sam arch 55879 اشتراک گذاری ارسال شده در 27 مهر، ۱۳۹۲ چکیده: در طی حدود نیم قرنی که از آغاز نوگرایی در نقاشی معاصر ایران می گذرد،هنرمندان نقاش تلاش کرده اند تا به طیقی خود را با تحولات جهانی هنر معاصر همگام و هماهنگ سازند.این نقاشان تحت تاثیر جریان های موجود در هنر معاصر غرب و گذشته ی هنری ایران زمین،راه رسیدن به هنری با هویت را نه در انتخاب موضوع های مالوف یا استفاده از نگارگری قدیم،بلکه در بهره گیری از گنجینه ی هنرهای تزیینی و عامیانه و خوشنویسی فارسی دانستند.آنچه در پیشینه ی نقاشی ایران می توان یافت،تاثیرپذیری هنرمندان از عنصری به نام تزیین می باشد که به صورتی شاخص در کنار روایت قرار می گیرد.نقاشان نوگرای ایران سعی داشتند تا از عناصر در کنار آموخته هایشان از هنر معاصر غرب،نزدیکی ایجاد کرده و به نوعی دست به نوآوری بزنند. تلاش ان ها در بینال چهارم نقاشی تهران(1964/1343) به ثمر نشست و موجب شکل گیری مکتب نوینی به نام سقاخانه گشت،که برخوردی تازه را با تلفیق عناصر سنتی در نقاشی جدید،مطرح نمود.این هنرمندان با روی آوردن به موضوع ها و مواد سنتی،سعی در بازسازی میراث هنری گذشتگان در قالبی نوین داشتند. مشخصات مقاله:مقاله در 8 صفحه به قلم علی شیخ مهدی(استادیار دانشکده هنر و معماری-دانشگاه تربیت مدرس)،مصطفی قمی(کارشناس ارشد پژوهش هنر،دانشکده هنر دانشگاه تربیت مدرس) برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام 3 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده