sam arch 55879 اشتراک گذاری ارسال شده در 12 مرداد، ۱۳۹۲ چکیده: تکیه دولت بزرگترین تماشاخانه ی ایران در دوره ی ناصرالدین شاه،سرگذشتی عبرت انگیز دارد.در آغاز به عنوان فضایی برای اجرای نمایش های غربی و محلی برای تفریح و سرگزمی مردم شاخته شد.پس از اتمام بنا،به دلیل استقبال مردم از مراسم تعزیه در ایام محرم و صفر تبدیل به مکانی برای شبیه خوانی گردید.در دوره ی رضاشاه مجلس موسسان در آنجا برپا گردید و توسط او تخریب و به جای آن بانک ملی ساخته شد. تکیه دولت از دو جنبه دارای ویژگی های ارزنده ای است.اول اینکه،بخشی از تاریخ معماری و شهرسازی ایران است که در پی یک تداوم تاریخی و با نگاهی به تحولات صنعتی غرب شکل گرفته بود.در درجه دوم دورنمایه ی تکیه دولت،فضایی برای اجرای نمایش سنتی تعزیه بود که ریشه ای طولانی در تاریخ شیعه داشته و با تخریب آن در واقع سیر قهقهرایی این شیوه نمایشی را شاهد بوده ایم. نگاهی به تکیه دولت و سیر اندیشه ی احداث و تخریب آن نشان می دهد که انفطاع تاریخی یک ملت به طور ناگهانی اتفاق نمی افتد.رضاشاه با اندیشه بازگشت به دوران قبل از اسلام و توجه به سلسله های شاهی آن دوران،با مظاهر مذهبی و عقیدتی مردم مخالف و در یک دوران نسبتا کوتاه با همت و هدایت های اندیشه ورزان غربی باعث و بانی یک خلا تاریخی می گردد.این مسئله که از دوره ی ناصرالدین شاه آرام آرام آغاز شده بود،در دوره رضا شاه با شیوه های خشن و سرکوب گرایانه دنبال می شود. این مقاله نشان می دهد که ثروت ملی یک ملت،در حوزه ی معماری و شهرسازی،شناسنامه و کارنامه ی تلاش ها،موفقیت ها و احیانا ناکامی ها وری در دوره های مختلف حیاط اجتماعی اوست.حفظ و حراست از این بناها،به نوعی روش تکامل فرهنگی و اجتماعی را به دنبال خواهد داشت.تخریب آن ها در واقع محو و انهدام یک جریان مستمر فرهنگی می باشد.در اینجا تکیه دولت به عنوان نمونه ذکر شده است و یادآوری چگونگی تخریب آن می توان توجه بیش از پیش به میراث فرهنگی را یادآوری نماید. مشخصات مقاله:مقاله در در 9 صفحه به قلم دکتر حسن علی پورمند و دکتر سید حبیب الله لزگی،نشریه کتاب ماه هنر در ماه 1387 برای مشاهده این محتوا لطفاً ثبت نام کنید یا وارد شوید. ورود یا ثبت نام لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده