Fahim 9563 اشتراک گذاری ارسال شده در 26 اردیبهشت، ۱۳۸۹ پژوهشگران مهندسي بافت موفق به ابداع شيوه اي نوين براي ساخت اندام‌هاي مصنوعي براي جايگزيني بافت‌هاي آسيب ديده شده شدند كه طي آن سلول‌ها داخل مکعب‌هاي پليمري رشد داده شده و سپس اين قطعات همانند قطعات لگو براي ساخت يک اندام يا بخشي از يک اندام به هم متصل مي‌شوند کد خبر : 04616 تاریخ انتشار : ۲۵ ارديبهشت ۱۳۸۹ دكتر علي خادم حسيني و همكارانش در موسسه علوم و فن‌اوري سلامت MIT-Harvard با ابداع اين شيوه جديد بر چالش اساسي در ساخت اندام‌هاي مصنوعي بيولوژيك كه رشد سلول‌ها در ظروفي سه بعدي به جاي ظروف مسطح بوده غلبه كرده‌اند. در تكنيك جديد كه ميكروبنايي (micromasonry) نام دارد از يك ماده ژل مانند استفاده ميشود كه مانند بتون عمل مي‌كند و آجرهاي سلولي را در حين سفت شدن به يكديگر پيوند مي‌دهد. علي خادم حسيني استاديار موسسه هاروارد به همراه دستيار خود خاوير گومز شرح دستاورد خود را در مجله آنلاين "مواد پيشرفته" منتشر كرده است. محققان با اشاره به اين مطلب كه اين روش بسيار خلاق بوده و انعطاف پذيري زيادي در نحوه رشد دادن اين سلول‌ها دارد، خاطر نشان كردند: اين آجرهاي سلولي كوچك قابليت آنرا دارند كه بافت‌هاي مصنوعي يا ساير انواع ابزار پزشكي را بسازند. محققان در توضيح اين تكينك متذكر شدند: به منظور دستيابي به سلول‌هاي منفرد به جهت انجام مهندسي بافتي پژوهشگران بايد ابتدا بافت را از هم باز كنند و اين كار با استفاده از آنزيم‌هايي انجام مي دهند كه مواد خارج سلولي را كه به طور طبيعي سلول‌ها را نگه مي‌دارند ، هضم مي‌كنند. اما زماني كه سلول ها آزاد شوند مونتاژ دوباره آنها براي ايجاد ساختارهايي كه از مهندسي ميكروسكوپي بافت طبيعي تقليد كند، كار دشواري است. خادم حسيني در اين باره تصريح كرد: برخي از دانشمندان موفق شده اند كه بافت هاي ساده‌اي مثل پوست، غضروف و يا مثانه را در داربست‌هاي كفي قابل تجزيه بسازند. اين روش اگرچه عمل مي‌كند اما اغلب فاقد معماري ميكروسكوپي قابل كنترل است. خادم حسيني كه در حال حاضر به عنوان استاديار در بريگهام و بيمارستان زنان مشغول به فعاليت است افزود: با روش‌هاي قبلي بافت‌ها را با همان پيچيدگي بافت هاي طبيعي نمي توان بدست آورد. خادم حسيني و دستيارانش لگو‌هاي بيولوژيك خود را با جاسازي سلول‌ها در پليمري موسوم به پلي اتيلن گليكول ساخته اند كه كاربردهاي پزشكي بسياري دارد. نسخه اين پليمر مايعي است كه وقتي روشن شود، به يك ژل تبديل مي شود بنابر اين وقتي سلول‌هاي محصور شده در اين ژل در معرض نور قرار بگيرند پليمر سخت ميشود و سلول‌ها در مكعب‌هايي به ابعاد 100 تا 500 ميليونيوم متر جاي مي‌گيرند. وقتي اين سلول‌ها در معكب‌هايي با ابعاد مشخص شكل بگيرند مي‌توان آنها را به هر شكل خاصي كه مورد نياز است، چيده و مرتب كرد. اين مكعب‌هاي سلولي با يك داربست با پليمر PEG پوشيده ميشود كه به عنوان چسبي عمل مي‌كند و مكعب‌هاي سلولي را در حالي كه بسته‌بندي شده اند، كنار هم نگه مي‌دارد. دوباره اين مكعب‌هاي چيده شده در معرض نور قرار گرفته و ژل مزبور سفت مي شود. وقتي مكعب‌ها محكم شد و شكل گرفت داربست از بافت خارج ميشود و سلول شكل دلخواه را به خود مي‌گيرند. برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 2 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده