masi eng 47044 اشتراک گذاری ارسال شده در 3 تیر، ۱۳۹۳ ميوه‌هاى هسته‌دار، شامل هلو و شليل، زردآلو، بادام، آلبالو، گيلاس، آلو و گوجه بوده همگى متعلق به تيره Rosaceae، زير تيره Prunoidae و جنس آلو - Prunus، مى‌باشند. لینک به دیدگاه
masi eng 47044 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 3 تیر، ۱۳۹۳ آلو و گوجه [TABLE] [TR] [TD] [/TD] [/TR] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD] [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]دامنه جغرافيائى پراکندگى آلو و گوجه از ساير ميوه‌هاى خزان‌دار گسترده‌تر است و گونه‌هاى مختلف آنها در سراسر نيم‌کره شمالي، به‌صورت بومي، وجود دارند. در حال حاضر، سه گونه از اين ميوه در تمام دنيا کشت مى‌شود. اغلب ارقام تجارتى متعلق به گروه آلوى اروپائى - .P. domestica L هستند. اين گروه، بومى جنوب شرقى اروپا بوده بيش از ۲۰۰۰ سال است که زير کشت در آمده است و پوست صاف تنه‌اش آن را از ساير گروه‌ها مشخص مى‌سازد. گروه دوم به نام آلوى ژاپنى -. P. salicina Lindl معروف است و در حقيقت بومى چين مىباشد. اين گروه، حتى در جوانى داراى پوست ساقه خشن است. گروه سوم آلوى آمريکائى است که شامل چندين گونه که همگى بومى آمريکاى شمالى هستند، مىباشد. اکثر اين گونه‌ها وحشى هستند و تنها يک گونه به‌نام آمريکانا -.P.americana Morsh داراى تعدادى رقم اهلى مىباشد. ارقام اين گروه، در برابر سرما، از ساير گروه‌ها مقاوم‌تر مى‌باشند و داراى ميوه‌هائى به رنگ زرد يا طلائى با پوست نسبتاً کلفت مىباشد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] گياه‌شناسى [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]آلو و گوجه متعلق به جنس Prunus از خانواده Rosaceae مى‌باشند. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] شرايط اقليمي و خاکی [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]از نظر مقاومت در برابر سرماى زمستانه، انواع آلو و گوجه مشابه سيب وآلبالو هستند و نيازهاى سرمائى آنها بر حسب رقم با ۵۰۰ تا ۱۸۰۰ ساعت دماى کمتر از هفت درجه سانتى‌گراد برآورده مى‌شود. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]اين گياهان به‌طور کلى خاک‌هاى لمونى شنى را ترجيح مى‌دهند و خاک‌هاى سنگين و مرطوب را بهتر از ديگر ميوه‌هاى هسته‌دار تحمل مى‌کنند. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] توليد ميوه [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]شکوفه آلو و گوجه به‌صورت جانبى روى چوب يک‌ساله شاخه‌هاى معمولى و سيخک‌ها ظاهر مى‌شود. تقريباً تمام ژاپنى و آمريکائى و نيمى از ارقام اروپائى خودسترون هستند و نياز به درختان گرده‌زا دارند. گرده‌افشانى در کليه ارقام به‌وسيله حشرات، مخصوصاً زنبور عسل، انجام مى‌شود. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] نوع هرس [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]پس از هر شکل‌دهي، اکثر ارقام تا سن ۱۲ سالگى نياز به هرس مجدد ندارند ولى در آن سن، به‌دليل متراکم شدن شاخساره، بايد آنها را هرس کرد. ارقام ژاپنى چون چوب‌هاى آنها نرم‌تر و ميوه‌هاى آنها بزرگ‌تر است به هرس شديدترى نيازمند مى‌باشند. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] روش‌هاى تکثير [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]ازدياد آلو و گوجه، بيشتر به طريق پيوند و تا حدودى به‌وسيله (قلمه‌زدن) و (خوابانيدن) انجام مى‌گيرد. از (نهال‌هاى بذري) هلو، زردآلو، بادام، خود آلو و گوجه را مى‌توان به‌عنوان پايه استفاده کرد. در آمريکا، پايه هلو نتيجه بهترى داده و مرسوم‌تر است. استفاده از گيلاس چينى باعث ايجاد درختان پاکوتاه مى‌شود. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] شرايط کاشت [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]بر حسب رقم و ميزان رشد آن، فاصله درختان آلو و گوجه ۷-۵ متر مىباشد. در کشورهاى خارج توانسته‌اند در شرايط بسيار مناسب تا ۳۵ تن در هکتار محصول برداشت کنند ولى در ايران معمولاً ميزان محصول از ۷-۳ تن در هکتار تجاوز نمى‌کند. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] ارقام مهم [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]از مهمترين ارقام مى‌توان اتابکي، ر‌َبّاب، بريت، کدرو و شيرين بى‌هسته را نام برد. [/TD] [/TR] [/TABLE] لینک به دیدگاه
masi eng 47044 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 3 تیر، ۱۳۹۳ بادام [TABLE] [TR] [TD] [/TD] [/TR] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]بادام، بومى آسياى غربى و به‌ويژه ايران است که داراى جنگل‌هاى گسترده‌اى از گونه‌هاى وحشى اين گياه است. بادام، پيش از تاريخ مدون، به يونان و شمال آفريقا برده شده و در حال حاضر در نواحى گرم جنوب اروپا نيز با موفقيت کشت مى‌گردد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] گياه‌شناسى [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]بادام با نام علمى Prunus amygdalus از خانواده Rosaceae مىباشد. گل‌ها کامل هستند و قسمت خوراکى آن، بذر آن است. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] شرايط اقليمي و خاکی [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]مقاومت و نياز بادام به سرماى زمستان، از هلو کمتر است و خواب زمستانه آن با ۵۰۰-۱۰۰ ساعت دماى کمتر از هفت درجه سانتى‌گراد شکسته مى‌شود. گل‌هاى بادام، در بهار از ساير ميوه‌ها، به غير از فندق، زودتر باز مى‌شوند و بنابراين نسبت به سرماى ديررسى بهاره بسيار حساس هستند. در نيريز فارس، که از مناطق مهم بادام‌کارى ايران است، باغداران، در بسيارى از سال‌ها، تمام يا قسمت اعظم محصول خود را به‌خاطر سرماى بهاره از دست مى‌دهند. بادام، براى رسانيدن ميوه خود نياز به ۸-۶ ماه فصل رشد دارد و در تابستان خواهان هواى گرم و خشک مىباشد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]کاشت بادام در خاک‌هاى آهکى نتيجه خوبى مى‌دهد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] توليد ميوه [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]گل بادام، روى شاخه‌هاى يک ساله، به‌صورت انفرادى پديدار مى‌شود. تمام ارقام بادام خودسترون هستند و بنابراين بايد در باغ درخت گرده‌زا وجود داشته باشد. گرده بادام مانند زردآلو چسبناک است و تنها توسط زنبورعسل و ساير حشرات انتقال مى‌يابد. با وجودى که در بادام، زنيا - Xenia، (بروز صفات پدرى در ميوه، بر اثر تلقيح) وجود ندارد، اگر درخت گرده‌زا از نوع مغز تلخ باشد، ميوه‌هاى حاصله روى درختان مغز شيرين، تلخ خواهند شد و بنابراين گزينش درخت گرده‌زا بسيار مهم است. به دليل ريز بودن ميوه بادام، اين گياه نيازى به تنک شدن ندارد و سنگين بودن بار در يک‌سال زيانى به گياه و ميزان محصول آن در سال‌هاى بعدى نمى‌زند. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] نوع هرس [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]هرس بادام مشابه هلو ولى سبک‌تر از آن است و در بعضى موارد، به‌جاى هرس سبک ساليانه، آن را هر سه سال يک بار هرس شديد مى‌کنند. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] روش‌هاى تکثير [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]بهترين پايه براى بادام، (نهال بذري) بادام است ولى آن را روى هلو هم مى‌توان پيوند کرد. پايه بادام در خاک‌هاى آهکى و پايه هلو در خاک‌هاى نميه مرطوب و يا خيلى سبک نتيجه بهترى مى‌دهند. پايه هلو باعث مى‌شود که از عمر اقتصادى درخت که در حال عادى حدود ۵۰ سال است، کاسته شود. در ايران، از انواع بادام وحشى (مثلاً بارشين يا الوک) که در برابر خشکى بسيار پايدار مى‌باشند نيز به‌عنوان پايه استفاده به‌عمل مى‌آيد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] ارقام مهم [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]در ايران، حدود ۳۰ رقم بادام شناخته شده و کشت مى‌گردد. مهمترين ارقام بومى عبارت هستند از: بى‌نظير، تاجري، سنگى مشهد، کاغذي، منقا، و محب‌علي. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]از ارقام خارجى که در ايران کشت مى‌شوند مى‌توان ژوردانلو (Jordanolo) نپلوس اولترا(Ne Plus Ultra) را نام برد. [/TD] [/TR] [/TABLE] لینک به دیدگاه
masi eng 47044 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 3 تیر، ۱۳۹۳ زردآلو [TABLE] [TR] [TD] [/TD] [/TR] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]زردآلو بومى چين غربى و سيبرى است. در چين جنگل‌هاى خودروى اين ميوه و در سيبرى چند رقم بسيار مقاوم در برابر سرما يافت مى‌شود. اين ميوه، از زمان‌هاى بسيار قديم در موطن اصلى خود زيرکشت بوده و حدود يک‌صد سال پيش از ميلاد مسيح به اروپا برده شده است. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] گياه‌شناسى [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]زردآلو گياهى با نام علمى Prunus armenica که از خانواده Rosaceae مىباشد. در اين ميوه گل کامل است و قسمت خوراکى ميوه جدار رشد کرده تخمدان است. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] شرايط اقليمي و خاکی [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]زردآلو، از نظر نيازهاى محيطي، بسيار شبيه به هلو است ولى کمتر از آن به سرماى زمستانه نياز دارد (۳۰۰۰-۱۰۰۰)ساعت دماى کمتر از هفت درجه سانتى‌گراد). در بهار، گل‌هاى زردآلو از اکثر ميوه‌هاى ديگر زودتر باز مى‌شود و به همين دليل بايد اين گياه را در نقاطى کاشت که سرماى ديررس بهاره وجود نداشته باشد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]ريشه زردآلو، در برابر غرقاب شدن بسيار حساس است و خاک‌هاى نسبتاً سبک لمونى شنى که داراى زهکشى کامل باشند براى آن ارجح است. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] توليد ميوه [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]۴ تا ۶ سال پس از کشت، گل زردآلو به‌طور جانبى روى قسمت يک‌ساله سيخک‌هاى کوتاه به‌وجود مى‌آيد. هر سيخک پس از سه سال باروري، خشک مى‌شود؛ بنابراين بايد زردآلوى بالغ را هر سال براى حذف سيخک‌هاى خشک شده و تحريک درخت به توليد شاخه‌هاى ميوه‌دهنده جديد، پيرايش سبک کرد. فاصله کشت درختان زردآلو ۷-۶ متر است و در ايران، مى‌توان از يک باغ خوب انتظار حدود ۲۵ تن محصول در هکتار را داشت. چون گرده زردآلو چسبناک است باد در گرده‌افشانى آن نقشى ندارد و اين امر توسط حشرات انجام مى‌شود. کندوگذارى در بالا بردن ميزان محصول بسيار مؤثر است. اکثر ارقام زردآلو خودبارور هستند و نيازى به درخت گرده‌زا ندارند. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] نوع هرس [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]شاخه‌هاى زردآلو از هلو بزرگ‌تر و سنگين‌تر هستند و به اين دليل اين درخت را به شکل شلجمى تربيت مى‌کنند. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] روش‌هاى تکثير [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]براى ازدياد زردآلو مى‌توان از دانهال‌هاى (نهال‌هاى بذري) زردآلو، هلو و آلو به‌عنوان پايه استفاده کرد، زردآلو و هلو در خاک‌هاى سبک، آلو در خاک‌هاى سنگين و به‌خصوص مرطوب محصول بهترى مى‌دهند. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] ارقام مهم [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]از ارقام مهم زردآلوى ايران مى‌توان شکرپاره، شمس، نخجوان و قرمز شاهرود را نام برد، که به‌ويژه نوع شکرپاره در اکثر نقاط ايران کشت مى‌گردد. قيسى نوعى زردآلوى کوچک و نامرغوب است که بيشتر به‌صورت خشک شده (برگه) مورد استفاده قرار مى‌گيرد. [/TD] [/TR] [/TABLE] لینک به دیدگاه
masi eng 47044 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 3 تیر، ۱۳۹۳ گیلاس و آلبالو [TABLE] [TR] [TD] [/TD] [/TR] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD][/TD] [TD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]گيلاس و آلبالو هر دو بومى نواحى بين درياى خزر و درياى سياه مى‌باشند و به احتمال زياد بذر آنها در زمان‌هاى بسيار قديم، توسط پرندگان به نقاط مختلف آسيا و اروپا برده شده است. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] گياه‌شناسى [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]آلبالو با نام علمى Prunus cerasus و گيلاس با نام علمى Prunus avium هر دو از خانواده Rosacea مى‌باشند. در اين گياه گل کامل است و قسمت خوراکى ميوه جدار رشد کرده تخمدان مىباشد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] شرايط اقليمي و خاکی [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]اين دو گياه در مناطقى که به خاطر سرما براى زردآلو و هلو نامناسب هستند به‌خوبى رشد مى‌کنند و در مناطقى که داراى تابستان‌هاى خنک و خشک هستند بهتر رشد مى‌کنند. از نظر مقاومت در برابر سرما، گيلاس بين هلو و گلابى قرار دارد، در حاليکه آلبالو مشابه سيب است. احتياج سرمائى آلبالو ۶۰۰ تا ۱۶۰۰ ساعت است،در حالى که گيلاس با ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ ساعت دماى کمتر از هفت درجه سانتى‌گراد از استراحت بيرون مى‌آيد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]ريشه‌هاى گيلاس و آلبالو، همانند ساير ميوه‌هاى هسته‌دار، نسبتاً سطحى بوده به ۵/۱-۱ مترخاک نياز دارند. براى گيلاس خاک‌هاى لمونى شنى و براى آلبالو خاک‌هاى لمونى رسى ارجح است. ريشه آلبالو در برابر خاک‌هاى مرطوب مقاومت بيشترى نشان مى‌دهد، عدم زهکشى به گيلاس آسيب وارد مى‌آورد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] توليد ميوه [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]اکثر ارقام گيلاس خودسترون هستند و نياز به درخت گرده‌زا دارند، در حالى که ارقام آلبالو معمولاً خودبارور مى‌باشند. گرده‌افشانى توسط حشرات انجام مى‌شود و هر دو گياه براى توليد ميوه کافى نياز به کندوگذارى دارند. شکوفه‌ها، در هر دوى آنها به‌صورت جانبى روى سيخک‌هاى کوتاه شکل (نحوه تشکيل ميوه گيلاس روى سيخک‌ها) ودر آلبالو روى شاخه‌هاى يک‌ساله نيز ايجاد مى‌شوند تا يک محصول اقتصادى توليد گردد و بدين لحاظ در اين گياهان تنک‌کردن ضرورتى ندارد. گل‌هاى آلبالو و گيلاس معمولاً بعد از ساير ميوه‌هاى هسته‌دار باز مى‌شوند و اين امر به‌خصوص در آلبالو باعث مى‌شود که گياه از خطر سرماى ديررس بهاره در امان بماند. [/TD] [/TR] [TR] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] نوع هرس [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]پيرايش (هرس) و تربيت کردن درختان گيلاس و آلبالو در ايران مرسوم نيست و در ساير نقاط دنيا نيز کوشش مى‌شود ميزان پيرايش در سطح حداقل نگه‌داشته شود، زيرا پيرايش شديد به‌ويژه در سال‌هاى اوليه باعث دير به‌بار نشستن گياه و کم شدن گياه و کم شدن مقدار محصول مى‌گردد. تربيت کردن اين دو ميوه به شکل شلجمى باعث مى‌شود که شاخه‌ها محکم‌تر گردند و برداشت (مکانيکي) آسان‌تر شود. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] روش‌هاى تکثير [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]ازدياد آلبالو و گيلاس، معمولاً از راه پيوند و گاهى به روش قلمه‌گيرى و خوابانيدن انجام مى‌شود. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]در ايران، از آلبالو تلخ نيز به خاطر مقاومت آن در برابر شرايط نامساعد خاک به‌عنوان پايه استفاده مى‌کنند. اندازه درختان پيوندي، بر حسب قدرت و رقم پايه، از خيلى بزرگ تا پاکوتاه تغيير مى‌کند. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] شرايط کاشت [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]فاصله کشت در درختان قوى گيلاس ۹-۷ متر و در آلبالو ۵/۷ -۶ متر مىباشد. تحت بهترين شرايط از يک هکتار باغ گيلاس و يا آلبالو، مى‌توان انتظار ۲۵-۲۰ تن محصول سالانه را داشت که البته به دليل مساعد نبودن يک يا چند عامل محيطى و يا زراعى مقدار ميوه توليد شده معمولاً بسيار کمتر از اين حد مىباشد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] ارقام مهم [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]در ايران، حدود ۵۰ رقم گيلاس شناخته شده است که از مهمترين ارقام بومى مى‌توان: [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]گيلاس‌هاى سياه مشهد، صورتى لواسانات، سياه شبستر و زرد دانشکده کرج را نام برد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]از ارقام خارجى که کشت آنها در ايران رواج دارد: [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]بينگ - Bing، پروتيوا -Protiva، ازبقيه مهم‌تر هستند. معروف‌ترين رقم آلبالوى ايران چمپاى مشهد است. [/TD] [/TR] [/TABLE] لینک به دیدگاه
masi eng 47044 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 3 تیر، ۱۳۹۳ هلو [TABLE] [TR] [TD] [/TD] [/TR] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]هلو با نام علمى Prunus persica از خانواده Rosacea مىباشد. در اين ميوه گل کامل است و قسمت خوراکى ميوه‌ها جدا و رشد کرده تخمدان است. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] گياه‌شناسى [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]هلو با نام علمى Prunus persica از خانواده Rosacea مىباشد. در اين ميوه گل کامل است و قسمت خوراکى ميوه‌ها جدا و رشد کرده تخمدان است. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] شرايط اقليمى و خاکی [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]پايدارى هلو، در برابر سرماى زمستانه، از سيب و گلابى کمتر و تقريباً مشابه بِه مىباشد. براى هلو، سرماى کشنده معمولاً حدود ۲۱- درجه سانتى‌گراد است ولى اگر هوا به سرعت سرد شود در دماهاى ۹- الى ۱۳- درجه نيز جوانه‌ها و حتى شاخه‌هاى جوان خشک مى‌شوند. نياز سرمائى هلو براى بيرون آمدن از استراحت زمستانه ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ ساعت دماى زير ۷ درجه سانتى‌گراد مىباشد. هلو، در برابر گرماى تابستان، مقاوم‌تر از سيب است و در تابستان‌هاى گرم، ميوه آن مانند گلابى از کيفيت بهترى برخوردار مى‌شود. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]ريشه هلو، در برابر کمبود تهويه خاک بسيار حساس است و از غرقاب شدن، به شدت آسيب مى‌بيند. اين درخت، براى بهترين رشد، به خاک‌هاى نسبتاً سبک، با ژرفاى ۱ تا ۵/۱ متر و زهکش کامل نياز دارد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] توليد ميوه [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]هلو ۳-۲ سال پس ازکشت آغاز به گل‌دادن کرده، اولين ميوه اقتصادى خود را در سال چهارم يا پنجم توليد مى‌کند. عمر اقتصادى هلو حدود ۱۰ سال است و از آن به بعد، باردهى آن کم مى‌شود و بايد درخت را قطع کرد. گل هلو، به‌صورت جانبي، از يک جوانه ساده -Simple bud، روى شاخه يک‌ساله به‌وجود مى‌آيد. اکثر ارقام هلو خودبارور هستند. گرده‌افشانى مى‌تواند توسط باد انجام شود ولى کندوگذاري، مقدار محصول را بالا مى‌برد. در هلو، معمولاً تعداد ميوه تشکيل شده بسيار بيشتر از حد تحمل درخت است و اين گياه بايد حتماً تنک شود. ميوه هلو توسط مقدار زيادى کرک پوشيده شده است. گوشت ميوه ممکن است سفيد و يا زرد و در اطراف هسته قرمز باشد. هسته ممکن است به گوشت چسبيده و يا از آن جدا باشد. انواع هسته جدا -Free stone، به‌خاطر گوشت نرم و پرآبى که دارند براى مصرف به‌صورت تازه و انواع هسته‌چسبان - Cling، براى کمپوت‌سازى مناسب هستند. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=align: center][TABLE] [TR] [TD][/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] نوع هرس [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]هلو معمولاً به روش جامى تربيت و پس از باروري، هر ساله به شدت، هرس مى‌شود تا تشويق به توليد شاخه‌هاى جوان، که در سال بعد گل و ميوه خواهند داد، گردد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] روش‌هاى تکثير [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]ازدياد هلو به روش پيوند انجام مى‌شود. بهترين پايه براى هلو، دانهال‌هاى خود هلو است ولى اين گياه را مى‌توان روى پايه‌هاى زردآلو، بادام و آلو نيز پيوند زد. اخيراً با به‌کار بردن گيلاس چينى -(Chinese cherry (P. tomentosa، به‌عنوان پايه، توانسته‌اند هلوهاى پاکوتاه و نيمه پاکوتاه توليد کنند. فاصله کشت، براى ارقام معمولى هلو، ۷-۶ متر است و در يک باغ خوب مى‌توان انتظار ۵۰-۴۰ تن محصول در هکتار داشت. در روش‌هاى داربستى فواصل کشت کمتر و مقدار محصول بسيار بيشتر است و تا ۱۱۰ تن در هکتار نيز مى‌رسد. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]شليل - Nectarine، نوعى هلو است که توسط جهش رويشى -(Vegetative mutation (Bud sport، دريکى از ژن‌هاى هلو ايجاد گشته است و به اندازه هلو قدمت دارد. اين جهش، داراى تواترى بالا است و مداوماً در طبيعت در هر جهت (يعنى از هلو به شليل و از شليل به هلو) انجام مى‌پذيرد و نتيجه آن در هلو از بين رفتن کرک‌هاى روى ميوه و ايجاد رنگ و عطر و طعم خاص شليل و در شليل برگشت به هلو مىباشد. هلو و شليل ممکن است از بذر يکديگر هم به‌وجود بيايند و باهم قابل تلقيح نيز هستند. در ايران، حدود ۲۰ رقم شليل يافت مى‌شود که مهمترين آنها شليل زرد و شليل قرمز هستند که هر دو متعلق به مشهد مى‌باشند. [/TD] [/TR] [TR] [TD][/TD] [/TR] [TR] [TD] [TABLE] [TR] [TD=width: 2][/TD] [TD=bgcolor: #f5f5f5] ارقام مهم [/TD] [/TR] [/TABLE] [/TD] [/TR] [TR] [TD=class: pico_body]از مهمترين ارقام هلو مى‌توان هلوى مشهدي، هلوى حاجى کاظمى و هلوى انجيرى را نام برد. [/TD] [/TR] [/TABLE] لینک به دیدگاه
masi eng 47044 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 3 تیر، ۱۳۹۳ برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده