فضای سبز

[masi eng 47044]

 

تعریف فضای سبز:

به مجموعه ای از گیاهان و عناصر غیر گیاهی که در کنار هم قرارمیگیرند و یک فضای زیبا را ایجاد می کنند ، به نحوی که احساسات بیننده از قبیل انرژی،جسارت،قدرت،لطافت،تفکرو ... را برانگیزد فضای سبز اطلاق میشود.اگر این عناصر طبیعی باشد آن را فضای سبز طبیعی گویند وگاه این عناصر به دست بشر ساخته شده اند که یک فضای سبز مصنوعی یا شهری ایجاد شده است.

 

تاریخچه فضای سبز:

تاریخ نشان میدهد در مصر باستان شاهان افرادی را برای یافتن گل وگیاهان زیبا به مناطق دور دست می فرستادند.همچنین یونانیان که به گیاهان علاقه زیادی داشتند اجزا گل را میشناختند و از علم گیاه شناسی اطلاعات خوبی داشتند.رومیان نیز از علوم پایه باغبانی مانند پیوند زدن وقلمه زدن استفاده میکردند.

از قرون وسطی تا عصر رونسانس کشورهای اسلامی در پرورش گل پیشرفت خوبی داشتند و از این دوره به بعد با پیدایش علم ژنتیک این پیشرفت روز افزون شد. در ایران در دوران هخامنش باغهایی با عنوان پارادایس(فردوس) ایجاد میکردند که درآن درختان به صورت منظم کاشته می شدند.کتابی هم در زمان ساسانیان نوشته شده که در آن گلهای نسترن،نرگس،لاله ،بنفشه و... مورد بحث قرار گرفته اند. کتاب علم فلاحت زراعت تیموریان نیز شرحی از روش های قلمه زدن ،پیوند زدن و کاشت درختان را در خود جای داده است.اما مدرن ترین تکنیک های علم باغبانی در زمان حکومت امیر کبیر انجام میگرفته است.

 

اجزای مختلف یک فضای سبز:

یک فضای سبز میتواند برخی عناصر طبیعی ومصنوعی زیر را در خود داشته باشد؛

1. چمن

2. درختان ودرختچه های مثمر وغیر مثمر

3. گلهای هوای آزاد

4. مبلمان (آلات استراحت، تزئینات ،بازی وحتی بهداشتی)و تاسیسات روشنایی

5. آب و تاسیسات(سنبل های ملی یا مجسمه های هنری)

6. پیاده روها و راهروها

 

انواع سبکهای ایجاد فضای سبز:

سبکهایی اعم از منظم و مختلط برای طراحی یک فضای سبز وجود دارد که از این مجموعه چند سبک بیشتر مورد توجه است و در طراحی ها اجرا میشود که عبارت اند از:

انگلیسی:

دراین طراحی از خطای دید در ترکیب رنگها استفاده می شود.کاشت به صورت ردیفی ، استفاده ازبرکه ودریاچه مصنوعی،احداث خیابان های کوچک که دو طرف آن درختکاری شده است و کاشت تک درخت در فضای بزرگ از ویژگی ها ی این سبک طراحی است.

هنر باغسازی در انگلستان بیشتر رمانتیک است و درحال حاضر نیز طرحهایی ایجاد می شود که استفاده از درختان کهن ، پرچین ها و وسایل مدرن و عدم تقارن از ویژگی های آن است.

ایتالیایی:

بیشتر روی پرورش گل تاکید دارد و در احداث این باغها ترکیبی از درختان زینتی و پوششی وجود دارد.در این سبک ،معماری بسیار زیبا از جمله ؛مجسمه ها،تراس بندی ها و گل کاری حاشیه ای مرسوم است.

فرانسوی(پارتر):

از یک فضای بزرگ با چندین باغچه کوچک تشکیل شده که در هر باغچه آبنما و مجسمه قرار دارد.همیشه یک فرم هندسی منظم دارد و ترکیب رنگ در آن رعایت میشود.

به این سبک باغ سازی پارتر اطلاق میشود.

شرقی:

اصول باغسازی در این کشورها بر اساس محور سازی است.اصل قرینه رعایت میشود وترکیبی از سبکهای ایتالیایی و فرانسوی است.

ژاپنی:

در شیوه ی ژاپنی طبیعت را در مقیاس کوچک طراحی میکنند . در این سبک،باغ معمولا از یک برکه کوچک با چند بوته گل وحشی،چند بوته ی نی،چند گل نیلوفر آبی،تعدادی سنگ بزرگ وکوچک،یک کنده درخت و چمن های وحشی با علف هرز و درختان جنگلی تشکیل شده است. در این طراحی پیاده رو یا وجود ندارد یا از کنار هم قرار دادن تخته سنگها ایجاد می شود.مبلمان این باغها کنده های درختان و سنگها هستند.

در ایران سبک خاصی وجود ندارد اما باغهای قدیمی ایرانیان معمولا قرینه و منظم بوده اند که به سبک های انگلیسی و فرانسوی نزدیک است.