sam arch 55879 ارسال شده در 29 دی، 2013 ﺷﺎﺧﺔ ﻫﻨﺪﻯ ﺷﻌﺮ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﻓﺘﻮﺣﯽ ﺩﺭ ﺗﺬﻛﺮﻩ ﻫـﺎﻱ ﺷـﻌﺮ ﻓﺎﺭﺳـﻲ ﺳـﺪۀ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫـﻢ ﺗﻼﺷـﯽ ﺳـﺨﺖ ﺑﺮﺍی ﺗﻔﻜﻴـﻚ ﺩﻭ ﻃـﺮﺯ ﺷـﻌﺮ ﻓﺎﺭﺳـﯽ ﺍﻳﺮﺍﻧـﯽ ﻭ ﻫﻨﺪی ﺩﺭ ﺷـﺒﻪ ﻗﺎﺭﻩ ﻣﺸـﻬﻮﺩ است. بر اساس معيارهايی كه اين منابع به دست می دهند شعر اين قرن در دو شاخۀ كاملاً متفاوت از همديگر متمايز شده است:يكی طرز متعادل « نازک خيال » در ايران و ديگری طرز افراطی « دورخيال » يا خيال پيچيده در هند. گويی هنديان در حركت به سوی خيال های دور و دقيق اشتياق بيشتری داشتند. اسلوب شاعرانِ نازک گوی ايرانی، مورد پسند هنديان فارسی گوی قرار گرفت و در هند به « طرز خيال پيچيده » شهرت يافت. در شبه قارۀ هند شاعرانی مانند ارادت خان واضح (د. 1058 )، طاهر غنی كشميری ( 1079 )، مير معز فطرت ( 1101 )، محمد زمان راسخ ( 1107 )، ناصر علی سرهندی ( 1108 ) و عبداللطيف تنها ( 1116 ) طرز خيال پيچيده را سرلوحۀ كار خود قرار دادند و اين طرز در سدۀ دوازدهم، ذوق ادبی هند و ماوراء النهر و بخش هايی از عثمانی را زير سيطرۀ خود آورد. مشخصات مقاله:مقاله در 9 صفحه به قلم دكتر محمود فتوحی،منبع مجله کتاب ماه ادبیات شماره 188 خردادماه 1392 برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 2
ارسال های توصیه شده