YAGHOT SEFID 29302 اشتراک گذاری ارسال شده در 19 خرداد، ۱۳۹۲ » سرویس: علمي و فناوري - علمي کد خبر: 92031809361 شنبه ۱۸ خرداد ۱۳۹۲ - ۰۱:۱۰ یک پژوهش جدید فنلاندی نشان داده که عرق کردن در اثر کار، کلید جمع کردن مردان به شکل گروهی برای همکاری با یکدیگر است. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، یک فرمون در عرق مردان وجود دارد که طبق بررسی‌ها، تمایل مردان برای کار گروهی را افزایش می‌دهد. ماده شیمیایی Androstadienone پیش از این با چگونگی ارتباط برقرار کردن زنان جذاب با مردان مرتبط شده بود اما پژوهش جدید محققان دانشگاه تورکو نشان داده که این ماده بر روی مردان دیگر نیز اثر دارد. نقش آشکار این ماده در تشویق مردان به همکاری با یکدیگر می‌تواند عاملی برای توضیح چگونگی پیوند خوردن مردان در بازیهای گروهی، مبارزات و حتی ساختن جوامع متمدن باشد. این پژوهش نشان داد که رهبران بیشتر مایل به همکاری با مردان در موقعیتهای بالاتر و پایینتر هستند چرا که در منافع آنهاست که ساختار جامعه‌شان را حفظ کنند. با این حال افرادی که در موقعیتهای پائینتر هستند، بیشتر سعی می‌کنند با هزینه دیگران راههایی را برای دستیابی به مزایای بزرگ برای ترقی بیشتر پیدا کنند. محققان در این پژوهش توانستند تاثیر Androstadienone را بر روی مردان در زمان انجام بازیهای رایانه‌ای آزمایشی شناسایی کنند. آنها دریافتند که اگر مردان بوی فرمون را احساس کنند، بیشتر تمایل به همکاری با بازیکنان دیگر برای دستیابی به نتایج بهتر را دارند. این پژوهش برای اولین بار نشان داده که فرمونها می‌توانند بر چگونگی واکنش مردان نسبت به یکدیگر تاثیر بگذارند. فرمون به تولید تستوسترون مرتبط بوده و به عنوان مثل میزان غالب بودن جنس نر را در یک گروه اجتماعی نشان می‌دهد. به گفته محققان، فرمون مانند یک ماده شیمایی معادل دم طاووس عمل کرده و نشانگر غالب بودن و تناسب اندام یک جنس نر است. این اطلاعات به جنس ماده در انتخاب جفت کمک می کند اما همچنین برای مردان از اهمیت زیادی برخوردار است چرا که می‌تواند از برخورد جلوگیری کرده و همکاری را ارتقا بخشد. همچنین به گفته محققان، همکاری میان مردان دارای تستوسترون بالا و غالبتر بیشتر بود. این امر احتمالا از آن روست که منفعت آنها این بوده که نظم جامعه حفظ شود. از سوی دیگر افراد دارای تستوسترون کمتر و تسلط پائینتر بیشتر به شکل انفرادی کار می‌کردند. این پژوهش در مجله PLoS ONE منتشر شده است. 2 لینک به دیدگاه
ارسال های توصیه شده