Mohammad Aref 120452 اشتراک گذاری ارسال شده در 8 مرداد، ۱۳۹۳ این معضل به عارضة منفی پراکندگی شهری منجر شده و منشاً بسیاری از مشکلات در کشورهای در حال توسعه شده است، بنابراین بررسی الگوی گسترش شهرها یکی از مسایلی است که می‌تواند استراتژی‌های توسعه را در افق دوردست جهت توانمندسازی مدیریت شهری فراهم سازد. هدف از این پژوهش تعیین الگوی گسترش فضایی منطقه 13 شهر تهران طی سال‌های 89-1384 و ارایة راهکارهایی به منظور دستیابی به الگوی بهینه و پایدار رشد شهری است. روش پژوهش توصیفی‌ـ تحلیلی، به صورت مطالعات اسنادی‌ـ کتابخانه‌ای، برداشت‌های میدانی با در نظر گرفتن شاخص‌های مساحت، جمعیت و تراکم کلی مسکونی و بهره‌گیری از مدل‌های آنتروپی شانون و هلدرن به عنوان روش‌هایی کاربردی برای تحلیل سیستماتیک الگوهای رشد شهری است. نتایج پژوهش بر‌اساس مطالعات صورت گرفته نشان می‌دهد که منطقة مورد مطالعه طی سال‌های اخیر به صورت پراکنده رشد کرده و منجر به عارضة منفی پراکندگی شهری شده است، بر این اساس می‌توان از الگوی گسترش متمرکز درون‌بافتی (فشرده و عمودی) و در عین حال تغییر کاربری زمین‌های متعلق به پادگان نیروی هوایی و مهمات‌سازی بهره گرفت تا توسعة کالبدی منطقه روند معقولانه‌تری را طی کند. کلیدواژگان: گسترش فضایی؛ پراکندگی شهری؛ مدل‌های کمی؛ رشد شهر نویسندگان: حسن سجادزاده؛ امیر رحمانی دانلود مقاله 1 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده