Rose6 863 اشتراک گذاری ارسال شده در 29 خرداد، ۱۳۹۳ خدایا کفر نمیگویم، پریشانم، چه میخواهی تو از جانم؟! مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی. خداوندا! اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی لباس فقر پوشی غرورت را برای تکه نانی به زیر پای نامردان بیاندازی و شب آهسته و خسته تهی دست و زبان بسته به سوی خانه باز آیی زمین و آسمان را کفر میگویی نمیگویی؟! خداوندا! اگر در روز گرما خیز تابستان تنت بر سایه ی دیوار بگشایی لبت بر کاسه ی مسی قیر اندود بگذاری و قدری آن طرفتر عمارتهای مرمرین بینی و اعصابت برای سکه ای این سو و آن سو در روان باشد زمین و آسمان را کفر میگویی نمیگویی؟! خداوندا! اگر روزی بشر گردی ز حال بندگانت با خبر گردی پشیمان میشوی از قصه خلقت، از این بودن، از این بدعت. خداوندا تو مسئولی. خداوندا تو میدانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است، چه رنجی میکشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است … منم زیبا که زیبا بنده ام را دوست میدارم تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید ترا در بیکران دنیای تنهایان رهایت من نخواهم کرد رها کن غیر من را آشتی کن با خدای خود تو غیر از من چه میجویی؟ تو با هر کس به غیر از من چه میگویی؟ تو راه بندگی طی کن عزیز من، خدایی خوب میدانم تو دعوت کن مرا با خود به اشکی، یا خدایی میهمانم کن که من چشمان اشک آلوده ات را دوست میدارم طلب کن خالق خود را، بجو ما را تو خواهی یافت که عاشق میشوی بر ما و عاشق میشوم بر تو که وصل عاشق و معشوق هم، آهسته میگویم، خدایی عالمی دارد تویی زیباتر از خورشید زیبایم، تویی والاترین مهمان دنیایم که دنیا بی تو چیزی چون تو را کم داشت وقتی تو را من آفریدم بر خودم احسنت میگفتم مگر آیا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟ هزاران توبه ات را گرچه بشکستی؛ ببینم من تو را از درگهم راندم؟ که میترساندت از من؟ رها کن آن خدای دور؟! آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را این منم پروردگار مهربانت.خالقت. اینک صدایم کن مرا. با قطره ی اشکی به پیش آور دو دست خالی خود را. با زبان بسته ات کاری ندارم لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم غریب این زمین خاکی ام. آیا عزیزم حاجتی داری؟ بگو جز من کس دیگر نمیفهمد. به نجوایی صدایم کن. بدان آغوش من باز است قسم بر عاشقان پاک با ایمان قسم بر اسبهای خسته در میدان تو را در بهترین اوقات آوردم قسم بر عصر روشن، تکیه کن بر من قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد برای درک آغوشم، شروع کن، یک قدم با تو تمام گامهای مانده اش با من تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید ترا در بیکران دنیای تنهایان. رهایت من نخواهم کرد 9 لینک به دیدگاه
mo safer 120 اشتراک گذاری ارسال شده در 29 خرداد، ۱۳۹۳ شعر دکتر شریعتی رو بیشتر قبول دارم 2 لینک به دیدگاه
دل مانده 7714 اشتراک گذاری ارسال شده در 30 خرداد، ۱۳۹۳ به هیچ عنوان حرف شریعتی رو قبول ندارم. 4 لینک به دیدگاه
Rose6 863 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 30 خرداد، ۱۳۹۳ دو تاش به نوعی زیبایی خود رو دارن ممنون از حضورتون :5c6ipag2mnshmsf5ju3 2 لینک به دیدگاه
آریودخت 43941 اشتراک گذاری ارسال شده در 30 خرداد، ۱۳۹۳ نمیدونم رو چه حسابی میگید شعر سهراب در جواب دکتر شریعتی هست ... شاید هر کدوم به یه منظور و شرایطی سرودن اما شعر دکتر شریعتی رو بیشتر قبول دارم 2 لینک به دیدگاه
Rose6 863 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 30 خرداد، ۱۳۹۳ خب این داره از خدا گله میکنه ( شریعتی ) سهراب هم از زبان خدا حرف زده به نوعی کنار هم قرار دادن این دو نوشته زیبایی خاصی رو ایجاد کرده است 1 لینک به دیدگاه
hhamidy 885 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 تیر، ۱۳۹۳ عالی بود. ممنونم. شعر سهراب خیلی عالی بود. 3 لینک به دیدگاه
*Mars* 5292 اشتراک گذاری ارسال شده در 15 تیر، ۱۳۹۳ هر کس تو بازه زمانی جدا شعرشو سروده و ربطی به هم ندارن درهر حال شعر دکتر خیلی قشنگتره لینک به دیدگاه
Rose6 863 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 15 تیر، ۱۳۹۳ خدا که در بازه زمانی تغییری نمیکنه 1 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده