sam arch 55879 اشتراک گذاری ارسال شده در 7 آبان، ۱۳۹۲ ﺷﺎﺧﺔ ﻫﻨﺪﻯ ﺷﻌﺮ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﻓﺘﻮﺣﯽ ﺩﺭ ﺗﺬﻛﺮﻩ ﻫـﺎﻱ ﺷـﻌﺮ ﻓﺎﺭﺳـﻲ ﺳـﺪۀ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫـﻢ ﺗﻼﺷـﯽ ﺳـﺨﺖ ﺑﺮﺍی ﺗﻔﻜﻴـﻚ ﺩﻭ ﻃـﺮﺯ ﺷـﻌﺮ ﻓﺎﺭﺳـﯽ ﺍﻳﺮﺍﻧـﯽ ﻭ ﻫﻨﺪی ﺩﺭ ﺷـﺒﻪ ﻗﺎﺭﻩ ﻣﺸـﻬﻮﺩ است. بر اساس معيارهايی كه اين منابع به دست می دهند شعر اين قرن در دو شاخۀ كاملاً متفاوت از همديگر متمايز شده است:يكی طرز متعادل « نازک خيال » در ايران و ديگری طرز افراطی « دورخيال » يا خيال پيچيده در هند. گويی هنديان در حركت به سوی خيال های دور و دقيق اشتياق بيشتری داشتند. اسلوب شاعرانِ نازک گوی ايرانی، مورد پسند هنديان فارسی گوی قرار گرفت و در هند به « طرز خيال پيچيده » شهرت يافت. در شبه قارۀ هند شاعرانی مانند ارادت خان واضح (د. 1058 )، طاهر غنی كشميری ( 1079 )، مير معز فطرت ( 1101 )، محمد زمان راسخ ( 1107 )، ناصر علی سرهندی ( 1108 ) و عبداللطيف تنها ( 1116 ) طرز خيال پيچيده را سرلوحۀ كار خود قرار دادند و اين طرز در سدۀ دوازدهم، ذوق ادبی هند و ماوراء النهر و بخش هايی از عثمانی را زير سيطرۀ خود آورد. مشخصات مقاله:مقاله در 9 صفحه به قلم دكتر محمود فتوحی،منبع مجله کتاب ماه ادبیات شماره 188 خردادماه 1392 برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 2 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده