هوميوپاتي (Homeopathy)،

[masi eng 47044]

هوميوپاتي (Homeopathy)، به معناي مشابه درماني، روش درماني خاصي است كه در آن با با ايجاد تغيير متناسب در سيستم حياتي بدن در اعضايي كه تعادل شان بهم خورده (بيمار شده‌اند) و تحريك دقيق سيستم ايمني و حياتي بيمار توسط داروهاي خاص هوميوپاتي سيستم حياتي بدن هشيار شده و بيماري درمان مي‌گردد. بعبارت ديگر بيمار توسط قواي حياتي و دفاعي خود درمان مي‌شود و دارو فقط اثر تحريك كننده و تنطيم كننده دارد.

این روش درمانی يكي از انواع پزشكي كل نگر و برترين طب مكمل از ديدگاه سازمان بهداشت جهاني (WHO) است كه با بیش از 200 سال قدمت، يك روش درمانی جامع، مستقل و بسيار موثر مي‌باشد. داروهاي آن فاقد عوارض جانبي ماندگار هستند و در اكثر كشورهاي پيشرفته جهان، اين علم جايگاه بسيار ارزشمندي دارد و در مراكز آموزشي تدريس مي‌شود. در ايران نيز در مورخه 7/8/74 از طرف شورايعالي ارزشيابي وزارت بهداشت بعنوان يك روش درماني مورد تائيد و تاكيد قرار گرفته است.

 

درمیان روشهای درمانی، هومیوپاتی مهمترین و بزرگترین روشی است که درک علمی رایج را برای درمان بیماریها به مبارزه طلبیده. اگرچه بسیاری از پزشکانی که هومیوپاتی را تجربه کرده اند این روش را مفید و موثر میدانند ولی گاه با دیده تردید به آن مینگرند. چرا که این روش درمانی را با دانسته ها و باورهای قبلی خود که در دانشگاه براساس علوم تجربی بدست آمده محک میزنند و آنرا فراتر از این اعتقادات میابند . لذا برای برطرف کردن این مسئله تجدید نظر در کتب درسی دانشگاهی در آینده غیر قابل اجتناب خواهد بود.

 

برخي از مزاياي وتفاوتهاي مهم هوميوپاتي با طب رايج:

 هوميوپاتي مي كوشد اختلال وضعف مكانيسم دفاعي بدن را از بين ببرد ولي طب رايج همواره در تلاش است كه ارگانيسم يا عامل بيماريزا را شناسايي كرده و با تجويز دارو آنرا از بين ببرد. بنابراين مكانيسم اثر داروهاي هوميوپاتي با طب رايج نيز متفاوت خواهند بود. بعبارتي داروهاي هوميوپاتي بدن را قادر مي‌سازند به شكلي موثرتر با محرك بيماريزا مبارزه كند ولي داروهاي طب رايج از طريق مقابله با عامل بيماري زا (مثل آنتي بيوتيكها) يا اثري مخالف علايم بيماري (مثل مسكنها) عمل مي‌كنند. پس در درمان بيماري به کمک طب رايج بيشتر به عامل بيماريزا و علائم بيماري توجه مي‌شود و با وجود اينكه بيمار يك فرد با يك سيستم واحد و يكپارچه است كه همه اعضاء آن در ارتباط متقابل اند، بيماريها مستقل و بدون ارتباط با هم در نظر گرفته شده و براي درمان هر قسمت متخصص مربوط به آن قسمت مستقلا و اغلب بدون توجه كافي به ساير قسمتها دارو تجويز مي‌كند (ممكن است يك بيمار همزمان از چند متخصص دارو دريافت كند و ...). در حالي كه در طب هوميوپاتي به همه ابعاد و اعضاء فرد بعنوان يك ساختمان واحد توجه مي‌شود و علائم فقط بعنوان راهنما براي تشخيص علت اختلال و تجزيه و تحليل سيستم حياتي فرد بكار مي‌رود.

بعنوان مثال وقتي فردي سرما مي‌خورد در طب رايج به علايم سرماخوردگي مثل تب، آبريزش بيني و سرفه داروي ضد اين علايم تجويز مي‌شود و گاه به عامل ايجاد كننده آن (اگر عامل آن ويروسي نباشد وبراي آن دارويي وجود داشته باشد) دارو تجويز مي شود. در حالي كه هوميوپاتي جلو علايم سرماخوردگي را نمي‌گيرد بلكه بدن را ياري مي‌كند تا با آلودگي و اختلال ايجاد شده بهتر و سريعتر مبارزه كرده و اختلال ايجاد شده را اصلاح كند و علائم بيماري بعد از اصلاح اين وضع خودبخود از بين مي‌روند.

 داروهاي هوميوپاتي عوارض جانبي ماندگار ندارند (سازمان بهداشت جهاني بي‌ضرر بودن آنها را تاييد مي‌كند).

 با وجود بي ضرر بودن هميشه حد اقل دوز موثر (اغلب يك يا چند قرص) استفاده مي‌شود ونیاز به مصرف حجم زیاد دارو یا تکرار مکرر و طولانی مدت دارو نیست .

 داروهاي هوميوپاتي اثر تسكيني ندارند و فقط به درمان اختلال مي‌پردازند.

 در اغلب بيماريها بهبودي سريعتر از سایر روشهای درمانی ايجاد مي‌كنند.

 زمان و هزينه كمتري صرف مي‌شود.

 اغلب براي درمان علائم غير طبيعي بيمار فقط يك دارو تجويز مي‌شود.

 بسیاری از بیماریهایی که در طب رایج قابل درمان نیستند با این روش درمانی درمان میشوند.