masi eng 47044 اشتراک گذاری ارسال شده در 15 دی، ۱۳۹۲ حملهٔ قلبى هنگامى بروز مى‌کند که يک يا چند شريان کرونرى يا شاخه‌هاى آنها مسدود شود و در نتيجه خون نتواند به عضله قلب برسد. بدون اکسيژن و مواد مغذّى عضلهٔ قلبى مبتلا مى‌ميرد (انفارکتوس عضلهٔ قلب). علت شايع حملهٔ قلبى تشکيل تدريجى لخته خون (ترومبوز) روى يک تودهٔ آترواسکلروزى (آتروما) است که قبلاً به‌طور نسبى رگ را مسدود کرده است. وقتى رگ کاملاً مسدود شد، جريان خون قلب به‌سرعت متوقف مىشود. عضلهٔ مرده و آسيب‌ديده‌اى که در اثر حمله قلبى باقى مى‌ماند باعث مىشود قلب بخشى از کارآئى خود را از دست بدهد، زيرا ميزان خونى که قلب تلمبه مى‌کند به انقباض عضلانى وابسته است. هنگامى که بيش از ۵۰ درصد عضله قلب از بين برود به‌علت آثار نامطلوب حملات قلبى يا انفارکتوس جديد-شوک٭ و مرگ پديد مى‌آيد زيرا قلب نمى‌تواند براى حفظ حيات خود کافى فراهم کند. ٭ نارسائى حاد جريان خون که ممکن است باعث اختلال هوشيارى شود -م. علائم حمله قلبى بستگى به ميزان آسيب عضلهٔ قلب دارد. تقريباً در ۲۰ درصد قربانيان هيچ علامتى ظاهر نمى‌شود و از ابتلاء خود به حملهٔ قلبى آگاه نيستند (حملهٔ قلبى خاموش خوانده مىشود). بنابراين ممکن است تنها هنگامى متوجهٔ حملهٔ قلبى خود شويد که پزشک شواهدى از يک انفارکتوس قديمى را در نوار قلبى شما پيدا کند. با اين حال اکثر قربانيان دچار درد يا ناراحتى قفسهٔ سينه مى‌شوند. اين درد ممکن است از يک احساس سوءهاضمه تا يک درد خردکنندهٔ قفسهٔ سينه يا احساس فشار زير استخوان جناغ که به پشت، فک يا بازوى چپ منتشر مىشود، متغير باشد. ساير علائم عبارتند از: ضعف، تنگى نفس، تعريق و تهوع. فردى که به‌تازگى دچار حملهٔ قلبى شده است اغلب رنگ پريده، سرد، عرق کرده است. مرگ ناگهانى در اثر اولين حملهٔ قلبى تقريباً در يک چهارم قربانيان اتفاق مى‌افتد. بيمارى‌هاى کمى داراى اين ميزان مرگ و مير هستند. 11 لینک به دیدگاه
masi eng 47044 مالک اشتراک گذاری ارسال شده در 15 دی، ۱۳۹۲ [h=3]اقدامات فوريتى[/h] اقدامات درمانى فوريتى در حملهٔ قلبى حياتى است زيرا در حدود نيمى از افرادى که قربانى حملهٔ قلبى مى‌شوند در اولين ساعات بعد از حمله مى‌ميرند. اگر دچار درد قفسهٔ سينه شديد هرچه زودتر در جستجوى کمک‌هاى پزشکى باشيد. علت اصلى تأخير در درمان انکار دلالت داشتن علائم بر يک شرايط تهديدکننده حيات توسط بيمار است. اگر در اين شرايط قرار گرفتيد آرامش خود را حفظ کنيد و از يک‌نفر بخواهيد شما را فوراً به بخش اورژانس يک بيمارستان ببرد. سعى کنيد آرام باشيد، هرگونه فعاليت بدنى درد را افزايش مى‌دهد و خطر بيشترى ايجاد مى‌کند. اگر شخص ديگرى مى‌تواند شما را به بيمارستان برساند، سعى نکنيد خود شما رانندگى کنيد. در حالى‌که خود را متقاعد مى‌کنيد که دچار حمله قلبى نشده‌ايد جستجوى کمک را به تأخير نيندازيد. انکار کار دشوار و وقت‌گيرى نيست. اگر قلب قربانى ايستاد، احياء قلبى ريوى اغلب مى‌تواند زندگى بيمار را تا رسيدن آمبولانس و دسترسى به درمان‌هاى پزشکى حفظ کند. سعى کنيد خود اقدام به احياء قلبى ريوى نکنيد مگر آنکه در مورد روش انجام آن آموزش ديده باشيد. [h=3]اقدامات درمانى در بيمارستان[/h] پيشرفت‌هاى پزشکى در سال‌هاى اخير به ميزان زيادى مرگ و مير بيماران مبتلا به حملهٔ قلبى را در بيمارستان کاهش داده است. در اينجا مهم‌ترين اقدامات درمانى ذکر مىشود: - درد و اضطراب با مسکن‌هائى مثل مورفين برطرف مىشود. - داروهائى مثل نيتروگليسيرين براى انبساط عرق کرونرى که هنگام حملهٔ قلبى منقبض مى‌شوند، مصرف مى‌گردد. - اکسيژن براى جبران کاهش کارآئى تلمبهٔ قلب تجويز مىشود. - چگونگى ضربان قلب (ريتم قلب) بيمار به‌طور مداوم توسط دستگاه تحت مراقبت قرار مى‌گيرد. ضربان نامنظم قلب (آريتمي) مقدمهٔ بروز فيبريلاسيون٭ بطنى مهلک است. آريتمى توسط داروهاى داخل وريدى گوناگون و دستگاه الکتريکى برطرف‌کننده فيبريلاسيون که از خارج شوک الکتريکى وارد مى‌کند و ضربان مؤثر قلب را برقرار مى‌سازد و يا در صورت توقف قلب (ايست قلبي) مجدداً ضربان آن را شروع مى‌کند، درمان مىشود. ٭ انقباضات محدود و غيرارادى عضلانى به‌علت تحريک خودبه‌خودى يک سلول يا رشتهٔ عضلانى -م. - آنزيم‌هاى قوى مثل استرپتوکيناز يا فعال‌کنندهٔ بافتى پلاسمينوژن ممکن است تجويز شوند. اين مواد لختهٔ شريان کرونرى را که باعث شروع حملهٔ قلبى شده است، حل مى‌کنند و به اين ترتيب از آسيب عضلانى بيشترى جلوگيرى مى‌کنند. اين اقدامات براى مؤثر بودن بايد به‌سرعت بعد از حمله قلبى آغاز شوند. - داروهاى ضدانعقادى (معمولاً هپارين) اغلب براى جلوگيرى از تشکيل لخته‌هاى خونى بيشتر تجويز مى‌شوند. - طبق بررسى‌هاى اخير اگر آسپيرين به همراه آنزيم‌هاى حل‌کنندهٔ لخته مصرف شود مى‌تواند حدود ۵۰ درصد مرگ و مير ناشى از حمله قلبى را کاهش دهد. 9 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده