي رياست اعضاء انجمن جناب آقاي جان.دبليو.دادريج (John W. Dudderidge) جهت بررسي اين رشته (ماراتن) تا قبل از كنگره آتي ادامه يافت.

باتوجه به اين گروه تحقيق، ما مشاهده شد كه بايد به نحوي از انحناء با ارائه شواهدي در اين زمينه، انجمن را براي پذيرش اين رشته (ماراتن) متقاعد نمود.

از اين رو، تصميم گفته شد مجموعه مسابقات گراندپريكس (Grand Prix) را كه شامل سه الي چهار مسابقه در سال براي تيمهاي ملي در رده كاياك يك نفره و دونفره مردان مي شد را معرفي گردد.

بطور كلي، علاقمندي و مشاركت از آغاز موفقيت آميز بود.

اما كنگره سال 1978 برخلاف پيشنهاد انجمن تصميم گيري نمود و اعلان كرد كه :

رشته ماراتن قايقراني بايد به عنوان يك رشته مسابقاتي جداگانه معرفي گردد.

انجمن درخواست كرده بود كه رشته ماراتن به رشته تورينگ (Touring) الحاق گرديد ولي در عوض اين كنگره (1978)، تصميم گرفت تا با تشكيل يك ًكميته فرعيً قوانين مسابقاتي رشته ماراتن را براي كنگره آتي تدارك ببيند.

كنگره سال 1980 اين قوانين مسابقاتي را تصويب نمود و اين درحالي بود كه رشته ماراتن هنوز داراي يك ً كميته جداگانهً نبود.

بنابراين، رشته ماراتن اجازه يافت تا به عنوان يك ًكميته فرعيً به ًكميته مسابقات قايقرانيً الحاق گردد.

 

مسابقات كاپ جهاني و جهاني رشته ماراتن:

 

پس از طي كردن مراحل فوق، فدراسيون در قدم بعدي سعي در ارتقا كيفيت مسابقات رشته ماراتن همانند شركت كنندگان آن، نمود. از اين رو مسابقات كاپ جهاني سالانه براي تيمهاي ملي را كه شامل سه جايزه (نشان افتخار) ICF (فدراسيون جهاني قايقراني) براي رده هاي (K-1 و K-2 مردان) (K-1 و K-2 زنان) و (C-1 و C-2 مردان) بود را معرفي نمود.

در واقع به نظر مي رسيد كه اين ايده مورد توجه اغلب اعضاء انجمن ICF، قرار گرفته باشد. با توجه به اين مساله و پس از بررسي شرايط خوب رشته ماراتن قايقراني در سال 1982، كنگره اعلان داشت كه:

اگر اين روند صعودي رشته ماراتن (قايقراني) ادامه يابد، آن، بايد در سال (1984) داراي يك ًكميته جداگانهً باشد.

اين مساله به همين ترتيب ادامه پيدا كرد تا اينكه در كنگره سال 1984 ، ICF (فدراسيون جهاني قايقراني) در صوفيه (Sofia)، نه تنها كميته مسابقات رشته ماراتن به اتفاق آرا تصويب گرديد بلكه درخواست برگزاري مسابقات قهرماني جهان اين رشته نيز با 28 راي موافق و تنها چهار راي مخالف، مورد موافقت قرار گرفت.

اين مهم خود نقطه عطفي براي مسابقات ماراتن (قايقراني) قلمداد مي شد. به هرحال بدين شكل بود كه پس از مدت زمان 9 سال كار و تلاش سخت و جدي رشته ماراتن قايقراني بدون هيچگونه قيد و شرطي توسط (ICF) به رسمين شناخته شد.

با تصويب برگزاري مسابقات قهرماني جهان رشته ماراتن (ازسال 1988)، يك علاقه اساسي و وافر براي حضور در اين مسابقات ايجاد شد.

از آن زمان به بعد اگرچه كشورهايي همچون: ايالات متحده آمريكا و كانادا بطور مرتب همراه با تيمهاي كوچك در مسابقات بزرگ حضور بهم مي رسانند.

اما اين فقط تيمهاي اروپايي بودند كه اغلب در مسابقات اينچنيني شركت مي نمودند.

همچنين تعداد قاره هاي بيشتري در اين مسابقات شركت نموده و برخي از مسابقات بزرگ نيز به خارج از قاره اروپا گسترش يافته بود

به عنوان مثال:

مسابقات گراند پريكس (Grand Prix) در كشورهاي: استراليا-ايالات متحده آمريكا و آفريقاي جنوبي برگزار گرديد.

مسابقات قهرماني جهان سال 1992 در بريسبان (Brisbane) استراليا انجام شد. همچنين مسابقات قهرماني جهان سال 1998 در كيپ تاون (Cape town) آفريقاي جنوبي برگزار شد و در سال 2000، شهر دارت موس (Dartmouth) كانادا، ميزبان اين دوره از مسابقات قهرماني جهان خواهدبود.

ضمناً آمريكاي جنوبي نيز علاقه شديدي براي ميزباني مسابقات ICF (فدراسيون جهاني قايقراني) از خود نشان مي دهد كه البته اين مساله نيز بستگي به شرايط زماني دارد.

 

امروزه رشته ورزشي ماراتن در سراسر جهان، در همه قاره ها و در بيشتر از پنجاه كشور انجام مي گيرد.

در واقع هيجان و جذابيت مسابقات ماراتن به ويژه در جريان عمل قايق از يك درياچه به درياچه ديگر (ازيك نقطه به نقطه اي ديگر) (Portages) همچنين كيفيت بالاي قايقرانان (پاروزنان) در اغلب كلاسها بيانگر اين است كه رشته ماراتن قايقراني ظرفيت (استعداد) اينكه به عنوان يكي از مهمترين رشته هاي فدراسيون جهاني قايقراني مبدل گردد را داراست. بطوركلي، به نظر ما يك يا دو رده از رشته ماراتن قايقراني در بازيهاي المپيك مي تواند به چهره ورزش ما اضافه گردد.

ورزشي كه داراي تنوع هيجان، بسيار فراوان است.

[YAGHOT SEFID 29302]

كانوپولو

 

هيجان انگيز و تماشايي

 

ريشه ً رشته ورزشي كانوپولو ً را مي توان در ساير رشته هاي قايقراني يافت.

 

در اوايل دهه سي، كشورهاي اروپايي نشستن در قايق كاياك و پرتاب توپ به يكديگر را آغاز كردند. در واقع يك بازي جديد شروع شده بود. اما اين ورزش در كشورهاي مختلف ريشه خودش را داشت،

اين بدان معني است كه اين رشته ورزشي از جهات مختلف بسط و توسعه يافته بود.

در سال 1986 كميته اي به نام ً كميته كانوپولو ً روي كار آمد و در سال 1994 كشور انگلستان اين افتخار را داشت كه ميزباني اولين دوره مسابقات كانوپولوي قهرماني جهان را برعهده داشته باشد.

از آن زمان به بعد، مسابقات قهرماني جهان اين رشته به طور منظم هردوسال يكبار برگزار شده بود.

 

قوانين بين المللي كانوپولو در سال 1990، معرفي گرديد.

 

رشته ورزشي كانوپولو در يك محوطه سي در بيست متر با دروازه هاي 5/1 در 1 متر كه از سطح آب به ميزان دو متر فاصله دارند، بازي مي شود.

 

مدت زمان بازي اين رشته، دو وقت ده دقيقه اي است كه البته مي تواند ازسوي داور مسابقه، به دليل وقت استراحت (Time Out) متوقف گردد.

شروع اين بازي طوري است كه بازيكنان در قايق كاياك و برروي خط دروازه خود ايستاده و توپ نيز در مركز منطقه بازي قرار مي گيرد.

بازيكنان هردوتيم آنگاه تلاش خواهند نمود تا از طريق دست و يا هل دادن توپ از طريق پارو، مالكيت آن را نصيب خود نمايند.

تيم حريف نيز مجاز است تا بازيكن را در آب هل داده و يا به بازيكن در موقعيت گل، حمله نمايد همچنين براي جذاب نمودن رشته كانوپولو يك بازيكن اجازه ندارد بيش از مدت زمان پنج ثانيه مالكيت توپ را داشته باشد و پس از اين مدت مي بايست حتماً توپ را پرتاب نمايد.

اين رشته ورزشي در سراسر جهان جريان دارد.

البته يكي از وظايف كميته كانوپولوي فدراسيون جهاني قايقراني (ICF) اين است كه به كليه بازيكنان سراسر كشورها اين اطمينان را بدهد كه مساعدترين استفاده را از مهارتها و توانمنديهاي ورزشي آنان مي نمايد.

همچنين براي كمك به اين ورزش، قوانين و مقررات كانوپولو بايد تسهيل گردد. رشته ورزشي كانوپولو همچنان به توسعه و پيشرفت خود ادامه خواهد داد.

اين رشته بايد شهرت بيشتري را بدست آورد از اينرو رسانه هاي ارتباط جمعي و طيف عظيم تماشاچيان با اين ورزش آشنا خواهند شد.

در كنار اين مساله كميته كانوپولو جهت حمايت و افزايش شهرت و آوازه اين رشته ورزشي در آينده، از آخرين روشها و متدها از قبيل: اينترنت، استفاده خواهد نمود.

 

ضمناً، رشته ورزشي كانوپولو براي رده سني جوانان، بيشتر از يك مساله چالشي خواهد شد.

جوانان مي بايست فرصت بيشتري براي نشان دادن خود در اين رشته ورزشي داشته باشند.

به هرحال ، نكته قابل فهم اين است كه فقط با دارابودن يك زيرساختهاي عظيم در كليه فدراسيونهاي وابسته ، رشته ورزشي كانوپولو مي تواند به استانداردهاي بالاتر در مسابقات دست پيدا كند.

 

در كنار، شهرت بيشتر و افزايش مشاركت در ورزش كانوپولو، اهداف جوانمردانه اين رشته نيز در برنامه هاي آينده در نظر گرفته شده است.

يكي از اين اهداف اين است كه رشته ورزشي كانوپولو در بازيهاي جهاني گنجانده شود و اين اطمينان داده شود كه مسابقات قهرماني قاره اي در هر قاره برگزار گردد.

همچنين، در ميان فدراسيونها و باشگاههاي وابسته آنها بايد اين امكان وجود داشته باشد كه بين قهرمانان باشگاههاي ملي براساس يك جدول جهاني، مسابقاتي انجام شود. به هرحال، كميته كانوپولو از همه افراد جهت دستيابي به اين اهداف دعوت بعمل مي آورد.

[YAGHOT SEFID 29302]

دراگان

 

رشته Dragon Boat قايقراني:

 

واژه دراگان داراي يك معني سمبوليك براي مردم چين است.

يك قايق دراگان كلاسيك، سري شبيه گاو (نر)، شاخي شبيه شاخ گوزن، يال و گيسويي شبيه اسب، بدني همچون اژدها (Python) و چنگال و پنجه اي شبيه عقاب و دمي شبيه ماهي دارد.

اين نوع قايق ضمن تسلط بر ابرها و غبارها مي تواند براحتي در باد و باران هدايت گردد. همچنين بدنه اين قايق نيز درجه بندي شده است و قايقرانان نمايانگر چنگالها و پنجه هاي آن به حساب مي آيند

بطوركلي حدود 18 هجده الي 20 بيست نفر به علاوه يك طبال و يك سكاندار در اين قايق وجود دارد. مسابقات دراگان بسيار هيجان انگيز و تماشايي هستند.

در اين مسابقات حداقل دو قايق در فواصل مختلف و برخلاف يكديگر حركت مي نمايند.

ضمناً نه تنها عواملي از قبيل: قدرت، استقامت، شجاعت و مهارت بلكه فاكتورهاي ديگري همچون: اتحاد، هماهنگي و روحيه تيمي نيز در آن نقش مهمي ايفاد مي كند.

به هرحال همه اين عواملي كه در بالا اشاره گرديد به هنگام پاروزدن قايقرانان به همراه ضرب طبل مشخص مي گردد.

 

در چين قديم، رشته دراگان براي اهداف و مقاصد مذهبي بكار مي رفت. ولي پس از اينكه شاعر بزرگ ميهني آنها به نام كويوآن (Qu Yuan) در رودخانه مي لو (Mi Lo) اقدام به خودكشي نمود، مردم چين مسابقاتي را براي بزرگداشت ايشان سازماندهي نمودند.

ازاين زمان به بعد مسابقات دراگان به عنوان نماد و نشاني از ميهن پرستي و گمان اخلاقي در كشور چين مطرح گرديد.

مسابقات امروز دراگان

 

در اواسط دهه 1970 مركز اطلاع رساني توريستي كشور هنگ كنگ ايده و نظر برگزاري جشنواره دراگان را براي ارتقاء صنعت توريست عنوان نمود.

سال (1976) آغاز بسط و توسعه اين رشته ورزشي بود بطوريكه آن امروزه در بسياري از كشورها تمرين مي گردد.

اين جشنواره در كنار ازدحام و شلوغ بودن از موفقيت بزرگي نيز برخوردار بود و تصاوير و عكسهاي تحسين برانگيزي از جشنواره هنگ كنگ به اقصي نقاط جهان ارسال گرديد. پس از بيست و پنج سال، تعداد كثير علاقمندان به اين رشته، نشانگر توسعه و گسترش ورزش دراگان دارد. تعداد علاقمندان چيني به اين رشته به بيست ميليون نفر مي رسد و آن به كليه قاره هاي ديگر نيز نفوذ كرده است.

 

به عنوان مثال: در كشورهاي سوئد و نروژ تعداد هزار و پانصد 1500 تيم، فقط در كشور انگلستان تعداد 1000 تيم، و در كشور آلمان تعداد 2000 تيم كه به تعداد تقريباً 50000 عضو فعال افزايش پيدا كرده، وجود دارد. درحال حاضر، رشته دراگان (Dragon Boat) درحال حركت به سمت شرق و كشورهايي همچون:

لهستان-مجارستان و روسيه است.

به طور كلي رشته دراگان به عنوان يك مساله فراگير مطرح شده است. تيمهاي تفريحي اوليه مبدل به تيمهايي همراه با قايقراناني در كلاس جهاني شده اند.

همچنين براي اين رشته، مسابقات قهرماني جهان، مسابقات قهرماني اروپا و ساير مسابقات قاره اي پايه ريزي شده است.

در حقيقت مي توان اينگونه تعبير كرد كه ابعاد جديد و مختلف براي ورزش قايقراني آغاز شده است. بنابراين جائي كه تعداد بيست ودو نفر بطور همزمان در منطقه بازي حضور مي يابند، انسان احساس مي كند كه ورزش ديگري وجود ندارد.

به هرحال، هماهنگي و هارموني (Harmony) موجود دراين رشته ورزشي تنها از طرق: ساعات زياد پاروزني، تمرين در اردوها و روحيه تيمي حاصل مي گردد.

 

رشته ورزشي Dragon Boat قايقراني به عنوان يك ورزش گروهي:

بسياري از رويدادها (مسابقات) به علت حضور تيمها در مقولات تفريحي (سرگرمي) موفقيت آميز بوده اند.

از مزاياي ورزش دراگان اين است كه يك شخص مي تواند ضمن تشكيل يك تيم تفريحي، با اندك تلاشي به هدايت درست و دقيق قايق همت گمارد. بسياري از تيمهاي گروهي و تفريحي از اين رشته ورزشي استفاده مي كنند براي اينكه آن را يك رويداد اجتماعي و معياري براي سازماندهي تيمي مي دانند.

از اين رو، رشد و توسعه ورزشهاي گروهي درحال فزوني است. به عنوان مثال:

شركتهايي در كشور سوئد وجود دارند كه تنها به منظور سازماندهي جشنواره دراگان درهرسال تاسيس شده اند. يكي از اين شركتها Malme نام دارد كه بيش از تعداد 600 تيم را از شركتها، باشگاهها و... جذب نموده است.

 

دراگون بت :

مسابقات دراگون بت از محل اصلي خود در خاور دور به سرعت به يك رشته جهاني هم به عنوان مسابقه و هم به عنوان تعاملات اجتماعي تبديل شد. اين قايق هاي كانوي دراز به وسيله 20 پارو زن و نوع هاي كوچك آن توسط 10 پارو زن و با استفاده از پاروهاي تك تيغه هدايت مي شوند.

اغلب اين قايق ها به دقت تزئين مي شوند و داراي يك طبل زن و يك سكان دار هستند.

در رشته رسمي دراگون بت، يك قايق 49/12 متري با عرض 20/1 و ارتفاع 90 سانتي متر وجود دارد كه تعداد 20 نفر به صورت تيمي آن را پارو مي زنند و دو نفر نيز در نقش راهنما و سكان دار انجام وظيفه مي كنند.

تجهيزات مورد استفاده در اين قايق نيز شامل 20 پارو، يك طبل و يك سكان مي باشد

رشته دراگون بت در مسابقات آسيايي و جهاني رسميت دارد و مسابقات آن در مسافت هاي 250، 500 و 1000 متر برگزار مي شود.

تعداد مدال توزيعي براي تيم هايي كه مقام هاي اول تا سوم را كسب مي كنند، 22 مدال است كه بين نفرات توزيع مي شود اما از نظر امتياز، كل اين مدال ها يك مدال محسوب مي شود.

[YAGHOT SEFID 29302]

آب هاي خروشان :

 

در مسابقات آب هاي خروشان، قايقرانان بايد قايق بدون سكان خود را در طول شيب رودخانه در كمترين زمان ممكن هدايت كنند.

مسير اين رشته ورزشي به لحاظ طول متفاوت بوده و شامل مجموعه اي از موانع طبيعي در رودخانه است.

در حقيقت همواره مهارت ورزشكار در اين مسابقات به بوته آزمايش گذاشته مي شود. رقابت ها شامل دو دسته كلاسيك و سرعت است.

مسابقه كلاسيك ممكن است نيم ساعت به طول بيانجامد و مسابقات سرعت مورد علاقه تماشاگران كه معمولاً 400 تا 800 متر است و تنها چند دقيقه هيجان انگيز طول مي كشد.

مسابقات اين رشته به صورت هاي كاياك يك نفره براي مردان و زنان و كانوي يك و دو نفره براي مردان است.

همچنين، مسابقات تيمي نيز در اين رشته وجود دارد. نحوه شروع مسابقات آبهاي خروشان و اسلالوم به صورت انفرادي صورت مي پذيرد.

 

اسلالوم يكي از رشته هاي آب هاي خروشان است.

در اسلالوم، قايقرانان بايد قايق كاياك يا كانو را از ميان يك جفت تير كه به آن ها «دروازه» ناميده مي شود،

در شرايطي مانند سرعت، امواج، گرداب و 300 متر آب ناهموار و بي وقفه، هدايت كنند. اگر قايقرانان يكي از ميله ها را لمس كند يا يك دروازه را از دست بدهد، زماني به عنوان جريمه به زمان بدست آمده توسط او اضافه مي شود.

در اسلالوم مسابقات كاياك يك نفره براي مردان و زنان و كانوي يك نفره و دو نفره براي مردان وجود دارد. همچنين اين رشته داراي مسابقات تيمي نيز هست.

 

 

تحول رشته آبهاي خروشان قايقراني:

 

هنگامي كه به بررسي رشته آبهاي خروشان قايقراني از سالهاي آغازين يعني از اولين دوره مسابقات قهرماني جهان اين رشته در تريگ ناك (Treignac) فرانسه در سال 1959 تا مسابقات اخير آن در گارميش-پارتن كرشن (Garmish Parten Kirchen) آلمان در سال 1998 مي پردازيم ملاحظه مي شود كه در اين فاصله تغييرات شگفت انگيزي در انتخاب مسيرها انجام گرفته است.

به عنوان مثال:

در مسابقات تريگناك (Treignac) در سال 1959 اين مسافت در مدت زمان (48:13/80) در مسابقات گارميش (Garmisch) سال 1998، اين مسافت در مدت زمان 98/34: 15 ور سريعترين زمان، در مسابقات بورگ استريت موريس (Bourg St-Maurice) سال 1989، اين مسافت در مدت زمان 19/17: 12 طي مي شد.

 

به هرحال به نظر مي رسيد كه در نگرش كلي هم سازماندهنگان مسابقات و هم مربيان، به تدريج در صدد كاهش زمان هرمسابقه باشند و اين همان مطلبي است كه ما را برآن مي دارد تا به بررسي آن بپردازيم

همه افراد مجرب و كاردان آگاهي دارند كه هرچه ميزان مسافت مسابقات آبهاي خروشان بيشتر باشداين مساله هزينه بيشتري را نيز براي كميته برگزاركننده داخلي به همراه دارد.

همچنين بيشتر(اغلب) امكانات فني-سيستمهاي وقت نگهدار، گران مي باشند. هزينه سيستمهاي ايمني براي ورزشكاران نيز از هرچيز ديگر گرانقيمتتر هستند. البته جالب است بدانيد كه در مسابقات كلاسيك (Classic) آبهاي خروشان تيمهايي موسوم به ً تيمهاي نجات غريق ً كه اغلب متشكل از افراد ماهر بودند مي بايست در نقاط استراتژيك مختلفي در طول مسير مسابقه مستقر مي شدند. اين افراد اغلب در گودالهاي عميق رودخانه ها و يا نقاطي كه عبور و پيشروي از آنها براي هركسي بسيار مشكل مي نمود،

قرار مي گرفتند. اما سوال اينجاست كه راه حل اساسي براي افزايش علاقمندي به رشته آبهاي خروشان قايقراني كدام است؟ از ديدگاه بنده كه در واقع ايده بسياري از كارشناسان تيمهاي ملي مختلف نيز مي باشد، تنها راه ممكن براي تقويت كردن اين علاقمندي، مسابقات سرعت اين رشته (Sprint Races) مي باشد.

از اينرو از سال 1988، فدراسيون جهاني قايقراني (ICF) تصميم گرفت تا مسابقات سرعت را در مسافتهاي بين پانصد و هزار متر در برنامه جهاني گنجانده و با افزودن مدت زمان مرحله اول به مرحله دوم، سريعترين زمان را مشخص نمايد.

پس از اين جريان قوانين مربوط به شش كاپ جهاني، كه سه مورد از آنها مربوط به مسابقات كلاسيك آبهاي خروشان و سه مورد ديگر مربوط به مسبقات سرعت آبهاي خروشان ميشد، تغيير پيدا نمودند. دقيقاً از اين زمان بود كه تلويزيون علاقمندي خود را به رشته سرعت آبهاي خروشان اعلان داشت و تقريباً كليه مسابقات به صورت پخش زنده، از تلويزيون ملي كشورهاي برگزاركننده نشان داده شد.

همچنين به دليل جذابيتهاي خاص اين رشته و مدت زمان كوتاهتر كه امكان پخش آن را فراهم مي آورد، تعداد تماشاگران آن نيز فزوني پيدا نمود.

بنابراين يكبار ديگر مثل هميشه مسابقات سرعت از سوي علاقمندان آنها مورد استقبال قرار گرفت.

دليل عمده اي كه تماشاگران، اين نوع از مسابقات را بر انواع ديگر ترجيح مي دادند، قطعاً فهم آنان از جنبه هاي فني و امتيازي اين مسابقات بود.

 

چه نوع برنامه هايي براي آينده وجود دارد؟

 

يك مساله اين است كه بايد مسابقات سرعت (sprint) بيشتري در مسيرهاي كوتاهتر سازماندهي گردد.

در حقيقت، سازماندهي مسابقاتي با فواصل هزار متر به عنوان مسابقات سرعت در آبهاي خروشان دشوار مي نمايد.

از اين رو بهتر است كه مسابقات سرعت در فواصل بين چهارصد و ششصد متر و برروي مسيرهاي اسلالوم (طبيعي يا مصنوعي – آن مهم نيست) انجام شود.

برنامه بعدي سازماندهي مسابقات قهرماني جهان در رشته سرعت و كلاسيك آبهاي خروشان است.

همچنين سازماندهي قوانين مناسب اين مسابقات مي تواند علاقمندي رسانه هاي ارتباط جمعي را به اين رشته در سطح بالا حفظ نمايد. ضمناً مدت زمان كوتاه برگزاري مسابقات يعني (بين 90 الي 120 دقيقه ) اين امكان را براي كليه شركتهاي تلويزيوني علاقمند فراهم مي آورد كه به پخش مستقيم آن مبادرت ورزند.

نكته ديگر اين است كه مسابقات رشته سرعت آبهاي خروشان به دليل همان جذابيتهايي كه اشاره شد، مواردي از قبيل:

صحنه هاي تماشايي-پخش آسان تلويزيوني-هزينه هاي پايين سازماندهي ميزان بالاي تماشاچيان و به ويژه امنيت و سلامت براي همه شركت كنندگان، در برنامه هاي المپيك گنجانده خواهد شد و بالاخره يك عامل اساسي ديگر اينكه چرا علاقمندي آن دسته از كشورهايي كه هنوز در مسابقات قهرماني جهان شركت نكرده اند پايين است،

هزينه بالاي قايقها است، قايقهايي كه در واقع اخيراً از جنس (Kerlar-Carbon) ساخته مي شوند.

حال سوال اينجاست كه راه حل اين مساله را كجا بايد جستجو نمود؟ راه حل اين است كه براي همه كشورها نوعي از قايقهاي تك نفره ساخت شده از مواد پلاستيكي مانند:

پلي اتيلن، پلي پروپيلن و ... طراحي شده است.

نكته قابل فهم اين است كه هزينه ها براي توليد اين نوع از قايقها به همراه هزينه هاي حمل و نقل آنها، بسيار پائين تر خواهدبود.

در واقع، كليه كشورها يا تيمهاي ملي قادر خواهند بود تا قايقهاي مشابه را در محل مسابقات، اجاره كنند.

[YAGHOT SEFID 29302]

اسلالوم

 

 

مسابقات هيجان انگيز اسلالوم قايقراني :

 

رشته اسلالوم قايقراني يكي از شش رشته فني فدراسيون جهاني قايقراني مي باشد. تاريخچه واقعي اسلالوم برروي آبهاي خروشان درمورخه 11 سپتامبر 1932 در سوئيس آغاز شد،

جائي كه كاشف اين رشته اينگونه عنوان مي نمود كه:

اسلالوم يك آزمون، آبهاي خروشان است.

در واقع اين ايده از ورزش اسكي گرفته شده بود جائي كه اصطلاحاتي از قبيل:

زمستان-برف-اسلالوم اسكي، به : تابستان-آب و اسلالوم قايقراني تغيير نام مي دادند.

جالب است بدانيد كه اساس رشته اسلالوم برروي آبهاي آرام بود، اما خيلي سريع آن به آبهاي خروشان-رودخانه ها و جويبارهاي طبيعي تغيير موضع داد. دقيقاً اين همان چيزي است كه امروزه رشته اسلالوم را دوست داشتني نموده است.

 

گذشته و آينده

 

متاسفانه ، جنگ جهاني دوم فقط شش سال پس از اولين دوره مسابقات اسلالوم در سوئيس آغاز شد وتنها به اين علت بود كه از ديدگاه المپيك، توسعه اين رشته در مقايسه با رشته آبهاي آرام دچار عدم توازن گرديد.

اين وضعيت نابرابر پس از گذشت چندين سال برطرف گرديد.

بطوريكه امروزه، مي توان ادعا نمود كه هردو رشته المپيكي ICF (آبهاي آرام و اسلالوم) از اين لحاظ در وضعيت يكساني قرار داشته باشند.

همچنين، اولين دوره مسابقات قهرماني جهان رشته اسلالوم با حمايت ICF (فدراسيون جهاني قايقراني) در سال 1949 در شهر ژنو-سوئيس سازماندهي گرديد.

 

اما سوال اينجاست كه چه چيز رشته ورزشي اسلالوم را اينقدر هيجان انگيز مينمايد؟

شايد در تصور مردان و يا زنان سعي و تلاش در برابر آبهاي خروشان قدرتمند، پرجنب و جوش و عواملي از اين قبيل، علت آن باشد.

ولي بطور خلاصه و موجز عنوان مي كنيم كه تنها دليل آن مي تواند سعي و تلاش در برابر طبيعت ناب و خالص باشد.

بنابراين صرفاً بدين خاطر است كه رشته ورزشي اسلالوم تماشاچيان را به كنار رودخانه ها آورده و يا مي تواند آنها را جذب صفحه تلويزيون نمايد.

صميميت و قرابت اسلالوم با طبيعت ساير جنبه ها را نيز به اين ورزش مي آورد به عنوان مثال مواردي از قبيل:

دوستيهاي فوق العاده، افزايش احساسات خوب و همكاري بين تيمهاي ملي مختلف، حس همكاري، مساعدت و ... در ميان همه جوامعي كه به نوعي در اين رشته فعاليت مي ورزند،

مشهود و قابل لمس است. لازم است يك چيزديگر را نيز به خاطر بسپاريد و آن اين است كه رشته ورزشي اسلالوم نقش مهمي را در حفاظت از طبيعت و محيط ما، مساله اي كه در واقع به عنوان يك معضل جهاني بسيار ويژه و خاص مبدل گشته است، ايفاد مي كند.

 

اولين دوره

مسابقات قهرماني جهان اسلالوم تحت مديريت ICF، در سال 1949 در شهر ژنو-سوئيس سازماندهي گرديد.

از اين زمان به بعد اين امكان وجود دارد كه ما تاريخچه اسلالوم را به سه دوره تقسيم بندي نمائيم: از سال 1949 تا 1972 از سال 1972 تا 1992 و از سال 1992 تا ... .

 

اولين دوره: با يكسري تغييرات هيجان انگيز همراه بوده است به عنوان مثال: در مسابقات قهرماني، قايقهاي پلاستيكي فايبرگلاس محكم، جايگزين قايقهاي برزنتي محكم و تاشويي گرديد.

 

دومين دوره:

مملو از تغييرات و تسهيل شدن قوانين اسلالوم به همراه يكسري روياها و اميدواريهايي راجع به اينكه اسلالوم يكبار ديگر به عنوان يك رشته المپيكي مبدل گردد، بوده است.

در اين دوره ما همچنين شاهد تغييراتي در ساختار قايقها از قبيل (نوع كانوي دونفره و نوع كانوي يكنفره كه عرض يكنفره آن به اندازه 70 سانتي متر تغيير كرد) نيز بوديم.

بطوريكه امروزه، براي قايقراناني كه غير رشته اسلالوم كار مي كنند تشخيص دادن نوع كاياك يكنفره و يا يك كانو (كانادايي) مشكل به نظر مي رسد. (و اما دوره سوم) با معرفي مجدد رشته ورزشي اسلالوم به بازيهاي المپيك در سال 1992 آغاز شد. همچنين هيچكس نمي تواند آن فضاي رويايي زيرآفتاب سوزان و داغ را در جريان بازيهاي المپيك در (La Seu Durgen) فراموش كند. در واقع اين يك شروع بزرگ در اين دوره جديد قلمداد مي شد، يك آغاز، براي رشته اسلالوم كه با همه مزايا و معايب خودش به عنوان يك ورزش المپيك مطرح مي شود.

ضمناً، اين دوره همراه با تغييراتي در قوانين اسلالوم بود.

در اين دوره قوانين مربوط به مجازاتها و (Two run system) تغيير يافت. اين دوره همچنين زمان افزايش فوق العاده علاقمندي به رشته ورزشي اسلالوم، خارج از آن فضاي قديمي و سنتي خود در اروپا و آمريكاي شمالي و ترويج آن به ديگر قاره ها نيز بود.

 

آينده:

 

از نقطه نظر (ديدگاه) كوتاه مدت، مسابقات قهرماني جهان و انتخابي المپيك رشته اسلالوم در (La Seu D'urgell) در سال 1999 و مسابقات المپيك در سيدني 2000 وجود دارد و از ديدگاه بلندمدت، رشته ورزشي اسلالوم در هزاره جديد به دليل همان ارتباطي كه با طبيعت دارد و فشار زيادي را كه برروي قايقرانان و علاقمندان به اين ورزش در همه مسابقات وارد مي كند به سمت و سوي يك ورزش المپيكي ثابت حركت مي نمايد.

 

آب هاي خروشان :

 

در مسابقات آب هاي خروشان، قايقرانان بايد قايق بدون سكان خود را در طول شيب رودخانه در كمترين زمان ممكن هدايت كنند. مسير اين رشته ورزشي به لحاظ طول متفاوت بوده و شامل مجموعه اي از موانع طبيعي در رودخانه است. در حقيقت همواره مهارت ورزشكار در اين مسابقات به بوته آزمايش گذاشته مي شود. رقابت ها شامل دو دسته كلاسيك و سرعت است. مسابقه كلاسيك ممكن است نيم ساعت به طول بيانجامد و مسابقات سرعت مورد علاقه تماشاگران كه معمولاً 400 تا 800 متر است و تنها چند دقيقه هيجان انگيز طول مي كشد. مسابقات اين رشته به صورت هاي كاياك يك نفره براي مردان و زنان و كانوي يك و دو نفره براي مردان است. همچنين، مسابقات تيمي نيز در اين رشته وجود دارد. نحوه شروع مسابقات آبهاي خروشان و اسلالوم به صورت انفرادي صورت مي پذيرد.

اسلالوم يكي از رشته هاي آب هاي خروشان است. در اسلالوم، قايقرانان بايد قايق كاياك يا كانو را از ميان يك جفت تير كه به آن ها «دروازه» ناميده مي شود، در شرايطي مانند سرعت، امواج، گرداب و 300 متر آب ناهموار و بي وقفه، هدايت كنند. اگر قايقرانان يكي از ميله ها را لمس كند يا يك دروازه را از دست بدهد، زماني به عنوان جريمه به زمان بدست آمده توسط او اضافه مي شود. در اسلالوم مسابقات كاياك يك نفره براي مردان و زنان و كانوي يك نفره و دو نفره براي مردان وجود دارد. همچنين اين رشته داراي مسابقات تيمي نيز هست.

[YAGHOT SEFID 29302]

بادباني

 

به سرعت باد:

اولين دريانوردان، پلي نزينها بودند كه با استفاده از قايقهاي حائل دار و بادبانهايي از جنس حصير به اين كار مبادرت ورزيدند تا اينكه اندك زمان بعد قايقهايي با دوبدنه كه ً كاتامران ً ناميده مي شدند را كشف، و در مدت زمان بالاي پانصدسال قبل در آبهاي آرام جزاير ايسلند سكني گزيدند.

در قرن نوزدهم، اشكال و فرمهاي جديدي از قايقها با اهداف مسابقاتي و تفريحي نمايان شدند. آقايان جان مك گريگور (John Mag Gregor) به عنوان يك پيشاهنگ در امر قايقهاي تفريحي و شهرت خاص براي مسافرتهايش، ً باشگاه قايقراني ً را در سال 1866 تاسيس نمود، كه بعدها آن به ً باشگاه قايقراني سلطنتي ً مبدل گرديد. اعضاي اين باشگاه قايقراني نيز مدت زماني را صرف توسعه و گسترش قايقهاي تخصصي براي مسابقات به همراه يك سكان و بادبان نمودند. آقاي ورينگتن بادن پاول

(Warrington Baden Powell) برادر روبرت بادن-پاول (Robert Baden Powell) موسس جنبش پيشاهنگ (Scout Movement) يكي از اين اعضاء بود كه علاقه شديدي به توسعه قايقهاي بادباني كوچك موثر به همراه ميان وزنه (Center Board) دو دكل و سكان بيروني كه ميتواند در مقابل باد مسير خوبي را طي كند، از خود نشان مي داد.

در سال 1870، اين ايده ها به آمريكاي شمالي رسيد و نه سال بعد باشگاه قايقراني سلطنتي، كاپ (Sailing challenge cup) را در سال 1875 پايه گذاري نمود.

باشگاه قايقراني نيويورك نيز در سال 1884، كاپ بين المللي را برقرار نمود. قابل توجه است كه اين مسائل زماني اتفاق مي افتد كه به قايقراني بادباني به عنوان يك سرگرمي از سوي افراد متمول و يا تيمهاي حرفه اي نگريسته مي شد اما هردوي اين نشانهاي افتخار تا به امروز باقي مانده اند.

در اوايل سالهاي اين قرن، ايده قايقراني بادباني و تشريح تعدادي از سفرهاي تفريحي ابتدا از سوي آقاي آر-سي اندرسن سوئدي (R.C. Anderson) با دوست خودش بيل لانگ استاف (Bill Long Staff) و سپس با آقاي هرفن لانتز (Herman Hantz) مطرح شد.

سفر اخير يك سفر تفريحي خيلي رويايي از استكهلم به پترزبورگ بود. آنگاه آقاي لانتز برروي يك پروژه مهيج جهت يك سفر تفريحي به صورت قايقراني بادباني از استكهلم به بمبئي و از طريق رود ولگا و فرات پرداختند. ايشان حتي تا ً درياي خزر ً نيز پيشروي كردند تا اينكه حركت او بخاطر واقعه جنگ جهاني در سال 1914، متوقف گرديد.

حتي امروزه، سوئديها تعداد بي سابقه اي از كلاسهاي قايقراني بادباني دارند كه فقط آنها مناسب سفرهاي تفريحي و مسابقاتي در ً درياي بالتيك ً مي باشند.

 

ضمناً، در مدت زمان سالهاي 1880 يك ورزشكار سبك وزن آمريكايي به نام آقاي پائول بوتلر (Paul Butler) نوعي از صندليهاي كشويي (Sliding seat or hiking board) را اختراع نمود كه به سكاندار اجازه مي داد تا در بيرون از بدنه قايق نشسته و از اين طريق به كنترل سكان و بادبان مبادرت ورزد.

البته قابل ذكر است كه اين مورد كليه فاكتورهاي يك قايق بين المللي مدرن، آنطوري كه براي مسابقات بين المللي تعريف شده است را نيز دارا بود.

نكته قابل توجه اينكه مدت زماني پس از اين اختراع، مساله (Sliding Seact) بصورت مشاجراتي في مابين دريانوردان انگليسي مبدل گرديد.

استفاده از صندليهاي كشويي در سال 1894 مجاز شمرده شد اما پس از مدت زمان ده سال، آن ممنوع اعلان گرديد.

فاصله نمونه هاي قايقهاي بادباني كشور انگلستان و آمريكاي شمالي نيز لحظه به لحظه مخصوصاً هنگامي كه در سال 1900 نوع كلاس B اين قايقها از ابعاد (87/4متر( به (18/5 متر) و پهناي آن از (762/0 متر) به (06/1 متر) در كشور انگلستان پذيرفته شد، بيشتر مي شد.

سرانجام اين مساله در سال 1932 آن هنگامي كه ً باشگاه قايقراني سلطنتي ً و ً انجمن قايقراني آمريكا ً مشتركاً براساس قانون برروي ابعاد (10M2) كه ابعاد كلاس بين المللي به حساب مي آيد، موافقت نمودند حل و فصل گرديد. اما شرايط در اروپا، جائيكه كلاسهاي قايقراني بادباني در كشورهاي اسكانديناوي و آلمان با ويژگيهاي كاملاً متفاوت پايه ريزي شده بودند، فرق مي كرد. دريانوردان سوئدي در سال 1939 به كشور انگلستان رهسپار شدند ، اما اين مذاكرات به دليل واقعه جنگ جهاني دوم متوقف گرديد. هنگاميكه فدراسيون جهاني قايقراني (ICF) در سال 1946 دوباره احيا شد، ابعاد (10 مترمربع) قايقهاي بادباني، به عنوان كلاس فدراسيون جهاني قايقراني پذيرفته شد، اما اولين دوره مسابقات قهرماني جهان اين رشته در سال 1961 در جزيره هايلينگ (Hayling) انگلستان برگزار گرديد.

مسابقات قهرماني جهان اين رشته تا سال 1975 هر چهارسال يكبار اتفاق مي افتاد، اما از آن زمان به بعد اين مسابقات طوري سازماندهي شدند كه هر سه سال يكبار برگزار گردد.

در سال 1970، شكل تك نفري اين نوع از قايقها كه اساساً با قالبهاي گرم يا سرد و بعدها با پلاستيك بود، پذيرفته شد.

همچنين، توسعه دكلهاي بادباني، با پيشرفت مواد جديد و تكنولوژي بيشتر و بيشتر مي شود، بطوريكه درحال حاضر مي توان كنترل بيشتري برروي بادبان براساس قدرت باد و وزن سكاندار اعمال نمود. نوع (IC) سريعترين نمونه از قايقهاي تك نفره جهت دريانوردي مي باشد.

اين قايقها، علاوه بر جذاب بودن براي ورزشكاران مجرب، يك دريانوردي نشاط آوري را براي كليه مردان يا زناني كه قصد رفتن به آب را دارند فراهم مي آورد.

 

توسعه وگسترش دكلهاي بادباني همچنان ادامه پيدا ميكند، تا اينكه نوع سومي از دكلهاي بادباني كه عمل حركت در مسير باد را بهبود مي بخشد،

در حال حاضر در كشورهاي استراليا، آلمان و انگلستان در حال بررسي است.

در واقع اين نوع قايقهاي بادباني مناسب افرادي هستند كه تنها يك دست دارند و مي توانند مهارتهاي فرارواني را براي آنان در پي داشته باشد. اما دريانوردان قايقران، انسانهاي دوست داشتني و شفيقي هستند بطوريكه كليه ايده ها و تجربيات سودمند خود را جهت استفاده همگان برروي سايتهاي اينترنتي قرار مي دهند.

البته يك نياز اساسي اين است كه به نحوي از انحناء ورود افراد جوان را در قايقراني بادباني سازماندهي كنيم.

از اين رو، توسعه و گسترش ً قايقهاي بادباني رده سني جوانان ً نيز در بريتانيا آغاز شده است.

به عنوان مثال درحال حاضر برروي نوعي بدنه ارزان قيمت كه از ً كيتً (Kit) ساخته شده و هيچگونه تاثيري بر كيفيت يا عملكرد قايق نمي گذارد كار مي شود.

ضمناً، كشورهايي همچون (استراليا و كانادا) علاقمندي خود را براي شركت در پروژه مذكور اعلان داشته اند.