An@hita 8666 اشتراک گذاری ارسال شده در 13 خرداد، ۱۳۹۳ [h=1] برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام [/h] زیست بوم/ John Abraham : گزارشات و مقالات علمی زیادی در جهان منتشر می شود تا سرنوشت بزرگترین لایه های یخی را مورد بررسی قرار دهند. همچنان که آب و هوا و اقلیم به سمت گرم شدن پیش می رود، این لایه های یخی نیز تحت تاثیر تغییرات عمده ای قرار می گیرند. در میان آخرین مطالعات صورت گرفته، مطالعه جدید که توسط متیو مورلیم و اریک رینوت و دیگران انجام شده است، روشی جدید برای بهبود درک ما از جریان های یخی منطقه گرینلند را اتخاذ نموده است. کار در این زمینه بسیار مهم است زیرا در دهه گذشته و پیشتر، مشخص شد که گرینلند در حال از دست دادن مقدار زیادی از لایه های یخی خود به سمت اقیانوس های جهان است. در نتیجه حرکت یخ ها در گرینلند، یکی از عاملان اصلی در افزایش سطح دریاهاست. میزان افزایش سطح آب اقیانوس ها در دهه ها و قرن های آینده، شدیدا به سرعت آب شدن لایه های یخی در گرینلند بستگی دارد. این مطالعه راه حل مناسبی را در مورد ضخامت یخچال های گرینلند و شکل دره ها در زیر یخچال های طبیعی پیشنهاد داده و ارائه می کند. شکل و عمق دره ها یک عامل موثر در تعدیل سرعت جریان های یخ به سمت اقیانوس ها می باشد. در حقیقت در این مطالعه، نویسندگان بیان می کنند "وضعیت کلی تعادل لایه های یخی از طریق دو عامل عدم قطعیت در توپوگرافی بستر و ضخامت یخ ها، تحت تاثیر قرار می گیرد". در حالی که اندازه گیری ضخامت لایه های یخی با استفاده از سیستم های راداری موجود در فضا که در طول دهه های گذشته توسط ناسا ساخته شده است انجام می شود، اما این اندازه گیری ها در مناطق مهمی از لایه های یخی از نظر تعداد و کیفیت خیلی کافی و مناسب نمی باشند. در این مکان ها، به دلیل وجود آب در یخ، استفاده از رادار خیلی مشکل است. این مشکل در لبه های لایه های یخی به خصوص در مناطق دارای یخچال های طبیعی که به اقیانوس ها منتهی می شود و جریان آب های یخ زده گرینلند به اقیانوس را تحت تسلط دارد، بیشتر دیده می شود. محققین به منظور برطرف نمودن نقص کیفیت در اندازه گیری رادارها، اطلاعات حرک یخ ها از تصاویر ماهواره ای را نیز مد نظر قرار داده اند. زمانی که این حرکات به مدل حفاظتی وارد می شود، به محققان اجازه می دهد تا داده های پراکنده ضخامت یخ را به نواحی بزرگتر با داده های کم و یا بدون داده تعمیم دهند. زمانیکه آنها نتایج به دست آمده را با دیگر مطالعات مقایسه کردند، دریافتند که وجود گسترده بسترهای فرسوده با فرورفتگی عمیق در امتداد حاشیه لایه های یخی، که به طور کلی در زیر سطح دریا واقع شده، از نظر مکان و موقعیت فضایی با ویژگی های سرعت جریان و گسترش بیشتر از فاصله داخلی، مطابقت دارد. این ویژگی ها قبلا شناخته نشده بود. این یافته ها چند نتیجه گیری را در پی خواهد داشت. علاوه بر عمق فرورفتگی در حرکت یخ ها، گسترش داخلی بدین معنا است که یخچال های طبیعی باید بیشتر از مقدار داخلی پیش بینی شده عقب نشینی نمایند، تا به یک موقعیت بالاتر از سطح دریا برسد. متیو مورلیم می گوید: زمانیکه ما تصور می کردیم این وضعیت در طی یک الی دو دهه تثبیت می شوند اما در حقیقت برخی از آنها به مدت قرن ها در تماس با اقیانوس باقی می مانند. بنابراین لایه های یخی نسبت به پیش بینی های موجود، آسیب پذیری بیشتری دارند و پیش بینی های موجود از سهم گرینلند در افزایش سطح دریا، بیش از حد محافظه کارانه بوده و نیازمند تجدیدنظر می باشد. این تحقیق همچنین بدین معنی است که این فرورفتگی ها قدیمی می باشند به طوریکه ده هزار تا صد هزار سال طول می کشد که این فرورفتگی ها از طریق فعالیت های فرسایشی ایجاد گردند. همچنین جالب توجه است که در حالیکه تنها 8 درصد این مناطق با زمین های یخی زیر سطح دریا مرتبط هستند، آنها مسئول 88 درصد از کل خروجی یخ ها از منطقه گرینلند می باشند. همانطور که محققین در این مقاله بیان می کنند: یافته های ما نشان می دهد که یخچال های طبیعی خروجی از گرینلند و به طور کلی لایه های یخی ، نسبت به استنباط های قبلی مستخرج از مدل های عددی لایه های یخی، به نیروی حرارتی اقیانوس و نازک شدن لایه های پیرامونی آسیب پذیر هستند. دکتر رینوت، خلاصه ای قابل توجه و مهم از کارش را این گونه بیان می کند: مشاهدات منتشرشده در چند قرن اخیر شواهدی غیرقابل انکار و به هنگام را فراهم نمود که در حال حاضر تغییرات آب و هوا به طور قابل توجهی لایه های عظیم یخی در گرینلند و قطب جنوب را متزلزل نموده است. متیو مورلیم بر این باور است که بسیاری از یخچال های قطبی در گرینلند در حال شتاب گرفتن و عقب نشینی هستند و می دانیم که این تغییرات به وسیله جریان های گرم اقیانوسی ایجاد می گردد. با این وجود، مدل ها پیش بیینی کردند که یخچال های قطبی، به زودی به سطحی بالاتر از سطح زمین رسیده و ثابت می شوند. بنابراین در یکی دو دهه، شکستن و کاهش لایه های یخی متوقف شده و سهم آنها در بالا آمدن آب دریا کاهش خواهد یافت. این مطالعه، نقطه نظرات قبلی در مورد این موضوع را تغییر می دهد. به عنوان یک دانشمند، اینکه منتظر باشیم تا آخرین مرحله در مورد این موضوع حیاتی چه اتفاقی خواهد افتاد، مشکل است. با وجودی که تحقیقات دوباره بر روی افزایش سطح دریا ممکن است نا امید کننده باشد، اما می تواند با توجه به روش های جدید این محققین برای اندازه گیری توده های عظیم یخی در جهان، جالب توجه باشد. منبع: برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام مترجم: نفیسه پناهی / زیست بوم 2 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده