Hanaaneh 28168 ارسال شده در 10 فروردین، 2014 یکی از نامه های بابا لنگ دراز به جودی: جودی! کاملا با تو موافق هستم که عده ای از مردم هرگز زندگی نمی کنند و زندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند هرچه زودتر به هدفی که در افق دوردست است دست یابند و متوجه نمی شوند که آن قدرخسته شده اند که شاید نتوانند به مقصد برسند و اگر هم برسند ناگهان خود را در پایان خط می بینند. درحالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه لذتی از آن برده اند. دیر یا زود آدم پیر و خسته می شود درحالی که از اطراف خود غافل بوده است. آن وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی تفاوت می شود و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصت و زمانی که ازدست رفته و به دست نخواهد آمد. … جودی عزیزم! درست است، ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم آنها را دوست داریم و به آنها وابسته می شویم. هرچه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر می شود. پس هرکسی را بیشتر دوست داریم و می خواهیم که بیشتر دوستمان بدارد باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم 21
خانوم اسفندیاری 465 ارسال شده در 10 فروردین، 2014 واقعا درسته ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم اونارو را دوستشون داریم و بهشون وابسته می شیم. 7
خانوم اسفندیاری 465 ارسال شده در 11 فروردین، 2014 من بیشتر از جودی عاشق بابا لنگ درازش بودم آی گفتی منم دقیقا همین طور به جودی حسودیم میشد. 3
ارسال های توصیه شده